Pagsalig ang nagbugkos natong duha,
Hinungdan nganung kita nahimong managhigala,
Pero na unsa kini pagkahitabua?
Ania ang atong estorya.
Kung abrihan ko ang mga panid ug dahon sa kasaysayan,
Ug kung ako kini tuki-tuki-on sa makadaghan,
Dili ko mahikalimtan ang kagabin-on nga atong naagi-an.
Ana-a ako sa mangitngit na dapit,
Ug sa dehang dunay hubog nga sa akoa gihapit,
Naghilak ako sa daplin nga hilit,
Ug ikaw nga saksi, mitawag sa imong mama sa makalit.
Gelakag kini  sa imong mama ug walis tingting,
Ako nga nagluha ug katawa,
Kay siya naka tini-il ra.
Emu dayon akong gegakus,
Aron mawala ang akong kahadlok ug kaligutgot.
Sukad adto kita nagkahigala,
Ang panganod galantaw natung duha,
Malipayon kita nga nagtampisaw,
Sa tubig nga matin-aw.
Ug sa dehang kita manginhas na,
Pwerte natung lipaya
Sa matag kinasun nga makuha ta,
Asta natung bebuha
Ug sa dehang emu akong gedala sa kapilya,
Nadunggan nato ang kanta nga nag-uluhang, "Bato balani Sa Gugma".

Malipayon kita nga nagpunit sa mga kendi,
Kini gakahitabo kada gabii,
Sinugdanan sa atong pagtuo sa Balaang Rosaryo,
Ug kay Senior Santo Nino.

Abe-----abe kog kato dili matapos,
Apan pagka-ugma kita taman nalang sa pag gakus,
Naghilaka ta ug nagbangutan,
Nagdagayday ang mga luha sa atong dughan,
Samtang ikaw ug ang emung pamilya,
Naghatud namu sa pantalan,
Ang emung mga kamut emu dayun hinay-hinay nga gebuy-an.

Getan-aw ko ang layo nga mga barko,
Ug gi-ingon ako, " Goodbye Cebu mobalik ako!".

Walay adlaw ug kagabi-on,
Nga ako dili nimo padamguhon,
Nag-alindasa, nagsalimu-ang,
ang akong kasing-kasing ug dughan,
Kay gepangandoy kong kita magkita na.

Katorse katuig ang nilabay,
Abe nakug kita wala nay panag estoryahay,
Natingala na lang ko sa "text message" nemu bai.
Abe mo nga ikaw ako ng gekalimtan.

Salamat! kay gipili mo ang kurso natung duha,
Malipayon ako higala,
Hilabi na nagla-um ka ,
Nga ako mubalik pa.

Way sukod ang imong pagsalig sa akoa,
Wa jud ka nagbag-o,
Gasa ka nga gehatag kanako a Ginoo,
Abe! nakug sakit ang musalig dala ang pagla-um,
Pero luyo sa mga dag-um,
Nagpahipi ang kamatuoran ug paghandum.

Sakto ko! nga ang pitik sa akong kasing-kasing,
Mao sadang getinguha mo,
Samtang nadunggan ko ang tingog mo,
Wa jud kay pagbag-o,
Ngisi! todo-max ka detso.

Piso-piso para sa barko,
Akong paningkamut para nemu,
Aron dili masayang ang atong mga tenguha ug damgo.

Hulata ko sa pantalan,
Saksi kini sa atong pagluha,
Pero mu abot ang panahon
Nga kini mahimong saksi sa atong kasadya!

Salamat! tungod kay dagat man ang pagitan,
Dili kini mahimong babag sa atong padulngan,
Para magpadayon ang relasyon,
Nga nahimo nakung inspirasyon!



"LDR" tang duha!
Wala jud d.i forever,
Pero na-ay together.

Rain dancers

Children bring forth

The deluge

Joyous and ****

Boogie away the heat of our Cebu

Wash away the grime

The worries of Times

The sufferings

Of war, in Mindanao, in you...

Dance oh Children

Of Sulu seas

Blissful droplets

Mini Filipinos me

Though the air force jets

Thunder overhead

Weep not lil ones

They are further dead & gone

And now in these drops of sky

We drank

Bathed in the Life

Which we give thanks

So, bring forth

All earthly deluge

We babes of Cebu

Shower

In the sacrosanct

Blossom in the truth.

(this is my Philippines)

I am You.

I can write of Manila at night like the greats do of Paris. Not Manila in the morning, for it matters then, but Manila at night where it doesn't matter if it is new or old or if you are rich or poor, because it all blends into the moonlit darkness and that is when Manila becomes like a love letter. It may be Cebu that I love, but it is Manila that captivates me.

