Met herfsthaar en een kerfstok
vol klaar en kijk en soms amok,
kom ik uit mijn hol gekropen.
Er is stil wat angst aan in geslopen.
Ik heb de zon al zolang niet meer
mogen aanschouwen dat die eerste keer
mij als een kleuter meesleurt aan de mouwen
en die stralen snijden en kauwen
op mijn niet langer kouwen
huid.

Het is lang zo traag gegaan
dat het nu niet rapper kan.
Ik kan zo hier niet blijven staan.
Ik moet dringend naar de kapper, man.

Ik las laatst een loos artikel
over een ontaard perikel
waarin alle uitspraken
spaak liepen nog voor het afmaken.

Meestal snel ik dan naar de commentaar.
Vindt iemand anders dat ook zo raar?
Er is rust in minstens één gelijkgestemde ziel
die mij bevestigt, ja, die argumenten zijn labiel.

Ik zal dan al de rest negeren
om de goedheidsillusie te blijven eren.

Wat zou me dan bedreigen?
Als ik nu eens echt zou doen
wat ik al jaren wil,
wat zou mij klein proberen krijgen?

Is het mijn alomoude omgeving?
Is het iets nieuws, een dodelijk gevaar,
een tsunami of een aardbeving?
Wat is hetgeen waarover ik mij zorgen baar?

Is het het onbekende, of vreemdelingen
op de lijn, mensen die valse liedjes zingen,
of toekomstige herinneringen vol met pijn?

Wat doet mij het meest verdriet?
Ik denk die momenten, 's avonds laat, in bed,
wanneer niemand me ziet en ik mijn negatief
denken niet krijg afgezet.

Misschien vind ik erdoor geen werk,
of schiet iemand een kogel door mijn kerk.
Misschien verlies ik mensen dicht,
misschien gaat mijn zon dan onder
en zie ik nooit meer licht.

Het weegt, het is een overdrijving,
te dramatische beschrijving
van een zelfingenomen lul.
Het is zo arrogant om die dingen al te zeggen,
je bent nog nergens dan is die angst toch flauwe kul.

Je staat aan het begin en hebt nog overal gezicht.
Waarom heb je nu al schrik
voor later nooit meer licht?

Dag mama,

Of moeten we je ondertussen oma noemen?
Alvast vijf dikke kussen
en een rijtje droge bloemen.
Je hebt ze wel verdiend na al dat harde
werk, verzorgen, opleiden en opvoeden
van die hele garde onder je hoede.
Je hebt dat puik gedaan en terwijl
we wachten, vol met spanning,
op het eerstvolgend bezoek,
denken wij op afstand
aan onze liefste moederkloek.

When I sift through writings
of the old, I meet sightings
unholy to behold, as nothing
the person I am now would make.
We are different renditions
of the same mistake.
That was two editions
before the last me,
I see,
as I recall how time
has passed me.

It's a training match, we rehearse,
reimburse our future selves
when we leave toilet paper
we don't need
on the shelves.

Tomorrow we will do it all again.
Brush your teeth,
wash your mouth.
Until that's the only thing you feel.

You're not thinking, you've stopped blinking.
I see you seethe when you are stopped
from brushing teeth.

I lack the basics, lack the practice,
lack that and I lack this. I even googled
how to rhyme and came out on crab cactus.

I feel void, for nill, as if I might be also lacking.

What is your excuse, the main
stated reason causing you to lose?
You know what you have to gain,
what you want to do
with your time.

Why don't you do it?

With only today at hand,
only one ship manned,
only 24 hours to grind
and no take-backs when you fall behind,
you know it's up to you
to pull yourself through.

Why don't you do it?

Are you sad? Are you under
pressure? Are you afraid of being bad,
scared of thunder and aggression?
Do you despise succesful others,
have no respect for proud mothers?
What's holding you back from where you need to be?

Why don't you do it?

It's too complicated, rough,
I was never hard or tough.
It's not amusing in the present,
I resent working like a peasant.

That is softcore cocky, didn't you
ever see the movie rocky,
with the guy running up the stairs?
Even if there's no one else in your life who cares,
there's you
and a lot of things to do.

