Φορώ μια μάσκα/
Μόλυβδος ανθρακικός /
Κατάσαρκα την βάζω/
Γι' αυτό αφήνω το ψιμύθιο/
Κάπως γι' αργότερα νομίζω/
Την φυσική μου μάσκα θα φορέσω/
Εμέ την ίδια να πλανεύω/
Μάσκα καλής και άκακης γυναίκας/
Να παίξω με τον ρόλο /
Όπως παίζουν τα ζάρια/
Οι φτωχοί κι οι βασιλιάδες/

Θυμάστε τις βελόνες της γιαγιάς/
Έτσουζαν/
Μικρές σταλαγματιές αίματος/
Mικρές μπαλίτσες λαμπερές
Ποικίλες στιγμές μιας αίσθησης/


Θυμάμαι τον έρωτα/ όταν ερωτεύομαι
Τότε ξαναγεννιέται /από τις στάχτες του/
Μια τιμωρία ξεχασμένη/


Εκεί που πριν ηρεμία και σιγουριά/
Ισορροπία όμοια με του γλάρου πέταγμα/
Τώρα καταιγίδα πάνω σε βράχια αιχμηρά/
Εκεί κι ο φοβερός εχθρός /καραδοκεί/
Ερχόμενος από το πουθενά/
Τώρα στο πουθενά με πάει/


Προβάλει ένας άγνωστος βλοσυρός/
Άσχημος/ φριχτός/
Μυρωδιές του σκότους/
Όπως μια σκιά/
Που ξεπερνάς/
Απρόσκλητη/ και ήδη γνώριμη


Αδέξιος /αδύναμος/ άλογος/
Γεμάτος με τα όχι μου/ ο άγνωστος
Με τις απαγορεύσεις μου/
Και τότε υποταγμένη ακόμη μια φορά
Παλεύω /με νικάς /σε ξεχνώ /
Παλεύω / σε ξεχνώ
Μια ζωή νίκες και αντίο/
Για μια νύχτα κόμη /
Σε στρώματα/ άστρωτα/


Ένας ξένος με τραβολογά/
Και απαιτεί/
Να ρουφήξει την ψυχή μου/
Ξένε μου/ λυπήσου με/


Δεν έχτισα ακόμη τον κόσμο μου/
Δεν μεγάλωσα ακόμη τ’ όνειρο μου/
Δεν βοήθησα την άνοιξη να έρχεται πιο συχνά/
Ένα τετράδιο άδειο που περιμένει γράμματα/
Μπερδεμένα και λυπητερά / είσαι έρωτα/
Μέχρι που χάνεις τα φτερά σου/


Εκλιπαρώ την ομορφιά της ησυχίας/
Με το σώμα σιωπηλό /και κρυφά ζωντανό
Σκαλίζω τις ώρες/ πίνω απ’ τις πηγές της ζωής/


Ευφραίνομαι την ομορφιά /
Και ριγώ στον όλεθρο του κόσμου/
Χορεύω τις ώρες τις νύχτας/
Και τότε εκεί που όλα με αφορούν/
Να η ταραχή και φόβος/


Ένας τελικό αφανισμός/
Έγινε πρόσωπο και φωνή/
Λέξεις και κινήσεις/
Φωτιά και ιδρώτα/


Θυμάμαι /αίμα με αίμα /που τραγουδά/
Σαν μια τσιγγάνα/ τρελή και νέα/
Σαν ένα παιδί που τρέχει/


Ο πόνος της άρνησης/
Μπροστά γκρεμός και πίσω κόλαση/
Διαλέγω την άρνηση/
Και λυπημένη αποχαιρετώ τον άγνωστο /
Διαλέγω την άρνηση στον έρωτα/
Ξανά στις βελόνες που τσούζουν/


Πια το σώμα κατάδικο/
Χωρίς τραβήγματα/
Της καρδιάς και των σπλάχνων/


Copyright © Μαρία Πανούτσου

Οι καρέκλες

Δεν χάθηκε η σκιά
μα και η όψη

κι εκείνο το φάνταμα
που πέρασε σαν άνεμος
μικρός
ή σαν η ανάσα κάποιου
ξυστά από το χέρι μου
χθες αργά

μα ούτε και η μορφή
-ακέραιη μονάδα θλίψης-
δεν χάθηκε
εκεί απέναντι να με κοιτά.

Όλοι εσείς που αγάπησα
εκεί,
στις καρέκλες στο σαλόνι

στην σειρά
και άδειες

Καθίστε
δεν θα τρομάξω
σαν θα δω

αντίθετα
σας περιμένω

Μαρία Πανούτσου
12/06/20

Οι μονομάχοι και  η παλαίστρα

με το μυαλό σου είμαι ερωτευμένη και το σώμα ακολουθεί
ό τι και να κάνει το σώμα/υπερισχύει ο έρωτας του μυαλού και της ψυχής /

σαν ψάρι στα δίχτυα σου έχω πιαστεί/ και σπαρταρώ σε κάθε σου άγγιγμα /

σε θέλω και όταν δεν σε θέλω/
και όταν ο δρόμος ανοίγεται μπροστά μου /πιο αισιόδοξος/
πιο φωτεινός/ μακριά σου/

είμαι πιστή σε ό τι βαθειά μέσα σου ποθείς / από μένα

στο σπιτικό που κτίσαμε /σε αγαπώ και το τίμημα μεγάλο/


ονόμασε με  κυρά/  ονόμασε  νερό/  ονόμασε με  αέρα/ ονόμασε με τροφή/  μόνο έτσι θα  ησυχάσω λίγο/

και θα δέσω τα δυό  μου  χέρια/  όπως μαθήτρια  πάνω στο ξύλινο θρανίο /σκαλισμένο από τόσα παιδιά  με γράμματα/  σχήματα  /και ημερομηνίες…


