110221

Bakit nga ba pilit nating sinusugatan ang ating mga kamay?
At hinahayaan nating ang ating dugo'y masayang
Sa pagluha nito, hanggang sa maubusan na rin tayo ng hininga.

Ikinukubli pa rin nating ang ating mga sarili
Sa garapon ng ating pagkataong
Kailanma'y walang ibang magbubukas ng sagradong pintuan
Kundi tayo't tayo pa rin naman.

At paulit-ulit tayong humihinga sa ilalim ng makakapal na ulap
At sabay na lalanghap ng umuusok na pangambang
Ibinalot sa apoy na lagim ang tanging ipinupunla
Sa ating mga pusong wala pa noong kamalay-malay.

Tinutukso tayo ng mga sitwasyon upang tayo'y magpaubaya
At magpa-anod na lamang sa mga kumunoy na hihila sa atin pababa.
Ang ating mga halakhakan noong kabataan
Ay mga pangarap na sabay na iginuhit sa buhanginan
Ay tuluyan nang binura ng dagat na tila walang pakiramdam.

Gustuhin man nating umahon nang sabay
Ay kailangan may isa sa ating unang bumitaw at unang umahon.
Hindi na nga natin kayang sumabay sa isa't isa
Ngunit sana'y ang nasa unahan,
Siya rin ang unang mag-abot ng kanyang kamay
Para sa isang nalulunod pa.

Napapagod ako ngunit matapang kong hinaharap
Ang mga pagkakataon bagamat wala akong kasiguraduhan.
At sana sa panahong panatag na ang mga pusong
Naligaw sa sariling mga pasya't pangarap
Ay masilayan nating muli ang pagtahan ng mga matang
Buong buhay na lumuluha't nanlilimos ng pagpapatawad.

Nobita's Rainy Search for Joy

Sa isang maulang umaga, si Nobita’y nag-iisa,  
Sa madilim na kwarto, ang puso’y nagluluksa,  
"Nasaan na kaya si Joy?" tanong sa isip na tila wala nang sagot,  
Umiiyak sa alaala ng tawanan, mga araw na puno ng liwanag, ngayon ay nag-iiwan ng sakit.

"Kung may gadget si Doraemon," siya'y nag-iisip,  
"Makakapag-aral ako, at sa hirap ay magpapakatatag."  
Ngunit kahit anong gawin, tila siya'y nag-iisa,  
Sa bawat patak ng ulan, ang lungkot ay dumadaloy, tila wala nang pag-asa.

Habang naglalakad, ang ulan ay patuloy na bumuhos,  
Kumakalat ang lamig, sa bawat hakbang ay bumibigat,  
"Joy, sana’y mamiss mo rin ako," sigaw niya sa hangin,  
Ang damdamin ay tila nag-aalab, galit sa lungkot, hirap na di matanggal.

Nakita ang isang sabon, tumambad sa daan,  
"Anong ginagawa mo rito?" siya’y napatawa,  
"Parang ikaw, Joy! Laging nalilito, di ba?"  
Ngunit sa likod ng ngiti, may lungkot na nagkukubli, mga luha’y tila umuusok.

"Isang taon na tayong hindi nagkikita," aniya sa sarili,  
"Naiwan ang aking puso, tila binihag ng takot at pagdududa."  
Sa bawat alaala ng saya, ng mga tawanan at ligaya,  
Ngayon ay naging alaala ng pagdududa, hinahanap ang ngiti sa dilim.

Isang video ang naisip, tila nakakatawa,  
Nahulog sa putik, nag-aaral sa ulan ang puso’y bumibilis,  
"Maraming nanood, sana’y malaman mo,  
Sa gitna ng lahat, ikaw ang tanging hinahanap ko."

"Kapag kasama kita, parang walang hanggan,"  
Sana’y marinig mo, ang puso’y naglalakbay sa dilim,  
Ang mga kalokohan, ang mga pangarap, parang ulap na naglalaho,  
Ngunit ang sakit ay nananatili, sa bawat alaala’y may lungkot.

Tumingin siya sa langit, nagdasal ng taimtim,  
"Joy, sa susunod na ulan, sana'y maging kasama ko'y ikaw."  
Sa ilalim ng madilim na ulap, ang mga bituin ay nagniningning,  
Ngunit ang pag-asa ay di naglalaho, kahit ang simoy ng hangin, sa akin ay lumalamig.

At isang araw, sa paglalakbay, siya’y muling tatawa,  
Makakasama si Joy, sa hirap at saya.  
"Sa ilalim ng ulan, ang puso’y muling sasaya,  
Dahil ang tunay na pagmamahal, ay laging nagbabalik, kahit gaano pa kalayo ang mga alaala."

Nobita’t Joy, sa dulo ng bawat kwento,  
Sa hirap at ginhawa, walang ibang dahilan kundi ang pag-ibig na totoo.  
Kahit anong ulan, kahit anong bagyo,  
Sa bawat patak, sa bawat tawanan, ang puso’y muling magsasaya kasama si Joy, sa mga pangarap na naglalakbay, sa pag-asa at pangungulila, sa bawat patak ng ulan.