When the climate becomes dry and cold,
when my hands and mind are slipping,
I do whatever's left to keep on gripping,
to stay on the line, even if it is on hold.

There's still chip shops, souls
and hip hops and soles to burn
on pavement or grass.
There will always be ball games,
small names and big days.
I see windows, I see doors,
I see mine and I see yours.

We're not doomed, well yet,
we're alive and as I've said,
there are sundays, there is sun,
still so much that can be done,
which feels nice when it is,
with my legs up and my head at ease.
Then I see, life can still be a softly soothing breeze.

I raise my glass and brows to certain teas,
we are blessed to have dogs barking, sweets
and care. I raise it all to some certainties,
laying down and tucked in in these blessed sheets.

What's the use when we can't be
best or first, or last or worst.
The whole idea feels cursed
and bloated, just like me.

I missed my call to arms,
drenched my cream in ice,
fell for that which harms
and lost one leg twice.

Everyone can write, everyone
can paint and what is special
when you get to decide?

It's all indefinite repetition,
no upward or downward, it seems,
just spirals and attrition.

Ik ben geen sprinter, toch
loop ik vooruit op de zaak.
Ik ben geen loper, noch
horde, wel dat ik sprongen maak.

Want toen ik zag dat de been-
houwer de koe kouwer scheen
te leggen dan het kalf mocht,
zag ik dat ik in de verkeerde vriezer zocht.

Mijn kipkap is tiptop en mijn kapblok
krijgt het rap met de hak op stok.
Als ik wist waarom, keek ik niet achterom,
noch vooruit want dat is allemaal dom.

Ik kijk nu naar mijn voeten en daarna naar de lucht.
Het is hoog tijd dat ik van die laagte wegvlucht.

I have made some things to last,
never brag about the past.
I have showed my love and work,
admitted my mistakes and quirk.

I have money but nobody knows,
paid the price, suffered some blows.
I don't complain, I'm just a man,
I'll do my part, whatever I can.

I learned to step aside,
learned and lost my pride.
I am an independent geezer
but I'll still forever do anything to please her.

When I give you the finger,
you lend me a hand, right?
When my eyes start to linger,
you can't start a fight.

Only I can, because I am
an entitled ****, a nice guy
a white ly-
ing, shirtless dancing,
dominant beta male.

My fragile ego's fresh
but my mouth smells stale.
I am so deeply priviliged,
I can not not expect success.
And I still dare to beg for someone
to help me get out of this mess.
When alone, I see I'm out of luck
because I am an entitled ****.

My father's boss is yelling
through his headphones.
He is telling this and that
while my father's head moans.

His pulse has visibly risen.
Still, working from home
is better than from prison,
where there is no place to roam.

Oh, the office, such a dull
and misconceiving place.
A bunch of rooms to mull
in, furthest from a warm embrace.

Oh, humanity misunderstood
how to make a man feel good.

The mere presence of these
present-day technologies
occupies a part of our attentional load.
What used to be akimbo mode
has turned into a one-way road
of loss of focus. So thus, as we divide,
division itself will stride
with the solidarity
between the person and the familiarities.

We have become used to using or abusing
the multi-tasking power and lost the
sufficiency of smelling just one flower.

People, asked to stay in, are drinking
Boston tea in the streets.
Eyes are tearing, mouth-covered
swearing represents the thinking
of the masses. The divide between
the classes, aware before or not,
is still only seen
because the cellphone shot
is shared and liked, awarded and rated.
What was never really loved has now
become hated. We're not really sure how
but, sick of all the lies, the nation's turning lawless as the president cries because twitter didn't find his tweets flawless.

I have dabbled in creative writing,
I have tried to play guitar,
I have smelled the exciting
smell of greatness
on the toes of those whose work
I can enjoy.

I am part of the crowd,
raising glasses,
I am part of the masses
and I sing along so loud.

