Er zijn van die momenten waarop je wereld instort
De grond davert onder je voeten
De lucht wordt uit je longen gezogen
En het wordt zwart voor je ogen

Op die momenten besef je dat je alleen bent
in een wereld vol mensen,
dat iedereen vooruit gaat
terwijl jij vastzit
En met elke stap die je probeert te zetten,
vertel je jezelf dat je bent waar je moet zijn,
dat je daar thuishoort

Maar toch blijf je hopen
dat iemand voor je zal terugkeren,
je bij de hand neemt
en je vooruit trekt.

Maar elke dag zak je iets dieper in de grond
Tot je helemaal wordt opgeslokt