Knuppeldik gaan slaap die stad
na 'n feesmaal van smaak en kleur
vloei die reuke deur die strate
in 'n Brown se beweging van geur.
Alle trommels , trommeldik maar maak 'n lee geraas
en in die donker , agterstrate begin die ander nou te aas
Kom die honger hande uit die sakke
en krap met rook-geel vingernael
soek die skummel in die swartsak
vir 'n laaste dissipelsmaal.
Maar jy is skille , jy is doppe
jy is alles wat laat gril
nie genoeg vir koningstafels maar vir my
net genoeg om die knaagdiere te stil.
Onerfare soos ek is , vat my hongerbrein ook mis
watter mens kan so dan lewe? watter mens kan so dan eet?
van die lykswa en die straatveers
het hierdie boemelaar vergeet.
Ek is mens en nie 'n vark nie,
(al moet 'n mens ook eet).
En stil vergaan die boemelaar
wat kieskeur ook wou wees,
nog 'n straatkind se ou lykie
nog 'n honger kinder gees...
ek wat was het mos gesien
*** kos op tafels lyk,
en het sodanig hart verloor
op kosse kleur en ruik.
Met 'n bord vol knubbels le die lykie
voor hom , onaangeraak.
Al was kos ook wat kos was daar
het hy te lief vir die droom geraak.
Eerder kwyn en dood verslaan
as om die droom te ruineer.
Eerder dood van honger,
as om hierdie kos , as sulks te eer.