As long as I don't ever get cocky,
in my humblest regards,
I'm allowed to keep quoting rocky
or choose whether I show my cards.

I question my behaving,
raise my brow
at my own caving
to the flaws I need to outgrow.

In my genes I carry sickness,
in my skull there is a thickness,
blocking the lowering of a rotten tendency,
my *** and skin dependency.

I have lots to learn,
lots to concern
on my path to being better.

I'll keep doing what I can.

That being said, this time we mourn
for the loss of life,
a loss, unnecessary,
making many weary.

I, inclined to keep it shut, found that
unjust, in ways like the killing that occurred.
The worries of the world, as (well as) its economy,
came crashing down on me,
when I read online about wars, riots, disease and
infectious poverty.

I close my eyes, imagine hunger,
imagine pain, imagine gain,
imagine loss or it impending,
as my nerve endings are sending
signals to above, to rain down on and sifle
through my spine.

The frisson is not the kind that makes my senses cheer,
I know, as I ask myself:
Where do we go from here?

Suddenly it's four at night,
the bursts of lethality
slowly lower their productive kite.
You are left with less obsession,
less manic tendencies
for at least the month to come.
It's just amazing how the
sword of bread can crumb
and not be rebuild to be
its past delight.

It's four o' clock at night
and everything feels right.

Liselore is zo onverschillig
dat bijna niets haar kraken kan.
Dat is best een beetje grillig
gezien zo ook niets haar vermaken kan.

I used to think the top
was most amazing,
the cream of the crop
was the most dazing
momentary bliss.

You showed me wrong
with just your being,
made me see the beauty I wasn't seeing,
simple, still, something you wouldn't want to miss.
You cried, I swayed, you gazed, I pried
and discovered the forehead kiss.

It was touching even if followed
by soaking me in ****.

Met herfsthaar en een kerfstok
vol klaar en kijk en soms amok,
kom ik uit mijn hol gekropen.
Er is stil wat angst aan in geslopen.
Ik heb de zon al zolang niet meer
mogen aanschouwen dat die eerste keer
mij als een kleuter meesleurt aan de mouwen
en die stralen snijden en kauwen
op mijn niet langer kouwen
huid.

Het is lang zo traag gegaan
dat het nu niet rapper kan.
Ik kan zo hier niet blijven staan.
Ik moet dringend naar de kapper, man.

Ik las laatst een loos artikel
over een ontaard perikel
waarin alle uitspraken
spaak liepen nog voor het afmaken.

Meestal snel ik dan naar de commentaar.
Vindt iemand anders dat ook zo raar?
Er is rust in minstens één gelijkgestemde ziel
die mij bevestigt, ja, die argumenten zijn labiel.

Ik zal dan al de rest negeren
om de goedheidsillusie te blijven eren.

Wat zou me dan bedreigen?
Als ik nu eens echt zou doen
wat ik al jaren wil,
wat zou mij klein proberen krijgen?

Is het mijn alomoude omgeving?
Is het iets nieuws, een dodelijk gevaar,
een tsunami of een aardbeving?
Wat is hetgeen waarover ik mij zorgen baar?

Is het het onbekende, of vreemdelingen
op de lijn, mensen die valse liedjes zingen,
of toekomstige herinneringen vol met pijn?

Wat doet mij het meest verdriet?
Ik denk die momenten, 's avonds laat, in bed,
wanneer niemand me ziet en ik mijn negatief
denken niet krijg afgezet.

Misschien vind ik erdoor geen werk,
of schiet iemand een kogel door mijn kerk.
Misschien verlies ik mensen dicht,
misschien gaat mijn zon dan onder
en zie ik nooit meer licht.

Het weegt, het is een overdrijving,
te dramatische beschrijving
van een zelfingenomen lul.
Het is zo arrogant om die dingen al te zeggen,
je bent nog nergens dan is die angst toch flauwe kul.

