Ik vraag me af wat ik beschik
en breng mezelf in gevaar.
Want zoveel is dat niet, besef ik
en dat valt me soms erg zwaar.
Het voelt alsof ik weet wanneer
maar pas na de afspraak waar.

As I sift through hoards of mails,
unlike letters, starred, it fails
to entice me. As the windy gusts
provide the necessary background noise,
it suddenly derails.
I've seen too much, it all disgusts
me how we
drop our scales into the pan
and scramble,
nitpick or devour anything we can.

I am thankful for the eggs I eat, the bread and jam,
I am happy to see 'you've got mail' even if it turns out
to be spam.

Easily defined, discussed
and generally seen as a must
have in a just halve your sleep
time, sheep-swine, expensive house
but cheap wine, mentality
community.

We chase and run and chase some more,
like the humans did food
years and years before.

When we are fed and healthy,
enough is never quite enough,
succes, just very stealthily,
seperates the weaklings from the tough.

I, on and off, catch myself asking why
and hushing my worries by guessing: 'just try',
which fails to answer the question so wry,
what are we doing and does someone know why?

People have told me to just go along,
whatever happens, the bad makes you strong.
Others compared, saying: 'you have it sweeter
than most who are born and early on greet her.

Many have said:
'please, just go to bed'.
But that's where I cry:
'Thoughts, please, tell me why!'.

I reckon to crack on ain't no full-time solution,
there's many more worries, like death or pollution.
And sometimes my guess is: 'it's goals I should seek,
to chase after change, even just for a week.'

The passing of time, more delightful when doing,
asides the asks loved and the asks worth their booing.
It may easily be, it differs for many
or for some we don't know, there isn't even any.

Now when the asking is on,
I need it less gone.
When the asking is not,
I'm amused by the thought:
I'm probably doing
something worthwile.
And the 'no question, no bluing'
alone makes me smile.

Even if blurry, it all has it's aim,
there's just no instructions to life's little game.
Sometimes you ask: 'How do I live up?'
sometimes you reply.
They both have a purpose, so please do not give up
on asking the why.

Binnenkort word jij geboren,
een jongensneusje, mond en oren
op een hoofdje lief en zacht,
onwetend van het ochtendgloren
en jullie gedeelde pracht.

Wat je ook nog niet kan weten,
is *** geliefd je nu al bent
ondanks toekomstige kreten
en dat niemand je al kent.

En *** zou dat ook, je moet
jezelf nog leren, jezelf nog ontmoeten
en de wereld nog begroeten.

Zodra ik je niet meer op mijn ene arm kan
dragen, weet je waar je heen kan met je
verwondering en mysterieuze vragen.

Love is scary,
not like betting,
a lot less dreary
and in a nicer setting.

It still is frightening
because of chance,
to lose this enlightening
essence called romance.

Once you have it,
you won't need more,
just can't go without it,
you know you're hooked right to the very core.

It can be polished, hidden, in frames and cuts
and boxes with lots of shining glimmer,
seemingly untouchable.
A simple cold could make it all grow dimmer,
simmering through the stems,
the second you lose these nuts,
your uncut gems.

What are dreams
when viewed as gateways
for those who hate days
and wish to escape to what seems
instead of their reality?

Tools of destruction, distinctive
from seductive safe havens
yet in short term not at all distinct.

What are dreams when seen
as just that, without having to lean
on pillows, nights and slumber?
Every trip is just a number.

Bring me home, bring me there
where I do not have autonomy,
where all I do is lie and nurture
and repair, somewhere I don't have to care
for others, me and melancholy.

Take me where it's right to say,
I'll follow, you can lead the way.
Would that be bliss or ignorance?
Wait, isn't that the same?

Leave me stretched about in nature's
clouds of wavy strands and teach
me how to stumble through the sand,
show me how to meet the beach
halfway through de land.

There are no shorelines in our minds,
there is no white or black,
knowing all these different kinds
may exist together, is something many lack.

Today you can be happy
by working every day
you can be happy now.

It's not easy, being breezy,
the inconvenience of not being ******.

Sure the bads are there, the negatives, the minuses.
They'll float about, trying to kick
your senses out.

But there are pluses everywhere,
waiting to be found
by you.
And when all the minuses are ganged up on
by pluses
they're a lot less scary.

It's about what you want
and are
willing to do
to be
come
with yourself
let you guide you
to be better than you
and still you.

It's not that hard to do.

As you well know it doesn't breathe
in fame nor fiction,
doesn't breed
in frames and friction.

