Kumatok ka sa mundo ko at pinapasok kita
Nagpanggap ako na hindi ko alam na sa unang sulong mo pa lang,
Balang araw ay uurong ka rin—maglalakad palabas.
Pero mali ako—mali ako sa parteng dahan-dahan kang aalis—tumakbo ka.
Parang pananahimik ng paborito kong kanta
Pero ang paborito kong kanta ay maaari kong ulitin
Kung sa unang pagkakataon ay hindi ko siya nabigyang-pansin.

Hindi mo naintindihan na hindi lahat ng pagmamahal
Ay maaari lamang patunayan sa mga salitang "mahal kita."
Mahal kita hindi man sa paraang ginusto **** marinig
Pero mahal kita sa mga lumipas na gabing hinehele tayo ng mundo
Habang nakikinig sa mga puso nating nagdadabog hindi dahil sa galit
Kundi dahil sa tindi ng hampas ng ating mga damdamin.
Mahal kita hindi sa paraang tenga mo lang ang magsasaya.
Mahal kita kahit nung panahong gininaw ka sa lamig ng damdamin ko.
Mahal kita nung isang araw na dumaan ka sa harap ko—dumaan ka lang.
At tinakasan ang titig ng aking mga mata.
Mahal kita nung sandaling 'yon na parang hindi mo na ako ginustong makita.

Kumatok ka sa mundo ko at pinapasok kita
Hinawi natin ang kalawakan para pag-ibig naman natin ang mangibabaw.
Nahiya pa nga noon ang mga bituin dahil sa kinang ng ating mga damdamin—
Kinang na nagpabulag sa atin sa katotohanang
Sa dinami-dami naman ng bagay na ikagagaling ng ating pagtatapos
Ay talagang sa panggugulat pa.
Para tayong bitin na kwento—natapos na pero gusto mo pa.

Kaya hanggang ngayon, dinadalaw pa rin ako ng patay nating relasyon.
Hindi lang sa gabi pero sa umaga, sa tanghali, sa hapon—
Sa bawat oras na 'yung paglimot natin sa isa't isa ay parang larong taya-tayaan—
Hindi mahuli taya kundi mahuli tanga.
Pero, oo, tanga na kung tangang ninanais ko pa ring higitin
'Yung damdamin mo pabalik sa 'kin.
Tanga na kung tangang na'ndito pa rin ako kung sa'n mo 'ko binitawan.
Tanga na kung tangang nagkulang ako.
Wala nga sigurong pagkakamali ang maitatama pa.
Ang tanging magagawa ko na lang ay 'wag na 'yun ulitin pa.

Kaya,
Kumatok ka naman ULIT sa mundo ko para papasukin ULIT kita.
'Wag ka naman muna humakbang palayo.
Gumawa ULIT tayo ng panibagong alaala.
Magkasama naman nating pakalmahin 'yung bagyong idinulot natin sa isa't isa.
Samahan mo naman ULIT akong humiga sa karagatan
Habang ipinaparinig mo ULIT sa 'kin 'yung kwento kung paano ka natutong lumangoy
Sa sakit, sa hirap, sa lahat ng ibinabato ng mundo sa 'yo.
Ikwento mo naman ULIT sa 'kin. Lahat. Makikinig na ako.
Kumatok ka naman ULIT sa mundo ko para papasukin ULIT kita.
Kumatok ka naman ULIT sa mundo ko para papasukin ULIT kita.

There is a house
built out of everything
I've kept bottled up—
a place where I am
out of touch
from everything external
heavy
confusing
and that is where
I would run to now,
that is where
I would breathe.

Every time your eyes told me
this was going to get better,
I strangled every nerve,
pushed them out of my skin.

And every time you told me to move on,
I broke my own bones,
but it was you
who I wanted to be hurt by it,
it was you I wanted to break.

Please tell me at least once I did.

You were so beautiful
You looked so much like
the stars mustering in the distance.

Stars—
for you stayed,
but I knew you will be gone soon.

I was so eager to walk on cold streets alone
I didn't realize it was safer with you there.

And I was right—
you were slowly fading;
still like the stars in expected stormy nights
and I was longing for you.

But I'm back in solitude.

We blame the fire for what it does
when it was not its fault
it was created that way.

Was it worth it
to awaken the fire from its dwelling
and blame it
for the horror
it brought upon you?

You
sparked the fire,
don't be offended
when it burns you to the ground.

Too many wars inside.
Not enough mouths stood up
to tell stories about them.
Ears kept shut.
Eyes refused to dig
what’s been abandoned in time.
Too many graveyards of
what could have been saved
if only you had hands that dared
to get everyone
out of their battlegrounds
without the worry of your name
not being written on history books.

"I vow
to never speak of fear
with the eyes
of my enemies watching," you said.
My dear friend,
you called everyone your enemies.
You drove your emotions so far away
you forgot it was you
who held them first.
My dear friend,
was that the closest
you could get to
not hurting?
You spoke of courage
straight to the face of death
with eyes not blinking.
My dear friend,
what is courage
without the fear of death
and the passion to live?