Hindi akin,
Hindi rin iyo,
Walang nagmamay-ari,
Ng mga sandaling ito.

Sapagkat mga ito'y di nagtatagal,
Ang mga ito'y panandalian lamang,
Ang pait at tamis, di nananatili,
Dahil ang bawat segundong dumadaan ay hiram na sandali.

Ano bang magagawa ko sa mga hiram na sandali?
Kailan susunggaban? Kailan magtitimpi?
Subalit puso ko'y tila nagmamadali,
Tuwing dumarating, mga hiram na sandali.

damdaming 'di maipinta,
'di mailarawan sa isang blangkong lona,
samu't-saring emosyon,
walang katumbas na reaksyon.

pabalat ay natumbok na,
heto, magtatapos na,
ang tayong dalawa,
ang binuo nating istorya.

sa kabila ng lahat ako'y masaya,
lalo na sa mga mapapait na alaala,
dahil sa mga aral na napulot mula sa kanila,
isang yamang sa aki'y walang makakakuha.

sana'y mahanap mo ang iyong kasiyahan,
ang sayo'y magmamahal hanggang katapusan,
dahil kahit wala na tayong dalawa,
minamahal pa rin kita.

Di ko alam anong gagawin,
Di kayang pigilan 'tong pagtingin,
Ika'y bitag ng kagandahan,
Ako'y nahulog na, nalulunod nang tuluyan.

Ano ba yan? Ayoko na,
Gusto kitang yakapin bigla-bigla,
Ba't ganun? Ang sama mo,
Di ko kayang di ka mahalin ng todo.

Di naman masama,
Ang mga pinagdaanan,
Sana kahit papaano,
Kahit papaano ika'aking napasaya.
Haaaays,  nakakalungkot isipin,
Na heto na, umabot na sa puntong,
Tila bibigay na tayong dalawa.
Wala naman tayong magagawa,
Kung di na nga talaga natin kaya.
Para saan pa nga ba't naging tayo,
Kung di naman natin mahal ang isa't-isa.
Tinanong ko ang aking sarili,
Kung bibitawan na ba kita,
Sabi ko,  di ko alam,
Hanggang ngayon ako'y naguguluhan,
Baka nga para sa ikabubuti nating dalawa,
Kaya, kaya,  kaya ika'y palihim nalang na mamahalin aking sinta,
Subalit sa puntong ito,  
Paalam sa "tayo" nating dalawa.

Ano na? Ano na?
Ano na ang susunod?
Saan ba? Kailan ba?
Bat parang nalulunod?

Ako'y walang nagawa,
Bulag na nanonood,
Walang kwenta, basura,
Nakatulala sa pagtama ng kulog.

Nakakapanlumo pero anong magagawa,
Tapos na, nawasak na habang nakatulala,
Huli na ang lahat, paano masasagip,
Huli na ang lahat, huli na nga ba ang lahat?

O sadyang kay lupit nitong bagyo,
May kasama pang ipo-ipo,
Winasak lahat ng humadlang,
Sa tinatahak na daan.

Ngunit huli na ang lahat,
Ito'y sa kanila'y gumulat,
Ngunit sadyang kay sakit,
Sa alaala'y sadyang kay pait.

Wala nang magawa,
Walang napala,
Dahil binato nang husto,
Nawasak nang buo.

Ang init ng lyong katawan,
Ang ginhawang nararamdaman,
Ang pakiramdam kayakap ka,
Hinahanap-hanap s'an man mapunta.

Sana'y kasama kita,
Sana'y makita man lang kita,
Sana'y di ako malayo sayo,
Sana mula ngayon hanggang dulo.

Sa lamig ng tahimik na gabi,
Nalulumbay, hinahanap ang katabi,
Ngunit sa paglingon ay wala ka,
Naalala ang pagitan nating dalawa.

Gusto kong hawakan ang iyong mga kamay,
Yakapin ka ng mahigpit ang walang humpay,
Hanggang sa madama ko ang tibok ng puso mo,
At hanggang sa madama mo na pareho lang tayo.

