Sa silong ng gabi’y may sayaw ng liwanag,
Na tila'y bituing naligaw sa ulap.
Ngiti’y nakapako, ngunit may panglaw,
Sa mata’y may apoy na malamig ang galaw.

Mga salitang tila ginto sa hangin,
Ngunit kapag hawak. abo’t panaginip din.
Lunas na lason ang haplos sa laman,
Tahimik ang sigaw ng kaluluwang wasak.

Lumulutang sa lambong ng usok na itim,
Para bang langit, ngunit walang awitin.
Hinahabol ang oras sa loob ng bote,
Kahit ang mundo'y umiikot sa mote.

Hindi na kilala ang sariling mukha,
Sa salamin ng guniguni’t maling akala.
Bangkay na humihinga, mata'y nakapikit,
Nilunod ng ulap ang liwanag sa isip.

Sa dilim ng silid, tahimik ang gabi,
may kandilang baliktad, sindi sa labi.
Ginintuang dahon, galing sa gubat,
hinog sa sikat, sa palad pumapat.

Lumilipad ang ulap sa loob ng bungo,
hangin na may halakhak ng panibagong mundo.
Mata’y naglalakbay sa gitna ng walang daan,
habang ang oras ay natutunaw sa kawalan.

May bulong sa hangin, tunog ay musika,
bituin ay sumasayaw sa sariling eskima.
Di lahat ng apoy ay may layong sunugin,
minsan ito’y gabay para di maligaw sa dilim.