I've always said I'd do what's right,
form a cross, ask for blessings
and kiss goodnight.
I never knew to be in love to be much of
a fight.
I never thought the hard-wrought fictions
carried wisdom more than foolery.

As it turns out I've always been
the fool I thought I hadn't seen.
I see now the mistakes of a path in past
and say, once again, this one was my last.

Regendruppels, suikerspinnen,
smelt wat vlugger, gauw naar binnen,
waar eskimo's en indianen
achter glas en via banen

vertellen wat het echte leven is.

Ik kan naar buiten gaan wanneer d
e zon weer schijnt
zonder dat het voelt alsof
drie dagen waren gepasseerd.

Of ik kan binnen blijven.

Kijk, wij zijn wijn-
drinkers, bedorven
stinkers met grote glazen
en kleine hoofden.

Ik zie dubbel
zoveel losers met
een wijndrinkbrevet
op het internet.

Hihi, slimme mensen drinken wijn.
Dan zullen wij, girl, vast wel super slim zijn.

We'll get there
when we get there.
And when we do
I'll light some candles
just for you.

I've seen and heard,
enjoyed and purred
at the stories of old,
the silence of mold.

I've folded and weaved,
gently miscleaved,
broken and barren,
answered to Charon.

My bed is too small
and my rope's a bit tight.
I bring justice for all,
even just for one night.

Ok, ja, er zijn veel opgesloten mensen.
Maar weet je wat echt triestig is?
Geen reactie krijgen op je versverstuurde,
welgemeende facebookverjaardagswensen.

Ik maak me zorgen om de zorgers,
de sociale levers en droom-opgeborgers.
Iedereen strijdt nu in of buitenshuis
in koude stilte voor het feestgeruis.

Probeer het niet te zien als gekneveld wachten
maar met eigen leed, ander verzachten.

Ze hebben me met zekerheid
mijn zeker heden afgenomen.
Ik zie nu het bos niet meer
in plaats van vliegen door de bomen.

Ik was party planner, ***-en-panner,
DJ-booth-bemanner vóór het groot verziek.
Nu draai ik soms nog in mijn living
of in mijn keuken, zonder mijn geliefd publiek.

Het is al even veel toneel en stank voor danken.
Zeg mij, wanneer mag ik weer op de planken?

Ik wou dat ik een dikke
knuffel op kon sturen
naar iedereen die ze liggen
hebben, zowel in watten als in luren.

Ik zou willen dat via dit geschrift,
alle mensen die dit lezen
pillen kregen die *** geschifte
situatie doen genezen.

Ik mis pintjes, ik mis vriendjes,
ik mis filmpjes en verdientjes.
Ik besef dat is maar pindanootjes
naast alle mogelijke zootjes.

Houd vol, doe wat kan, lieve mensen,
dan kunnen we elkaar misschien
nog een zalig kerstmis wensen.

Ik heb mijn kaarten niet verspeeld,
ik heb mij niet verveeld.
Ik heb een zak en die is plat.
Ik heb de kaarten nooit gehad

De stemming is te snijden,
niets kan mij verblijden
als ik kijk naar mij zuurverdiend
diploma en een toekomst
in een helderziende somberheid.

Mag ik even de micro lenen?
Ik ben boos op mezelf en op diegenen
die me niet konden stoppen.
Ik ben een trommel vol met moppen
maar dan leeg en zonder zin.
Heb jij nog honger?
Want ik ben op dieet.

Wat een klap, zo rap
niet alles krijgen wat
je altijd wel snel had.

Opdoffer, afstoffer,
linkerteller, rechterbeller,
onder-overveller en
dramatische verteller.

Het voelt als duizend slagen in je aangezicht,
aan gezichtsverlies lijden en
niet meer kunnen zien
wat het had kunnen zijn, misschien.

Stop relying on food
to make yourself feel good.
Do everything earlier than said,
like waking up and going to bed.
Listen to the stories of your father
and drink plenty of water.
Do one thing meaningful at least a day
and, like, 85 percent of your worries will go away.

Meditate when it's dark and late
instead of scrolling and growing hate.
Life is fun. If you find the framework
you can make doing the same work.

Remember the meaning behind
the ends and when with doubt in mind,
remember to at least be kind.

Even op te klaren, het is wat
zeveren en maren, zeggen dat
en dit en broer enzo. We hebben
allemaal ons eigen leven, onze zaken,
onze tijd om er wat van te maken.
Ik wilde slechts observeren, niet verwijten,
irriteren.
Want ik ben dankbaar dat je ooit voor mij
wat hebt betekend. Dat draag ik voor
altijd mee in wie ik ben en wie weet, mens,
zeggen we ooit weer meer tegen elkaar
dan een vlugge verjaardagswens.

