De zon straalt met een schitterende
schijn, door een raam half geopend
Illusies van hoop en een nieuwe start
brengt zij onvermijdelijk met zich mee

Illusies onvermijdelijk doorprikt tegen
het einde van de dag, wanneer
de wanhoop en het gemis weer
*** lelijke kop opsteken

Doch ook is er de hoop, de wens dat
deze dag anders zijn zal
De hoop, de wens dat de wind
alle zelf-medelijden en onlust als
te lang ongeroerd gelaten stof opneemt en...

en wegblaast
                door de bladeren van de klimop

wegblaast
                naar de schitterend schijnende zon

Houtje touwtje
heen en weer,
schommelend
in de pollenbries,
schommelend tussen
winnen en verlies.

Houtje touwtje
los en vast,
sleutelend
aan hemellijven,
aan wat ongeroerd
zou moeten blijven.

Houtje touwtje
heeft geen naam,
heeft geen kaartje,
heeft een prijs
als hobbelen

in de wachtzaal

op het rommelpaardje.

Houtje touwtje,
het kon erger,
erger je maar niet.
Houtje touwtje,
ik vergeef je
zolang je in de toekomst
je eigen schommeling inziet.