It is on top
of all
elusive
as the flop
we all
chase
before we trip and drop
over our skip and stop
shoelace.

Few will rise and all will fall.
Everyone will find their roof
and bash into their gravestone wall.

There are no answers behind the stone
you meet
only in yourself, when open, grown
the ability to greet
humility.

Big steps, small,
running wall to wall,
walking, still, standing tall,
still on, still strong, we don't have to speed up
we don't have to stall.
Big steps, big step, big steps, small.
Big step, small step, baby, crawl,
you don't have to run yet,
just give it your all.
Big step, big step, stepping, fall,
there's no need to cry,
there's no need to brawl.
We can try again, yes, we try
and give our all.

Het is in doen dat ik
rust zal vinden, niet
het afmaken, afkraken, maar
bezig zijn aan
duidelijke taken.

Ik voel en denk
en schenk mezelf meer
wanneer ik beweer
te zeer te voelen en te denken, toen,
in plaats van het nu allemaal te doen.

Ik heb geluk dat ik voor jou
mag zorgen, jou mag sussen,
jouw tranen aan mijn mouw
mag vegen en je wangen kussen.

Je brengt me weg en tilt me op en
lacht, grofweg, met de helft van al mijn moppen.
Als ik het ooit nog ver mag schoppen,
heb ik dat aan jou te danken.

Jij bent water, jij bent rotsen,
houdt me vast als ik weer dreig te botsen,
houdt me tegen als ik op wil geven,
houdt mijn drijf en veer in leven.

Wij zijn samen alles wat zou mogen,
meer zelfs en nog lang niet uitgevlogen.

I have dreams and so it seems
that I am done for.
I am lost for words and so it hurts
to say that I'll be gone for
quite some time.

I wish it all went slower fast,
I wish I could choose however long
anything could last.
My vision, though horribly wrong,
will always be crooked
regardless of the song,
regardless of in or out my bubble.

Therefore I will forever be
at least a bit
in trouble.

Something bothers
so I dig,
something others
see as big
might not be
the same for me.

Power lies
somewhere in between
what's not and is
able to and seen.

The why's are not what they might seem,
are not as tall as you might think.
The reason is always on the brink
of defeating purpose in a race,
of being discovered. Yet when you
deem it less in value, all will fall back into place.

What it takes to make us two
is unknown. I have no clue
of what to do.

What it takes to return for more
is hidden, has no core.
It changes and divides.
It looks up and it hides,
it has a knack for messing up insides.

Sometimes all’s too much to handle,
all’s too heavy to carry
and you worry about finding someone you can marry.
Light a candle, light your heart,
there’s more in there, even if unclear its touch.

There’s something out there that will never feel too much.

I want to write my bicycle.
A cunning story
about the cycle
of a cory, curled boy meeting the world.
Oh, boy, is that already,
has someone made it yet?
******* and blimey,
what a slimey
way to say
everything's already done before.
Take your hat, wipe your
feet off on the mat,
you're coming and going
as you are, a snowing
miracle.

Werd er altijd al zoveel geklaagd,
mensen de grond in geboord, belaagd?
Jezus zei al, zij die zonder zonden is,
werpe de eerste steen. Ik hoorde in de mis
en op school, kijk niet naar splinter in het oog
van een ander want niet enkel ezels balken.
Misschien leggen ze de lat zichzelf te hoog
en willen ze echt alle slakken met zoutigheid stalken.
Is heksenjacht nog wettelijk?
Is de schandpaal niet al ettelijke malen
zelf aan de palen vastgeketend?
Natuurlijk, niemand is alwetend.
Het is een simpel fenomeen, snobisme,
één-kenmerk-is-genoeg-om-alles-te-weten-isme.
Niemand heeft tijd om alles op te zoeken.
En tegenstrijdig goed en kwaad, binnen één persoon?
Dat bestaat niet, enkel in de koeken die je eet
achter je computer, zoals ik, terwijl ik zelf niet beter weet.

Met jou mag ik me trots
verschuiven naar de fel beminde
plaats onder de groene takjes.
Zelfs met mijn goed gezinde
buikje vol de lekkerste gebakjes,
heb ik nog liefde te over en
hoop ik je te betoveren.

Aan deze kus is echt niets mis maar zo ***,
waarom heet dat dan een mistletoe?

De beste feestdagen behagen
ons met warmte voor elkaar.
We mogen onze dikste truien dragen
en alle cadeautjes liggen klaar.

