Pantoffels in de vroege na-
middag. Ik verwijt me: 'ga!'
en stel vast dat niets beweegt.
Mijn egoïsme weegt.

Ik twijfel tussen op en van het pad,
ga geregeld op mijn tenen staan,
staar naar de verdwenen maan.

Gaan is een lat met meerdere
meeteenheden, soms een botte schaar.
Ik zoek naar wat goed was in eerdere
dagen, zonder dat mindere terug te halen.

De dag is niet meer dan een paar verhalen.

I lie
and
I lie
and
I lie

I hide my behavior
to keep you safe.

I keep quiet
not to offend you.

I agree with you
to keep you happy.

I walk on eggshells
for you and
it’s never enough.

I lie
and
I lie
and
I lie

but when the truth
arrives at that
final moment;

jaws will drop
plates will shatter
dogs will growl

and
you’ll be long gone
after seeing what
a ghastly beast
I am

but for now

I lie
and
I lie
and
I lie

to keep us
together.

Sinds gisteren,
afgezien van deze morgen,
is het weekend,
gezien en toch verborgen.

Ik draag de last van spijt,
de pijn van schuld en zelfverwijt.
Wat kan ik hieraan doen,
behalve terug op zoek
naar een concrete versie van fatsoen?