μην με αφήσεις αν δεν είσαι σίγουρος/

αγαπάμε /μόνο αυτό να κάνεις/  τίποτα λιγότερο/

κοιμάμαι μαζί σου όπως ένας τζίτζικας τραγουδά για λίγο ένα τραγούδι το ίδιο μέρα με την μέρα/ ένα καλοκαίρι ζεστό που απλώνεται μέχρι το φθινόπωρο/ και αργοπεθαίνει με τα πρώτα κρύα

ότι έχεις μάθει για τον έρωτα /μέχρι  τώρα θα δεις πως είναι  άχρηστο/  
και μην περιμένεις καμιά βοήθεια/   μόνο τα σκοτάδια  θα σου ανοιχτούν σαν δυο παράθυρα προς  έμενα/


όπως…. Εγώ….. εχθές…. Βράδυ, νοιώθοντας τον καπνό σου… το σώμα σου… από το άλλο δωμάτιο/ τις μυρωδιές σου, τα του μυαλού σου τις αισθήσεις/σε ζητούσα ..

θέλω να έρχομαι σε σένα όταν κοιμάσαι/ και από σήμερα θα ριζώσω  στο κρεβάτι μας /

μέσα στην αδυναμία μου/ η δύναμη μου φτερουγίζει σαν μια γάτα πιότερο/ πάρα σαν ένα πουλί /

όλη την νύχτα χθες / σε περίμενα έσφιγγα τα μπούτια μου να σε κρατήσω αίλουρος μην είμαι ... σε ένοιωθα στην σπονδυλική μου στήλη,  όταν έχει οργασμό  και τρίβεται στο πάτωμα ανάσκελα/

σαν ένα ερωδιό λιγωμένο/ έκανα βήματα μέσα στο ύπνο μου προς σε σένα/

δεν λαχταρώ πιο πολύ και από τον αέρα  την κάθε τρίχα του κορμιού σου/

ας αλλάξουμε ταυτότητες/εσύ εγώ και εγώ εσύ/

αγαπάμε/ άκουσε  την καρδιά μου πως σε ζητά/

κάθε φορά που απομακρύνονται τα σύννεφα / λάμπεις σαν ένα αστέρι


η αγάπη μας έχει το χαρακτήρα ενός ονείρου
είναι ένα άπιαστο πουλί

μην φανταστείς ότι μπορούμε να του ξεφύγουμε εμείς….. εκείνο  ίσως  ναι


όλη σου την ενέργεια/   για μας  κράτα/

το εμάς είναι ένα τεράστιο χταπόδι από έννοιες όπως  ανθρώπου, ιδέες, αγάπες,  όνειρα, εμείς
όλα αυτά

ένας αγώνας είναι η αγάπη μας /με δυο πολεμιστές στην άρρενα

δυο μοναχούς/ εσύ και εγώ  και η αρένα το σώμα μας και η ψυχή μας/

μην αμφιβάλεις // μόνο  εναπόθεσε με  σε ένα τοπίο /που θα φτιάξεις για μένα μόνο



Μαρία  Πανούτσου Πρώτη  δημοσίευση   22/11 2018

Ο κρυφός Γάμος
ή
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΣΚΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΘΑΜΝΟ ΜΕ ΤΟ ΕΠΙΚΟ ΟΝΟΜΑ
CARYOPTERIS INCANA ‘JASON’ SUNSHINE BLUE

UNDER A BUSH, A BUSS IS GIVEN

καθώς αναλογίζομαι την παντοδυναμία του χρόνου
η καρδιά περπατά έξω από μένα
σε γυρεύω πως όχι
αφού εσύ μ’ αγκαλιάζεις και εσύ με φιλάς

ο καιρός των τσιγγάνων πέρασε άδοξα
ας μην περιμένουνε κάτι από αυτό που έφυγε
μόνο έλα να ζήσουμε μαζί έτσι απλά μαζί
το τριφύλλι ποια εποχή φανερώνεται;
εμένα πως με ονόμασες μέσα σου;
τι είπες κρυφά τις νύχτες που όμοια τρελός
γράφεις ένα ποίημα σάβανο και ύμνο μαζί;

Να δεχτούμε την ασύλληπτη βεβαιότητα των ανθρώπων ;
Πως όλα περνούν, όλα μάταια, όλα έχουν ένα τέλος;
Τι φρίκη αυτή η μονοτονία των απόψεων.
Εσύ εδώ μαζί μου, την ζωή ενός σύννεφου
εσύ εδώ με μένα για την αρχή των πάντων
πώς ένα πουλί πληγωμένο
εσύ εδώ με μένα, ξεριζώνουμε ότι βλαβερό
το άπειρο, τον ίδιο τον θεό,
μέσα απ’ τα κορμιά μας
κάθε σπασμός ένα αντίο ανεπιθύμητο
γι αυτό ας πλαγιάσουμε
όπως ειρηνικά κάθε πουλί
στα κλαδιά των δένδρων,
έτσι τρυφερά και αθώα
κουλουριάζεται

ο κόσμος γυροφέρνει ένα χρόνο
μειωμένο από τις μνήμες μια καταστροφής
ο κόσμος ανοίγεται μπροστά μας με πένθος
της χαράς οι στιγμές/ ίδιος ήλιος σε λαμπερό
ουρανό αρπάζουν ό τι σκοτεινό/
και το τυλίγουνε σε ένα ξεχασμένο έγγραφο
ας ενωθούμε μέχρι να περάσουμε
μαζί, στην άλλη όχθη
σ’ αυτή που την λένε αθανασία
αφού με την καρδιά μας γράφουμε τους όρους
ποτέ χωρίς εσύ και εγώ
κάθε στιγμή που είσαι μακριά μου
λέω, ανάθεμα στους μύθους του κόσμου που λατρέψαμε
και αφήσαμε ανοχύρωτη την δική μας πόλη
το σώμα σου σε μένα άφησέ λοιπόν
νεκρό ή ζωντανό
και την ψυχή σου εδώ την έχω κρατημένη

Οι λέξεις που ειπώθηκαν σε όλους του αιώνες
δεν φτάνουν να λιγοστέψουν την πείνα μου
για τον βηματισμό των πελμάτων
σου δίπλα στα δικά μου

…………..ποια ευχή και ποια κατάρα μας συνοδεύει

Εσύ είσαι ένα πουλί, που πάτησε
στην παλάμη μου
ένα χάραμα δροσερό μιας μέρας,
δεν θυμάμαι την εποχή
-τι σημασία έχει-
στάθηκε και κοίταξε την μορφή μου
με την λοξή του
την ματιά
τσίμπησε για λίγο
το ζεστό δέρμα της παλάμης
αφήνοντας ένα φτεράκι γκρι
ένα ανύπαρκτο σημάδι
και ένα φευγαλέο βλέμμα.

