Everyday it matters less,
we walk around, clap at eight,
we work and sleep, digress
or try to lose the latest weight.

At night, we drink, at day
we only shower when
we stink. We look the part
and can't remember how exactly
it did start.

For forty days, lives end on one
decay on the other. We mock,
why even bother setting up
the alarm clock.

Het is allemaal niet zo vernieuwend,
het is allemaal gedoe,
zever zoals dat maakt mij kijkrichting splitsend moe,
opvliegend.

Kheb het zelf wel ook nooit gedaan en toch

gaat het nie om werken, niet om wennen,
allez, jawel, ook, maar
ge moet iemand kennen.

Soms is de waarde van een woord
gelegen in de 'zegt het voort',
is de verpakking waardevoller
dan het verpakte en de roller
beter in de verf te zetten
dan de verf zelf.

Ik deel uit en vang ze.
Jullie mogen klappen als ik val.
Ik ver en lang ze
en dat is het waarde volst van al.

Ik kijk uit naar jou weer zien.
Dan kan ik je een knuffel geven,
een kus en weer genieten van het leven.
We zijn nog even blind, moeten nog even
in het rond
draaien, achter ramen zwaaien
en elkaar begroeten van op anderhalve meter.
Maar ooit, beloof ik je,
wordt alles wel terug beter, echt,
mijn lieve goede vriend.
Ooit wordt het weer beter, slechts
voor nu nog even blind.

Boulders, birds and grapes were depicted
in these massive mind and body conflicting
epics, convoluted, that accurately predicted
what the present's freeing and constricting.

The operations and equations
lead to dramas and elations,
unfathomable until witnessed,
faced by your own ****** self.

You wished you were a hero, greek
or roman, nerd nor ****, no geek
no stock-photo of a human being.
Yet you missed what you should have been seeing.

Wait for the second marshmellow
and give it to the unfortunate fellow
that's lost inside your garden walls.
Be amazed by the rises and don't forget to enjoy the falls.

I call your bluff and raise.
These feelings of ineptitude
are nothing but a phase.

I see your winds and wave.
They can't restrain me from
behaving how I wish to behave.

I see your dips and rise.
These small changes of mood
will not result in my demise.

I swing back and forth,
to south, to north
yet still, rest assured, I'll always be able
to get back to feeling stable.

Egoism kills, I read, when walking.
I continued, strolling ahead and talking
to myself. I assured me I was fine,
the problem 'egoism' wasn't mine.

At home, cozy, dropping kisses
to the missus
and the kids, amidst I stopped, I questioned
myself
and told them I had come up with a plan.
Do if you're strong and respect those who
do whatever they can

to spread the charisma of care-ism, a
way to think of the others and ****
egoism.