Als mooie liedjes duren ze niet lang.
Maar voor het eind van de plezieren
hoeven we niet bang te zijn.
We hebben immers het geluk
dat we samen mogen vieren.

De beste kerst heeft licht gevroren,
zilveren glinsterballen om de oren
van de takken van de bomen.
Wat ben jij groot geworden,
moeder, neef en nicht en oom.
We drinken koffie na het eten,
doen ons best niet te vergeten
dat we nog moeten rijden,
wetende dat we op de simpelweg
elkaar met gezelligheid kunnen verblijden.

De beste kerst is verdraagzaam, traag,
ondanks periodes zonder elkaar.
De beste kerst is nu, een beetje al vandaag
en een beetje uitkijken naar die van volgend jaar.

Omdat we je graag zien,
omdat we nog eens iets moeten gaan drinken,
omdat we je het beste wensen
en daarop willen klinken.

Daarom sturen wij dit kaartje,
op nog een pracht van een nieuw jaartje!

Vier het goed, verzorg jezelf
vierentwintig zeven, maar vergeet tussendoor
niet te genieten van het leven!

Why work with epiphanies
when we would explore
much more within consistencies
even if they are a bore?

You could be a boring master
by working, boring, faster.
How can you expect
every thing to be amusing, perfect
your craft without the tedious, bruising,
time-consuming losing?

The snowboarder falls,
the student apalls
the hunter tears,
the seamstress stitches,
the merchant cares,
the student *******.
The nerd unfollowed
the herd and what he deserved
occurred.

The maker smiles, the bee
compiles, the watcher sees,
the captain, seas, the piles
may grow and a voice but
you must know you have no choice.

Now, set sail, it's evening, squire,
not to late to reach wherever you desire.
Late and travel brings dark and fear,
you must go now, for what you must acquire
will never be acquired here.

Luister naar het advies
dat anderen willen geven.
Wees realistisch in de doelen die je kiest,
denk ook aan wat belangrijk is voor je later leven.

Drink minder, meer en eet gezond.
Werk van in de morgenstond,
de avond heeft niet langer
de functie van goud-in-mond vervanger.

Maak concrete lijsteren
opdat onduidelijke taken
je nooit meer kunnen verbijsteren.
Stop met angstig af-en-haken
nog voor je bent begonnen.
Leef wat rationeler, minder onbezonnen.

Het is al even voor de knikkers
en jij bent achterop,
net als op je stage, zonder zonnestickers,
vermijd je rakelings de flop.

Je bent zeker geen mislukkeling,
gewoon onzeker en daarmee
minder consistent.
Maar laat dat niet bepalen,
wat je doet en wie je bent.

Je hebt zo vaak gezegd: 'nu ga ik het doen.'.
Altijd maar met woorden bezig,
wachten, werken, tien.
Laat vanaf nu al aan de start je beste daden zien.

Dan zal je zelf in jezelf kunnen geloven,
hoef je geen loze leegte volledig te beloven.
Dan heb je zelf zelfvertrouwen.
Eet je biefstuk nu, wanneer ze warm is
dan moet je nooit opnieuw zolang
op datzelfde stukje kauwen.

Gegroet, m'n jongen,
het beste, man,
ik geloof het al,
maar vertrouw jij erop
dat je het kan?

De beste kerst is
kerstmis met rode wijn
en gerst en nat
en koud en sneeuw van goud dat,
dartelend, de lucht kartelend,
neer dwarrelt.

De beste kerst heeft koord gevroren,
zilver glinsterballen om de oren
van de takken van de boom.
Wat ben jij groot geworden,
moeder, neef en nicht en oom,
ze drinken koffie na het eten,
doen *** best niet te vergeten
dat ze nog moeten rijden,
wetende dat we op de simpelweg
elkaar met gezelligschap kunnen verblijden.

De beste kerst is draagzaam over lange afstand,
ondanks de periodes zonder elkaar.
De beste kerst is nu, een beetje al vandaag
en een beetje uitkijken naar die van volgend jaar.

De beste kerst is schappelijk, aannemelijk tevredenheid,
de beste kerst is profiteren van het feit
dat mensen al jaren godheden vereren,
zonder gevoelens te bezeren.

De beste kerst is middelmaat, onwetendheid.
Want zij zijn zalig, heilig, zacht getroffen,
daar zij tevreden zijn met een trui of nieuwe sloffen.

Zonder beter moeten, hebben, zijn,
je wint maar niemand vindt dat fijn.
Het waar geluk zit dan vanbinnen,
dus laat het avondmaal beginnen.

