Sapagkat ako'y bigo,
Bigo na mailarawan ng buo,
Di ko alam kung paano,
Sa palagay ko'y di tama ang masasabi ko.

Sabihin mo mang ako'y nagbibiro,
Sa kasamaang palad, ika'y mabibigo,
Dahil wala akong balak magpatawa,
Nasa tamang katinuan, alam ang tama.

Talagang may nagbago,
At namangha ako,
Alam na kong meron nga talaga,
Ngunit bakit huli na nang aking nakita?

Ako ba noo'y nakapikit?
Di ba kita natitigan kahit saglit?
Nasa ibang mundo ba ako?
Noong mga taong nagkasama tayo.

Bakit di ko agad napansin,
Kaya ngayon, di ko akalain,
Ang paglitaw ng iyong ganda,
Ginulantang ang aking mga mata.

Ang digmaang ito,
Bakit nga ba sinuong ko?
Bakit pa ba ako pumasok?
Bakit ako lumahok?

Alam kong di tiyak,
Alam kong maaari akong umiyak,
Alam kong hindi magiging madali,
Alam ko kung ano ang mga maaari.

Walang kalasag ni sandata,
Wala akong ibang dala,
Kundi sarili at sarili ko lamang,
Sariling haharap sa mga pagsubok na nakaabang.

Kahit ano man, haharapin,
Kahit anong sakit, tatanggapin,
Haharapin ng walang takot,
Sisikaping lampasan kahit sa mundo ko pa'y bumalot.

Kaya aking pinaghandaan,
Bago pa sumulong sa labanan,
Dahil isa lamang sa dalawa ang maaari kong makamtan,
Ang husga: tagumpay o kabiguan.

Poetry is beautiful or so they say
It's just ink - filled paper
Or typewritten chatter
Much to my dismay

You see, I think I now know what is true
Baby, word after word
No matter how absurd
Could be beautiful if made for you

I'm lost in this wilderness,
Lost trying to impress,
But things became different,
I lost my touch, my style, my true intent.

I created this  for me to have an outlet,
Where I can express my emotions to my heart's  content,
But the past altered the present,
When I'm trying to go back from where I left.