Je staat aan het begin en hebt nog overal gezicht.
Waarom heb je nu al schrik
voor later nooit meer licht?

Dag mama,

Of moeten we je ondertussen oma noemen?
Alvast vijf dikke kussen
en een rijtje droge bloemen.
Je hebt ze wel verdiend na al dat harde
werk, verzorgen, opleiden en opvoeden
van die hele garde onder je hoede.
Je hebt dat puik gedaan en terwijl
we wachten, vol met spanning,
op het eerstvolgend bezoek,
denken wij op afstand
aan onze liefste moederkloek.

When I sift through writings
of the old, I meet sightings
unholy to behold, as nothing
the person I am now would make.
We are different renditions
of the same mistake.
That was two editions
before the last me,
I see,
as I recall how time
has passed me.

It's a training match, we rehearse,
reimburse our future selves
when we leave toilet paper
we don't need
on the shelves.

Tomorrow we will do it all again.
Brush your teeth,
wash your mouth.
Until that's the only thing you feel.

You're not thinking, you've stopped blinking.
I see you seethe when you are stopped
from brushing teeth.

I lack the basics, lack the practice,
lack that and I lack this. I even googled
how to rhyme and came out on crab cactus.

I feel void, for nill, as if I might be also lacking.

What is your excuse, the main
stated reason causing you to lose?
You know what you have to gain,
what you want to do
with your time.

Why don't you do it?

With only today at hand,
only one ship manned,
only 24 hours to grind
and no take-backs when you fall behind,
you know it's up to you
to pull yourself through.

Why don't you do it?

Are you sad? Are you under
pressure? Are you afraid of being bad,
scared of thunder and aggression?
Do you despise succesful others,
have no respect for proud mothers?
What's holding you back from where you need to be?

Why don't you do it?

It's too complicated, rough,
I was never hard or tough.
It's not amusing in the present,
I resent working like a peasant.

That is softcore cocky, didn't you
ever see the movie rocky,
with the guy running up the stairs?
Even if there's no one else in your life who cares,
there's you
and a lot of things to do.

Why don't you do it?

Is it habits? Make some new.
Is it sleep? Plan your cycle.
Is it the past? Let it be a drive.
Is it the future, are you insecure?
Then make it certain, strive
to make your own **** cure.

And whenever you are feeling you might crack,
locate the reason, what's holding you back.
If there's nothing valid in what you find,
it's time to stop acting like you're blind.

Do it.

Hey, how've you been, oh my,
I have to say, sorry I
couldn't make it,
I had problems with
myself last time.

Hope you're doing well,
as far as I can tell,
you're looking great,
I'll add, I, myself 've
done recovered from the perfect date.

My head tells me, don't dwell,
I'm just really sorry about the past,
my heart is sure as well,
I do not regret moving too fast.

On the evening before a small disastered
day, I lay awake in bed with nothing but
my closest dear and thoughts in head.

The filters spread across the room,
the smoke signalling impending doom.
I know nothing except elations, insecurities
and misplaced expectations.

Mismatched socks in chests with locks
and understanding you can't be too
demanding, can't let everything bother,
you, can't have one without the other.

I turn around and **** the time that ticks.
I can rest easy, assured I know the greatest tricks.

I do not understand my own sensations,
get hell-bent placing my frustrations
as I lay here, reminiscing,
drifting about, just a little bit,
as my thoughts leap
and I pretend to fight falling asleep.

I could spend hours trying
to decipher why I'm lying
to myself but as it seems
I'd rather keep myself engulfed in dreams,
haphazardly escaping the
reality.

Superficial understanding
can be very demanding
for the 'I'm still standing'
part inside me.
For I have yet to discover
how I went from I won't bother
to I have to smother
to yet again a ****** lover
of the art I suppose
to produce in prose.

My caring for sharing what's inside
has chosen now to hide
for at least a little while. You see,
my care used to but stopped being
free.

