Nagpoon sa pagbagsak kan dáhon
An mga istoryang dai mo huhunaon
Na makakaabot sa susunod na henerasyon
Dai dapat pundohon an pagsurat
Kan satuyang tataramon asin
Dai dapat malingaw sa kagayonan
Kan pagbasa nin mga surat na hali
Sa mga utak kan satuyang mga pag-iriba
An oras na tinaya mo sa paggibo
Nin obra, surat, tula man o kanta
Basta nilaagan **** puso
Sigurado na iyan matalubo
Arog kan káhoy, daí pirming nahihiling
An pagdakula pero maabot an aldaw
Igwang saróng tawo an matambay
Sa limpoy kan hawak niya
Igwang sarong tawo an masirong
Ta makusogon an uran
Mahihiling mo an dáhon na nagbabalyi
Kapot kan duros pasiring sa banggi
An mga káhoy nagtatalubo, haloy magadan
An úbak sa hawak niya
An patunay na sinda nabubuhay
Dara-dara an mga istorya na sinurat ta
An mga piyesa na nakadukot na sa dugo ta
Sinda an giya
Na kita dapat an maprotekta
Sa palibot ta
Daí matatapos an buhay
Sa pagbagsak kan dáhon
Sa daga na iniistaran ta
Daí matatapos an buhay
Maski sadiring dugo ta
An magkugos
Sa daga na pinadangat ta

—𝐔𝐛𝐚𝐤,  a Bikol poetry

Gusto ko na magulî
Duman sa mayòng ribok
Na kun magturog ako sa banggi
Mayòng iniisip kundi iyo sana an sadiri

Gusto ko na magduman
Dawa mayòng kaibahan
Duman sa lugar kun sain
an oras daing duru-dalagán
Matambay lang ako madalî
Mahandig ning dalî
Ta nanrurulumoy na bagá
An sakóng hawak kakatindog

Kaipuhan ko garo magpundo
Kaipuhan ko garo maghangos
Kaipuhan ko garo magpahingalo

Gusto ko na magulî

Nin huli ta dakulà na ako
Pinadakula kan kinaban
Pero an sakóng pusò asin kalag
Mayò man nin pinagbago

Mas nagkusog lang ang buot ko.

—𝐔𝐥𝐢, a Bikol poetry.
Maybe we didn’t really grow up.