Ένα χαρτί λευκό λίγο τσαλακωμένο,
Η πέννα και η μυρωδιά από το μελάνι
Και αρχίζω να σχηματοποιώ τα γράμματα
Γεμίζω το χαρτί και μια χαρά ξεχύνεται
Τα λόγια σου έχουν
Την ίδια δύναμη
Με τις πράξεις τις ιερές του κορμιού σου

Μαρία Πανούτσου

2018 Αθήνα

Σε εξέλιξη. Ανήκει στην συλλογή ερωτική ποίηση.

Μαρία Πανούτσου
  Ο Μπερές
                                        
Αφιερώνεται στην Αλέξία από την Αμμόχωστο





Φεβρουάριος.
Δεν έχει σημασία ποια χρονολογία.
Της Ιστορίας καμώματα οι χρονολογίες.
Έχει σημασία όμως πότε.
Ναι,
πριν από .. ή μετά από….
Εκεί…….που ακριβώς.
Εκεί στην θάλασσα.
Φεβρουάριος μήνας.
Μέσα στην θάλασσα.
Εκεί που πριν λίγο,
με το μπερέ, τον μπλε, μαθήτριας,
πεταμένο ανέμελα πάνω στην άμμο.


Τώρα στην θάλασσα ένα ψάρι άσπρο λιγνό,
με μακριά καστανά μαλλιά,
που επιπλέουν και δίνουν  σημάδι και ίχνος.

Το σχολείο κοντά,
το σπίτι κοντά
κι’ οι λεμονιές εκεί
οι φίλοι κοντά,
η εκκλησία κοντά,
το παζάρι εκεί,
η αγορά και ο τρούλος,
τα θρανία στην σειρά.

Κι ’ ο πρώτος στηθόδεσμος και τα μυωπικά γυαλάκια  μου εκεί,
αυτό το στήθος αυτή η εφηβεία ήρθε τόσο πρόωρα..
δεν ήξερα τι ήταν,
αρρώστια ή μεγάλωνα;
Στο Βαρώσι,ι στην πάλη της άμμου,
στην Αμμόχωστο.

Στο κατηχητικό με τον μπερέ στο χέρι
και στην εφημερίδα του σχολείου
με τον κοντυλοφόρο, και μελάνια αχνιστά.

Η λεμονάδα με τριμμένο λεμόνι
από το κήπο του σπιτιού,
στο μάθημα μαγειρικής,
ξετρέλανε τους φίλους της οικογένειας,
όλα εκεί,
με τα σημάδια της ψυχής μου,
και το σημάδι στο χέρι το δεξί,
όλα εκεί..
Ι Ιουνίου 2018

Στην ενότητα ‘ ιστορία του τόπου μου’

Όποια λέξη και να πλάσεις υπάρχει πριν από σένα
Tι έχεις να πεις γι’ αυτό;

she doesn’t like to be too uncomfortable, no
she doesn’t like to be too uncomfortable, no
she doesn’t like to be too uncomfortable
Charley Genever

Πλησίασε το καράβι στα ρηχά /μικρό, χαρούμενο
Η θάλασσα έγινε όπως τότε/ με Οδυσσέα και του άλλους
Ιθάκη, το νησί της προσμονής/της τύφλωσης
Το βλέπω το λαμπάκι στην ξύλινη κολόνα/
Μη με ρωτάς αν θέλω να έρθει/ ο ένας και μοναδικός/
Φτάνει/ας μείνουν άχτιστα τα σπίτια
Για θιάσους περαστικούς /το νερό λίγο και γλυφό\
Δεν έχω αυτιά για τα τραγούδια σου/
Πες μου για τον κόσμο που αγάπησα/ αν θα ξαναδώ
Εκείνη την παντοτινή ώρα/ που μπορείς να θυσιάσεις
Τον λόγο/ τον χρόνο/ την ίαση/ την ομορφιά / το πεπρωμένο/
Όταν βρέχει ακούω μόνο ότι πρέπει
Και το βουνό καθυστερεί τον ερχομό του ήλιου το χειμώνα
Όπως τα δένδρα ξεχειμωνιάζουν γέρνοντας έτσι και εγώ
Βυθίζομαι αντάρα με αντάρα/ το κορμί σε μοναστήρι άσκεπο
Δεν φτάνει το φως μέχρι εδώ / ούτε του ήλιου/ ούτε το φεγγάρι
Δεν φτάνει μέχρι εδώ /ούτε το όνειρο που έπλασες
Δεν φτάνει ούτε η φωνή / που μυρμηγκιάζει στον λαιμό
Μίχλα παντού/ και εκεί / το τέλος του δρόμου

Αδημοσίευτο ©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

she doesn’t like to be too uncomfortable,no she doesn’t like to be too uncomfortable, no she doesn' t like to be uncomfortable
Charley Genever


