Nauubos na ang batang namamangha
Sa mga mahikang angkin ay pambihira
Tuldok ang sukli sa isip na puno ng katha
At pinako ang tingin sa mundong mapanira

Wala na ang ligalig sa puso at isip
At ang mga bituin ay di na sinisilip
Nangadilim ang paligid sa bawat kong pag-ihip
Sa apoy na waring ang ningas ay pinipilit

Ang pag pakli ng panahon ay isinusumpa
At ang bawat pahina'y lumalalim ang salita
Hanggang kailan kaya guguhit ang paksa
Nang panulat kong nauubusan na ng tinta

Ako'y di pinapatulog ng kalungkutan
Laging nakatingin sa kawalan
Iniisip ano pa bang kulang
Patawad ika'y aking pinagkatiwalaan
Akala ko saya'y akin ng makakamtan
Ngunit nagkamali ako saking katwiran
Isa ka rin pala sa mga taong ako'y iiwanan
Todo pa ang galit mo dahil sa kwento kong ako'y naloko
Ngunit diko alam isa ka rin pala sa mga ito
Ngunit hayaan mo, okay na ako
Isinuko kona sa taas ang lahat ng problema ko
Magaan na ang loob ko, hindi na mabigat sa puso
Dahil alam ko dumating ka bilang isang lesson sa buhay ko
Salamat sa pagdating mo ako na'y natuto
Pangako huli na ito, isinusumpa ko
Ang araw na magtitiwala ako agad sa isang tao
Ay hindi na madaling mabuo gaya ng pagkakatiwala ko sayo
Dahil ayoko ng mabuhay malapit sa mga taong mahilig manloko
Akala mo kung sinong mabait, sya pala tong gago