Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
1
Who will honor the city without a name
If so many are dead and others pan gold
Or sell arms in faraway countries?


What shepherd's horn swathed in the bark of birch
Will sound in the Ponary Hills the memory of the absent—
Vagabonds, Pathfinders, brethren of a dissolved lodge?


This spring, in a desert, beyond a campsite flagpole,
—In silence that stretched to the solid rock of yellow and red mountains—
I heard in a gray bush the buzzing of wild bees.


The current carried an echo and the timber of rafts.
A man in a visored cap and a woman in a kerchief
Pushed hard with their four hands at a heavy steering oar.


In the library, below a tower painted with the signs of the zodiac,
Kontrym would take a whiff from his snuffbox and smile
For despite Metternich all was not yet lost.


And on crooked lanes down the middle of a sandy highway
Jewish carts went their way while a black grouse hooted
Standing on a cuirassier's helmet, a relict of La Grande Armée.


2
In Death Valley I thought about styles of hairdo,
About a hand that shifted spotlights at the Student's Ball
In the city from which no voice could reach me.
Minerals did not sound the last trumpet.
There was only the rustle of a loosened grain of lava.


In Death Valley salt gleams from a dried-up lake bed.
Defend, defend yourself, says the tick-tock of the blood.
From the futility of solid rock, no wisdom.


In Death Valley no hawk or eagle against the sky.
The prediction of a Gypsy woman has come true.
In a lane under an arcade, then, I was reading a poem
Of someone who had lived next door, entitled 'An Hour of Thought.'


I looked long at the rearview mirror: there, the one man
Within three miles, an Indian, was walking a bicycle uphill.


3
With flutes, with torches
And a drum, boom, boom,
Look, the one who died in Istanbul, there, in the first row.
He walks arm in arm with his young lady,
And over them swallows fly.


They carry oars or staffs garlanded with leaves
And bunches of flowers from the shores of the Green Lakes,
As they came closer and closer, down Castle Street.
And then suddenly nothing, only a white puff of cloud
Over the Humanities Student Club,
Division of Creative Writing.


4
Books, we have written a whole library of them.
Lands, we have visited a great many of them.
Battles, we have lost a number of them.
Till we are no more, we and our Maryla.


5
Understanding and pity,
We value them highly.
What else?


Beauty and kisses,
Fame and its prizes,
Who cares?


Doctors and lawyers,
Well-turned-out majors,
Six feet of earth.


Rings, furs, and lashes,
Glances at Masses,
Rest in peace.


Sweet twin *******, good night.
Sleep through to the light,
Without spiders.


6
The sun goes down above the Zealous Lithuanian Lodge
And kindles fire on landscapes 'made from nature':
The Wilia winding among pines; black honey of the Żejmiana;
The Mereczanka washes berries near the Żegaryno village.
The valets had already brought in Theban candelabra
And pulled curtains, one after the other, slowly,
While, thinking I entered first, taking off my gloves,
I saw that all the eyes were fixed on me.


7
When I got rid of grieving
And the glory I was seeking,
Which I had no business doing,


I was carried by dragons
Over countries, bays, and mountains,
By fate, or by what happens.


Oh yes, I wanted to be me.
I toasted mirrors weepily
And learned my own stupidity.


From nails, mucous membrane,
Lungs, liver, bowels, and spleen
Whose house is made? Mine.


So what else is new?
I am not my own friend.
Time cuts me in two.


Monuments covered with snow,
Accept my gift. I wandered;
And where, I don't know.


8
Absent, burning, acrid, salty, sharp.
Thus the feast of Insubstantiality.
Under a gathering of clouds anywhere.
In a bay, on a plateau, in a dry arroyo.
No density. No harness of stone.
Even the Summa thins into straw and smoke.
And the angelic choirs fly over in a pomegranate seed
Sounding every few instants, not for us, their trumpets.


9
Light, universal, and yet it keeps changing.
For I love the light too, perhaps the light only.
Yet what is too dazzling and too high is not for me.
So when the clouds turn rosy, I think of light that is level
In the lands of birch and pine coated with crispy lichen,
Late in autumn, under the hoarfrost when the last milk caps
Rot under the firs and the hounds' barking echoes,
And jackdaws wheel over the tower of a Basilian church.


10
Unexpressed, untold.
But how?
The shortness of life,
the years quicker and quicker,
not remembering whether it happened in this or that autumn.
Retinues of homespun velveteen skirts,
giggles above a railing, pigtails askew,
sittings on chamberpots upstairs
when the sledge jingles under the columns of the porch
just before the moustachioed ones in wolf fur enter.
Female humanity,
children's snots, legs spread apart,
snarled hair, the milk boiling over,
stench, **** frozen into clods.
And those centuries,
conceiving in the herring smell of the middle of the night
instead of playing something like a game of chess
or dancing an intellectual ballet.
And palisades,
and pregnant sheep,
and pigs, fast eaters and poor eaters,
and cows cured by incantations.