Πλησίασε το καράβι στα ρηχά /μικρό, χαρούμενο
Η θάλασσα έγινε όπως τότε/ με Οδυσσέα και του άλλους
Ιθάκη, το νησί της προσμονής/της τύφλωσης
Το βλέπω το λαμπάκι στην ξύλινη κολώνα/
Μη με ρωτάς αν θέλω να έρθει/ ο ένας και μοναδικός/
Φτάνει/ας μείνουν άχτιστα τα σπίτια
Για θιάσους περαστικούς /το νερό λίγο και γλυφό\
Δεν έχω αυτιά για τα τραγούδια σου/
Πες μου για τον κόσμο που αγάπησα/ αν θα ξαναδώ
Εκείνη την παντοτινή ώρα/ που μπορείς να θυσιάσεις
Τον λόγο/ τον χρόνο/ την ίαση/ την ομορφιά / το πεπρωμένο/
Όταν βρέχει ακούω μόνο ότι πρέπει
Και το βουνό καθυστερεί τον ερχομό του ήλιου/ το χειμώνα
Όπως τα δένδρα ξεχειμωνιάζουν γέρνοντας/ έτσι και εγώ
Βυθίζομαι αντάρα με αντάρα/ το κορμί σε μοναστήρι άσκεπο
Δεν φτάνει το φως μέχρι εδώ / ούτε του ήλιου/ ούτε το φεγγάρι
Δεν φτάνει μέχρι εδώ /ούτε το όνειρο που έπλασες
Δεν φτάνει ούτε η φωνή / που μυρμηγκιάζει στον λαιμό
Μίχλα παντού/ και εκεί / το τέλος του δρόμου

©Mαρία Πανούτσου Ανέκδοτη Συλλογή

την αγάπησε
όπως η φύση μένει σταθερή
στις μέρες και στις ώρες
μέχρι το τέλος του κόσμου
με μία αστάθεια για σταθερότητα
μέχρι την ολοκλήρωση του
την μεταμόρφωση του
έτσι την αγάπησε
την ήθελε νέα και όμορφη

την γνώρισε τυχαία
δυνατή και αποφασιστική
αυθόρμητη και απόλυτη
άσκεπη και επιπόλαιη
συναισθηματική και πεισματάρα
ξεροκέφαλη και ζηλιάρα
ερωτική και εγωίστρια
αλτρουίστρια και μάγισσα
τρυφερή και σκληρή
αδιάφορη και πιστή

την έχασε κάποια μέρα
και εκείνη μεταμορφώθηκε
τότε σε ένα πέτρινο αγγείο γεμάτο με
λουλούδια του αγρού

την ξέχασε ένα χειμώνα
και εκείνος έγινε ένας γλάρος
που πετούσε πάνω από τις θάλασσες



Μαρία Πανούτσου
Ποιήματα του χρόνου

Στον κήπο τα δένδρα φούντωσαν
Δένδρα  της χειμωνιάς
Χρώματα βαθιά του πράσινου
Σκληρά της αντοχής
Ο αέρας μιλάει με ό τι βρίσκει μπροστά του
Με ό τι  του αντιστέκεται

Τις πόλεις ονειρεύομαι να ξενυχτούν
Οι άνδρες σε μπουρνέλα φτάνουν
Και  κάτι γάτες τρέχουν να προλάβουν
Το άδειασμα των σκουπιδιών
Πιο πέρα  η χαρά  μπουρδουκλωμένη


Γυρίζω το βλέμμα στο κήπο
Στην πικρίλα των άγουρων αχλαδιών
Και  στη ξινίλα των πορτοκαλιών
Που άρχισαν να πέφτουν πρώιμα



Μαρία Πανούτσου
Τα πρωινά

​α΄

κόκκινο χαλί απλώνεται με πνοή μυρωδάτη
οι μέρες γλυκές, σε κάθε μονοπάτι

ευωδιές, με κρασί και πανσέδες και η  τσίκνα εκεί,
παπαρούνα εσύ, δροσάτη  φτωχή

κερί με κερί στις γωνιές να ζεσταίνει,τον ασκέπαστο ουρανό,
κι οι ψαλμοί, τα τραγούδια να λένε, σ  ένα άγιασμα αγνό

όλη  η γης σ ένα τόπο ιερό, που ξέρει να ζει,
να προφταίνει τη λύπη,  γοργά, για να βγει

στην  χαρά, που καλεί  με πηδήματα αργά
όπως  ένα πουλί που σταλάζει ψυχή

©Μαρία Πανούτσου
Απρίλιος 2017

Ό τι δεν καταλαβαίνω το ονομάζω  βρυκόλακα
Tου στοιβάζω όλες τις αμαρτίες του κόσμου
Μία χάρη και προτέρημα αφήνω  στην άκρη
Από τα μύρια που ξερνάνε έξω
Από το κουτί  της Πανδώρας
Οι άγγελοι και οι διάβολοι
Διαλέγω τα στηφά

Δεν με αγγίζει ό τι σου λέω
Μία βρικόλακας  και εγώ  
Πίνω το αίμα όσων με πλησιάζουν
Και τώρα θα σου πω την ιστορία μου
Μια ιστορία αιώνων- lost in space
Μια ιστορία  ανθρώπων- lost in paradise


μ.π

σε ποιά αυλή να περάσω την νύχτα μου/
σε ποιο δένδρο να ακουμπήσω/
ποιο αστέρι να διαλέξω/
για ταξίδι στο στερέωμα/

είμαι μια πλημύρα σήμερα/
είμαι  ένα  ποτάμι/
ο αέρας μου μίλησε εχθές την νύχτα/
έκανα πως δεν άκουσα/

παρέδωσα κι εγώ το πνεύμα/  
σε ένα τραχύ  βλέμμα/
ένα άκαμπτο  αρσενικό/
μια  θαλπωρή ανύπαρκτη/
ένα  στέρνο  άκαρδο/
μια  αγκαλιά αγκάθια/
κι’ ο καθρέπτης  έσταζε αίμα/

Πορτραίτο

Αν ήξερα πώς να σταθώ
και πώς να περπατήσω
κι’  αν άνοιγε ο ουρανός
εμπρός μου,
κι όλα τα δώρα τα κρυφά
και τα νερά που σμίγουν
σε ποταμό και θάλασσα
πως όμορφες φαίνονται  σβηστές
λυχνίες και αστέρια
θα ΄λουζα σώμα και μαλλιά
και ότι με ορίζει
μικρό πικρό και τρυφερό
και του προσώπου την φωτιά
με λόγια να  την σβήνω.