Why don't you do it?

Is it habits? Make some new.
Is it sleep? Plan your cycle.
Is it the past? Let it be a drive.
Is it the future, are you insecure?
Then make it certain, strive
to make your own **** cure.

And whenever you are feeling you might crack,
locate the reason, what's holding you back.
If there's nothing valid in what you find,
it's time to stop acting like you're blind.

Do it.

Hey, how've you been, oh my,
I have to say, sorry I
couldn't make it,
I had problems with
myself last time.

Hope you're doing well,
as far as I can tell,
you're looking great,
I'll add, I, myself 've
done recovered from the perfect date.

My head tells me, don't dwell,
I'm just really sorry about the past,
my heart is sure as well,
I do not regret moving too fast.

On the evening before a small disastered
day, I lay awake in bed with nothing but
my closest dear and thoughts in head.

The filters spread across the room,
the smoke signalling impending doom.
I know nothing except elations, insecurities
and misplaced expectations.

Mismatched socks in chests with locks
and understanding you can't be too
demanding, can't let everything bother,
you, can't have one without the other.

I turn around and **** the time that ticks.
I can rest easy, assured I know the greatest tricks.

I do not understand my own sensations,
get hell-bent placing my frustrations
as I lay here, reminiscing,
drifting about, just a little bit,
as my thoughts leap
and I pretend to fight falling asleep.

I could spend hours trying
to decipher why I'm lying
to myself but as it seems
I'd rather keep myself engulfed in dreams,
haphazardly escaping the
reality.

Superficial understanding
can be very demanding
for the 'I'm still standing'
part inside me.
For I have yet to discover
how I went from I won't bother
to I have to smother
to yet again a ****** lover
of the art I suppose
to produce in prose.

My caring for sharing what's inside
has chosen now to hide
for at least a little while. You see,
my care used to but stopped being
free.

And I'm not sure about who I want to be.

Everyday it matters less,
we walk around, clap at eight,
we work and sleep, digress
or try to lose the latest weight.

At night, we drink, at day
we only shower when
we stink. We look the part
and can't remember how exactly
it did start.

For forty days, lives end on one
decay on the other. We mock,
why even bother setting up
the alarm clock.

Het is allemaal niet zo vernieuwend,
het is allemaal gedoe,
zever zoals dat maakt mij kijkrichting splitsend moe,
opvliegend.

Kheb het zelf wel ook nooit gedaan en toch

gaat het nie om werken, niet om wennen,
allez, jawel, ook, maar
ge moet iemand kennen.

Soms is de waarde van een woord
gelegen in de 'zegt het voort',
is de verpakking waardevoller
dan het verpakte en de roller
beter in de verf te zetten
dan de verf zelf.

Ik deel uit en vang ze.
Jullie mogen klappen als ik val.
Ik ver en lang ze
en dat is het waarde volst van al.

Ik kijk uit naar jou weer zien.
Dan kan ik je een knuffel geven,
een kus en weer genieten van het leven.
We zijn nog even blind, moeten nog even
in het rond
draaien, achter ramen zwaaien
en elkaar begroeten van op anderhalve meter.
Maar ooit, beloof ik je,
wordt alles wel terug beter, echt,
mijn lieve goede vriend.
Ooit wordt het weer beter, slechts
voor nu nog even blind.

Boulders, birds and grapes were depicted
in these massive mind and body conflicting
epics, convoluted, that accurately predicted
what the present's freeing and constricting.

The operations and equations
lead to dramas and elations,
unfathomable until witnessed,
faced by your own ****** self.

You wished you were a hero, greek
or roman, nerd nor ****, no geek
no stock-photo of a human being.
Yet you missed what you should have been seeing.

Wait for the second marshmellow
and give it to the unfortunate fellow
that's lost inside your garden walls.
Be amazed by the rises and don't forget to enjoy the falls.

I call your bluff and raise.
These feelings of ineptitude
are nothing but a phase.

I see your winds and wave.
They can't restrain me from
behaving how I wish to behave.

I see your dips and rise.
These small changes of mood
will not result in my demise.