11
Not the Last Judgment, just a kermess by a river.
Small whistles, clay chickens, candied hearts.
So we trudged through the slush of melting snow
To buy bagels from the district of Smorgonie.


A fortune-teller hawking: 'Your destiny, your planets.'
And a toy devil bobbing in a tube of crimson brine.
Another, a rubber one, expired in the air squeaking,
By the stand where you bought stories of King Otto and Melusine.


12
Why should that city, defenseless and pure as the wedding necklace of
a forgotten tribe, keep offering itself to me?
Like blue and red-brown seeds beaded in Tuzigoot in the copper desert
seven centuries ago.


Where ocher rubbed into stone still waits for the brow and cheekbone
it would adorn, though for all that time there has been no one.


What evil in me, what pity has made me deserve this offering?


It stands before me, ready, not even the smoke from one chimney is
lacking, not one echo, when I step across the rivers that separate us.


Perhaps Anna and Dora Drużyno have called to me, three hundred miles
inside Arizona, because except fo me no one else knows that they ever
lived.


They trot before me on Embankment Street, two hently born parakeets
from Samogitia, and at night they unravel their spinster tresses of gray
hair.


Here there is no earlier and no later; the seasons of the year and of the
day are simultaneous.


At dawn ****-wagons leave town in long rows and municipal employees
at the gate collect the turnpike toll in leather bags.


Rattling their wheels, 'Courier' and 'Speedy' move against the current
to Werki, and an oarsman shot down over England skiffs past, spread-
eagled by his oars.


At St. Peter and Paul's the angels lower their thick eyelids in a smile
over a nun who has indecent thoughts.


Bearded, in a wig, Mrs. Sora Klok sits at the ocunter, instructing her
twelve shopgirls.


And all of German Street tosses into the air unfurled bolts of fabric,
preparing itself for death and the conquest of Jerusalem.


Black and princely, an underground river knocks at cellars of the
cathedral under the tomb of St. Casimir the Young and under the
half-charred oak logs in the hearth.


Carrying her servant's-basket on her shoulder, Barbara, dressed in
mourning, returns from the Lithuanian Mass at St. Nicholas to the
Romers' house in Bakszta Street.


How it glitters! the snow on Three Crosses Hill and Bekiesz Hill, not
to be melted by the breath of these brief lives.


And what do I know now, when I turn into Arsenal Street and open
my eyes once more on a useless end of the world?


I was running, as the silks rustled, through room after room without
stopping, for I believed in the existence of a last door.


But the shape of lips and an apple and a flower pinned to a dress were
all that one was permitted to know and take away.


The Earth, neither compassionate nor evil, neither beautiful nor atro-
cious, persisted, innocent, open to pain and desire.


And the gift was useless, if, later on, in the flarings of distant nights,
there was not less bitterness but more.


If I cannot so exhaust my life and their life that the bygone crying is
transformed, at last, into harmony.


Like a Noble Jan Dęboróg in the Straszun's secondhand-book shop, I am
put to rest forever between tow familiar names.


The castle tower above the leafy tumulus grows small and there is still
a hardly audible—is it Mozart's Requiem?—music.


In the immobile light I move my lips and perhaps I am even glad not
to find the desired word.
devi Sep 2018
Gebroken
verslonden
kapot
de muren
de vloer
waar ik sta
het is ingestort
buiten
en van binnen

Elke steen ooit gelegd is gevormd door jouw handen
neergelegd met een precisie als geen ander
het cement zo sterk, dat het elk blok omarmde
de muren
de vloer
waar ik sta
niets anders dan puin
buiten
en van binnen

Alles omarmende warmte wat eruit raasde
alsof het nooit zo is geweest, zoekend als dwazen
hetgeen wat we ooit als een rots in de branding voorzagen
de muren zijn weggeblazen
de vloer onder mijn voeten weggevaagd
waar ik sta
niets anders dan puin
buiten
en van binnen

Oorverdovende herrie dat het maakte
toen één voor één de stenen vielen
de hemel brak open
evenals het geluid van binnen, nu buiten, schreeuwend en krakend
geen muren
geen vloer
waar ik sta
niets anders dan puin
buiten
en van binnen