Lost and unconscious,
Light headed and anxious,
In this new terrain,
Where I think terrors rain.

Like a new beginning,
For a brighter future that's shining,
Everyone's my enemy,
In this beautiful tragedy.

I wanna go home,
To a place where I'm alone,
But here, I felt something,
Something so satisfying,

Right now I'm flying.

pinilit kimkimin,
ngunit di napigilan ang damdamin,
isip ay napuno ng sana,
sana ako nalang ang gumawa diba?

ako nalang, ako nalang sana,
di na sana ako umasa pa,
ngunit tapos na ang lahat,
wala na tayong magagawa kapag ang nandyan ay salat.

As time passes by, we encounter challenges,
As time passes by, we made promises,
As time passes by, everything changes,
As time passes by, time became one of the antagonists.

We know when's the ending,
Ending with a future that's promising,
An ending that was supposed to be satisfying,
Not an ending that will leave us crying.

Every time I thought of "graduating",
The next word's gonna be "leaving",
And what's next? "crying"?
But the better one's "accepting".

There's no such thing as "forever",
Even though there's "together",
Because we are all travelers,
With different paths to conquer.

Isang silid na walang laman,
Madilim, puno ng katahimikan,
At ang lamig na mararamdaman,
Sa loob ng apat na sulok ng kawalan.

Alam kong wala itong pinagkaiba,
Sa "Ako" na iyong nakasama,
Sa "Ako" na iyong nadama,
Sa "Ako", na umihip sa ating mitsa.

Isang paalam,
At walang katapusang "patawad",
Dahil ako ang unang bumitaw,
Nang walang kamalay-malay.

Ako'y walang kamuwang-muwang,
Na ang init ng damdami'y nawala,
At iniwan kang nanginginig,
Sa pagbisita ng amihang malamig.

Binuo mo man ang aking palaisipan,
Pinunan mo man ang mundo kong kulang,
Binigyang sagot ang napakaraming patlang,
At sa iyong paglisan, di ka kayang pigilan.

Sa sinapit mo'y walang hustisya,
Nakita ko mismo, at nitong mga mata,
Na 'di na 'ko nararapat para sa iyo sinta,
Na 'di na tahanan ang pusong alab ay wala.

My original,
My own,
My specialty,
My own perspective of reality.

That's the way things work for me,
From all my experiences,
I attained this consciousness,
And gave me my own type of judgement.

I don't know how to write with imagination,
I'm relying more on my experiences and failures,
Poems, the events in my life,
The collection of my own perception.

Brought by things around, the soft scary sound,
can't stay this perfect, and this permanent,
Flowing flawlessly, fading like a scent,
Shrivels slowly, like chemical compound,
Calmly creating this gentle gradient,
Hates this silence, this deafening silence,
As I endure this persistent process,
Not that sufficient, to be in torment,
Worry not my friend, pure and innocent,
I am still the same, so lazy, so lame,
Like a wild animal, so hard to tame,
So there is no need for you to resent,
It's me, still me, and will always be me,
living freely, acting naturally.

The way of denying,
Denying almost anything,
Even the feelings we are experiencing,
Wasted by stories we're creating.

I don't know how to let go...
of your touch...
of your hand...
of your lips...
of your love...
I don't...

Something was lacking,
In this ****** life of mine,
I don't know what's that thing,
All I know is it's one of a kind.

I think I really  need it,
No matter what the cause,
But I don't know what is it,
Now I'm really lost.

I hope it's the last piece,
In my puzzle, my life,
Maybe I didn't notice,
Because of a strife.

What if it's not an object?
What if it's you,
I'll think, I'll reflect,
To deduce what's true.

Full negativity,
I can't resist,
Thinking 'bout reality,
And things I'll miss.

Trying to be positive,
At times when I'm free,
Thinking that it's relative,
To the things I wish to see.

Dreaming for a happy ending,
In a life full of misery,
Maybe I should stop trying,
To be positive 'bout reality.

So simple, so free,
Rare, extraordinary,
The one and only.

So young, so lonely,
Looking for change I can't see,
Vision's so blurry.