Πριν λαλήσει ο πετεινός θα με αρνηθείς τρεις φορές..

Ο εφιάλτης

Ήταν μια εικόνα θολή.
Πολλοί άνθρωπου ξεγλιστρούσαν από μια γωνία
και έφταναν μέχρι την θάλασσα.
Δεν άκουγε ήχο, μόνο έβλεπε την εικόνα
να κατηφορίζει αργά.

Το πένθος

Ευλογούσε την ώρα, που ήταν όλα σιωπηλά.
Όλα είχαν τελειώσει εχθές.

Σήμερα το σώμα της μουδιασμένο ακόμη.
καρτερούσε την ησυχία.

Μόνο το βλέμμα της τον αναζήτησε.
Τότε θυμήθηκε ότι δεν θα τον ξανάβλεπε ποτέ.

Το ρίγος

Ανάμεσα τους μεσολαβούσε ένα τραπέζι.
Γύρω το τοπίο αδιάφορο .
Άγγιζαν το τραπέζι με τα δάχτυλα των χεριών τους,
σαν να έστελναν κείμενο κρυφό, ο ένας στον άλλον.

Μόνο οι ματιές τους καθαρά αποτύπωναν,
τον έρωτα που τρύπωσε στο κορμί τους.
Και ταπεινά και ντροπαλά σιωπούσαν.

Μ.Π.

Σπάσε την στάμνα


Έλα να σβήσουμε τα πρόσωπά μας/
και τα ονόματα  γραμμένα
μόνο στην άμμο/ δίπλα στην θάλασσα/

Άσε να ξεβραστούμε τυχαία
σε μια παραλία αυτού του κόσμου/
χωρίς ταυτότητα /με αμνησία στο κορμί/

Έλα και πλάγιασε δίπλα μου/ ξένος με ξένη/
αλλά με εκείνη την αγάπη  που ζήσαμε/
εκείνα τα δευτερόλεπτα/

Μην παρασύρεσαι / εκεί είμαι στην γωνία/
περιμένω με αγωνία /το απρόσωπο πρόσωπο/

Τον άνθρωπο χωρίς τα λόγια/
Τον άνδρα χωρίς τον σκοπό/

Μεγάλωσε  ο χρόνος/
και  κυλά ο ουρανός / στα όνειρα μου/

Με μια παντιέρα  ανεμίζω/  
και σημαδεύω  την άφιξη σου/

Δεν χάνεται η λέξη που ειπώθηκε/
σε μια στιγμή/
που το αίμα κυλούσε γοργά/

Μαρία Πανουτσου
24.06.2018

Έλα να σβήσουμε τα πρόσωπά μας
Και τα ονόματα γραμμένα
μόνο στην άμμο δίπλα στην θάλασσα

Άσε να ξεβραστούμε τυχαία
σε μια παραλία αυτού του κόσμου
Χωρίς ταυτότητα με αμνησία στο κορμί

Έλα και πλάγιασε δίπλα μου ξένος με ξένη
Αλλά με εκείνη την αγάπη που ζήσαμε
εκείνα τα δευτερόλεπτα

Μην παρασύρεσαι εκεί είμαι στην γωνία
Περιμένω με αγωνία το απρόσωπο πρόσωπο

Τον άνθρωπο χωρίς τα λόγια
Τον άνδρα χωρίς τον σκοπό

Μεγάλωσε ο χρόνος
και κυλά ο ουρανός στα όνειρα μου

Με μια παντιέρα ανεμίζω
και σημαδεύω την άφιξη σου

δεν χάνεται η λέξη που ειπώθηκε
σε μια στιγμή
που το αίμα κυλούσε γοργά

Μαρία Πανουτσου
24.06.2018

Σπονδή  IV


μήνυμα να μου στείλεις βοήθεια /
με εικόνες φωναχτές και με αφή  ροδαλή από πάνω /
Κάθε  χειμώνα βάλε τις σκέψεις σου/
σε μια χούφτα από ρόδια
άφηνε τα όλα /να έρθουν/ όπως θέλουν/
ύστερα / θα χαράξουμε τις ευθείες/
με χέρι μαθημένο καλά
το φιλί /και τα περισσεύματα από αγάπες /
θα μείνουν κρύσταλλοι μιας νύχτας  
δίχως χρόνο και τόπο/
με  κρασί και νερό /
όπως ο τελικός ασπασμός



Προδημοσίευση  ανέκδοτης  ποιητικής συλλογής
©Mαρία Πανούτσου
Από  την ενότητα  'Σπονδές'