Je stuurt me hooguit eens per jaar.
We vinden dat allebei niet verkeerd.
Als ik maar een duimpje reageer
wanneer onze vriendschap is verjaard.

Je kousen zijn aantrekkelijk,
je schoenen zijn zo stout.
Het is me wat, bedenkelijk en
je houding, die is fout.

Heb je al gehoord *** de zeven
leven als het slachtoffer
van *** klevende doekertjes.
Ze hebben zich laten vangen
door opgelijnde zoekertjes.
*** pootjes zijn gaan hangen
en *** loopbaan is gaan staan.
Van verbeelding niet veel over,
mogen jullie spreken met een traan.
Voor mij liever drie enkeltjes, naar zo ver
mogelijk, of als het gaat, de (volle) maan.

Enkel de kamer genoot
toen nummer drie
het kot te groot achtte,
gasten verwachtte,
zorgend voor miserie.

's Ochtends zat zittend
op de zetel, 's middags,
prikkelbaar als versgeplukte netel en
's avonds voorbereiden op de ochtend.

Ik heb gewoon geen woorden meer.

Stokjes en ballen, jezelf
in een vierkant laten vallen,
groen tegen wit, rood tegen blauw,
mag ik deze dans van jou?

Wit met zwarte stippen,
bruin met rode lippen
en een koppel benen, lang en recht,
waar je u tegen zegt.

Trillende kousen, lange netten
en opletten wie waar zijn voeten zetten
kan en waar je handen moeten.

Je haren vast, je veters strak
en een iemand met een kleine hak.
Alles komt goed als je je hoofd erbij houdt, koel, dan bereik je samen het juiste doel.

Bedek toch je gezicht!

De stenen hebben kelen
en ze zingen zondag 's ochtends
over bellen, toeters, ringen.

Wanneer was jij nog in de kerk?
De verf heeft ogen op het doek
en kijkt indringend naar de borsten
van jouw vrouw.

Het marmer heeft geleden
en dat zie je
aan de graduele vormen. Wie
weet nog zijn eerste communie,
heeft nog kaarsen in de kelder?

Kaarsen koester je. Selder,
prei en oesters niet.
Stel je maar eens voor dat jezeke dat ziet.

Mijn ogen rollen nog,
mijn stenen vallen toch.

Veel ontgaat, ontglipt, besipt
de buizen op de straat,
veel verloopt en stopt
en stokt zelfs aan de praat.

We maken ons geen zorgen, zie ik aan de poort.
Het maakt al even niet meer uit, wie oma heeft vermoord.
Het recht om zo te denken, lijnen over wie iets zegt
zonder zelf te schenken.

Ik zei het menigmaal, wie dit bedacht heeft die
is vast bezopen of simpel
weg een geniaal.

Waar zit wie op te wachten,
wat, denk jij, kan de pijn verzachten?
In nemen zal je het niet vinden, ***
innemend dat ook lijken kan.

Morgen lig je, ten laste, op vaste
plekken doorheen het huis of morgen
ben je een niet-gebruikt gebouw, gesloopt tot gruis.

Waar wacht je op, wat tegen, waar voor,
wat voor zaken zorgen dat je weder wacht
tot morgen?

Heimwee naar het echte werk,
een vergadering gemist.
Het team maakt ons sterk
zelfs als je naast het complimentennetje vist.

Ik wil een potlood in mijn neus
en dansen op de tafel, een bureau
met chocolades op de wafel, eau
de toilette op de muren en in mijn handen buren
die niet op het vliegtuig durven.
Ik wil de dagen turven, zolen kussen
en prutsen met ideeën, zinken in de zeeën
van tijd
komt het er wel van.

*** is het zo ver gekomen?
Ik had ooit de grootste dromen,
breedste lach en hoogste ogen,
trots en fier maar ingetogen.

Ik zou de jongste zijn, de eerste
zijn. Ik zou beter dan de meeste
zijn en de bereden banen breken
door woorden te laten spreken.

Ondertussen zijn we hier, bezeerd,
niet beroemd, bereikt of luis.
Wij zijn hier, allemaal, thuis
en ook dat is niet verkeerd.

I tremble, I shiver,
your light made me wither,
as I crawled away in awe.
The vastness of your being,
brought me a sense, a second seeing.
The tense and terror crept up and
I fell down, breaking both my eyes
and legs, the rest, eaten by a gull
or a mouse.

I wish I never chose to work
at that wretched lighthouse.

Ik wil je kussens geven,
de lakens met je delen,
onder één deken met je leven
en je dromen zoet bespelen.

Met de lichten dim, de maan,
de sterren en je blik
kan ik er maar niet aan
uit, wat voor een geluk heb ik?

De wind is ruw voor ons geweest.
Je stem trekt terug en klinkt bedeesd.
Toch vermijden we vandaag het treuren,
zijn we dankbaar voor feestelijke kleuren.