I swing back and forth,
to south, to north
yet still, rest assured, I'll always be able
to get back to feeling stable.

Egoism kills, I read, when walking.
I continued, strolling ahead and talking
to myself. I assured me I was fine,
the problem 'egoism' wasn't mine.

At home, cozy, dropping kisses
to the missus
and the kids, amidst I stopped, I questioned
myself
and told them I had come up with a plan.
Do if you're strong and respect those who
do whatever they can

to spread the charisma of care-ism, a
way to think of the others and ****
egoism.

De deuren zijn bezegeld en
de loten zijn bestempeld.
Wat is dit voor een leven,
toegeplakt, bedrempeld.

Ik had al een plastieken kaartje.
Nu komt daar nog
een documentje bij.
Een aardje naar z'n vaartje
maar wie is daarmee blij?

Ik weet wel wie en goed en wat
en waarom we zo voorzichtig zijn.
Als ik dat virus is mijn handen krijg
dan is het kot te klein.

Dwing me, duw me naar
de luwte, de schaduw en de rust.
Stuur me met vijftien zegels daar-
heen waar het tij mijn voeten kust.

Ik wil geen zand tussen mijn billen,
wil geen stofjes in mijn oog.
Soms heb je niet te willen,
doet de natuur slechts haar betoog.

Ik wil geen zeem en zoet,
geen niks mag, alles moet,
geen lockdown of geen quarantaine
om ieders ziel te zien verdwijnen.

De waarheid is een harde plaats.
Ik kijk op naar zij die blijven zitten.

Er zijn opties, op vies naar daar
of proper hier, geverfd haar
of opgesloten wilde dieren
en series op een stromingsdienst.

Het allerminst zou ik nog willen
wat ik vroeger overweegde.
Het hielp dat ik mijn hoofd leegde
en nee zei tegen winters grillen.

Want je denkt: het gras is groener.
Maar niets is minder waar.
Die denkfout zelf is de boosdoener,
een voor de voet liggend gevaar.

Ik heb gevonden na arbeid noester dan
dat ik al heb en doe 't wanneer ik koest'ren kan.

In de kelder heb ik een kamer vrij
gehouden, opgemaakt en zo geheim
dat ik er niemand, buiten mij,
zou binnen laten.

Het licht is dim en door de opening van de deur
valt het meeste licht op een houten
sokkeltje. Daarnaast hangt er een geur
van jong parfum en een glinster gouden
mokkeltje.

Het is mij een dierbaar ver verleden,
waar ik vroeger veel om heb geleden.
Net daarom staat het uit zicht
en krijgt het gewelf er amper licht.

Op de sokkel staat een herinnering die me telkens kan ontstuimen.
Misschien is het eens tijd om de kamer op te ruimen.

Herd immunity was our best plan.
We tried what no other country can.
The social distance is not
the only the thing that's long.
The prime minister claimed
he has a massive shlong.

He failed and caved, with his tail tucked,
apologized for the way he misbehaved
and how much the plan ******.
It may already be too little too late.

Comparable to the spring break's fate,
the virus has reached m(in)ister Boris J.
He probably got it from Theresa May.

Het is pas woensdag en de bedden
liggen vol.
We hebben materiaal tot vrijdag en
de mensheid hamstert brol.
Sommigen moeten viermaal uren kloppen,
anderen slechts de kin.
Waarom moet ik nu binnen blijven?
Ik ben toch gezond, heeft dat dan wel zin?

In de zetel kijkt een vrouwtje op de
zondag van haar leven
angstig naar het nieuws.
Jullie mogen je nog wel wat bezig houden
want de ziekte treft toch enkel maar de ouden.

Waarom ben ik gestopt?
Heb ik schrik, ben ik bang,
heeft mijn gebreek me geklopt?
Ben ik dan gebarsten al zo lang?

Het is de dag van morgen
en die daarna en die daarna.
Dat zijn vandaag mijn zorgen
en de dag erna en de dag erna.

Het is zitten en wachten,
bij de pakken, naast de horens,
naar inspiratie smachten maar
niet vatten dat ze doorgaans

gezocht
en nagestreefd horen ste worden.
Was eerst je mond maar af en kijk daarna
naar de borden.

