She lived right across the street
I imagined it was fate for us to meet

She sat next to me in class
another one I had to pass

She was in the distant corner of a playground
I thought it was treasure, what I had found.

She walked around in the same halls
as it turned out I never took her calls

She was in the same place
but I figured she was lacking grace

This girl lives close to my home town
I'd never want to see her frown
because of me.

As we develop,
come outside and
leave our scallop (shell),
we need a hand
in swimming through,
migrating as we do,
to the land
of our fate.

Depending on the time
of our departure,
our destinations
change. The range
is fixed betwixt
some viable
in less or more
and starting at the core.

During that journey,
some come together,
some leave forever,
others doubt whether
they are fit to stay.
Just remember to not
mistake this cutting
for decay.

Healthy is a different word.
It does not help the living.

Healthy is a strong word.
It does not suit the giving.

Being raised by people, risen,
it's a gift to those uncertain,
a curse to others, cut off,
by unspreading, closed curtain.

We'll get there
when we get there.
And when we do
I'll light some candles
just for you.

All ******* in ropes and knots,
strapped to gifts and lots
of feelings, peeling further beyond
tolerable pain to be this eagerly fond
of what our images are giving us.

You parked your bus,
put up your shields,
I have no idea what your intention yields
yet I miss you
and security.

I wish things were certain or at least the next step,
You know yours but I'm unclear about my rep.

Help mij dan, zie je niet
dat ik gewond ben
zie je niet dat ik bloed
waarom sta je stil
het is oké dat je niks doet
maar waarom sta je daar
boos.

Zeg nu iets, roep desnoods
of ga voor altijd tuimelen
Ik voel de hele kamer,
het allemaal rond mij
verkruimelen.

Was ik maar weder onbezonnen,
vond ik maar de weg terug
naar waar we allen zijn begonnen.
Die tijd, helaas, lijkt achter de rug.

Verantwoordelijkheid snijdt mijn
tijd in twee, werken en plezier,
met het deurtje naar de luierik
altijd op een kier.

Heeft het zin om mee te doen
met deftigheid, blijheid en fatsoen
als dat stiekem niet de waarheid is?
Heeft iets nog zin of ben ik mis?

Het twijfelt en het wiebelt, wankelt
door mijn hoofd.
Zal ik maar gewoon weer verder werken
aan wat ik heb beloofd?

Doet uw best en niemand doet de rest.
Leer daar maar mee leven.
Leer daar maar mee raven.

Tel in ruïnes van oud fabrieksterrein
in micro-dosis hoeveel we van onszelf
verloren zijn.

Bouw huizen voor de duiven,
die duizend huiverende fuivers,
de kruisbestuivers die *** muizenissen
en de duigenvallers uit het
geheugen willen wissen.

Soms maakt het weinig uit, welke
stijl, welke aanpak, hoevel keren.
Als we al iets doen, presteren,
uit fouten leren en opnieuw proberen.

How it all can change, gradually
behind the curtains, abruptly
in the trees. The log cabin's set
on fire and anything to admire
is lost. The cost of great successes
blesses us with the greatest joke of all.
Thinking you are different, without the
potentiality to fall.

Ik steek over, kijk met opzet
langs die grijsgekleurde rover,
zet mijn stap en passen, pas
dan op, roept iemand, stop!

Plassen bloed, kil, het is te laat,
de wereld eens zo luid, stil
op straat, enkel iemand die tegen
de hulpdiensten praat.
Hij zegt:
'Hij had die auto niet gezien, wilde
oversteken, leefde met te grote teugen.'
Daarmee zonder zelf te weten,
zonder zekerheid, een omvergeblazen
leugen.

Even op te klaren, het is wat
zeveren en maren, zeggen dat
en dit en broer enzo. We hebben
allemaal ons eigen leven, onze zaken,
onze tijd om er wat van te maken.
Ik wilde slechts observeren, niet verwijten,
irriteren.
Want ik ben dankbaar dat je ooit voor mij
wat hebt betekend. Dat draag ik voor
altijd mee in wie ik ben en wie weet, mens,
zeggen we ooit weer meer tegen elkaar
dan een vlugge verjaardagswens.

She wanders, all day,
she roams and walks and strays.
She browses, loses interest,
yet she does not give up.

Some would lose their temper,
others feel uneasy. How can she
stay so natural, breezy.

I swear I wasn't staring,
I tried to restrain.
Honestly, but you know
how I react to smiles,
as beautiful as yours.