Het mag dan jouw verjaardag zijn, zo
ben ik toch degene met het leukste cadeau.

I think I now remember why I gave it up
last time. There's no use in making hobby's
work for money and a rhyme.
Keep the passion flowing,
just enjoy your fruits offline.

You're not exactly setting
the written world on fire by betting
all your money on a fleeting dream's desire.
You're only another working ant,
a cog in the machine.
There's just no money made
by making what you love, unseen.

There is no magic formula to rise
above the ranks. Just do what you are told,
say help me, please and thanks.

Can you spot the brightest star?
Can you pass the highest bar?
Because it's not at all that
big of a deal.
Bear in mind, to still, be kind.
Bear in sky, never deny
the truth you shine upon us.

We learned so much and talked so little.
Sometimes you yelled and I felt brittle.
Just know we'll always carry night skies
in our feeble tries
to understand the world.

The value of a falling star
is estimated to be far
above the earthly realms habituals.
It overwhelms, then crashes down,
crushing more than just its price.

The beauty, not the coin, is what must
suffice.

Ik heb vroeger iets gevonden
in een zakje vol met kruiden.
Het steentje zat er ongeschonden
nieuwe tijden in te luiden.

Ze had prachtig golvend haar
en zat in dezelfde klas, hetzelfde jaar.
Ik was niet de enige die het die dag
niet durfde vertellen en het al langer zag.

Onze wanten gingen hand in hand,
jouw voeten naar een andere kant
en op maandagen denken we soms nog
aan je oude jonge-kokers-blog.

Ik ben tevreden met *** dat is verlopen.
Ik heb nu genoeg verdiend om andere thee te kopen.

I called, we talked for hours
and the steps we took, the ground we
walked became a path. It was ours
and the days we spent were crowned
to be the warm and cozy bath
you take on wednesdays to get
you through the week.

On saturdays I wait outside my house,
on sundays my time is meaningful
but every other day, I douse myself
in love for you.

Walk home with me, daydreaming detective,
walk home with me and keep giving perspective.

I may never sleep for 15 years,
I may never have the greatest ears.
It could be I never find the gold
I dig for, could be I never become old.

Fame, wealth, success and the fruits of inspiration
are merely bonuses to or maybe just preparation
for the lover's taste.
I live truly in knowing that our time together
can never be erased.

My whole life has lead to this.
Someone else's business is
mine. In return I too get to
grow.

I de- and re-construct
to revive the stuck,
to uncover and *****
a brand new artifact.

As leaves they meet, in flight,
in fight, as soft and coloured,
sifting through the slashing sound
until their brown and crunchy remains
fall onto the ground.

I break down to build and then
watch as it breaks down again.

Ik wou dat ik de visserskoning was
en elke vis kon vangen.
Ik wou dat ik kon lopen en pas
als anderen allang niet meer, m'n handdoek op moest hangen.

Kon ik maar wormen graven, verzamelen en verkopen,
was ik maar wereldkampioen in hopen.
Als ik kon zien in donker of glijden door de lucht,
gewoon slechts één talentje had, al was ik erdoor berucht,
dan zou ik eindelijk gelukkig zijn.

Van dat laatste is toch één ding waar
en neen het is niet dat van dat vliegen.
Ik ben de allerbeste
in mezelf beliegen.

Doe maar niet zo wondelikkend,
kijk maar niet zo schuldverstikkend.
Je overdrijft, moet trippelen om boven
te blijven met je kin. Zelfs de doven
kunnen horen dat het schort,
dat je mort, dat je knort, dat je adem stokt, je ogen mokken
en je zwarte, lange blonde lokken
samen hokken met het veulen aan de zijkant,
heulen met de vijand.

Ga nu maar zitten.
Drink een camille-thee.
Stop met vitten en speel
gewoon weer mee.

Dokter, mag ik voller?
Barman, mag ik meer?
Dokter, het mag boller,
barman, doe maar weer
hetzelfde, nog eens vol.

Ik bestelde laatst een persoonlijkheid,
tikte een profiel op de kop.
Wat een onwaarschijnlijkheid,
het was een grote flop.

Met filters, fillers, implantaten,
maak je niet op voor leegjes praten.

Jouw kant is aan het raam,
de mijne aan de deur.
Dankzij jou ben ik niet eenzaam,
is mijn leven geen gesleur.

Je kan bakken, je maakt kleren,
je bent lief, vroeg uit de veren
en op dagen zonder fut
kan ik je alles vragen.

Geluk dat ik bij jou mag meren want
anders was ik Daantje Zonderland

Mag ik morgen nog eens komen,
blijven slapen, samen dromen, laat
naar bed en, zonder gapen, draaien tot
we liggen en daarna je wangen aaien?

