Sa unang tingin, mabibighani Iisiping napakaswerte Tila kasingsaya ng mga tumaya At nanalo sa lotto Nakapipigil-hininga ang ganda Imbis na pumikit upang manalangin Na magkatotoo ang hiling Pilit na dinilat ang mga mata Sa pag-asang Masulit ang bawat segundong Nariyan pa At maaaring masilayan Tala ang tawag ng iba sa kanya Tawag ko naman ay bulalakaw Sa unang tingin pa lamang Kinatatakutan na ang paglisan Dahil ang mga bagay Na nakapagbibigay ng ligaya Madalas ay nawawala
Pilitin man ang dumilat Hanggang hindi na kaya ng mga mata Kinailangang pumikit Ilang segundo lang, isang saglit Pagmulat ng mga mata Nawala ka na Napunta sa lugar na hindi ko na mararating Hindi na maabot Pagmulat ng mga mata sa umaga Bigla akong nagtaka Mahal ko, saan ka nagpunta? Kung di ba ako pumikit Hindi ka rin mawawala?
Naririto lang ako, naghihintay Kahit abutin ng dekada O ilang taon Umaasa pa rin ng pagkakataong Masilayan ka muli Kahit pa ika'y Isang bulalakaw
Here's a Filipino poem inspired by a Pahintulot, a Haikyuu!! social media au that I read :) There are people we know will leave us eventually, but we still appreciate the short while that they've been with us, and hope that they come into our lives again, no matter how slim the probability.