And I'm not sure about who I want to be.

Everyday it matters less,
we walk around, clap at eight,
we work and sleep, digress
or try to lose the latest weight.

At night, we drink, at day
we only shower when
we stink. We look the part
and can't remember how exactly
it did start.

For forty days, lives end on one
decay on the other. We mock,
why even bother setting up
the alarm clock.

Het is allemaal niet zo vernieuwend,
het is allemaal gedoe,
zever zoals dat maakt mij kijkrichting splitsend moe,
opvliegend.

Kheb het zelf wel ook nooit gedaan en toch

gaat het nie om werken, niet om wennen,
allez, jawel, ook, maar
ge moet iemand kennen.

Soms is de waarde van een woord
gelegen in de 'zegt het voort',
is de verpakking waardevoller
dan het verpakte en de roller
beter in de verf te zetten
dan de verf zelf.

Ik deel uit en vang ze.
Jullie mogen klappen als ik val.
Ik ver en lang ze
en dat is het waarde volst van al.

Ik kijk uit naar jou weer zien.
Dan kan ik je een knuffel geven,
een kus en weer genieten van het leven.
We zijn nog even blind, moeten nog even
in het rond
draaien, achter ramen zwaaien
en elkaar begroeten van op anderhalve meter.
Maar ooit, beloof ik je,
wordt alles wel terug beter, echt,
mijn lieve goede vriend.
Ooit wordt het weer beter, slechts
voor nu nog even blind.

Boulders, birds and grapes were depicted
in these massive mind and body conflicting
epics, convoluted, that accurately predicted
what the present's freeing and constricting.

The operations and equations
lead to dramas and elations,
unfathomable until witnessed,
faced by your own ****** self.

You wished you were a hero, greek
or roman, nerd nor ****, no geek
no stock-photo of a human being.
Yet you missed what you should have been seeing.

Wait for the second marshmellow
and give it to the unfortunate fellow
that's lost inside your garden walls.
Be amazed by the rises and don't forget to enjoy the falls.

I call your bluff and raise.
These feelings of ineptitude
are nothing but a phase.

I see your winds and wave.
They can't restrain me from
behaving how I wish to behave.

I see your dips and rise.
These small changes of mood
will not result in my demise.

I swing back and forth,
to south, to north
yet still, rest assured, I'll always be able
to get back to feeling stable.

Egoism kills, I read, when walking.
I continued, strolling ahead and talking
to myself. I assured me I was fine,
the problem 'egoism' wasn't mine.

At home, cozy, dropping kisses
to the missus
and the kids, amidst I stopped, I questioned
myself
and told them I had come up with a plan.
Do if you're strong and respect those who
do whatever they can

to spread the charisma of care-ism, a
way to think of the others and ****
egoism.

De deuren zijn bezegeld en
de loten zijn bestempeld.
Wat is dit voor een leven,
toegeplakt, bedrempeld.

Ik had al een plastieken kaartje.
Nu komt daar nog
een documentje bij.
Een aardje naar z'n vaartje
maar wie is daarmee blij?

Ik weet wel wie en goed en wat
en waarom we zo voorzichtig zijn.
Als ik dat virus is mijn handen krijg
dan is het kot te klein.

Dwing me, duw me naar
de luwte, de schaduw en de rust.
Stuur me met vijftien zegels daar-
heen waar het tij mijn voeten kust.

Ik wil geen zand tussen mijn billen,
wil geen stofjes in mijn oog.
Soms heb je niet te willen,
doet de natuur slechts haar betoog.

Ik wil geen zeem en zoet,
geen niks mag, alles moet,
geen lockdown of geen quarantaine
om ieders ziel te zien verdwijnen.

De waarheid is een harde plaats.
Ik kijk op naar zij die blijven zitten.

Er zijn opties, op vies naar daar
of proper hier, geverfd haar
of opgesloten wilde dieren
en series op een stromingsdienst.