Στον Αγαπημένο που γυροφέρνει μέσα στην νύχτα  

Μαρία Πανούτσου  Αγώνας Άγονος




Το κοίταξες εκείνο το κουκούτσι/ που άφησα στο πέτο σου/
Σου είπε καλή μέρα και κύλησε  στο πάτωμα/  την βλέπω την σκηνή/δεν πρόλαβες ν ‘αγγίξεις /  σκύβεις/  και  μαζεύεις το φευγιό
  Κατάλαβε το θα με χάσεις / θα χαθούμε / όπως  κοιτάς αριστερά /και ξαφνικά γυρνάς από την άλλη/ και όλα έχουν αλλάξει /
Έχεις προσέξει πόση ησυχία υπάρχει /όταν κάποιος πεθαίνει/
Λες και η φύση ξεκουράζεται από τον παλμό ενός ακόμη ανθρώπου/
Μείνε λοιπόν λίγο κοντά  μου/  ακόμη λίγο / ο χρόνος δεν μας φτάνει/
Έβαλα το σακάκι  λοιπόν/   σωστά στην πολυθρόνα/ και δίπλωσα  τα ρούχα τα δικά μου πριν ντυθώ / σαν νάθελα να μείνω εκεί για πάντα/ γυμνή και παγωμένη /με   πεθυμιά μιας ζεστασιάς/τα δυο σου μπράτσα
Κοίταζα το πουκάμισο το άσπρο/ σου πηγαίνει  /και η πλάτη/ θέλω να σε βλέπω έτσι /  δεν  είναι η παλμός στα μηνίγγια   / είναι η  ζώνη του παντελονιού σου /που  μ’ αφήνεις να ξεζώσω/και εκείνη η ορμή  που αρπάζει την νύχτα /και την σφίγγει μέχρι το αίμα να ροδίσει τις γωνιές του κορμιού/
Αφάνισες την ομορφιά μ ένα φιλί/ και  στράγγιξες τα χείλια μου σαν  αχιβάδα που άδειασε /και γύρισε στην θάλασσα /  στολίδι από το παρελθόν/
Πόσο λίγη με βρίσκω/ καθώς η εικόνα μου μικραίνει τραγικά/ και χάνεται μέσα στις δυο μου παλάμες/ στον δρόμο / στο δρόμο / όλα για τον δρόμο /πριν χαθώ μέσα στα δυο σου μάτια /με το χρώμα του λυγμού / μικρό παιδί εσύ και εγώ/ ένα κάδρο


©Μαρία Πανούτσου
   Ανέκδοτα ποιήματα

Στην μνήμη του  ποιητή  Αργύρη Χιόνη

                                                       The dead are our present and future

Μήπως το κεφάλι του αγαπημένου
δεν είναι αυτό που θέλουμε να κλείσουμε  
μέσα /στα δυο μας χέρια;
έτσι και εγώ τώρα / για το χαμό σου  ποιητή  
που με  τις λέξεις σου / μας  φτερουγίζεις
και με αγάπη / σε λάτρεψα κι’ εγώ/
πιότερο και από μένα/ και απ’ τους  άλλους

Δεν λένε πως ο έρωτας είναι τυφλός;  
τότε  /τι χρειάζομαι  την εικόνα σου;
δεν χρειάζομαι παρά  την φωνή σου  
η  φωνή / ναι/  μες το σκοτάδι / δες τις  λέξεις σου
άκουσέ τες όπως τις προφέρω/
το  άγγιγμα/ ναι/  το άγιο που  φτάνει από  μακριά  
σε μονοπάτι απάτητο κερδίζεις τον έρωτα μου/
βρες   λοιπόν/ την πιο υγρή και σκοτεινή γωνιά/  
και πάρε με εκεί / μακριά από  όλους
παρέα μ’ έναν θάνατο/ τυφλός και αυτός/
μιλάμε για έρωτα άνθρωπε μου/  καταλαβαίνεις;
Και με τα λόγια σου φύτευσε / όπως φυτεύουμε δένδρα/
ένα λουλούδι αγκάθινο στο στήθος / στο δικό μου στήθος/
έτσι που  όποιος το βγάλει / να ματώσω/

Γνώρισα λίγο αργά την σκέψη σου  και είναι ευλογία
για σκέψου να σε γνώριζα στο ανθρώπινο επίπεδο/
με όλα τα ανθρώπινα/ να κρέμονται σαν καρμανιόλες/
πάνω από τα κεφάλια μας/
καλύτερα  στην απουσία /ο ερωτά μας/ νεκρέ  ποιητή
και κάτι ακόμα
ο θάνατος γίνεται πιο αγαπητός και αυτός /αφού  αγάπησα εσένα



©Μαρία Πανούτσου

Στο τρίτο πρόσωπο
Ξύπνησε αργά/ με αργή πεθυμιά/
Στο παράθυρο θολούρα και πάχνη/
Έγραφε με δάχτυλα παγωμένα/
Με γράμματα ισχνά/ ένα σ’ αγαπώ/
Και με έναν ήλιο/ για γέμισμα του κάδρου
Το δωμάτιο στο φως της λάμπας/
Στην ασφάλεια τεσσάρων τοίχων/
Εικόνες διαπερνούν/ τούβλα και τσιμέντο/
Φτάνουν σ’ εκείνη τρυφερά/ κι’ απροσδόκητα/
Ο κόσμος της/ και ο κόσμος του/ συγγενεύουν με ένα φιλί
Κορμί με κορμί /και μια ανάσα γαργαλεύει τα ρουθούνια
Έξω όλα γκρίζα και βροχερά/ με μυρωδιές ανάμεικτες/
Ζυγώνει η ώρα του αποσπερίτη/ και η πόλη δική της

©Μαρία Πανούτσου


Talking on the third person or Akin to a kiss
She gets up on the wrong side and

late /midday /noon calmly  lust

In the blur window box /with  frost  

that rimes the glass /Wrote with icy fingers /

With meager letters /   ‘love you’  You/

And with a sun / for filling the frame

She paints over and over

The room just a light lamp /

To be in  the safety of four walls /

Images pierce / bricks with cement /

They arrive at that/ tender / and ' surprisingly /

Her world of / and his world /akin to a kiss

Body with body / and  breath tickling  nostrils

Out all gray and rainy / with mixed scents /

Approaching the time of the  morning star /

and  she / the city  her  own

©MARIA PANOUTSOU

το σπουργίτι

…λοιπόν ανασαίνεις
ό,τι ανήκει στο παρελθόν
εκπνέεις
τις λύπες
που γαντζώθηκαν στην άκρη της φούστας σου

το αεράκι ανεμίζει
το στρίφωμα μπαλωμένο με ρίγη και σάλιο
το ρούχο αφήνεται στην ζεσταμένη άσφαλτο α πόδια έχουν τη τιμητική τους
δρασκελίζουν τον κόσμο με ορμή
άλμπατρος χωρίς φτερά

