Flexwerken lanceren toegankelijk reserveren ambtenaren een potje tafeltennis.

Initiatief pop-up divers mooie verbindingen en een steuntje in de rug animo concept.

Verzorgt de weetjes beantwoorden vragen.

Mail deze dan in weekenddiensten.

Kunstkenner signeersessie toegang gratis gemakkelijk moeite die kost.

In wezen of excentriekelingen tactieken **** een roeping.

De brug parochies vijf kinderen en een baan honderd mensen kwam hij voor iedereen mijn hoofdpubliek.

Singer-song kers op de taart praktische benadering hedendaags reilen en zeilen.

Waarom,
*** heeft dit kunnen gebeuren?
Wat heb ik gedaan om jou kwijt te raken?
Waar ben ik je kwijt geraakt?
Waarom heb je niks gezecht?
*** heb je het niet eerder kunnen zeggen?
Wat is het dat jou, dit heeft kunnen laten zeggen.
Waar heb ik jou in de steek gelaten?

Ik snap het niet.
Ik wil dit niet.
Ik mis je.
Jij was mijn schat,
Mijn alles,
Mijn wereld,
Mijn rots.

En nu ben ik je kwijt.
En ik kan het niet bevatten.
En ik zal je zeker nooit vergeten.

Omdat ik van je hou.
Omdat ik je niet kwijt wou.
Omdat je mij aan het lachen maakte.
Omdat ik je mis, met alle stukjes van mijn hart.

Morgen is de minste zorg
Zonder waterval aan vragen
Waarom? Wat? *** wil je dat ik dat doe?
Nu
Is altijd meer dan honger,
Gisteren nooit minder dan spijt

Het leven leest voor uit de legende
Maar leeft die niet
Nog steeds roepen de weken om stilstand
De uren om snelheid
De seconden om jou

En dus geef ik mij over
Aan de afkeer, de omkeer, de terugkeer, de wederkeer
Wederom went de nieuwe start
Tot elke gedachte versmelt tot vervreemding
Van voordeur, gewoonte en de geur van dat huis

Waar ooit thuis was is nu een regel,
Een vooroordeel dat schreeuwt 'nooit meer'
Een wereld te leren leidt altijd tot anders
Maar het keerpunt komt,
Onherroepelijk
Zoals geen dag zó steekt dat hij nooit stopt

Zo is morgen de minste zorg
En jij het verschiet dat elk keerpunt doet lonken

Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil luisteren
zodat een ander jouw verhaal kan horen.
Van mij mag jij dat roepen zo hard je zelf wil
of lichtjes in mijn oren fluisteren.

Ik voel dan met je mee, ik wil dat samen dragen.
Daarmee dat het soms, in fracties van, begint te knagen.

Ik weet dat dat niet echt hetzelfde is,
zo simpel is dat zeker niet.
Daarom, echter, dicht ik toe.
Meer dan dat kan ik niet geven,
Ik hoop dat ik zo voor iemand anders,
misschien één mensenleven,
toch iets goed doe.

Om het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen.
Om onderweg ongeziene dorst te laken en
zo hopelijk sommige zaken
terug los te kunnen maken.

Om het ongeziene op te merken,
samen te zien en weg te werken,
weerspannige stroefjes
of kale plekken te doen verdwijnen,
in losse proefjes en of strakke lijnen.

Als ik maar ergens helpen kan
dan mag je dat aan mij vertellen.
Misschien kunnen we het onheil vellen
of ermee leren leven.
Meer dan dat kan ik niet geven.

Voor mij is dat het waardevolste wat er bestaat,
elke dag een goede daad.
Zo wil ik laten begrijpen
dat jij altijd in mijn hand mag knijpen
wanneer de pijn weer toeslaat.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.

Onder onze vleugels,
ik neem je mee naar huis
zachte schokjes aan de teugels,
maar altijd welkom thuis.

Ik ruim jouw rommel op,
roep regelmatig stop,
toch kan ik niet zonder,
mijn lieve levenswonder.