Too easy, always breezing through, eazing,
comfort, soft, cheeky squeezing,
me, this week, weaky, meek pleasing.

I was never sick
      Not like them.
It never sticked
      Like it did to them.

It grew, the fluke, blew up,
no backs, to the past that lacks
this new disease
        may be my last
                 before I drop the stacks.

Banner, seen at four,
didn't know
what, twenty, still no gut, no go,
from the get-go, no strut
again.

Manners maketh man!

No more greeting at the entrance door,
no meeting on the seventh floor, en trance,
no chance to meet your father, son.

What's wrong, how long
have I been gone, for,
twenty four, will I see?
Dealt a bad deal, who can I be
during the war
behind the banner's door?

Drop the act son,
you shouldn't ask, wouldn't know
how to react, son.
Better crawl, easy kid, better crawl,
like I did, better crawl, never done, kid,
we'll see if you deserve it.

Mijlpalen zijn voor mij alen
die me doen verdwalen
op zodanig vele wijzes
dat ik me afvraag
waar blijven ze het halen.

Zeven honderd, wat een ding,
wat was dat, dat in de lucht hing,
een scheefgelopen baan
voor een ver hopende Daan.

Ik was altijd romanticus,
nu soms bitter realist,
naïef zal ik waarschijnlijk altijd blijven,
ik wou waarom dat ik dat wist.

Want zoveel is dat niet, besef ik
en dat valt me soms erg zwaar,
het voelt alsof ik weet wanneer
maar pas na de afspraak waar.

Ik moet mezelf leren maken,
zonder mezelf te kraken,
wat het is, productiviteit.
Al jarenlang zit ik in strijd
met angsten, die de bangste
tracht maar niet vermijdt.
Ik verwijt voornamelijk
mezelf, onnoemelijk
een ander.

Ik ben waarschijnlijk niet alleen
wanneer ik zeg
dat ik wil dat ik
verander.

Elk gedicht is een vertaling,
een vertelling van mijn zelf,
een wonderbaarlijke verhaling
van mijn innerlijk gewelf.

Zelfs al ben ik alleen in het begrip,
of omringd door duizend vrienden,
die me dagelijks tonen wat ze verdienden
en waarvan zij bevinden, dit is hip,
dan nog maakt het voor mij verschil,
uiterlijk, expressie, mezelf leren kennen,
door dichten, mijn dagelijkse pil,
zelfs al is dat soms nog even wennen.

Zal ik voor jou vertalen
wat je niet kan zeggen, voelt,
zonder piekeren, malen,
opdat je sneller ziet wat je zelf bedoelt?

Laat mij je tolk zijn,
je draaikolk zijn,
je meenemen naar een vloeiende,
ongekend hard boeiende,
versie van je zelf.

Ik zal voor jou vertalen,
van binnenkant naar
bovenste beste, buitenkant verhalen,
zelfs al klinkt dat raar.
Ik wil graag voor jou vertalen,
bel me op en zeg het maar.

The answer may be to stop searching,
or to continue until it all feels right.
It may be to adjust so the bad feels good
and dark and heavy returns light.

There may not be one at all.
It may be to study how happy people fall
and copy what they do
but, again, tweaked to fit to you.

It may be this
or the next.
It sure as hell is not embroidered
on this depressing ******* text.

Ik heb zoveel om tevreden van
maar niets om trots.

Ik heb alles al gekregen, verwend,
ben het echte werk nog bijlange niet gewend
en het staat voor de deur.

Zal ik me beter voelen?
Wanneer ik iets nuttig doe?
Of zal ik vlak erna vergeten wat
en verdrinking in het moe?

Was ik maar trots of had ik nut
maar zelfs als vergeet ik het.

We're all sharing struggles,
scraping cheeto's, buggles, lay's
in ways we hadn't, could not have
foreseen.

It trickles, slowly, on my self-esteem, down,
tricking me, and what I seem, a clown
and diminishes the part
where it all finishes
to nothing but the start
of yet another change of heart
that no one ordered and disordered
the comfortable state
we hate but love
and cannot stop dreaming of
when it is gone.

If I did it,
if I was a fraud,
would you pity me
or be
meticulously awed?

I am not a household name,
no rising star, no famous game
you all can, get to play
and laugh at, slay
for trying to express.

I am not a movement, not a leader,
I am not the writer, just a reader.
I am no more and nothing less
than the most important I'd like to impress.