I don't regret that I loved you,
that I kept trying, I do.
It is the time of breaking ties,
stop the telling of those lies.
I'll regret that.
The laughing when she saw a cat,
the looking down,
the pity,
the storytelling, enormously furious, yet careful eyes.
I'll miss you.
I'll regret it.

In jouw lieve woorden
heb ik moed getankt.
Het rolt op wieltjes door de
duwtjes in de rug. Bedankt,
door jou heb ik mijn
reisplan terug.

I've seen and heard,
enjoyed and purred
at the stories of old,
the silence of mold.

I've folded and weaved,
gently miscleaved,
broken and barren,
answered to Charon.

My bed is too small
and my rope's a bit tight.
I bring justice for all,
even just for one night.

Repeat me, keep the cycle going,
endlessly rowing up a waterfall
or when my mother feels the urge to call
all day and ramble on.

Rehearse, retry, redo, start over
and over, be gone, come back
and try again. When I'm gone
you'll miss the roaring sound
my belly makes, or our cats
when the dog mistakes the sound for food.

Laughing nor purring will make you feel
the same as I do.

Phonological loops,
again, again, again,
promises about change.

No semantic processing,
just a shallow layer of gold
topped with dust.

It's because I'm stuck for what seems like an eternity
in this 'awake at night fraternity'
where I do everything and loneliness is king
of all the dancing parts where one is forced to sing.

harmless like a cactus, refreshing my every thought
sliding, gliding my hand through very dry sand.
I am nothing like whatever my thoughts are now
Though  I wish I was, someway, somehow

A picture isn't worth a thing
when you're searching for someone
to defeat you. Never a thousand
words, never more than silence
in the streets.

Absorbed sounds, almost stolen,
when you find the one you need.
And you promised it would be
the last time. The last analysis.

In pairs, they're notes with perfect sound,
alone, they wander and look around.
When the relation begins and starts,
they lose their training wheels, supporting parts.
What's left is left alone.
What's achieved is now to hone.
The center of their circles is only a dot
in the next. A brick they do and I have not.
When I am what I don't have but need,
I have myself and greed.
I am left and left without you
like waste, like lonely residu.

Welke vragen zal ik stellen?
Ben ik dankbaar genoeg?
Durf je te vergeten?

Ik weet alvast nog de
dingen die me speten.
Ik had dat of dat kunnen zeggen,
de nadruk ergens anders
kunnen leggen.

Maakt het uit
over enkele weken?

If everyone took
a look at themselves
we wouldn't need bother
to judge one another.

We walked and talked our way
to see-through sights on hills.
We checked in and out the stay
before I took one too less of pills.

My head, it spinned and dark-
ness grinned so we returned
to safe and soundness park-
ed in bed to not get burned.

We walked and talked our way
again, refound the goal we had
in mind and had the perfect day.

As a curly moon loomed high above,
I recalled there's nothing to be afraid of,
dozing, safe and sound and filled with love.

I fell asleep, seated on a chair
beside your bed, softly loosening
the squeezing gripping of your hand,
picturing your auburn hair and
wind chafed skin.

I saw you levitate above the grass,
I saw you emerge from some frightening mass.
It was then, right there, when I suspected,
you could be the mongoose
and I would be the snake.

I got sent from place to place,
the other side of the city center,
to get some ink on some paper.

I got sent from case to case,
the inside of the love you lent her,
knowing you would want it back.

On that second day we are,
as free of risk as any day, but unaware
of the button to replay.

So we mutter on about
take it as it goes, what comes, he knows
whatever it is it'll be the right route.

And knowing is what lead me to her bed,
predicting as it was, seconds before, in my head.
I never told her what it was. I just accepted it.

There she sat, across me in this train compartment.
She was a lot like I recalled, daunting,
how she almost, besides changes in deportment,
stayed the same. I forever keep on wanting
to tell her the truth.

All we do anymore is say hi,
while we used to talk for hours,
it has become easier to say bye.
There are greater love stories than ours.

It dazzles me to come across the facts,
we care less and less about the acts
so poorly put aside.
I think I lost, my love, so I'll let it slide.

Hij vertelde *** de vork in de steel
of de wind in de zeilen.
Hij zei wanneer trop te veel
en wanneer wolken neerwaarts pijlen.

Als we niet wisten, naar boven keken,
handen in het haar, of muts, of pet,
barstend van onzekerheid, haast bezweken,
dan was er steeds dat paar oogjes vol met pret.