Mag ik morgen, alsjeblieft,
jou bezoeken met de fiets.
Dan gaan we samen langs die lange weg
met kleurplaatbloemen in de heg en
wortels die het pad doen scheuren.

Mag ik morgen voor je zorgen?
Is het goed als ik me naast je vlij?
Mag ik morgen voor je zorgen
en doe jij dat ook voor mij?

Grijsgevlochten haren in een roze strik.
Het leven heeft jaren naar mij gelachen
en ik,
ik durfde niet eens op te kijken,
bang niet ver genoeg te reiken.

De vlammen waren talrijk, rood
en overal. Mensen lazen de krant
op televisie en keken naar de zon voor brood.
De nood naar moed was groot
en liep stilaan uit de hand.
De vlammen werden blauw,
de tranen waren liefdevol,
geschonken in een ring van veren.

Lieve goochelaar, ik heb van jou nog
zo veel te leren. Help me kijken, op en langs,
de kleine dingen. Help me zingen op een druilerige morgen of een slapeloze avond, ondergedompeld in zorgen over dag. Help mij mijn hart te vinden en zo de vleugels
die de oorlog laten stoppen, uit te slaan.

Waar dan ook jouw huis naar toe beweegt,
is waar ik het allerliefst wil gaan.

Fragile sounds in darkness,
the night is veiled by warmth and
dampness. The outside feels as
two drenchy, thirst-quenchy thighs
touching
eachother, falling in love,
rubbing
eachother, for an eternity within twenty minutes.

As fragile voices sang about loneliness,
I felt a little less
alone. Yet,
scared of the unknown,
I dreaded going on. (But) everything was so
welcoming, so inviting, interesting, enlightning, and frightening.

I dreaded going on


(but) I did.

We don't smell, we reek.
Not knowing why, we seek
the growing highs, the peak.

Where does it stop, evolution?
Are we there yet? Is the wise
wise man the last solution?
Or are others on the rise.

Fist became stone, then food
and words and abstract good,
caged birds and #mondaymood.

Sometimes we wear perfume.
Other days our fists raise.
And when our fingers find the blood
they sought
we get caught up in the smells of old.

We may have glittered once
but we were never gold.

I know of a Dutch-Latin professor,
who is a serial young lady undresser.
I've seen the laws of morality,
beaten in the streets.
I've learned about funny men
being just a case of when.

There's high-placed, handsome faced
and rich, laced in gold, never-no-told men
who'll do worse whenever they can.

I do not condone, endorse or consider,
I'd rather have the talent wither.

I get freaked out by the distance between clouds and me. I am no longer trying to leave the crowds and be the one on stage. I don't want to wage because I don't know my range of change. It's not only the hate to seal your fate. It's the unconditional adoration.

The arms to carry you are the ones that bury you.

How it all can change, gradually
behind the curtains, abruptly
in the trees. The log cabin's set
on fire and anything to admire
is lost. The cost of great successes
blesses us with the greatest joke of all.
Thinking you are different, without the
potentiality to fall.

Aren't we all so ****** special?
I am different, I am weird, I am clunky,
I am quirky and just a little feared.
He's dressed in black, he smokes and
leans on walls using his back.
He has a troubled past, a future uncertain
and a present behind the curtain.
He's wearing jeans, he's cutting steak.
what difference does it really make?

He knits, he swims, he skates and hates
the curl in his greasy hair. He ****** the bed
until six and cried about the spot on his head,
he got when he smashed it against the wall
after a nasty fall.

He is so ******* special,
but aren't we ****** all?

Well, we all do. We swim around
in golden layered mud and when
our heads go under,
with rapid speeds, we attempt to plunder,
pluck our brains.
What brought me here?
Engulfed, no tears
are seen and no one knows
where those eyes have been.

The origins of joy have shifted.
As if there's winters in summers
and previous sparkers of joy
now elicit bummers.

Snow's been building up for days
and there's not enough salt
for all the ways unclear.

The bad is worse, the good is grey
and I wonder if I'll ever have a say
again in how I feel. I wonder when
the sun will once again feel real.

Up or all away, I have said
before I'm sad and don't know
what to say. Progress is slow
and focus shifts between bad
and just a little better.

It seems unfinished, what I
meant to contribute.
It seems uncertain if it will ever be.
It seems uncertain if I'm still even me.

As we develop,
come outside and
leave our scallop (shell),
we need a hand
in swimming through,
migrating as we do,
to the land
of our fate.

Depending on the time
of our departure,
our destinations
change. The range
is fixed betwixt
some viable
in less or more
and starting at the core.

During that journey,
some come together,
some leave forever,
others doubt whether
they are fit to stay.
Just remember to not
mistake this cutting
for decay.