I.
Sa mura kong edad ulila na ako,
Pumanaw ang aking ina sa pagkakaluwal ko.
Ang aking ama ay nakakulong,
Pagkat sa droga s'ya ay nalulong.

II.
Sa mura kong edad sinubok na ako ng buhay,
Naranasan ko nang matulog sa lansangan,
Habang walang kumot na nakadagan saking katawan.
Tanging liwanag lang ng buwan ang nariyan upang ako'y gabayan.

III.
Sa mura kong edad natuto na akong mang-umit.
Nilalaslas ko ang bag ng aleng sa braso ay nakasabit.
Sabay tatakbo ng mabilis para makatakas,
Sa mga parak na nais akong mabitbit.

IV.
Sa murang kong edad yosi na ang aking hinihithit,
Umaaktong action star at sa pagitan pa ng daliri nakaipit.
Ito nalang ang aking nagsisilbing pagkain,
Dahil kagabi pa ako di nanginginain.

V.
Sa mura kong edad kinamuhuian ko na ang mundo,
At ang lagi kong tanong: "Bakit ganito ang sinapit ko?!"
Nanliliit na ang tingin ko sa sarili ko,
At tila wala na atang patutunguhan ang buhay kong ito.

VI.
Sa mura kong edad naligaw na ang landas ko,
At may inggit ako sa taong nagbabasa nito.
At kung sasabihin n'yong malas kayo sa buhay niyo,
Ano pa kaya ang mundong sinapit ko?

Magsusulat ako ng mga salitang matulain
kahit hindi ninyo ito basahin at tanggapin
kahit ako lang ang tunay na papansin at aangkin
Dahil masyado akong mausisa at malikhain

Tahimik ang paligid at nais ko sana magsulat
Ibuhos ang lahat ng nais kong ipagtapat
Mga bagay bagay na bumubulabog sa ‘king utak
Ito’y mga salitang sa papel lang kayang isulat

Mahirap man unawain ang aking nararamdaman
Ganun pa ma’y ipagpapatuloy ang makakagaan
Sa ‘king pusong puno ng hinanakit ang nakadagan
Ngayo’y bibigyan ng tinig sa blanking papel na tangan

Mga panahong nagmumokmok umiiyak sa sulok
Ni walang nakakapansin sa mga matang malungkot
Todo ang ngiti bagaman ang lungkot ay nasa likod
Huwag lang mahalata ang mukhang may sama ng loob

May mga salitang sa papel lang kayang manatili
Dahil ‘di na kayang bigkasin ng ating mga labi.
Mga lungkot at galit sa puso’y sadyang iniukit
Isusulat sa papel sa dingding doon ididkit