There was a time when any common bird
Could make me sing in unison
by Oscar Wilde



αλαργεύει το πουλί λεύτερο/
την μικρή ελπίδα/τυφλό από χαρά/

ανέμελα σε δίνη υγρή/σε κουτί χάρτινο/
φυλαγμένο από χέρι/ανθρώπινο/

θυμάται πως δεν είναι πουλί/ αλλά παιδί
σκέψου, πουλί χαμένο, σε κάμαρη άσπρη

τρελό χτυπιέται από τοίχο /σε τοίχο
ματώνει το κάτασπρο/ το κεφάλι γερμένο

αφήνεται απλά στην τύχη/να σβήσει/
μοιάζει με δερβίσικο χορό η γραφή του

καθώς οι φτερούγες/ αγγίζουν τη ύλη
αισθάνομαι τον χαμό/του αναριγώντας

η φύση ίδια με νερό/ θρηνεί με παφλασμό
ανοίγει πέταλα/ τραβάει ρίζες
ακούγονται ήχοι πράσινοι/

ανασκαλεύονται απ το χώμα/
βλέπω στον ορίζοντα /μια γραμμή να περπατά
σ εκείνη την απέναντι βουνοκορφή/

φίδι με καμπυλότητες που σβήνουν/
κάπου κοντά στην δύση του ήλιου/ ανασαίνω

πέρασε και αυτή η μέρα /μ ένα πουλί νεκρό/
δάφνες ακουμπισμένες σε τραπέζι της κουζίνας

όλα θυμίζουν εποχή χαμένη/σε τοπίο θολό
με μια ανάγκη για ζωή/ φυτεμένη σε χώρα ανάδελφη




Μαρία Πανούτσου
Φεβρουάριος 2017