Wat ooit geborgen was, staat nu vrij om te raken
zo geschiedt, het lag immers open voor de gevaren
tot de blik op de edelen haar ***** verraadde
het werd zichtbaar, de klok tegen het geheime wapen
geen muren
geen vloer
waar ik sta
niets anders dan stenen
buiten
en van binnen

Als gegeven lagen ze er voor het oprapen
een voor een tot aan de daken
met eigen handen gebouwen om te bewaken
opende het de deuren tot alle ramen
de muren
de vloer
waar ik sta
niets anders dan stenen
buiten
en van binnen

Het haard inmiddels geladen
wat koud en kil was, is met volle vuren nu rustig aan het garen
tot in elke hoek weer een keer de zachte adem heeft geblazen
lege ruimtes langzaam gehuld in verhalen
de muren
de vloer
waar ik sta
niets anders dan stenen
buiten
en van binnen

Stap bij stap is elk blok aangeraakt, vormend in lagen
van buiten naar binnen en van binnen naar buiten, het is omgeslagen
met stenen, hand gesmeden
opnieuw de warmte in gekneden
van jou overgedragen op mij, een thuis door gekregen
de muren
de vloer
waar ik sta
alleen maar juwelen
buiten
en van binnen.
Diegó P Siemsen Apr 2020
🧭Ik kan me niet meer voorstellen
     met welke fout het begon.
     Maar ik weet wel dat ik het
     met mijn eigen krachten overwon.

🧭Maar nu weken later
     denk ik echter.
     Doe ik het nou zo beroerd
     of ben ik gewoon niet zo'n vechter.

🧭Want steeds stapje voor stapje
      tikt de klok mij aan.
      Het is zo verwarrend
      *** laat de zal wijzer slaan.

🧭Ik begon in het Nederlands
     maar toen ging ik echter plat.
     naar blijken is ruw zijn
     nog veel erger als glad.

🧭En welke taal ik ook spreek
     of welke ik niet kan verstaan.
     Er is op dit moment gewoon
     geen ene bal meer aan.

🧭Over ballen gesproken
     Rond, groot en klein.
     Maar waarom rolt de mijne niet?
     Het zal wel een ovale zijn.

🧭Of ligt het aan de wind
     en waait hij continue naar west.
     Of hier in het noorden
     werkt dat dan niet best.

🧭Ik kan honderd dingen denken
     maar schijnbaar niet dat ene ding.
     Want waarom val ik in de put
     als ik er daarnet nog boven hing.

🧭Ik denk dat ik een gokje wagen kan:
     het is de innerlijke kracht.
     Ik was overtuigd dat ik sterk was,
     word ik daarom neer gebracht?

🧭En toch ben ik wel overtuigd
     dat ik vol zit met wil en moed.
     Maar dat ik toch nog twijfel
     niet over een ander maar wat ik zelf doet.

🧭Waarom is het in het oosten
     niet zoals in het westen.
     En waarom zijn er boeren
     die zo onlogisch gaan bemesten.

🧭Het hele doel is toch
     om het land goed te maken.
     Waarom zul je dan zonder duidelijkheid
     je mede mens afkraken.

🧭Wat heb ik toch zo fout gedaan
     dat de wereld toch zo doet.
     Nee absoluut ik deed ook fout
     maar, momenteel bedoel ik goed.

🧭Hoop toch dat de mens nu ontdekt
     dat ik veel goed wil doen.
     Maar nogmaals ik begrijp het niet
     waarom is het ineens anders als toen.

🧭Ik bedoel, ik ben ook maar mens
     Iedereen maakt toch weleens een fout?
     Of ben ik de enige
     zonder peper of zout?

🧭Had graag willen weten
     wat de echte reden was.
     Maar waar ik ook woon, merk ik
    dat ik leef zonder duidelijk kompas.

🧭With full heart: Diegó. P. Siemsen.🧭
Mijn leven met veel pijn maar zonder duidelijkheid, ik hoop dat iedereen zich hierbij inleven kan.
AW Mar 2021
Ik meet mijn leven in gemiste kansen
Weet steeds weer te berekenen
*** anders de ander, *** anders ik anders
Was geweest
Verleden verandert het heden het meeste
Als de reden het verklaren wil
Achteraf is altijd makkelijk leren
*** je vroegere zelf je jeugd heeft verspild
Miste ik meer dan ik had mogen meemaken
Of was er toch al weinig weggelegd?
Met elke dag wordt het wachten minder
Dwingend, minder resultaatgericht
Lichtelijk verlaten kijkt de klok me weg van toen
Het leven me nog aan de voeten lag
Maar de rijkdom van de tijd
Aan mij niet was besteed
Vergeten blijft altijd een keuze van onwetendheid

— The End —