Sa segundong tinatapos ng araw
Ang iyong mga ngiti ang aking sinisigaw
Humihingi sa kapalaran ng iyong pagpapahalaga
Habang nauubusan ng mga salitang maaaring maitugma

Sa mga sariling panaginip na aking binubuo
Na kahit ang aking utak ay patuloy na nalulumpo
Mga tawang kahit sa iba mo na inilalahad
Waring ang melodiya ay napupunta sa aking palad

Ngunit sinta, parang ayaw ko nang sumulat
Kung parati ko nalang nalalasahan ang tipik na maalat
Ang plumang hinahawakan ay nauubusan na ng tinta
Ayaw lumabas sa kaniyang lungga kaya ako ay kanyang binabanta

Saad ay tapusin na ang pagsusulat
Ng mga aninong nasosobrahan sa pagiging tapat
Iyong pagpapahalaga, iyan lamang ang hinihingi
Subalit, mahal, bakit parang ikaw ay nabibingi

Ayaw ko nang sumulat, nakakapagod na
Nauubusan na yata ako ng mga parilala
Na maaaring maitugma sa mga karanasan
Na pinipilit ng aking nakakaumay na imahinasyon na balikan

Tapos na, hanggang dito nalang ito
Sa dami ng mga piyesa, ikaw ang laman, ikaw ang itinuturo
Kaya, mahal, ayaw ko nang sumulat
Kung ang aking tinta ay nagiging kasing kulay ng dugo kapag napupunta sa iyong balat