There was a time when any common bird Could make me sing in unison by Oscar Wilde
Ένα σχεδίασμα σε εξέλιξη αφιερωμένο στον Δημήτρη Λεοντζάκο
αλαργεύει το πουλί λεύτερο/ την μικρή ελπίδα/τυφλό από χαρά/ ανέμελα σε δίνη υγρή/σε κουτί χάρτινο/ φυλαγμένο από χέρι/ανθρώπινο/ θυμάται πως δεν είναι πουλί/ αλλά παιδί σκέψου, πουλί χαμένο, σε κάμαρη άσπρη τρελό χτυπιέται από τοίχο /σε τοίχο ματώνει το κάτασπρο/ το κεφάλι γερμένο αφήνεται απλά στην τύχη/να σβήσει/ μοιάζει με δερβίσικο χορό η γραφή του καθώς οι φτερούγες/ αγγίζουν τη ύλη αισθάνομαι τον χαμό/του αναριγώντας η φύση ίδια με νερό/ θρηνεί με παφλασμό ανοίγει πέταλα/ τραβάει ρίζες ακούγονται ήχοι πράσινοι/ ανασκαλεύονται απ το χώμα/ βλέπω στον ορίζοντα /μια γραμμή να περπατά σ εκείνη την απέναντι βουνοκορφή/ φίδι με καμπυλότητες που σβήνουν/ κάπου κοντά στην δύση του ήλιου/ ανασαίνω πέρασε και αυτή η μέρα /μ ένα πουλί νεκρό/ δάφνες ακουμπισμένες σε τραπέζι της κουζίνας θυμίζουν εποχή χαμένη/ σε τοπίο θολό