Ik draai me nog eens om
verlies de wekker uit het oog,
toe, laat mij nog even liggen hier
laat mij nog even
de dag uitgesteld vergeten
nog één minuutje langer zonder mijzelf op te hoeven meten.

Krakende opstand, opstaan met de verkeerde hand uit bed.
Opgetogen, afgepeigerd, ingetogen, opgesteigerd,
als een paard met vierenveertig wielen
om nog op het werk te zijn vóór de volgende editie
van Allerzielen.

Vergeten eten, lap, rap eten vergeten.
Anders maakt mijn buik lawaai waar men stilte wil.
Ten allen tijde, vermaledijde.

Du er så LIIIIGE til
Men   så LIIIIGE, alligevel ikke!
Dine      tilfældighedsvalgte synonymer
som jeg tilfældigvis har  læst
stolpe op og stolpe ned, læst
igen          og            Igen
har bragt følelser til mine tårekanaler.
Men jeg har alligevel vekslet mellem kanal
4                og                    37. . . . . . . . .
Tilfreds dog utilfreds
For selvom sporten i dine ord fascinere
og realit(y)eten i dine fortællinger skræmmer
Har jeg stadig svært ved at gennemskue,
                                   DIG
           LIIIIGE til er du altså ikke
Du er LIIIGE så langt fra, som du er tæt på,
men du mangler bare LIIIIGE…

De beste kerst is
kerstmis met rode wijn
en gerst en nat
en koud en sneeuw van goud dat,
dartelend, de lucht kartelend,
neer dwarrelt.

De beste kerst heeft koord gevroren,
zilver glinsterballen om de oren
van de takken van de boom.
Wat ben jij groot geworden,
moeder, neef en nicht en oom,
ze drinken koffie na het eten,
doen *** best niet te vergeten
dat ze nog moeten rijden,
wetende dat we op de simpelweg
elkaar met gezelligschap kunnen verblijden.

De beste kerst is draagzaam over lange afstand,
ondanks de periodes zonder elkaar.
De beste kerst is nu, een beetje al vandaag
en een beetje uitkijken naar die van volgend jaar.

De beste kerst is schappelijk, aannemelijk tevredenheid,
de beste kerst is profiteren van het feit
dat mensen al jaren godheden vereren,
zonder gevoelens te bezeren.

De beste kerst is middelmaat, onwetendheid.
Want zij zijn zalig, heilig, zacht getroffen,
daar zij tevreden zijn met een trui of nieuwe sloffen.

Zonder beter moeten, hebben, zijn,
je wint maar niemand vindt dat fijn.
Het waar geluk zit dan vanbinnen,
dus laat het avondmaal beginnen.

Ik heb een onrust in me die moeilijk te plaatsen is
Nog in mijn hoofd, nog in een hokje
Het is niet de goede soort onrust waar je bezig van raakt
Het is de onrust van drie dagen niet snijden, vijf dagen normaal eten en vijf dagen niets in de buurt hebben om mezelf mee te beschadigen
Ik kan niet stil zitten, heb continu de drang om iets de doen
Mijn armen tintelen en schreeuwen bijna om bloed
Ik loop vaak te ijsberen, loop het mooie voorbij
En ja ik geniet, maar het is zo'n chaos in mijn kop
Ik ben op en ik kan niet verder meer, maar met deze drang blijf ik lopen
Je zou kunnen zeggen dat ik de scherpe pijn van een mes tegen mijn huid mis
Je zou kunnen zeggen dat de aansteker, lucifer en sigaret vriendelijk en verzachtend van aard zijn
Daar komt mijn zieke kant naar boven
In deze paar dagen is mijn zieke kant vaker aan de oppervlakte verschenen dan de echte Anne
Ik weet niet *** ik dit stop zonder bloed en zonder pijn
Ik weet niet *** ik leven moet
En nu?

De beste kerst heeft licht gevroren,
zilveren glinsterballen om de oren
van de takken van de bomen.
Wat ben jij groot geworden,
moeder, neef en nicht en oom.
We drinken koffie na het eten,
doen ons best niet te vergeten
dat we nog moeten rijden,
wetende dat we op de simpelweg
elkaar met gezelligheid kunnen verblijden.

De beste kerst is verdraagzaam, traag,
ondanks periodes zonder elkaar.
De beste kerst is nu, een beetje al vandaag
en een beetje uitkijken naar die van volgend jaar.

Ik wil gelezen worden,
geprezen en gewezen worden,
dat mensen zien en voelen
wat mijn doelen
zijn.

Waarom wil ik dat mensen willen,
hoezo zou ik het eten hebben
dat voor hen de honger stillen
kan? Kan ik wel vermaken, kan ik het ver maken?
Of zijn dat zaken die mijn pet te boven schieten.

Lieten mensen het maar weten,
welke emotie ze graag gesmeten
zien.

Zal ik ooit iets meer bereiken,
het zachte harde leven trachtend te ontwijken,
minder klachten rapporteren,
minder zagen, minder zeuren, minder zeiken?