She's pretty and she's sitting
right in front of me across
the table. We are hitting
it off and in my head I hear applause
after every joke, every line
and when she laughs
her eyes just shine.
It's unbelievable how lucky
I am with my goofs and gaffs
to land a girl as great as her.

I stir my expensive cocktail with the straw.
Her body is probably against the law.
Her words change me to putty goo.
I know what it is that I should do.
I know what I should say: 'I'll pay.'
"Oh no, you shouldn't."
'But, yes, I will, we'll call it
even when you pay on our next date.'
I reach for love and for the check and what the heck,
the waiter's here, it's all too late,
I can't find my wallet.

Of a man I am acquainted, so bland
even the colours of his clothing fainted.
He has a knack of drinking till he passes,
dropping in and dropping glasses.

He chooses not how loud he speaks,
he chooses not how soon he peaks.
He flails about, his arms and legs,
not consciously aware of the help he needs he begs.

I throw my attire, emit many roars,
check my surrounding for wild and mean boars.
So sure, I jump and swim to him,
grab his collar, pull up his chin.

He grabs me back and pulls me down,
still flailing, causing so us both to drown.

Every year some artist makes changes.
Every time they do, we do.
In notes and lines and flags and mines,
game, with song, intertwines.

All times are strange, depending on your
perceptive needs and the range
of what we can bear before it bleeds.

The boldness of genes,
the whatever that means,
the finches, the flinches, flight or fight.
We'll never know who was truly right
about the meaning of it all.

The best part is we can choose,
the worst is that we must
or decay and rust
force us to lose.

With swerves and glides
and bolts and slides, they
danced on hard matrasses.

A hit, a punch, a kick,
a bunch of quick
dashes in rapid succession.

The fall from grace,
the blurry face and dartling eyes
the get-up and realize
everyone has a different pace.

I see in faces full of lies
and graces full of prides
the agonizing cries
of people, hurt,
wanting to be heard.

I pass them by the hour,
watch their pain devour
as they suffer from their past,
not knowing how long the
madness is bound to last.

It puts perspective on my downs.
Not that I'm not worth some frowns.
In some way it's even freeing,
to see what they're not seeing.

Why?
Perhaps I am the bad guy.

Waarom, als ik iets goeds zie in een ander,
denk ik als eerst, dat wil ik ook?
Waarom wil ik aanvankelijk dat ik verander
en geniet ik daarna pas van de joke,
het beeld of het geschrevene.
Het is zo geschift dat het me zorgen baart.
Het komt niet overeen met het gegevene,
het venijn zit in de staart.

Een floppy disc, een video, een dvd,
wanneer gaan zij eens met *** tijden mee?
Het verandert meerdermaals per week.
Mijn functie houdt vast overmorgen
al niet langer steek.

Mijn stick is slap, mijn ballen
zijn een floppertje,
ze zijn zo laag gevallen,
ze spelen terug verstoppertje.

Word geen vijftig, word geen tachtig,
wees de waalse taal slechts gebrekkig machtig.
Voor advies moet je bij mij niet zijn,
ik draag ondergoed van Albert Heijn.

Ik heb teveel Ierse koffie op,
hoorde ik ooit op tv als mop.
Maar ik wist niets van klimaten of culturen
dus het bereiken van de warmste clue, de tropen,
bleef iets langer duren door dat Schots en scheve lopen.

Weet ge niet wat gij mist
wanneer ge naast het potje pist?
Het doel, de roos, het mikpunt
van de spots. Al goed,  't kon erger,
't is bijvoorbeeld al geen kots.

Wie schiet moet zelf z'n pijlen rapen,
wie niet kan vliegen moet geen vliegtuig kapen.
Wie niet kan zien moet mij niet leiden,
toch wie niet kan lachen moet mij verblijden.

Het is een tegenvaller, gesteld gedrag,
een tegenstrijdigheid
als iemand begroeten met dag.

De waarde zit in het woord,
de titel, het zegt en hoort zo
of niet wat je zelf wilt.

