Sa lilim ng panaginip kong dati’y may sinag,
Dumadaloy ang salaysay ng kaibigang likha ng isip—tahimik, ngunit tagos.
Sa mundong yaon, ang pangamba’y lumilipad,🪽
Ngunit pagsikat ng araw, ako’y kinakain ng pangil ng sindak,
Pag-iisang kay lupit, kahinaang sa kaluluwa’y umuukit.👻

Sa mga gunita, may mga hiblang marahang bumabalot,
Sa paraisong daigdig, doon ako’y nahihimlay, kahit saglit.
Ngunit ang aninong likha ng sakit sa isip ay palihim na lumalapit,
Binubulong ng pag-iisa ang mga lihim kong pait,
Habang nilalandas ko ang sirang salamin ng sarili kong bait...💀💀💀

Naglakbay ako sa gabing salát,
Sa pintong lambat, lihim ang lakad.
Ang buwan ay may gintong mukha,
Ngunit ang oras ay tila nawawala.

May kulungang tila orasan sa isip,
Na bulong ng katahimika’y sinisip.
Ang isip ko’y ibong baligtad ang lipad,
Umawit ng oras at bukal na apoy ang patak.

Salamin ang langit, luha’y bumuhos
Bawat patak, matang nahimbing noon.
Minasdan akong sayaw sa bubog na sira,
Habang oras ay damo’t talim sa lupa.

Ang gubat huminga sa tula ng hiwaga,
Dahon ay sumpa, ugat ay kabaong dala.
Tinanong ko ang hangin, “Alin ang akin?”
Sumagot, “Lahat, at wala—sa takdang dilim.”

Mga bituin ay nag-ukit ng pangalan,
Ngunit hindi sa panaginip ko nagbuhat ang alam.
Hinalikan ko ang multo ng bait,
At uminom ng takot—kasalo sa init.

Nang ako’y magising, normal ang daigdig,
Ngunit may tumatawa sa likod ng isip.
Tinaglay ang tinig ko’t anyo ng mukha,
Ako’y naiwan—bilanggo na pala.

May lupa sa dulo ng alon at ulap,
Na tigang sa luha ng pawis at hirap.
Dati’y sagrado, minana ng lahi,
Ngayo’y may tarangkang may ngiting mapang-api.

Nilagdaan sa lamesang mabango’t marmol,
Ng mga pusong ang dugo’y may amoy dolyar at alkohol.
Sa palad ng banyaga’y lupang kay kayumanggi,
Isinugal ng gobyernong walang pakialam kundi salapi.

Kapalit ng kasunduan ay selyong bulok,
At ngiting plastik sa mukhang plastik din ang usok.
Ang tigang na lupa, imbes diligan ng pag-asa,
Ay binili’t sinamsam ng banyagang walang alaala.

Tahimik ang bayan, ngunit hindi bulag,
Alam na ang yaman ay kinurakot, walang laglag.
Ang punong may bunga’y pinutol sa lihim,
Para may masandalan ang politiko sa dilim.

At kung itanong mo, “Saan napunta ang lupang minamahal?”
Nasa mapa pa rin—pero sa pangalan, banyaga ang may dangal.
Tayo'y naiwan sa gilid, may plaka sa dibdib:
"Pagmamay-ari ng dayuhan. Pinagpalit sa limos, sa ilalim ng bibig."

May lason sa hangin, ngunit walang amoy,
Tahimik ang sugat, sa loob umaagos.
May hiwa sa damdaming di kayang tahiin,
Sa bawat tibok, muling sinasalin.

Walang karayom, ngunit may tusok,
Ngiting pilit, sa luha’y nalulusok.
May gamot sa pilay, sa lagnat, sa pasa      
Ngunit sa puso, bakit tila wala?

Kailan ba lalanghapin ang luningning,
Na sa dibdib, sakit ay papaliparin?
Kung may anesthesia sa pusong humiyaw,
Siguro ang gabi'y mas pipiliing mapusyaw.

Ngunit bawat kirot, lihim na tula,
Na sa kalul’wa'y may aral na dala.
Di man madama ng balat o laman,
Ang puso’y natutong magmahal… kahit sugatan.

In the night, where the galaxies sway,  
Clusters of stars twinkle in a vast embrace,  
The Milky Way spirals like an ancient lore,  
A river of light flowing through the dark of space.

Time drifts through our grasp,  
Fluid like the weave of existence,  
Moments stretch to eons,  
Memories echoed in the heartbeats of stars.

Dark matter spins an unseen tapestry,  
Binding the threads of celestial dreams,  
While black holes murmur secrets,  
Devouring light, crafting silence in the cosmos.

We gaze upon Andromeda,  
A neighbor in this cosmic tide,  
Her elliptical form cradles the past,  
A mirror of what we’re destined to become.

Supernovas burst with life,  
Their explosions painting the sky with dreams,  
Each twinkling reflection,  
A reminder we’re part of this grand scheme.

In this universe, we are but stardust,  
A fleeting thought in the mind of the void,  
Yet within us, the echoes of the stars,  
Marked by time, yet forever yearning to be whole.

Sa lilim ng buwan, tayo’y nagtagpo,
Sa gitna ng katahimikang walang kibo.
Ang iyong titig—liwanag na lihim,
Sa mundong ang oras ay tila mahimhim.

Ang ating halakhak, alingawngaw ng dulo,
Ng landas na bawal, ngunit di naglalaho.
Mga palad na ‘di kailanman magtatagpo,
Ngunit sa guniguni'y sabay ang paglayo.

Isinulat tayo sa buhangin ng isip,
Binura ng alon, tahimik, malalim.
Sa salamin ng hangin, ika’y naroon,
Ngunit abot-kamay ay palaging ambon.

May mga salitang ‘di pwedeng sambitin,
At halik na taning hangin ang pupunuin.
Kay tamis ng ‘yong ngiti sa dilim,
Kay pait ng umagang ako’y mag-isa ring lilim.

In the quiet dusk of my mind,  
I find you,  
floating like a feather,  
whispering secrets to the stars,  
waiting in my dreams.  

Each night,  
I dive into the ocean of slumber,  
where shadows play,  
and time folds like origami,  
the past and future collapsing into now.  

In this realm,  
I’m unshackled,  
drifting through the corridors of memory,  
the scent of your laughter,  
a melody that lingers in the twilight.  

I reach for you,  
but the distance is a mirage,  
a wisp of smoke slipping through my fingers,  
and I am left,  
waiting in my dreams.  

The horizon paints itself with the colors of longing,  
each dawn a gentle reminder,  
that the world outside,  
with its harsh clutches and bright glare,  
cannot hold the softness we share.  

So I will return,  
again and again,  
to the sanctuary of night,  
where time suspends its relentless grasp,  
and I can find you,  
waiting in my dreams.

Every breath, a whispered prayer,
In silent winds, I find You there.
Each heartbeat drums a sacred song,
Through fear and night, You lead me on.

When shadows fall and feet grow weak,
Your steady hand is all I seek.
Through breath and beat, through dark and light,
I walk by faith, not by sight.