You're in a deathgrip, tight as a vice,  
Holding fast to shadows, to memories of twice.  
Foundations crack beneath the weight of our fears,  
As whispers of sorrow echo through the years.

I can see the end, a horizon stained black,  
A bleak reminder of all that we lack.  
A place laid to waste by humanity's hand,  
Dreams turned to dust, like castles in sand.

Yet in this struggle, while hope seems so thin,  
We search for a spark, a flicker within.  
For even in darkness, where pain holds us fast,  
The spirit can rise, transcending the past.

So when you're in a deathgrip, hold on, feel the strain,  
For within that constriction, there's a chance to break free from the chain.  
To build from the ruins, to heal and create,  
A new world emerging, where love conquers fate.

Nag-init ang tubig, tulad ng titig mo,
Tahimik ang tasa, pero puno ng gulo.
Bawat halo ng asukal, lihim kong hiling—
Sana sa'kin ka matunaw, kahit 'di mo pansin.

Sa bawat sangkap, may pa-kiliti,
Kape't puso, parehong may landi.
Di ko sinadyang gawing espesyal,
Pero bakit sa'yo, gusto kong maging tapat at ilegal?

Ako'y nagtimpla, ikaw sa isip,
Pero ako ang sumarap—’di ko na madeny.
Sa simpleng pagdampi ng labi sa tasa,
May lihim akong dasal na sana'y magtagal pa.

‘Di ako para gisingin lang sa umaga,
Ako yung tipo na hinihintay sa gabi.
Tahimik, mainit, matapang kung kailangan—
Pero laging handang lambingin kung ikaw ang dahilan.

At kung sakaling malasahan mo ‘ko sa pagitan ng sipsip at buntong-hininga,
Sana maramdaman mo—hindi lang kape ang naghihintay sa’yo,
kundi ako rin…
paunti-unting nalulusaw, para sa’yo.

Isinulat mo sa hangin ang mga salitang mapagkunwari,
pilit **** pinunasan ang dugo gamit tinta ng dalangin.
Ngunit bawat pahina'y saksi, bawat letra'y sumisigaw—
hindi kayang takpan ng papel ang apoy na umaalab sa ilaw.

Sa sulok ng liham, may lintik na hindi mo naikubli,
gumuguhit ang galit sa pagitan ng mga titik na itinatangi.
Akala mo'y tahimik ang silid na puno ng dasal,
pero sa bawat pagkumpas ng hangin, may apoy na pumapagalaw.

Sinulatan mo ng kapayapaan ang digmaang ikaw ang may pakana,
itinupi mo ang katotohanan sa sobre ng iyong drama.
Pero ang papel ay marupok, at ang apoy ay matapat—
kapag umabot ang init, lahat ng kasinungalingan ay matatapat.

Ang tinta'y hindi lang panulat—iyan ay pulso ng sugatang kamay,
at ang bawat tuldok ay bala sa dibdib **** salat sa dangal.
Itago mo man sa lihim ang punit na panaghoy,
lulusot at lulusob ang apoy sa bawat gupit ng buhay.

Kahit balot ng bulaan, kahit pilit **** ikubli,
sumisigaw ang sigwa sa gitna ng mga labi.
Dahil hindi mo maitatago—kahit pa ipilit **** ngumiti—
ang apoy ay umahon na. At ikaw ang unang masisigì.