εγώ

εκεί θα φτάσω όπου δεν έφτασε κανείς
εκεί θα ομολογήσω “τελώ”
τον τελευταίο στίχο μου…
ήχοι από μια συναυλία του 80′
κάτι σαν ήχοι από ρόδες
δίπλα σε χωράφια πράσινα
γεμάτα με γύρη
μπερδεύονταν με ό,τι ονομάζεται μουσική …

2020
μαρία πανούτσου

Συνύπαρξη με έναν άγνωστο  (α, β, γ)

Έλα τώρα, λύτρωσέ με από τον βαρύ
καημό, κι όσα ποθεί η ψυχή μου
να γίνουν, τέλεσε, κι η ίδια εσύ
σύμμαχος γίνε.
Σαπφώ

α

απ' το αυλάκι  των δαχτύλων μου
προβάλλει  το σκοτάδι   των ματιών σου  
ίδρωτας και νεκρά κύτταρα
κι' η  μυρωδιά  του δέρματος

ανοίκειος   είσαι  καθώς   πλησιάζεις αργά
και τόσο οικείος όταν απομακρύνεσαι
αυτό το τρελό παιχνίδι εντυπώσεων  
το μάθαμε καλά στης θλίψης τα μονοπάτια

αν εμποδίζεις τα χέρια μας να ενωθούν
να γίνουν ζυμάρι από  λατρείας  φως,
μην περιμένεις  η αυγή να φέρει ευλογία
ούτε  να  πεις λόγια  καρδιάς

είναι τα σύννεφα  χωρίς νερό
και ασπρουδερά και η νύχτα  τα σκορπίζει
μα  είναι ο κόσμος  μου εσύ,
και εγώ  ο δικό σου κόσμος

εσύ να  φέρεις το νερό, εσύ και τον καρπό να  σπείρεις  
είναι τα βήματα κοντά και η αγάπη θεία
είναι και ο φόβος μου τραχύς
και  μην τόνε σκλαβώνεις



β

ας  μιλήσω σήμερα για το φως
το έπος της ανατολής
για την τελεσφορούσα  ένταση
για την ολοκλήρωση και το θαύμα

ας μιλήσω σήμερα για το ιδρώτα της δημιουργίας
για  την λαχτάρα της ένωσης
κλείνω όλο τo σύμπαν ανάμεσα σε δυο αγκύλες
μια παρένθεση  και μέσα η περίληψη της ζωής μου

πόσοι άνθρωποι  χωράνε στην καρδιά  μου,
θα στριμώξω άλλους τόσους,
όσους αγαπούν το άνθρωπο που κρύβω,
πίσω από την μορφή μου  


γ

η φιγούρα σου  με ακολουθεί  καθώς σκεπτική εγώ
μαθαίνω  την  δική σου γλώσσα όχι για να  μείνω  ερεθισμένη
αλλά για να κλείσω μέσα στην λαχτάρα  μου την σκιά σου

Τα του σύμπαντος είναι όλα μια σημαία άσπρη

Ο Θεός

Η αγκαλιά μου ανοίγει σαν ένας πάνλαμπρος κάμπος,
εκεί διακλαδίζεται σαν ένα χταπόδι τεράστιο ένα δένδρο
με τις γειτονικές του ρίζες να αγγίζει ένα ποτάμι θωλουρό

η αγκαλιά μιλάει για τους ανθρώπους
το δένδρο για την γη
και το ποτάμι για την ιστορία

οι ρίζες χάνονται μέσα στου χώματος την υγρασία
και εκεί που σμίγουν πλάσματα χωρίς όνομα

εκεί ο θεός κρυμμένος ξεκουράζεται

Μαρία Πανούτσου

Τα του σύμπαντος είναι όλα  μια σημαία άσπρη
Τριλογία


Ο Θεός

η αγκαλιά μου ανοίγει σαν ένας πάνλαμπρος κάμπος,
εκεί διακλαδίζεται σαν ένα χταπόδι τεράστιο, ένα δένδρο
με τις γειτονικές του ρίζες, να αγγίζει ένα ποτάμι θωλουρό

η αγκαλιά μιλάει για τους Ωρωπούς
το δένδρο,  για  την γη
και το ποτάμι, για  την ιστορία

οι ρίζες  χάνονται μέσα στου χώματος την μουντάδα
και  εκεί, σμίγουν  πλάσματα  χωρίς όνομα
εκεί  κι’  ο θεός κρυμμένος, ξεκουράζεται

---

Ο γείτονας

οι ήχοι από  καρέκλα  που μετακινείται
η πόρτα πόσες φορές ανοίγει και κλείνει
ένα βράδυ  άκουσα ένα κλάμα
ένα άλλο βράδυ άκουσα τους βόγκους
δεν ξέρω αν  ήταν από πόνο ή  από τον πόνο του έρωτα
ένα άλλο βράδυ με ξύπνησαν οι φωνές τους
άκουσα όλο τον καυγά
ευχάριστες μυρωδιές φτάνουν σε μένα  
αναγνωρίζω όλο το μενού της βδομάδας
σηκώθηκα και ήπια καφέ θυμήθηκα έναν δικό μας καυγά  
άφησα την  γνώση μου παρακαταθήκη σε εκείνη την γειτονιά
θα με θυμούνται για πολύ καιρό
δεν θυμάμαι τι έλεγα,
όπως και δεν θύματα τι έλεγαν οι γείτονες εκείνο το θλιβερό βράδυ
έμεινε, εκείνη η  ένταση,  εκείνοι οι τόνοι της απελπισίας

----

Το παιδί

Η μυρωδιά του παιδιού, η μυρωδιά του παιδιού
Η υγρασία του στόματος, η υγρασία του στόματος
Το άνοιγμα των ματιών, το άνοιγμα των ματιών
Η ταχύτητα, η ταχύτητα,  η ταχύτης
Η χάρις του σώματος,  η χάρις του σώματος,

