Nang una kitang makita at makilala
‘Di ko mailahad ang aking nadarama
Pinagdarasal na lagi kitang kausap
Palaging sinisilayan  at hinahanap

Madalas tinitignan ang iyong larawan
Ika’y ‘di rin nawala sa aking isipan
Sa munting panahon ng ating pagsasama
‘Di ko naiwasang mahulog at umasa

Ika’y hinintay ko, hindi ako napagod
Aking nadarama’y hindi bastang naglaho
Kahit masakit, matagal ako nagtiis
‘Di mo hiningi ngunit ginusto kong gawin

Nagkunwaring manhid ngunit ako ay hindi
Paghihirap ay ‘di ko na lamang pinansin
Pagkat alam ko na sa dulo, ito’y sulit
Inisip ko na ika’y mapapasaakin

Ito ang aking lubhang pinaniwalaan
Hanggang umabot sa puntong ako’y nabulag
‘Di namalayang habang ika’y iniibig
Unti-unting nawala ang aking sarili

Tadhana na ata mismo ang gumawa ng paraan
Upang hindi na muling mailahad ang kwento
Ng pagmamahalang  nauwi lang sa hiwalayan
Nais sanang mag balik tanaw; silipin kung paano pumanaw
Ang pag-iibigan nating binawian ng buhay
Tulad ng paglubog ng araw at pagsapit ng bukang liwayway,
Nagbago hindi lamang ang mga kulay ng kalangitan;
Mga pangako sa isa’t isa ay tuluyang napako
Pag-ibig mo’y tuluyan ng naglaho
At ang dating nagsisilbing mukha bagong pag-asa ay ‘di na makakamtan
Dahil nag-iba at napalitan ito ng kahulugan magmula nang ika’y lumisan