Door je eigen vleugels gedragen
vlieg je door mijn levensboek.
Ik durf het zelf haast niet te vragen,
wanneer kom je nog eens op bezoek?

Als plant word ik afgeschilderd.
Mijn haar, nagels en baard worden verwilderd
op het doek gezet.

Ik moet pillen hoesten,
slijmen slikken, nee andersom
en 'k zal maar knikken
als ze vragen om mijn drankje in te dikken.

Stimulatie van mijn zintuigen
viel al meer dan eens in duigen.
Er is niet veel over te lezen
of ik zal verdorren of genezen,
of ik bloei. Ik kan maar moeilijk afscheid nemen
van vaste structuren en systemen.

Ik adem nog, dat doe ik zelf,
ik heb nog veel te geven.
Soms duurt het er twee of zeven,
soms elf of negen, minuten, dagen,
weken, maanden, jaren. Hoedanook wil ik stoppen met stil leven, ik heb lang genoeg
in bed gelegen.

Iemand heeft mij ondermijnd,
gangen gegraven en vijanden geseind.
De grond onder mijn voeten,
die stilaan verdwijnt, zal moeten houden
tot ik mijn gouden
eieren heb gelegd.
Terwijl ik lang geleden heb besproken
en geroepen
dat ik niet vruchtbaar ben.

Ik heb lang geleden en geroken
dat de wolken zijn gaan zakken.
Zo Danig dat ze nu rond mijn oren plakken.

Mijn hoofd wordt zo gedragen door die witte wollen wolken,
met mijn voetjes op de grond. Zonde dat zij voor mij
mijn willens niet vertolken. Zonde dat ik mezelf het niet heb durven vragen.
Het enige wat ik nog lijk te hebben,
lijk te kunnen,
is klagen.

Donkere sneeuw valt op en in
jouw hoofd.
Als ik het twee maanden
geleden had voorspeld,
had niemand me geloofd.
Het is een soort die niet smelt,
ophoopt en je geest verdooft.
Hij blijft maar vallen,
soms wat meer, soms wat minder.
We zien dat aan jouw wallen.
Toch ondervinden wij
in steeds grotere mate hinder
en vragen we ons af:
'Wat vind jij?'

Iedereen danst
de ruimte is gevuld met muziek
overal **** ik gelach
mensen omarmen elkaar
en hopen dat de muziek nooit stopt

In een hoekje van de zaal zit ik
Ik ben niet gekomen om te dansen
Maar waarom dan wel?
Misschien hoopte ik toch
dat iemand me ten dans zou vragen

Mijn gedachten worden onderbroken
door twee glasheldere ogen die me hoopvol aankijken
Een hand vraagt me om te dansen
en ik neem ze dankbaar vast
We dansen de hele avond
en de hele nacht
zelfs als de muziek stopt
laten we elkaar niet los

Maar plots begin je te vervagen
en word ik weggerukt
Ik word wakker
en het enige wat er nog van je overblijft
is een vage herinnering
en voeten die moe zijn van het dansen

Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil horen,
ik wil naar jouw verhalen luisteren.
Je mag roepend in mijn handen knijpen
of zachtjes in mijn oren fluisteren.
Als ik maar kan begrijpen
en laten dat ik wil helpen dragen.

Dat is niet echt hetzelfde, geef ik zeker toe.
't Is daarom dat ik aan dichten doe.

Zo tracht ik het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen,
om onderwege dorst te laken
en opgekropte zaken
los te kunnen maken.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.

Jij bent het kronkelrietje
en de blokjes ijs,
het koele vocht dat druppeltjesgewijs
sijpelt naar beneden
als een liedje, zelf zeker,
dat komt kloppen,
komt vragen of het binnen mag.

Jij bent het water in de beker,
het roze stukje en het bief,
het optimistje in de hoofdrol
op een hete zomerdag en, lief,
jouw glas is altijd halfvol.

Beste toekomst,

Je maakt me bang voor later,
werk zoeken, smeltend water,
crisis, geld en banken,
teveel eten en toch willen afslanken.

