The State of My Tagalog:
Stuttering.
Guess that's what you can call it.
The insecure prose that curls downward
On my notebook.
It reeks of bit
And piece
And syllable.
Singular
Because language
After language
After language
Enter my mind
And slip it
Just as quickly,
Leaving only
Fragments.
Oh, the frustration
As I ask
For loose change
From
My sister cashier.
I can't even ask for
The right amount
In Tagalog nowadays.
"Singkwenta."
"Bente."
That adds up to 75, I think.
Passing score on my
Report card too.
My self-graded Filipino class.
Don't even know
How I managed
To spell "Ibarra,"
"Tanikala," "himagsikan,"
"Liwayway..."
I'd sing and not spell,
If they never caught
At the bottom of my throat.
-------------------------------------------
Ang Kalagayan ng Aking Tagalog:
Nauutal.
'Yan ang pwede **** sabihin sa ‘kin.
Walang tiwala sa sariling gawa,
Patunong pababa ang mga salita
Sa aking kwaderno.
Ito’y sumisingaw ng piraso
At bahagi
At pantig.
Nag-iisa
Dahil wika
Bawa’t wika
Bawa’t wika
Ay pumapasok sa aking kalooban
At umaalis
Ganun ding kabilis,
Naiiwan ang mga
Kaputol lamang nito.
O, kay inip
Habang ako’y humihingi
Ng barya
Kay Ateng Kahera.
‘Di ko nga kayang
Humingi ng tamang halaga
Sa wikang Pilipino ngayon.
“Singkwenta.”
“Bente.”
Ito ay pitompu’t lima, ata.
Pasang awa rin
Sa aking report kard
Sariling pagmamarka sa Filipino.
‘Di ko nga alam
Kung paano 'kong
Naisusulat ang “Ibarra.”
"Tanikala," "himagsikan,"
"Liwayway…"
Nais kong kantahin at huwag lang sulatin,
Kung ‘di lang man silang sumasabit
Sa ilalim ng aking lalamunan.