De waarman sprak de weerheid op
meer dan wekelijkse basis.
Hij, die de lucht, de druk, de mop
en menig fenomeen de baas is.

We nemen afscheid van jou en je praatje.
In thermometers reflecteert voorts jouw
schrijdend zicht, voor deze generatie
een boegbeeld, een rolmodel, een maatje.

Remembering moments, days
of birth, resembling collecting
anything of worth, resurrecting
old, navigating new in ways
to keep it fresh of taste,
to sit down and discuss
your day without haste
yet still creating fuss
around the stories, tales
you've heard before with more details.

Ze hebben dagelijks wat met me uitgestoken.
Dit is het resultaat.
Er wordt vanalles uitgesproken
en soms ook echt gepraat.
Confronterend om te horen
dat je deeltjes bent verloren.
Die worden hier vervangen
en nooit meer in de kast gehangen.

I do not understand my own sensations,
get hell-bent placing my frustrations
as I lay here, reminiscing,
drifting about, just a little bit,
as my thoughts leap
and I pretend to fight falling asleep.

I could spend hours trying
to decipher why I'm lying
to myself but as it seems
I'd rather keep myself engulfed in dreams,
haphazardly escaping the
reality.

*** kon dit toch gebeuren,
waarom ben ik weer zo dom?

Ventileren kan opbeuren
maar spreken voelt zo stom.

Mijn badeend is de enige
die me echt begrijpt.

De drang, het moeten, wijs
overkomen, je reinste ijdelheid.

Laat varen, al die willens,
laat lopen, al die prikkels
die aandacht vragen, keveren,
en nooit echt wat opleveren.

De netto levenskwaliteit.
Is dat dan al dat telt?

Mijn keel, schor en schoor mijn voeten.
Waarom toch altijd dat goed moeten?

Het is slaapwelletjes geweest.
Het groeten is het meest
rustgevend, stuiterend, springlevend
wanneer je eigenlijk stil moet zijn.
Probeer te kalmeren. Drink wat wijn.
Ik zal ze decanteren.

In mijn roes verwijder ik de platenhoes,
die grijze, voel ik me gevoelloos
op comfortabele wijze.

Beyond collaborations of strokes of brushes,
so much more than arranged word gushes,
she was a shipwreck off a rocky coast,
the work of art truly worth the most.

Different eyes adored her in different ways.
Still every lock of hair remained in place.
Humble in the walks she took, taking
every sound as evenly rare in making.

She was a mirror in a brighter light,
a piece of me returning, burning,
yet less prominent with every night.

Today you can be happy
by working every day
you can be happy now.

It's not easy, being breezy,
the inconvenience of not being ******.

Sure the bads are there, the negatives, the minuses.
They'll float about, trying to kick
your senses out.

But there are pluses everywhere,
waiting to be found
by you.
And when all the minuses are ganged up on
by pluses
they're a lot less scary.

The room was a mess,
even ***** for a while,
over there, in the corner
laid a pile of worn out clothes.

Packages spread,
silverware still red
from last night's
spaghetti.

A wine glass broke
when she left, screaming
things she didn't mean.

She did know how to provoke,
her words were deeming
everything would be clean
next week.

Zo heerlijk ongemakkelijk, dat
friemelen met briefjes,
die omhelzing die net wat
te lang begint te duren, je liefjes
voor de eerste keer, verlegen
giechelen en goochelen gemeden
van verdere familieleden.

Pak een stoel, schuif aan met een brede smoel,
geniet van het gevoel dat jou zo dadelijk overmant.
Wat heerlijk toch, zo ongemakkelijk,
zo werkelijk gênant.

Zet een grote koffiepot en drink
een kopje thee. ******, bezink
en neem je zorgen even mee
naar de keukenkamer.

Ik zie, daar achter de kom met soep
de man met de hamer en ik roep,
ik wil je tegenkomen.

Eet iets kleins, luister opbeurende
muziek. Heb je al kleren aan?
Zie in jezelf het opfleurende
en schik en ruim het op, sterk.

Nu ben je klaar voor het echte werk.

I dropped my ice cream cone today.
It made me realise that I stray.
Life is boring without the glue
that mends a feeling to all new.

A kid could scream a mother crazy.
But is it better than him being lazy?
And I should practice timing more,
being one of the few that I don't bore.

The drop of a can in a machine,
or of it on your phone's screen,
depresses on a different level
those who seek the purest revel.

In silence when the movie ends,
in the joy when that glue mends.

