Nang makilala kita
Walang pagsidlan ang aking saya,
Sa tuwing kausap ka
Ako nama'y tuwang-tuwa.

Ngiti mo man ay ‘di ko makita
Sa panaginip ko ito nakaburda,
Yakap mo man ay ‘di ko dama
Pagmamahal mo sa akin ay nakapa.

Ang boses mo'y hindi nakakasawa
Sa puso ko anong aking ligaya,
Nakakaaliw ang iyong pagkanta
Sa tenga ko'y nakakahalina.

Hindi ako nagsisising minahal kita
Sa piling mo ako liligaya,
Pagmamahal mo sa puso'y baterya
Nagpapangiti at kumukumpleto pa.

Mahal, alam mo ba?
Mahal na mahal kita,
Ikaw sa akin ang nagsilbing tala
Liwanag mo naman ang aking sigla.

From the earth I fall to the deep, deep valley
And come ashore like a running boat
And take away from place to place.
'Till I came to the lonely land and
I make it shine!
I make it bright!
It's so sheen like a morning star
Then I made a rainbow towards the mountain ranges
And a cool that flows from the mountain snow.

Oh, how I love my paradise
So wonderful, peaceful, colorful and beautiful!
The words that comes to me
It's so sweet like a honey bee!
Oh, how I love my little paradise

From the dark I fall like a star at evening
With a twinkling light that snugs my heart.
The ****** of the bell from the church that I have heared
Give light to the whole street.
I made a light
I make it bright
It's so sheen like a morning star!
I saw a star
A falling star
Towards the moving clouds
Until dark lights up
And the sun begins to rise;
Birds were singing, waters are splashing
The morning scent smells so good and new.
Suddenly the church's bells are calling
Ding... ****... Ding... ****...
Ding... ****... Ding... ****...
'Tis a sign that everyone are starting a new beginning

Wika ko ay siya ring wika mo
Tayo ay mga kapwa katutubo,
Pilipino ang ating sinisimbolo
Ano man ang ating kulay at anyo.

Wika ay pagkakaisa ng bawat isa
Pinagbuklod-buklod ang puso’t diwa,
Bukambibig ng maraming dila
Sa pagkakaintindihan siya’y itinakda.

Wika natin ay dapat na mahalin
Hindi natin dapat alipustahin,
Ito ay karapat-dapat na galangin
Ating ipagmalaki at ating tangkilikin.

Wika ay siyang sagisag ng ating bansa
Na binuo ng mga  mamamayang bihasa,
Dilang bihasa sa paggamit ng wika
At mahilig sa mabulaklaking salita.

Wika ko ay siya ring wika mo
Bumubuhay sa ating pagka Pilipino,
Pinapatatag ang ating hukbo
‘Yan ang tibay ng Filipino!

Sa paglipas ng panahon
Mundo ay tuluyan nang nabago,
Kabataa’y apektado
Sa bagong lipunang minulatan.

Kabataan noon ay respetado
Hindi matitigas ang mga ulo,
Laging magalang sa ama’t ina
At sa mga nakakatanda sa kanila.

Kabataan ngayon ay babad sa social media
Naaapektuhan na ng teknolohiya,
Sa gawaing bahay ay tamad na
Kung utusan mo ay sisigawan ka pa.

Kabataan noon ay naglalaro pa
Ng patentiro, tumbang preso at iba pa,
Kabataan ngayon ay puro gadgets na
Nilalaro at kanilang libangan.

Nalulungkot akong isipin
Pero ‘yan ay ating yayakapin,
Nakikita ko rin na hindi lahat
Pero karamiha’y nailamon na ng makamundong gawa.

Kahit sa paglipas ng panahon
Mundo ay nabago,
Malaki man ang agwat ng pagbabago
Natutuwa akong may ibang kabataan pa rin na may mithiin sa bayan.