ons staan voor die sagte donker sluier van die dood die lewende skaduwee skielik so groot een vir een gaan ons deur na die onsienbare deur die poort die dunste membraan die diepste doop
jy is vasbeslote verbete ek kan sien dis moeilik elke afgemete tree weg van jou verlede die boustof van jou hede deurdrenk met die wete dat hierdie jou regte pad is vorentoe
soms breek ‘n hart oop wat binne was bloei uit deur skeure en krake wat buite wag skiet wortel in diep vars gate ‘n gebroke hart is ‘n vrugbare plek plant versigtig gee mooi water