De beste kerst is
kerstmis met rode wijn
en gerst en nat
en koud en sneeuw van goud dat,
dartelend, de lucht kartelend,
neer dwarrelt.

De beste kerst heeft koord gevroren,
zilver glinsterballen om de oren
van de takken van de boom.
Wat ben jij groot geworden,
moeder, neef en nicht en oom,
ze drinken koffie na het eten,
doen *** best niet te vergeten
dat ze nog moeten rijden,
wetende dat we op de simpelweg
elkaar met gezelligschap kunnen verblijden.

De beste kerst is draagzaam over lange afstand,
ondanks de periodes zonder elkaar.
De beste kerst is nu, een beetje al vandaag
en een beetje uitkijken naar die van volgend jaar.

De beste kerst is schappelijk, aannemelijk tevredenheid,
de beste kerst is profiteren van het feit
dat mensen al jaren godheden vereren,
zonder gevoelens te bezeren.

De beste kerst is middelmaat, onwetendheid.
Want zij zijn zalig, heilig, zacht getroffen,
daar zij tevreden zijn met een trui of nieuwe sloffen.

Zonder beter moeten, hebben, zijn,
je wint maar niemand vindt dat fijn.
Het waar geluk zit dan vanbinnen,
dus laat het avondmaal beginnen.

Een goed schema verandert elke dag.

Waar zit wie op te wachten,
wat, denk jij, kan de pijn verzachten?
In nemen zal je het niet vinden, ***
innemend dat ook lijken kan.

Morgen lig je, ten laste, op vaste
plekken doorheen het huis of morgen
ben je een niet-gebruikt gebouw, gesloopt tot gruis.

Waar wacht je op, wat tegen, waar voor,
wat voor zaken zorgen dat je weder wacht
tot morgen?

Regret to and for everyone, I shall
do my best to look pretty manly or
attractive. But I shall go alone, for
I have lost my faith in the twists

of crushes and one wayed love. My
time has come to enjoy the loneliness.
I'll learn and grow, my life will be
more than ever, important to myself

and whoever thinks they fit inside this
compact piece of housing, furnished with
cowardly placed ornaments to hide the
stains and spots, unable to clean them,

make them vanish, make it all go away!
Tell love to change because I am here to stay.

Je ziet er mooi uit
als je slaapt,
als je gaapt,
als je stilaan wakker wordt.
Elk moment met jou,
*** lang dan ook,
is voor mij te kort.

Mag ik enkel wenen
wanneer mijn ploeg verliest?
Waarom krijg ik lange tenen
als je in mijn richting niest?

Hulp durven zoeken,
is moeilijker dan zelfdoding
bij mannen.

In de kantine kan tien
zijn dochter niet meer zien
en elf verliest zichzelf in
drank. De nummer één ziet
ze vliegen, kan geen bal meer vangen
en de nummer drie probeert
prangende vragen
aan zijn vader te stellen, die verweert
zich met, ik heb dat eitje ook nooit
kunnen pellen.

De man heeft vaker niemand om te bellen
wanneer de zaakjes minder draaien,
het zelfs niet meer lukt
om gewoon het gras te maaien.

Leden, maten, zware zakken,
rollende ballen, dikke hakken,
tomatenplukkers, houtpakkers
en in-koeten-kakkers.

Ik moet jullie wat vertellen.
En terwijl mijn voeten schuiven,
doe ik het uit de doeken.

Ik zeg ik verdien wat ik krijg,
in plaats van andersom.

Wat heeft dat te betekenen?

Dat ik het vaak genoeg
zelf niet weet.

Waarom dan die fanfare?

Dat kan ik zelf niet verklaren.
Soms moeten het woord het voetenwerk doen.
En dan sta ik mijn mond vol tanden,
het haar in de handen
en het zand aan de lippen.

Man, dit gedicht, gooi het van de klippen.
Kunnen we deze gozer, aub, even skippen.
Wat een zeikstraal, wat een knul,
hij pist vast doorschijnend water,
zo flauw is zijn fletse kul.

Die valt niet meer op te knappen.
Dan maar naar de uiltjes.

Ik joeg je ongewild
tot in je harnas.
Dan sloeg ik op je schild
omdat ik in de war was.

Onbewust oordeel ik
over ongeruste mensen.
Dan duw en druk ik
zonder gehoor voor wensen.

Kiezen tussen schuld afschuiven,
met als resultaat het jennen,
of je verantwoordelijkheid erkennen,
een vette bot te kluiven.

Al doende leer ik dat met boeken slaan
de kennis niet doet overgaan.