Tegendraads, weer spannend,
m'n redelijkheid verbannend
naar een wereld van teniet.
Ben ik dan de enige die de waarheid ziet?

Ja.
Je zelfwaarde is niet aan anderen om finaliter te bepalen.
Wat je wel mag doen, is er inspiratie halen.
Wie dat niet doet, kan met ver stoting betalen.
Ik drink mijn koffie ook niet uit heilige gralen.

This ain't it, I said, as I watched
my childhood hero, whom I'd adored
clearly before, make bored
faces at the performance he'd botched.

There's a general case against
the meeting of said heroes.
I believe there is a condensed
advantage in discovering the zeroes.

It humbles, fumbles with your brain,
perception grows, the self then knows
there's no such thing as a perfect being,
which on its own is very freeing.

Always remember good and bad are stored
at different ratios in everyone, hated or adored.

Bereid je voor en beloon jezelf
met kritiek. Proberen, leren
adapteren en jezelf verweren tegen luiigheid.
Als het makkelijk was, was iedereen
geprezen voor zijn of haar verwezen-
lijkingen.

Als je wat anders wil, is dat ook ok.
Slechts wanneer je er zelf achter staat,
krijg je je motivatie mee.

Werken voor later, brood,
vis en water, groots
genot en kater,
ze volgen elkaar steeds op.
Was het niet socialiter onaanvaard
dan was mijn job idealiter
aan de open haard.
Hout verzorgen, vuur voor morgen,
warmte, veiligheid en comfort,
een warm brood met vis en water
zonder zorgen op je bord.

Dat is lui, dat mag niet, niks doen is verboden,
je bent een profiteur of krijgt niets van onze broden.

Zal ik ze zoeter bakken of sla- om de tijd
te laten vliegen? Dan voel ik me slecht,
maar net niet slecht genoeg om mijn best te doen voor echt.

Het ideale werk is al allemaal gedaan
en leven in het verleden maakte niemand ooit tevreden.
Leven in de toekomst daarentegen is als leven op de maan.
Je moet nu al vanalles doen om er zelfs nog maar te staan.

Wat is dan momenteel
het ideale beeld waar ik je over kweel?
Ik weet het niet, het komt neren op proberen.
Je zal wel merken wat het is wanneer je 't voor je ziet,
denk ik, geloof ik, hoop ik.

Was ik maar weder onbezonnen,
vond ik maar de weg terug
naar waar we allen zijn begonnen.
Die tijd, helaas, lijkt achter de rug.

Verantwoordelijkheid snijdt mijn
tijd in twee, werken en plezier,
met het deurtje naar de luierik
altijd op een kier.

Heeft het zin om mee te doen
met deftigheid, blijheid en fatsoen
als dat stiekem niet de waarheid is?
Heeft iets nog zin of ben ik mis?

Het twijfelt en het wiebelt, wankelt
door mijn hoofd.
Zal ik maar gewoon weer verder werken
aan wat ik heb beloofd?

Waar is mijn waarde wanneer
ik niet dit of dat?
Wat is mijn plek op deze aarde
als ik niet *** of wat?

Ik doe maar iets, wij allemaal,
denk ik. Schenk ik daarmee
genoeg? Is mijn bijdrage
voldoende voor wat zij vragen?

Wat wil ik zelf, een lichaam,
een tempel, een geestelijk gewelf
of een wijsheid, prestatie,
product en ongelooflijk gedelf?

Ik ben wie ik ben, is dat dan niet zo ongeveer de helft?
Maar ik doe niet wat ik moet, hetgeen dat mij bedelft.

Snippets often overrule,
like droplets do the pool
and you sometimes my past.
I know we wouldn't last.

I took the L, the letter never boring,
equally skilled at hate as it is at adoring.
Don't forget our remembrance of hurry
is also often hazey and blurry.

As lightbulbs they guide,
shine bright with pride
but they also throw shade
on the promises made.

Don't beat yourself up for the details you missed.
Give yourself praise for the present you kiss.

Iets maakt dat ik niet zeker ben
over wat ik weet, ik vergis,
denk dat ik niet zeker ken,
of vergeten wat het is.