Mijn kapster heeft haar schouder gebroken
en mijn uiterst linksboven hangende kies
die is ontstoken. Ik verlies precies stukjes
van mezelf met het verlopen van de tijd.

Lieve toekomst, je doet me schrikken
als ik kranten lees, als ik op het toilet zit
met mijn broek op mijn enkels en mijn
neus op feiten, koppen, problemen
die we moeten stoppen, oplossen
en het gebrek aan groene lucht of bossen
bloemen voor de bijtjes.

We zijn met teveel, toekomst,
teveel voor jou om te dragen.
Wat kunnen we doen om jou te helpen,
het vergiet te stelpen, welke vragen
moet ik stellen opdat u het beter zou?

Ik ben zo bang, toekomst
dat we verder moeten zonder jou.

Op het scherm staan helden,
als koningen in sprookjes,
late-avond-letter-hocuspoocjes,
die je me als kind vertelde.

Achter kruinen zie ik vogels nestjes
bouwen, zorgen voor elkaar.
Ze dragen elk *** takjes
zelfs al zijn ze wat te zwaar.

In de zetel zitten vrienden.
Ze lachen, zeveren en zagen.
Dat jij daarbij ging komen zitten,
moest ik aan geen veertien helderzienden vragen.

Papa, jij bent zelf de koning die het rijk verdient,
die lieve nestjesbouwer en de allerbeste vriend.
Vandaag hijs ik hoog de vadervlag.
Van ons allemaal, een fijne vaderdag!

Mag ik nog eens
komen kloppen,
komen vragen of ik binnen mag.
Ik heb de deurbel niet gevonden
dacht toch dat ik een opening zag.

Weet je nog, toen we elke dag wel konden?
Toen de vaten leidingen waren, die altijd waren aangesloten, toen de auto's te water gingen en veranderden in boten, toen we elk plezier in plaats van elk probleem nog uitvergrootten
en niemand

het nog druk had.

Weet iemand met mijn vragen raad,
wanneer noch kaars noch bril nog baat?
Het is zoeken en het zal blijven zoeken blijven
met enkel jezelf om op te kijven.

Was ik een bal, zou ik rollen,
was ik tranen, was ik geld
of vuisten wanneer iemand over morgen
vertelt.

Overmorgen, over zorgen, over hoop.
Alles overhoop.
De één die sneed, de ander zoop.
       En anderen verzopen.
             Of weggeblazen worden.
          Erdoor weer onweer en toen het terug kon
                              weer op stap, op de lappen
             En zo jezelf oplappen.
Kon ik maar, zoals op tv, tussen de dagen zappen.

Weiger de gedachte, loos het idee
dat jij alleen, machteloos, het leven
moet trotseren.
Je moet jezelf weren
voor en tegen onweren, onthouden
dat het houden van
je vasthouden kan.

Je bent niet alleen.
Je bent niet machteloos.
Je moet alleen iets doen. Teren
op wat al is gegeven,
werkt niet langer dan maar even.
Ooit zal het tij zich keren. Dan hoop je dat je niet moet vragen:
'Was dit het nu, heb ik wel genoeg gegeven?'

Zal ik wat vaker vragen
*** het met je gaat?
Zal ik wat meer opdagen
zelfs al dans ik naast de maat?

Ik wil mijn best doen,
de citroen proberen, eender wat,
zelfs al val ik door de mand,
want toen ik dat had,
een hapje met een pit erbij,
deed jij het ook voor mij.

Niks behalve mis lukt.
Ik monolieg
over mijn zwijgen.

Ik loop levenslessenlang gebukt
onder een kopie van een kopie
van een robber met mijn eigen
geestig.

Voor hetzelfde geld
deed ik niet veel ander werk.
Geprezen, gewezen, deze
man is meer duivels dan de kerk.

Schilderijen langs de trap en lege zalen vol met mensen.
Ik had me geen beter beschreeuw kunnen wensen.

Ze roepen, ze sleuren, ze trekken en ze treuren,
ze wilden dat ze anders waren, in de arm knijpen
en plots de knepen kennen, zichzelf begrijpen.