Ik heb het bitter makkelijk gehad
toen ik achter de schoolbanken zat.
Dat kan toch niet voor altijd mijn excuusje blijven.
Heb ik nu echt iemand nodig om op mij te kijven.

Ik wil zo graag vermakelijk zijn, soms
meeslepend, onrustig en soms zacht en fijn,
zo een ander roeren, zoals ik zei
de hongerigen voeren.

Maar ik ben te eerlijk, heerlijk en begeerlijk, in mijn hoofd,
treurig van mijn lot beroofd, machteloos, ontroostbaar, genekt.
Elke dag voor zoveel jaar heb ik mijn schram en wond gelekt.

Wees dan realistisch, werk voor een publiek, doe dan moeite, doe dan
iets. Werk.

Maar als alles door elkaar loopt, blokkeert mijn zicht, ik zie dan straten zonder licht, bowlingbanen zonder hekjes en sporen zonder bomen.
Alles is gevaarlijk, zoals plassen in je dromen, alles is een risico, niemand weet wat kan of werkt. Soms word je dan nat wakker, heb ik in mijn jeugd gemerkt.

Nu word ik ouder, de aarde warmer, de mensen kouder, zou me lijken
en zit ik nog steeds over de kleinste zorgen zo te zeiken.

Je zou me een softie kunnen noemen. Of lief, ‘t is maar *** je ‘t ziet,
je zou me vanalles kunnen noemen, maar dat ben ik niet. Althans dat zou ik niet willen zijn. Ik wil, als mogelijk, een rechte lijn zien in die weg die voor mij ligt. Dat lampen veiligheid bezorgen en bordjes wijzen in de goede richt-
ing. Ik wil één taak, één mens, één doel nastreven,

hopelijk, niet langer drie, een halve of vijfendertig
want voor mij is dat geen leven.

Ik scheld mijn man uit voor
het nog niet opgeruimde vuil
van de straat. Ik sla hem op zijn muil
als hij me niet toelaat
mijn eten zelf te snijden.

Soms kom ik even boven water.
Vaak ben ik dan vergeten wat ik later
nog had willen doen.

Ik bedoel het niet verkeerd.
Ik kan het niet bedwingen.
Meestal is het niet eens bewust.
Ik ben gewoon verleerd
*** je je eigen branden blust.

Ik was bijna vergeten
dat er wat te vieren viel.
Daarnet tijdens het eten
schoot het me te binnen.
De man die mij leerde
*** ik, als niet de eerste,
wanneer ik niet kon winnen,
mezelf rustig hield, beheerste,
die mij leerde *** ik me verweren
moest als ik bestookt werd met gelach.
Die man verdient vandaag zijn eigen vaderdag.

Beste toekomst,

Je maakt me bang voor later,
werk zoeken, smeltend water,
crisis, geld en banken,
teveel eten en toch willen afslanken.

Mijn kapster heeft haar schouder gebroken
en mijn uiterst linksboven hangende kies
die is ontstoken. Ik verlies precies stukjes
van mezelf met het verlopen van de tijd.

Lieve toekomst, je doet me schrikken
als ik kranten lees, als ik op het toilet zit
met mijn broek op mijn enkels en mijn
neus op feiten, koppen, problemen
die we moeten stoppen, oplossen
en het gebrek aan groene lucht of bossen
bloemen voor de bijtjes.

We zijn met teveel, toekomst,
teveel voor jou om te dragen.
Wat kunnen we doen om jou te helpen,
het vergiet te stelpen, welke vragen
moet ik stellen opdat u het beter zou?

Ik ben zo bang, toekomst
dat we verder moeten zonder jou.

Tegen foto's praten.
Het kaarsje toch nog even
brandend laten
en je stem begint te beven.

Zijn lievelingseten eten.
Gezegend zijn die kruisjes op het hoofd
en dat hij iets zou laten weten.
Dat had hij beloofd.

De groetjes komen elke nacht
in fonkelende schitterpracht.
Ze dalen neer als douchedruppels
op verkleumde huid.

Mijn woorden worden zachter,
*** boodschap eeuwig luid.

Waarde wordt zelf gehecht,
zelf bepaald als goed of slecht,
voor, door, vanwege anderen
en kan dan ook nog eens veranderen.

Maar wat is waardevol
waar de bloemen groeien,
mensen ademen, eten, koeien loeien?

Dat mag je zelf kiezen en op basis
daarvan in gelijke maat verliezen.

Alle gekheid
op een
stokje,
schotse mannen
in een
rokje,
wapperende manen
in de wiegelende wind, geruis,
als de wiedeweerga in het rond
en als het kind terug thuis
voor het eten van de avond.

Alleen thuiskomen,
je televisie kussen
overschotjes eten,
bijna vergeten
dat je ooit dromen
had die ondertussen
zijn versleten.

Groene paprika, pepers, courgette
en komkom kom kom kommer.

Zet u in de lommer, kijk naar wat dje het,
een tuin vol groene groenten
en een zacht warm geitenwollenbed.

Het valt wel mee toch, wat je ziet?
Kom, vanavond eten we friet.