Het allerminst zou ik nog willen
wat ik vroeger overweegde.
Het hielp dat ik mijn hoofd leegde
en nee zei tegen winters grillen.

Want je denkt: het gras is groener.
Maar niets is minder waar.
Die denkfout zelf is de boosdoener,
een voor de voet liggend gevaar.

Ik heb gevonden na arbeid noester dan
dat ik al heb en doe 't wanneer ik koest'ren kan.

In de kelder heb ik een kamer vrij
gehouden, opgemaakt en zo geheim
dat ik er niemand, buiten mij,
zou binnen laten.

Het licht is dim en door de opening van de deur
valt het meeste licht op een houten
sokkeltje. Daarnaast hangt er een geur
van jong parfum en een glinster gouden
mokkeltje.

Het is mij een dierbaar ver verleden,
waar ik vroeger veel om heb geleden.
Net daarom staat het uit zicht
en krijgt het gewelf er amper licht.

Op de sokkel staat een herinnering die me telkens kan ontstuimen.
Misschien is het eens tijd om de kamer op te ruimen.

Herd immunity was our best plan.
We tried what no other country can.
The social distance is not
the only the thing that's long.
The prime minister claimed
he has a massive shlong.

He failed and caved, with his tail tucked,
apologized for the way he misbehaved
and how much the plan ******.
It may already be too little too late.

Comparable to the spring break's fate,
the virus has reached m(in)ister Boris J.
He probably got it from Theresa May.

Het is pas woensdag en de bedden
liggen vol.
We hebben materiaal tot vrijdag en
de mensheid hamstert brol.
Sommigen moeten viermaal uren kloppen,
anderen slechts de kin.
Waarom moet ik nu binnen blijven?
Ik ben toch gezond, heeft dat dan wel zin?

In de zetel kijkt een vrouwtje op de
zondag van haar leven
angstig naar het nieuws.
Jullie mogen je nog wel wat bezig houden
want de ziekte treft toch enkel maar de ouden.

Waarom ben ik gestopt?
Heb ik schrik, ben ik bang,
heeft mijn gebreek me geklopt?
Ben ik dan gebarsten al zo lang?

Het is de dag van morgen
en die daarna en die daarna.
Dat zijn vandaag mijn zorgen
en de dag erna en de dag erna.

Het is zitten en wachten,
bij de pakken, naast de horens,
naar inspiratie smachten maar
niet vatten dat ze doorgaans

gezocht
en nagestreefd horen ste worden.
Was eerst je mond maar af en kijk daarna
naar de borden.

She's pretty and she's sitting
right in front of me across
the table. We are hitting
it off and in my head I hear applause
after every joke, every line
and when she laughs
her eyes just shine.
It's unbelievable how lucky
I am with my goofs and gaffs
to land a girl as great as her.

I stir my expensive cocktail with the straw.
Her body is probably against the law.
Her words change me to putty goo.
I know what it is that I should do.
I know what I should say: 'I'll pay.'
"Oh no, you shouldn't."
'But, yes, I will, we'll call it
even when you pay on our next date.'
I reach for love and for the check and what the heck,
the waiter's here, it's all too late,
I can't find my wallet.

Of a man I am acquainted, so bland
even the colours of his clothing fainted.
He has a knack of drinking till he passes,
dropping in and dropping glasses.

He chooses not how loud he speaks,
he chooses not how soon he peaks.
He flails about, his arms and legs,
not consciously aware of the help he needs he begs.

I throw my attire, emit many roars,
check my surrounding for wild and mean boars.
So sure, I jump and swim to him,
grab his collar, pull up his chin.

He grabs me back and pulls me down,
still flailing, causing so us both to drown.

Every year some artist makes changes.
Every time they do, we do.
In notes and lines and flags and mines,
game, with song, intertwines.

All times are strange, depending on your
perceptive needs and the range
of what we can bear before it bleeds.