So leave your shoes and pitchforks at the door,
cozy up, sit down
on my soon-to-be-cleaned floor (when I get around to it)
and please don't frown when I am late.
I'm trying hard to not accept that as my fate
but rather change it even though I'm behind time.

Having to take it (all) is not a crime.

But who is en who does?
Is it personal? Because
I'm not sure what mine
is or should be.

Caring, helping, hands,
kindly nurturing lands,
detecting possibilities
or creating my own.

Are you sure
do you know?
Are you steering,
knowing where
you need to go?

Soms is afvragen slechts begin.
Waarom moet ik per se dit,
waarom kan ik niet gewoon zo en in
het hokje passen, zwart en wit?

Zo simpel is dat allemaal niet,
je kijkt en kijkt en denkt dat niemand ziet
waar je mee bezig bent.
Dat niemand het herkent.

Je kan best wel zonder
maar daar moet je zelf onder
aan gaan hangen, werken aan fatsoen
en zo nu en dan een beetje minder flauw doen.

*** kon je zoiets doen?
Heb je wel nagedacht,
ja, je lacht ermee, groen,
voor je eraan begon?

Het spijt je, weent je,
en zoals je zo vaak zei
eentje is toch geentje,
doe er nog één bij.

En nu kan je niet meer stoppen.
Was het voor een wereldbeker,
was jij de niet te kloppen
tegenstander, zeker,
kreeg jij op het podium een zoen
en de titel: meest teleurstellende
wereldkampioen.

Hé, lang geleden, leuk je terug te
zien. Heb je al een vriend gevonden,
wanneer pak je een jongen mee?
Of, misschien, een meisje, dat mag ook,
het is tweeduizendnegentien.

Want zonder relatie, liefje,
ben je slechts een halve, mens.
Zonder huisje, boompje, kinderwens,
ben je niet als anderen en grief je.

Wanneer ga je trouwen?
Wanneer kom je, doe je
eindelijk eens mee, normaal,
al is het maar één keer,
wanneer?

Een blondje,
niet gevallen,
niet haar mondje?
Een brunetteje in een flatje
dat een zetje
nodig heeft
of een verzetje om haar te vertellen dat ze leeft?

Een roetje, roet en zwartje
met een zoeter peperkoekenhartje
of een harde met een oom en tante,
muts en ovenwanten
en een sjaal om te verbergen
dat ze last heeft van constante
onzekerheden die door merg en
lijf en leden?

Een lieve, die me troost
en ik mag troosten.
Een zachte die om me lachen kan,
zicht heeft op haar werk en kroost
en ik mag kroosten.
Maar wat wil je dan?

(Ik wil graag wat zeggen
het komt er niet goed uit
Ik wil mijn gevoelens open leggen
maar er komt maar geen geluid

Het gaat ook niet om mij)

Er was eens de allervriendelijkste man,
waarover niemand kwade woorden spreken kan.
Ongewild heeft hij ons moeten verlaten
vandaag wordt zo een dag vol graten
waarop woorden veel te kort
en kroppen in de keel.

We kunnen nergens meer aan denken,
niets anders onze aandacht schenken,
weten niet meer of *** of wat of niet,
er staat enkel maar verdriet
op ons gezicht te lezen.

Wij denken aan en missen,
willen de dagen even overslaan,
de gebeurtenis omzeilen, wissen.
Helaas mogen wij dat niet beslissen.
Wat voelt en klinkt dat ongelooflijk raar,
het verlies van een weergaloze winnaar.

Neen, er komt niets.
Sorry, vandaag geen gedicht.

Zet een grote koffiepot en drink
een kopje thee. ******, bezink
en neem je zorgen even mee
naar de keukenkamer.

Ik zie, daar achter de kom met soep
de man met de hamer en ik roep,
ik wil je tegenkomen.

Eet iets kleins, luister opbeurende
muziek. Heb je al kleren aan?
Zie in jezelf het opfleurende
en schik en ruim het op, sterk.

Nu ben je klaar voor het echte werk.

Zou ik na twijfelen, tobben,
uitgebreid weten, graven,
tussen hersenplooien, lobben,
op de proppen kunnen komen,
aandraven met een origineel idee,
mijn eigen dromen en een showtje op tv?

Ik weet het niet, wat ik dan kan.
Ik zou alles eens uit moeten proberen
en daarbij mezelf achterhalen, jureren
wat er bakt in die fameuze hersenpan.

Ik zou kunnen ontsnappen aan
een boeiende verdrinkingsdood,
zingen, praten met een haan
of dansen in mijn puurste bloot.

