100 jaar herrinering
100 mense ween
100 trane val daar
100 druppels reen
van die hemel heen

Dankie vir die reen o God
die plase was so droog
die kommer word nou weggespoel
uit talle boer se oog



oor droewe grond
wat kraak en bars
streel helend hand
loop water vars

oor die mielies, koring
en oor goue hawermout
dans in die wind die jongeling
en skyn opnuut wee goud

die Here het geantwoord
oor wenige gebed
bewys van vooraf weereens
al genade wat hy het

maar wolke breuk, strome spoel
die grond word weer genees
maar spokend, kaal en lenig
sal die kerk weer Sondag wees

onthou jy jou gelofte
my Afrikaner kind
wat nou soos na dood siektes
voor die oe ontbind

**** my woord op nuut
oor die heuwels sal dit reis
tot my volk gaan terugkeer
sal opbrengs , soos geloof,
deur droogtes vergreis

My liefste mens
My beminde
Jy.

Jy is n meesterstuk.
Jy is digkuns, jy is melodie
Jy is ink en papier en woorde
Jy is n kaleidoskoop in anatomie.

Jou mond is my kompas
As my kop verdwaal
Gerroes en deur die wind verweer
Kan jou sagte woorde my veilig laat huistoe terugkeer.
Jou hare, watervalle oor die skatkamers
Waar ek my geheime neerle
Van fluisters in die donker
Tot hardop liefde opse.

Dat ek myself aan jou mag gee
My swaar, my lig, my heimwee
My gister, my more, my vandag.
My geslote deure, my trane, my glimlag.

Jou hande is sleutels wat my kamers oopsluit
En oor my gly soos water oor rante
Om hoeke om draaie
My sirkels, my vierkante
My donker steugies en oop plaaspaaie.

Jou oe is die verlede, die toekoms en nou
En as jy lag sien ek padkaarte in hulle oopvou
Wat lei na orals en nerens
Na die sterre
En na onthou.

Jou bors is my vesting.
My kaggel, my lig, my beskerming
Waar ek veilig my hart kan hou
Om saam met jou dans
Op die ritme van vetrou.

My liefste mens, my beminde
Jy is sterre oe en oop-oog droom
Jou glimlag breek, vee weg en maak skoon.
Jy maak die storm in my rustig.
Jy is die vrede na die reen...
Jy is my virewig

Morgen is de minste zorg
Zonder waterval aan vragen
Waarom? Wat? *** wil je dat ik dat doe?
Nu
Is altijd meer dan honger,
Gisteren nooit minder dan spijt

Het leven leest voor uit de legende
Maar leeft die niet
Nog steeds roepen de weken om stilstand
De uren om snelheid
De seconden om jou

En dus geef ik mij over
Aan de afkeer, de omkeer, de terugkeer, de wederkeer
Wederom went de nieuwe start
Tot elke gedachte versmelt tot vervreemding
Van voordeur, gewoonte en de geur van dat huis

Waar ooit thuis was is nu een regel,
Een vooroordeel dat schreeuwt 'nooit meer'
Een wereld te leren leidt altijd tot anders
Maar het keerpunt komt,
Onherroepelijk
Zoals geen dag zó steekt dat hij nooit stopt

Zo is morgen de minste zorg
En jij het verschiet dat elk keerpunt doet lonken

DWAALLICHT

Schoorvoetend naar binnen. Je herkent het gelijk:
De vale muren, het formica aanrechtblad,

Continu malende gedachten onder een
Flikkerende tl-buis—twijfel, hoop, twijfel...

Ze weet dat je kwam voor je fonkelende vlam
Vol beloften, maar er steeds weer vandoor

Met een ander. Overtuigd van je terugkeer,
Met lege handen gebald in je zakken.

Waarom dit verzet? Wanneer zul je leren
Wat het wezen is van je afmattende dromen— 

Bezwijken voor Haar onvoorwaardelijke liefde?