De mens is vast geen onverander lijk.
Voor velen ben ik slechts een wissel,
een speler op de bank, aan de zijk-
ant. En ik twijfel of het bedissel-
en ervan
de moeite nog wel is.

Dezelfde foto's op de mooiste plaatsen,
op vrijdagavond scheve schaatsen,
de wereld vraagt je beter te gedragen.
En wij, wij lachen met die vragen.

Mag ik enkel wenen
wanneer mijn ploeg verliest?
Waarom krijg ik lange tenen
als je in mijn richting niest?

Hulp durven zoeken,
is moeilijker dan zelfdoding
bij mannen.

In de kantine kan tien
zijn dochter niet meer zien
en elf verliest zichzelf in
drank. De nummer één ziet
ze vliegen, kan geen bal meer vangen
en de nummer drie probeert
prangende vragen
aan zijn vader te stellen, die verweert
zich met, ik heb dat eitje ook nooit
kunnen pellen.

De man heeft vaker niemand om te bellen
wanneer de zaakjes minder draaien,
het zelfs niet meer lukt
om gewoon het gras te maaien.

't Is dat ik het zelf niet weet,
het allemaal op zaterdag
vergeet, in de nacht,
wanneer de zon niet schijnt,
mijn fluitje vogelt
tot hij in de hoed verdwijnt.

Het liefst wil ik me ook verstoppen
al is het dan misschien
veertien dagen kussens slopen,
kinnen kloppen. Als ik het mij
zou vragen, was ik al weg getoverd,
had je me voor de laatste keer gezien.

Waar is mijn waarde wanneer
ik niet dit of dat?
Wat is mijn plek op deze aarde
als ik niet *** of wat?

Ik doe maar iets, wij allemaal,
denk ik. Schenk ik daarmee
genoeg? Is mijn bijdrage
voldoende voor wat zij vragen?

Wat wil ik zelf, een lichaam,
een tempel, een geestelijk gewelf
of een wijsheid, prestatie,
product en ongelooflijk gedelf?

Ik ben wie ik ben, is dat dan niet zo ongeveer de helft?
Maar ik doe niet wat ik moet, hetgeen dat mij bedelft.

Binnenkort word jij geboren,
een jongensneusje, mond en oren
op een hoofdje lief en zacht,
onwetend van het ochtendgloren
en jullie gedeelde pracht.

Wat je ook nog niet kan weten,
is *** geliefd je nu al bent
ondanks toekomstige kreten
en dat niemand je al kent.

En *** zou dat ook, je moet
jezelf nog leren, jezelf nog ontmoeten
en de wereld nog begroeten.

Zodra ik je niet meer op mijn ene arm kan
dragen, weet je waar je heen kan met je
verwondering en mysterieuze vragen.

Jij bent nog maar net ter aarde,
een zachtebollewangetje,
meteen onschatbaar in haar waarde
meer dan gewoon z'n gangetje.

Eén voor één pak je een vingertje
en wiegt ons in vertedering.
Zo nu en dan een wringertje,
maar nooit in de vernedering.

Zoals aan je grote broer beloofd,
mag jij nog net iets extra vragen
als je het even niet meer ziet
of als je zorgen aan je hoofd.

Sinds jou is elke dag wat beter.
Je maakt van mij 's werelds meest trotse peter.

Jouw kant is aan het raam,
de mijne aan de deur.
Dankzij jou ben ik niet eenzaam,
is mijn leven geen gesleur.

Je kan bakken, je maakt kleren,
je bent lief, vroeg uit de veren
en op dagen zonder fut
kan ik je alles vragen.

Geluk dat ik bij jou mag meren want
anders was ik Daantje Zonderland

Hoge tafels vingen wind,
droge vlagen, 'n zingend kind,
durven vragen
wat ik van die dingen vind.

Het raakt me,
als een vuurpijl
op een bosuil.

Elk dag alles achter laten,
is ook vertrouwen dat er
morgen nog wat is.

Achter laten is dan oké.
De pijn komt pas van weten
wat er nooit opnieuw zal zijn.