The boldness of genes,
the whatever that means,
the finches, the flinches, flight or fight.
We'll never know who was truly right
about the meaning of it all.

The best part is we can choose,
the worst is that we must
or decay and rust
force us to lose.

With swerves and glides
and bolts and slides, they
danced on hard matrasses.

A hit, a punch, a kick,
a bunch of quick
dashes in rapid succession.

The fall from grace,
the blurry face and dartling eyes
the get-up and realize
everyone has a different pace.

I see in faces full of lies
and graces full of prides
the agonizing cries
of people, hurt,
wanting to be heard.

I pass them by the hour,
watch their pain devour
as they suffer from their past,
not knowing how long the
madness is bound to last.

It puts perspective on my downs.
Not that I'm not worth some frowns.
In some way it's even freeing,
to see what they're not seeing.

Why?
Perhaps I am the bad guy.

Waarom, als ik iets goeds zie in een ander,
denk ik als eerst, dat wil ik ook?
Waarom wil ik aanvankelijk dat ik verander
en geniet ik daarna pas van de joke,
het beeld of het geschrevene.
Het is zo geschift dat het me zorgen baart.
Het komt niet overeen met het gegevene,
het venijn zit in de staart.

Een floppy disc, een video, een dvd,
wanneer gaan zij eens met *** tijden mee?
Het verandert meerdermaals per week.
Mijn functie houdt vast overmorgen
al niet langer steek.

Mijn stick is slap, mijn ballen
zijn een floppertje,
ze zijn zo laag gevallen,
ze spelen terug verstoppertje.

Word geen vijftig, word geen tachtig,
wees de waalse taal slechts gebrekkig machtig.
Voor advies moet je bij mij niet zijn,
ik draag ondergoed van Albert Heijn.

Ik heb teveel Ierse koffie op,
hoorde ik ooit op tv als mop.
Maar ik wist niets van klimaten of culturen
dus het bereiken van de warmste clue, de tropen,
bleef iets langer duren door dat Schots en scheve lopen.

Weet ge niet wat gij mist
wanneer ge naast het potje pist?
Het doel, de roos, het mikpunt
van de spots. Al goed,  't kon erger,
't is bijvoorbeeld al geen kots.

Wie schiet moet zelf z'n pijlen rapen,
wie niet kan vliegen moet geen vliegtuig kapen.
Wie niet kan zien moet mij niet leiden,
toch wie niet kan lachen moet mij verblijden.

Het is een tegenvaller, gesteld gedrag,
een tegenstrijdigheid
als iemand begroeten met dag.

De waarde zit in het woord,
de titel, het zegt en hoort zo
of niet wat je zelf wilt.

Tegendraads, weer spannend,
m'n redelijkheid verbannend
naar een wereld van teniet.
Ben ik dan de enige die de waarheid ziet?

Ja.
Je zelfwaarde is niet aan anderen om finaliter te bepalen.
Wat je wel mag doen, is er inspiratie halen.
Wie dat niet doet, kan met ver stoting betalen.
Ik drink mijn koffie ook niet uit heilige gralen.

This ain't it, I said, as I watched
my childhood hero, whom I'd adored
clearly before, make bored
faces at the performance he'd botched.

There's a general case against
the meeting of said heroes.
I believe there is a condensed
advantage in discovering the zeroes.

It humbles, fumbles with your brain,
perception grows, the self then knows
there's no such thing as a perfect being,
which on its own is very freeing.

Always remember good and bad are stored
at different ratios in everyone, hated or adored.

Bereid je voor en beloon jezelf
met kritiek. Proberen, leren
adapteren en jezelf verweren tegen luiigheid.
Als het makkelijk was, was iedereen
geprezen voor zijn of haar verwezen-
lijkingen.

Als je wat anders wil, is dat ook ok.
Slechts wanneer je er zelf achter staat,
krijg je je motivatie mee.