Want zoveel is het niet, besef ik
en dat valt me soms erg zwaar,
het voelt alsof ik weet wanneer
maar pas na de afspraak waar.

Ever so often do I slightly dwell.
No matter my tries, attempting to quell,
no matter the present, the past
you can tell, is written, engraved,
I misbehaved.

I mistook my fright for inconvenience,
aware of the scary's worthiness of lenience.
I spoke in excess of affection and love.
Yet was too weak to express when push came to shove.

I regret causing harm, though I never met her,
believe she has grown, is stronger somehow.
She knows like I do, she deserved someone better,
or at least someone longer, who'll never regret her.

I hope you forgive me, consider me a friend
and in that act allow my dwelling to end.

Pseudoscience and political discussions
are like ***** and stereotypes of Schrödinger's Russians.
They may or may not be related
and they may or may not be true
as long as there's no proof,
there's nothing you can do.

I have grown distasted regarding
left and right and alt and fright.
Why does everyone need recognition
and a border on their gender definition?

We are people, we are human, men and women
or whatever name you want to have and give.
I was always taught to live
and let.

Things new and weird are fine by me,
just let people be. It doesn't matter what we say.
As long as it doesn't affect us in
a negatively connotated way.

Writers, professors, journalists and hairdressers,
students, athletes, baristas and deadbeats,
no one knows it all.

The theory of mind has not been kind
to anyone who dares to search
for an appropriate belief they can get behind.

Horace was right to say, I say this
and if I may, I will retreat,
we can discuss, but do not necessarily have to meet
each other halfway.

Down the line I'd like to be
firm in my two cents. (even if cents are soon to be abolished)
I'll keep them in my pocket, polished, and
if someone wants to throw me more,
I'll happily inspect their core.

If they don't bend, my pocket grows,
if they do, they'll fly into the fountain's lows,
where no one has to ever see
those coins again, especially not me.

Uitgekookt en uitgedacht,
de denker ziet niet langer pracht
in de dagelijkse dingen.

De denker is verroest
in beeldenweelde
en abstract idee
maar leeft niet langer met zijn vrienden mee.

De denker is een zelfloze egoïst,
die, zoekend naar de kern, genageld aan de grond,
zichzelf grondig heeft vergist.

Ik ben uitgeleefd, student ontdaan,
voorbijgestreefd, fini, gedaan.
Het voelt nu al onbegrepen, onverstaan
en 'k heb nog zo'n lange weg te gaan.

De eerste stap is weg uit Leuvens leven,
de volgende zetten en zien wat het zal geven.

Een been geklemd, een been net vrij.
Waarom overkomt dit mij?
Ik moet vechten, ik moet sleuren,
niemand helpt, niemand weet
waarom dit mij moet gebeuren.

Ik ben er nu en geef niet op en
van die scherpe scheuten krijg ik een extra stoot.
Zo makkelijk krijg je mij niet klein of groot.
Je kan moppen maar ik ben niet te stoppen.

Mijn naam is leen en zou je denken mij te
vangen, kijk dan maar uit je doppen.

In nieuwe huizen, kil en koud,
bewoond al door en ander,
ogen, ongezien zo oud, *******br>een wonderbeeld van hout en
kleur en vlammen zonder sleur.

Aan de open haard ligt vaak hetgeen
dat je verwarmen kan, verzorgen
en erbarmen, vooorbereiden
op de uitdaging van morgen.

Je bent er nooit alleen,
de mensen zien je graag.
Ik ook, dat ik dat meen,
dat staat buiten
vraag.

Meisje, wachtend op de trein,
soms onzeker, bang voor wat
zou kunnen komen, bang
voor wat zou kunnen zijn.

Ze weet niet dat zij
een bron is van levensvreugd,
de bestemming die ze zelf niet ziet,
waar jongen zich danig op verheugt.

Nieuwigheden doen haar soms trillen,
plaatsen handen in haar haar,
zo ook zou ze wat gezelschap willen
dan staat jongen voor haar klaar.

Weldra heeft ze haar plaats gevonden
en genomen en leeft ze wederom
in een wereld vol met dromen.