Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Nigel Morgan Nov 2012
My first memory of a loom was as a seven year old. I had been taken to visit this school my parents had so often spoken about and for which I had been carefully prepared. I had endured Mrs Martin's violin lessons every Saturday morning and could play after a fashion. She used to call me Tishee after a racehorse who used to stand with its legs crossed. But I could sing . . and I belonged to a family dynasty of choristers. So after a bout of auditions, to which both my mother and father accompanied me, I found myself entering the headmaster's house. And there in an immaculate room with a floor to ceiling window I saw my first Scandinavian furniture and what I now know to be a vertical rug and tapestry loom.
 
I had never seen anything so mysterious and beautiful. I realise now as I examine this memory it was not just this loom and the partially completed textile on its frame but the effect of the room it occupied and its aspect, the way the garden beyond the vast window invited itself into the interior space.
 
Biddy, as we boys called the headmaster's wife, was the most interesting woman I had ever met. I realise now how much she became my first model of womanhood. A graceful figure, bobbed hair, always simply dressed in a vivid coloured shirt of blue or red and a grey skirt, always walking purposefully, and when she spoke to you she acknowledged you as a real person, wholly, never as just a boy, but someone she gave her whole self to address. As I grew older she entered my dreams and even now her voice, that I came later to know as Varsity and Beneden bred, I can hear now. And she was a weaver.
 
Every afternoon she shut the door of her workroom with its large window and was not available, even to her beautiful children.
 
It was a year before I dared to talk to her about her loom. I remember her surprise. How lovely you should ask she said. Come after Evensong and I'll introduce you. And I went . .
 
It was May and she was wearing a grey smock that fell over slacks. She smelt like a forest in high summer, resinous. She wore sandals and a gentle smile. You may touch she said, and so I did, and as I did she quietly named the parts - the beater, the leashes, the warp, the reed. It was though I already knew these things but in another time and place. I was just renewing my acquaintance.
 
So, little by little, I would find myself sitting in the corner of Biddy's garden studio in the long summer afternoon's when my disappointing prowess on the cricket field allowed me freedom. I sat and watched and wondered. I imagined a day when I would have a room and a loom and wife like Biddy with whom I could talk about all those things I so wanted to share but had no one to share them with. This was before adoration became confused with ***, such a wonderful time in a boy's life.
 
As I sit at my loom in my studio high above a city street and my hands touch the yarn, pull the beater against the fell of this sample for my first  rug, place my stockinged foot on the outside treadle, I can almost sense the scent of Biddy Allen, feel her graceful presence, hear her Oxford voice and spirited laugh. For me she will always be a defining presence of the feminine and her long fingers on her loom conjure the essence of the making of beautiful things.
devi Nov 2018
begrijpend lezen
met ogen dicht

als braille op je huid
streel ik je
verhalen tot het geluid

je lippen verlaat
en verraadt
wat men niet kan zeggen

het zal me vertellen
zonder spraak
vloeiend op de vibraties
in de lucht

zuchtend van geluk en zaligheid
verspreiden de teksten
naar plekken

die alleen de tong bereiken

als muziek
verdovend spelen met tonen
klimmend in hoogtes

waar octaven
worden gehaald in
namen

vereeuwigd in bevrediging

tot weer terug beneden
zachtjes bevend
dalen naar aarde

precies hier
waar gevoel deelt
en met geen woord beschrijft

*** eenheid voelt
*** de sterren stralen in liefde
de puurheid
omschrijft

van het ervaren
van kosmische frequenties
dat je pas begrijpt

wat het gefluister is
dat achter blijft hangen

als oeroude poëzie
omgetoverd in universele talen
met een orgastisch bereik

—————
gesproken in tijd
gedeeld met jou
—————
Andrew L Manson Apr 2018
Laat mij maar dansen in jouw regen.
De regen die het leven geeft
aan de ontluikende bloesems in mijn hart.
Zoals je tranen die, als de kristallen parels
van jouw diepste gevoelens,
over je wangen naar beneden rollen
en de bodem voeden waarop mijn dromen kunnen bestaan.  