To the farmer, who left Manila for America to escape the war, and returned to see only a burned down church. To the young boy, a hundred years later, who does not see the church, but sees the romance of a concrete city. And to the ill man sitting on the corner of a street in Ermita, who has seen more of life and Manila than any of us ever will or ever can or ever want to. To the jazz bars tucked deep in Quezon where the music is sweetest, and to the congregation of poets who meet at their secret place in Makati on sacred nights to talk of the country they write for. Manila does not end.

But Manila is no moveable feast- it is a grand mystery that is far too heavy to take with you. Paris was loved because it was easy to love. The same way Florence was loved because it was easy to. Manila is far too rough to make for easy loving, but the beauty is there for everyone but the blind to see, and even then it is there for the blind to feel. One just has to try hard enough. It is what Manila represents, for it represents not the American dream, but the Filipino ambition to create their own. It does not become a question of how can you. It never will. It is a question of how can you not be romantic of Manila?

Mula sa higanteng alpombrang balot
Bumuhos ang walong henerasyon halos
Ng karit, palay, tagtuyot, unos
Martilyo, pako, pagpapakaputa sa utos!
Aba, hindi pangako ng sistema ang presensya ni Hesus!

Sa madilim na purgatoryo ng impiyerno at kalangitan,
Sa mahiwagang pagitan ng lunsuran at lansangan
Nagka-prusisyon ang dibinong Toledong bayan
‘Pagkat naipasalangit na
Ang Multo/Kapre/Bal-bal/Berberoka/
Aswang/Mangkukulam/Agta/Santelmo/
Batibat/Berbalang/Bungisngis/Diwata
Na sumiil sa banal na pook ng Toledo.

Pitu-pituhan ang naging palitan
Sa pagbuhat sa bangkay ni Rodiano Abduhan.
“Dito ako sa ulo.” “Pasmado ka ba? Larga na!”
Padulas-dulas ang kapit, sumisilip na ang paa
At sa bawat yapak, bumuhos ang patak
Ng dugong pesante sa sagradong Toledong lupa.

Rodiano Abduhan, mas kilala bilang Tatay Godong
Manggagamot, tagalunas ng salot, kampon ng Diyos,
Ika ng iilang nagpatingin sa mahiwagang tatang,
Pero manyak, magnanakaw, aswang, mangkukulam
Kamo ng nagmula sa abang Toledong bayan.
‘Pagkat ang pugad niya’y sa kanayunan, sa kalaliman, sa kaibuturan,
Ng mailap na lansangang ng Diyos tinalikuran.

Kaya nang ang taumbaya’y nakabatid
Na lumubha ang sakit ng pamangking si Adring,
At na natagpuang bukbukin ang bangkay ni Celine,
Kaniya-kaniyang satsat, sitsit, at hirit
Ang kumapal sa amihan ng Toledong hangin.

“Mangkukulam! Heto yung bumati sa Adring kong pamangkin!”
Kaya ng taumbaya’y binatikos at siniraan sa lihim
Sa walwal o gimik, pagkalaklak ng gin.

“Berbalang! ‘Di ka umawat hanggang naubos ang dugo!”
Kaya’t nang-imprinta ang madla ng mga galos abot sa buto
Tatak Cebu! Tatak lungsod ng Toledo!

“Aswang! Luwal ng putang nakunan!”
Kung kaya’t naisama rin ang anak ni Abduhan
Sa kawawang listahan ng mapapaslang.

Biro mo! Ang manggagawa ng himala
Natamaan ng sumbi ng masaklap na realidad!
Ay, hindi makaliligtas ang dukha
Sa kamandag ng pader ng matayog na siyudad!

Pero nang maabot ang mapanglaw na kremahan,
Ang mailap na lubid ng buhay at kamatayan
Ni Rodiano Abduhan, aswang at mangkukulam,
Ng dugong maliliwat ay tuluyan siyang naubusan.
Maputla niyang balat, sa abong langit ay umagpang.
Inaakit ng lagay na hamak na sa wakas ay tumahan.
Pero nang maunawaan niya na sa kaniyang kamatayan
Mapupuksa ang kasarinlan at kalayaan,
‘Pagkat siya ang sisidlan ng dugong maglilinang,
Kampeon ng kanayunan, hari ng himagsikan,

Nasapian ni Lazaro.
Nabuhay.
Natauhan.

Magsasaka, mangingisda, labandera, gerilya.
Artista, mayora, tindera, tsismosa.
Karpintero, ****, kutsero, kaminero.
Abugado, inhinyero, piloto, maestro.
Ninais ng lungsod ang pagsapit ng mundo
Sa mahinhing mundo ng mga diwata’t engkanto.
Oo lang nang oo, bawal mangontrabida,
Kaya kung gusto nila ng Multo/Kapre/Bal-bal/Berberoka
Ano pang magagawa kundi patabain ang mataba?

So natunaw ang pintura
Ng nagbabalat na ngang dingding
Nabawian ng Sol at Luna
Ang kalangitang sadya nang makulimlim
Ang basang semento ay nauhaw
At naging nagbabantang lamig.

