Minsan napapaisip ako,
Bakit parang 'di patas ang mundo,
Sinubukan ko naman pero yun ang totoo—
Hanggang dito na lang ba talaga ang kaya ko?

Pilit lumalaban sa mga bagay na mahina,
Kahit may humuhusga'y 'di na alintana,
Ngunit tila bingi ang tadhana,
Sa bawat pahina ng aking kabanata.

Sana ihip ng hangin ay minsan sa akin,
Sana 'di pa huli ang lahat para hubugin,
Masabi sa sariling kaya ko rin,
At 'wag sumuko bagkus ito'y tuparin.

Smiling in my silent screaming pain,
It's like pushing the wall of hope in vain,
Then my heart aches to the bone,
Freezing me in the room to be alone.