En laat mij met jouw zwaarste storm verwaaien.
Die alles verwoestende storm
die enkel zal sparen wat gewillig met haar mee beweegt.
Zoals het relaas aan woorden die,
door gedeeld begrip *** verwoestende kracht verloren,
mijn zeilen bollen en mij laten vliegen
langs de spiegelende oppervlakkigheid van het leven.

En laat mij, gevangen in het onweer,
tussen de oorverdovende donder
en het geweld van de verschroeiende bliksem,
vol angstige verwondering,
de kracht aanschouwen die ontwaakt
als jouw hart haar ongenoegen over de wereld stort.
HJV Mar 2019
Ik zie ze vallen, de vogels zijn bevroren.
*** kan een vorst zo snel bevriezen?

Vliegen naar de vrijheid richting verder.
Maar het noorden is koud en het zuiden verwoest.

Oost of west, thuis, draag ik een vest.
De kachel verliet mij. Waarom verliet hij mij?

Een heuvel probeert zijn piek te bevochtigen,
Maar niemand staat daar, dus hij blijft droog.

Alles rolt naar beneden, een diep en duister gat.
Wanneer krijg ik een reden? Mijn kin is nat.

Ik vraag mij af wanneer dooi zal wederkeren.
Ik vraag mij af wie er moet leren.

Zijn zij dood en leef ik voort?
Of is dit zoals het hoort?

Kleurenblind, dat ben ik, maar jij bent doof.
Jouw oren werken, graver des kloof.

Wil jij niet luisteren? Ben jij bang?
Laat mij jou koesteren met mijn gezang.

Jouw wonden, lik ze niet zo hard.
Voel je pijn, spreidt het vlees apart.

Ik ben daar, ik **** je kreet.
Jouw vervloeking, toch, ik grijp je beet.

Ooit op een dag, in verre tijd.
Mijn hart beantwoord; jouw spijt.

Open je ogen en druppel met mij mee
Vergiffenis en liefde, ons bootje op zee.
My first ever poem in my native language, to my mother
Yousra Amatullah Jul 2022
Hij die een vrouw naar beneden haalt, op welke manier dan ook, is de positie van zijn moeder vergeten.
Daan May 2023
Elke zoveel tijd dezelfde fluctuatie.
Vandaag last, morgen bezorgen over
overmorgen weer wat gisteren al was.

Soms enkel naar beneden, dan eens
plots omhoog en schaars iets raars, pal
temidden. Dan moet mama even bidden.

Eerst het schaap, dan de wortel, dan het
schaap, dan de wolf en dan het schaap.
Ik ben gewoon zo, eerlijk, recht voor de raap.

We vertrouwen veel te comfortabel
op de waterdichtheid van de boot.
De ene helft geweldig, de ander middenmoot.
- Bipolair is het nieuwe manisch-depressief
- een dode hoek op elk kruispunt
Daan May 2019
Jij bent het kronkelrietje
en de blokjes ijs,
het koele vocht dat druppeltjesgewijs
sijpelt naar beneden
als een liedje, zelf zeker,
dat komt kloppen,
komt vragen of het binnen mag.

Jij bent het water in de beker,
het roze stukje en het bief,
het optimistje in de hoofdrol
op een hete zomerdag en, lief,
jouw glas is altijd halfvol.
Het was weer zo'n dag.
Daan Oct 2019
Wetenschap vertelt
dat blij zijn gezond
en goed is voor je motivatie
op het werk.

Maar, wetenschap, ***
doe je dat, blij zijn?

Wat als je geen zin hebt,
moe bent of je in het rond mept
zonder iets te raken?
Wat als je je makkelijk laat kraken,
je weent, verdriet en het vandaag
allemaal echt niet meer ziet?

Moet je dan forceren
of even iets anders leren?
Moet je dan tevreden
of mag je wel eens naar beneden?
Mag je tonen kermen
en werken op je eigen termen?

Van mij mogen jullie alles,
ik moet even aan mezelf denken.
Misschien dat ik daarna kan helpen.

— The End —