Mula sa naagnas na kabaong sa hukay lumaya
Ang mga magsasaka, mangingisda, labandera, gerilya
Ang mga Batibat/Berbalang/Bungisngis/Diwata.
Mula sa abo sa loob ng saro nagka-anyo
Ang mga karpintero, ****, kutsero, kaminero
Ang mga Aswang/Mangkukulam/Agta/Santelmo.

Tsaka humayo’t bumulong kay Abduhan
Nang siya’y mailatag sa loob ng makinarya.
Tsaka niya nagunita ang anak at asawa
Nombrado na atang manananggal at tiyanak.
At ang bawat katiting na patak ng dugo
Na hinayaan niyang umagos, bumuhos, tumulo
Sa lupang Toledo, lupa ng berdugo’t demonyo.
Doon niya nabatid kung saan totoong nagmula
Ang mga Multo/Kapre/Bal-bal/Berberoka,
Aswang/Mangkukulam/Agta/Santelmo,
Batibat/Berbalang/Bungisngis/Diwata.

At doon nabuhay ang Santelmo ng Toledo;
Nang umalpas mula sa crematorium si Rodiano Abduhan,
‘Di na mas hahaba ang buhok, at nakatatak ang pangalan
Sa kaniyang mga galos at sugat, habang
Noo’y banig ang balot, ngayo’y apoy na bagong silang.
At nang nadaanan niya ang mga balintataw
Ng mayayamang poong siya mismo ang nakapukaw,
Nabatid niya kung bakit kailangan ng Toledo ng isang halimaw.

Overcrowded a hollow sound

In the circumference of birdsong

Rising with the Sun

As roosters crow morning

Wake-up calls

There in Cebu / House

Full of family

Pieces of my other me

Feeding many mouths

That overcrowded feeling / not again

A nest that homes

A clutch of poor

Cuckoos

Consuming, so many babies

Paradise islands

Third world poverty

Not so far away

White man and money

A supposed land of milk & honey

Beyond the tundra snow

Bleak / must speak English

The beautiful broken

The overgrowth of crowding

it's called city life

Unlike Manila

Although artifice and hollow

Full of the fragrances

Colored by Birdsong

Oh beautiful life / I am drowning

In the thicknesses of pollutant

Mouths speaking

ill

Humanity misbegotten / Understood

We connect with nuttin'

“nothing is the cure

When nothing was wrong

With you”

Birdsong in twilight

Xylophone-stars across the ocean blue

Teeth of night

The cold chime

Befallen

In the infinite / magic of you

Oh love I let me

Overcrowd

Still this loneliness

Feels so very loud...

Then I hear / halcyon Birdsong

The soft feelings of truth

Oh love!

Oh god!

Oh my!

*Goodness you.

there we were
in a café
enjoying each other's company

I looked to my right
and saw a Filipina lady
and a white man
eating their breakfasts silently

"she seems unhappy
and anxious"
I thought to myself

"*******?"
I asked my mother.
she says yes and nods.

I hope that one day
that lady won't have
to sell herself

to make a living.

The beautiful coast of Cebu,
What a view.
There comes an unexpected guests,
Dolphins following the waves of the sea.
It sure was beautiful scene.
Yet I wonder, this beautiful view reflected in memories of you.
This exotic beauty of nature will always reminds me of you.

i.

Off to Fuga island
Next to the pamalican;
Then to Bucas grande
In the turquoise shallow end's.

ii.

Next, the Mactan
Wherein the grain's art caramel tan;
Then to the land of Coran
And Cebu, where the shore meet's the dawn.

iii.

Hiding safely, on Bohol isle
There art tarsier, and thing's of wild;
Diogo islet next, an uninhabitable place
Me and mine Reyna shalt explore it, with tribal paint on face.

iv.

Off, to the great Santa Cruz
Ourn feet, in the pink corraline sand;
Zamboanga City, the southern region
Of this Filipino relic strand..

v.

Whilst next the Sangat
The western part of this expedition;
Whilst doing all this sight-seeing
It shalt be with mine Jane nagley, in earth's natural kitchen.



©Brandon nagley
©Lonesome poet's poetry
©Earl Jane nagley dedication

Girl from commotes
Nov 4th 2009 Philippines

She was the easiest to be with
The dreamiest one i adore
How can i find her once more?
When shes on some distant shore
In the Philippines... in the islands lost in time...

Girl cute girl and her mom
Far away is she now still I cry to find try to somehow try to be with her if only in my mind...

Girl from commotes

Cutest girl from the Philippines
Wait for me
I adore you...

She asked did you write these songs?
Your songs are really good!

Can I live with you and your mom?
She replied we'd like that!
Love me, love my mom too!

Girl I love to never be without you
Girl from commotes south Philippines south of cebu...



Dave Clare