ni Reagan A. Latumbo

Hindi man ako biniyayaan ng karangyaan,
O nakakain ng masasarap na pagkain sa hapag-kainan,
O nakabili at nakasuot ng magagarang kasuotan,
Kuntento naman ako sa lahat noong panahon ng aking kabataan.

Mahirap man ang buhay na aking pinagdaanan,
Milya man ang nilalakad ko noon marating lang ang paaralan,
Ipinagpatuloy ko pa rin ang pag-abot ng aking pangarap kahit na nasaktan,
Tiniis ko ang lahat dahil Siya ay nariyan.

Kahit na pandinig ko ay unti-unti na ngayong nawawala sa akin,
Nariyan pa rin si Ama at ako ay hindi Niya pinababayaan.
Kaya kahit ako man ay may kapansanan,
Naibabahagi ko pa rin ang aking talento at kaalaman.

Sa mundong aking pinapasukan,
Sa trabahong aking iniingatan,
Kahit bingi man ay marami pa rin akong natutulungan.
Mga baguhang empleyado ay aking tinuturuan.

May kapansanan ka man o wala,
Ang pagtulong ay hindi dinadaan sa usap-usapan.
Ito ay kusang ginagawa at pinaninindigan,
Maraming tao ang lubos na masisiyahan kung tulong mo ay hindi ipinagkakait sa kanilang harapan.

Bingi ka man o bulag o kulang ka man ng kamay o paa,
May sakit ka man sa puso o namanang karamdaman o wala,
Kapag tulong ang hinihingi, 'wag kang mag-aatubiling ipagkait ito sa iba,
Dahil sa bandang huli, ang iyong kabutihan ay masusuklian Niya.

Sabi ng ating pambansang bayani na si Dr.Jose Rizal. “Kabataan ang pag-asa ng bayan” kung totoo ito, bakit marami pa ring kabataan sa ating bansa ang hindi nakakapag-aaral ?
Ito ba lamang ay tila isa lamang paalala at hindi isang realidad, paalala lang ba sa mga magaaral na magaaral ng mabuti, o ito ba ay isang kasabihan na sumisigaw sa mga tao na ang kaalaman ay hindi dapat mapagkait. Ang kahalagahan ng edukasyon ay marahil na malinaw na sa mga tao, sa pagkat na kasalalay ng kinabukasan ng lipunan sa mga bagong henerasyon, kaya bakit naman ang karunogan na napagakakait sa mga kabataan,

Hindi pa sumisikat ang araw at bumibiyahe na ang mga bata upang makapag-aral ang ilan ay kailagan pa dumaan sa masusukal na gubat, ilog at mga bundok, ito ang mga suliranin ng  karamihan sa mga magaaral na ninirahan sa mga probinsya, kailangang maglakad ng ilang kilometro upang makapasok sa paaralan. Maraming sa mga kabataan ang gustong mag-aral ngunit dahil sa kahirapan, kakulangan sa pasilidad ng lugar na pagtatayo ng mga paaralan ang ilan sa mga hadlang sa tamang edukasyon. Dahil sa kakulangan at mabagal na pag-unlad ng ekonomiya ng ating bansa, maraming tao ang nahuhulog sa kahirapan, imbes na ang mga musmos na kabataan ay nag sisipag-aral ay napipilitang magtrabaho para matulungan man lang ang kanilang pamilya at walang sapat na pera para bigyang pansin ang kanilang pag-aaral.
Sa halip na bigyan ng prayoridad ng pamahalaan ang edukasyon, tila’y nagiging na sa hulihan ito pagdating sa budget at atensyon. Kung tunay ngang ang kabataan ang pag-asa ng bayan, bakit hindi ito pinaninindigan ng mga nasa kapangyarihan? Totoo nga na ang bagong henerasyon ang mag aangat sa ating lipunan, pero hindi ito makakamit kung hindi tinutugunan ng gobyerno ang mga suliraning kinahaharap ng sektor ng edukasyon.

Hindi sapat ng mga salita na ang kabataan ang pagasa ng bayan kung hindi tinutugunan at binigiyan ng tamang pagsosoprta ng gobyerno ang mga pagaaral.
Dapat tiyak na bawat bata, nakatira man sila sa isang lungsod o kabundukan, may kaya man o sa dukha, ay nararapatdapat na may pantay na oportunidad upang  matuto at mangarap, sapagkat ang kaalaman ay dapat libre at nakakamit ng lahat. Hangga’t may mga batang hindi makapasok sa paaralan dahil sa kahirapan o kawalan ng oportunidad, mananatiling pangarap lamang na ang “Kabataan ang pag-asa ng bayan".