it's been the height and never the length
that sets what seems apart
i have not rejoiced for a long time
and amidst the laughter were tears
i have not written what the stars would have wanted
for touching the gods' plans
by you, a mere mortal
amounts to a undescribable agony
of death and longing for death
of pain and and longing for death

never meant to fight ya
now that you're gone
i know why i hated when
everything felt right
because when i was with you
i couldn't help but lip bite
for all the wrongs and bruises
in a blue bedroom alone
back to feeling nothing
not even the sweet sting
of a lip bite

in between the words i speak
there are secrets that i keep
in between these lines i write
there are words i decided to hide

There are people you miss
and you let them know.
There are people you miss
but they can’t and shouldn't know.

i feel stuck

sumulat ako ng elehiya

ginamit ko lahat ng palasak na salita
ninais ko ang naunsiyaming kapayapaan: yaong hindi bayolente't nababahiran ng dugo't karahasan
mayroon pa naman sigurong mas malinis na paraan, 'yun, 'y-'yun bang legal at dinaraan sa reporma
'yaong tulad ng kay rizal! tama! yaong may diplomasya

tumigil ako pansamantala upang bumuklat ng pahina
napakarami nang rebolusyong hindi tulad ng inihahatag nila, katulad ng, ah! katulad ng EDSA!

nauhaw ako at tumigil pansamantala habang sa lamig ng aking kwarto'y rinig malakas na buhos ng galit ng araw
mabuti't nang buksan ko ang mga kurtina, payapang nagwawalis sa bakuran ang kapitbahay
may nagpapaligo ng aso't magagarang sasakyan
ipinagpasalamat ko ang bubong sa king ulunan. ah, payapa.

hindi rinig sa balita ang pandarahas ng militar sa kanayunan
ngunit batid ng karamihan, at ang solusyon ika nila ay armadong pakikibaka
nanlamig ako at namutla,

binaybay ko ang mga taong nakalipas bago ko marinig ang pangangalampag sa aming pintuan
pilit kaming inaakusahan, walang dokumento o anumang ebidensya

at dumaan ang mga imahe ng militar sa kanayunan:
ang daan-daang pamamaslang habang walang kalaban-laban

sa huli, wala akong armas na nilundayan

sa aking mga huling sandali, para sa sarili ko lamang,
sumulat ako ng elehiya

is this still even real?
i don't even know why i'm tangled in here