Ik zou kunnen balanceren,
domineren, fantaseren, inspireren,
marineren en uitgekookt souffleren.
Maar wat moet ik uitkwelen wanneer
ik daarover oor moet delen?

Misschien is dat wel een talent,
een goede blik op anderen,
ze helpen te veranderen,
kortom, hetgeen dat je nu kent.

Ik slaap met een knuffel
en zij met handgranaten,
klaar om voor het vaderland
De levende wereld te verlaten.

Ik ben slechts een mug
op de hogerstaande rug,
de lang voor mij gebouwde brug
en haal vast nooit diezelfde waarde terug.

Maar dat is oké, het leven,
want ik draag ook mijn steentje bij.
En elke kleine prik die ik kan geven
maakt mijn parasietenzieltje blij.

Ik vind het jammer
om jaloers te zijn
maar kan het soms
niet onderdrukken.

Het klimaat is klammer
als ik, klein, met mijn
focus op iets doms,
zeg dat het mij ook zou lukken.

Ik geef het je na, leg schuld aan eigen.
Je hebt goed gewerkt, ik ook maar anders
en moet niet steeds naar mezelf neigen.

Wetenschap vertelt
dat blij zijn gezond
en goed is voor je motivatie
op het werk.

Maar, wetenschap, ***
doe je dat, blij zijn?

Wat als je geen zin hebt,
moe bent of je in het rond mept
zonder iets te raken?
Wat als je je makkelijk laat kraken,
je weent, verdriet en het vandaag
allemaal echt niet meer ziet?

Moet je dan forceren
of even iets anders leren?
Moet je dan tevreden
of mag je wel eens naar beneden?
Mag je tonen kermen
en werken op je eigen termen?

Van mij mogen jullie alles,
ik moet even aan mezelf denken.
Misschien dat ik daarna kan helpen.

Ik ben dankbaar voor mijn klare
kijk en diep blik tomatensoep.
Ik ben blij dat ik met die rare
gevoelens werken kan en troep
verwerken mag op deze mooie dag.

Ik ben trots, tevreden en misschien
zelfs een beetje gelukkig
bij het prettig weerzien
met dat voorheen nukkig
stoeletje aan mijn bureau.

Ik verdien dat ik dit mag,
verdien het beste uit de mand.
Ik ben zelfverzekerd, zegt mijn lach,
in mijn positieve gemoedstoestand.

Nooit meer terug is even slikken,
Nooit meer daar en niet meer hikken,
ongeremd schikken, ongestemd
en zonder broek maar wel een hemd.

Ik ben nu hier, weet niet goed waar,
er is een schat verborgen.
Ik wil hem vinden en meenemen naar
mijn oude thuis van morgen,
waar mijn zorgen
enkel deden kniezen
zonder effectief van de stress
haren te doen verliezen.
Ik zal moeten kiezen
want mijn oude thuis, helaas,
is achter mij gebleven
in alle haast,
op het begin van dit avontuur,
zachtjes van de kust gedreven
en over de rand van de muur
voor altijd weg gevaren uit mijn leven
samen met wat mij beschermde
wanneer ik onbeholpen schermde
met de gevaren uit mijn zeven.

Dus niet meer terug, gewoon door.
Er is een schat, een weg naar grote kuis
maar daar zal het nooit hetzelfde zijn
als mijn oude thuis.

Nooit meer terug, altijd hier,
met enkel in mijn hoofd,
in al wat ik herinner,
een deurtje op een kier.
En misschien ooit, als ik kinderen heb,
zie ik mijn oude thuis terug
in *** onschuldig lief plezier.

wat

Aan het einde van de week
moet ik naar een evenement,
dat mij bij beslissen leek
leuk te worden. Je kent
het wel, niet iedereen
en je moet veel doen
alsof, acteren.
Die moed kan keren
want het was zo druk,
het was vermoeiend op het werk,
'k had niet veel geluk
in de les of in de kerk
om op te letten, bij te blijven,
goal te getten.
Helaas, ik heb al toegezegd,
mijn vat is op en ik wil slapen,
ik wil rusten, voldoening geven
aan mijn eigen lusten.

Afgezegd,
gezwegen en belegen, leven
alle mensen verder
en ben ik heel tevreden
dat ik nog net genoeg had
in dat vat om te zeggen
dat het enige wat ik wilde,
mezelf erbij neerleggen
en hopen dat jullie
er niet te zwaar aan tilden.