Ήταν Δεκέμβρης....
Πάθους ομολογία
Στον κήπο τα δένδρα φούντωσαν
Δένδρα  της χειμωνιάς
Χρώματα βαθιά του πράσινου
Σκληρά της αντοχής
Ο αέρας μιλάει με ό τι βρίσκει μπροστά του
Με ό τι  του αντιστέκεται

Τις πόλεις ονειρεύομαι να ξενυχτούν
Οι άνδρες σε μπουρνέλα φτάνουν
Και  κάτι γάτες τρέχουν να προλάβουν
Το άδειασμα των σκουπιδιών
Πιο πέρα  η χαρά  μπουρδουκλωμένη


Γυρίζω το βλέμμα στο κήπο
Στην πικρίλα των άγουρων αχλαδιών
Και  στη ξινίλα των πορτοκαλιών
Που άρχισαν να πέφτουν πρώιμα



Μαρία Πανούτσου

Some say the world will end in fire,
Some say in ice.
From what I’ve tasted of desire
I hold with those who favor fire.
Robert  Frost  



τω αγνώστω θεώ

              
κάποια βράδια  που όλα ησυχάζουν/
και  /σαστισμένοι οι νικητές της νύχτας
γέρνουν και  κλείνουν  για λίγο /τα μάτια
ακούω το αίμα να χτυπά ρυθμικά /στο κορμί μου
κάποιες στιγμές / και δεν είναι λίγες κι αυτές
στην βουή μιας αδιάφορης  μέρας/
νάτο  και πάλι/ το αίμα/ να κοχλάζει αργά/
είναι οι ώρες που εισβάλεις στο μυαλό  /
ή/ το μυαλό μου σε φέρνει εικόνα
κι αυτό  / μαγεμένο/
από την σκοτεινιά  των ματιών σου/


©Μαρία Πανούτσου
Αδημοσίευτο

ο έρωτας αγίζει και σταφανώνει τους  νέους
με δάκρυα και υποσχέσεις
με χαμόγελα και  τρυγμούς

οι μεγαλοι σε ηλικία έχουν τον έρωτα μέσα τους
ολοκληρωμένο και σε διάρκεια επιτέλους
δεν χρειάζονται το ζευγαρωμα
το μπέρδεμα  των σωμάτων
το αλάφιασμα της ψυχής
για να κρατήσουν την υγρασία στο κορμί    
το γεραμένο


όσο εκείνο μαραίνεται τόσο
ο έρωτας , ο μεγάλος έρωτας για τον κανένα
θερεύει
έτσι ελέυθεροι πια απο τα δεσμά του άλλου
μπορούν να χαρούν
την ύλη που επιστρεφεικαι  και κυκλους κάνει

αρματωμένοι με  τον λόγο που ειπώθηκε
σβύνουν και σβύνουν για να κρατήσουν ένα
- ένα και μόνο  το  απόλυτο τίποτα  


Μαρία Πανούτσου 2020

Το άσμα της λύτρωσης

α
Συζητούν μια ανακωχή με την ζώσα ύπαρξη  
Για μια επιστροφή ομαδική στον κόσμο του αίματος
Πρωί μεσημέρι δείλι κι η  νύχτα
Η πιο αιματοβαμένη ώρα της μέρας
Τότε συζήτησαν  να βρουν έναν θνητό
από τα μαλλιά μέχρι τα νύχια
Δεν τους αρκούσε ο καθημερινός  άνθρωπος


β
Κουράστηκα  ν’ ακούω θλιβερές ιστορίες
Παρακαλώ  όχι  άλλες ειδήσεις
Ας φλέγεται η πόλις και ας ανοίγουν  συθέμελα οι δρόμοι  
Βαδίζουμε από την ανημποριά στην δυστυχία
Και από την πεντάλεπτη χαρά  
Στην αιώνια ντροπή και στην βία



Μαρία Πανούτσου
[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]

Το δείλι …..κλπ ….κλπ


Βόλτα…
Είναι  ωραία  να πηγαίνεις βόλτα…
Πολύ ωραίο να πηγαίνει κανείς βόλτα …..
Το απόγευμα, όταν όλα γίνονται πιο μαλακά..
Πριν βραδιάσει όταν ….κτλ…. κτλ… κλπ….
Είναι  πολύ …..   κλπ κλπ κλπ
Είναι  ωραίο  ….   κλπ κλπ
Πιστεύεις πολλά πράγματα  τέτοια ώρα.
Πιστεύεις θεούς  και δαίμονες,  φίλους και εχθρούς….
Συμβουλές έχω  πάρα πολλές ….να δώσω  γι αυτήν την ώρα.
Ότι δεν πρέπει να  κοιμάται κανείς το δείλι  
…είναι μια από τις  αυστηρές συμβουλές μου  
να κοιτάει προς  τα εκεί που δύει ο ήλιος καλύτερα…..

Να ντύνεσαι όταν  ετοιμάζεσαι  να βγεις έξω τέτοια ώρα
προσεγμένα,
αν και πολλές φορές πιθύμησα να βγω έξω  το  δείλι,
όπως ακριβώς ήμουν ντυμένη ή  γυμνή την στιγμή την δεδομένη…

Και άλλοτε να βγω με την φαντασία μου,  
το σώμα μου να παραμείνει εκεί στην θέση  του ακίνητο,  χαλαρό, αδιάφορο,

Και άλλοτε  μ’ αρέσει να φτιάχνω τα συρτάρια τέτοια ώρα,
…..      αυτές οι καθημερινές  στιγμές,  χωρίς προσδοκίες και  όνειρα,

διαφορετικά, κάλεσε με να  σε δω   εκεί στην γωνία του δρόμου..  
να πλησιάζει ο ένας τον άλλον  χαμογελώντας …   κλπ…. κλπ

Μαρία Πανούτσου
Μάιος 2019

“It is remarkable how closely the history of the apple tree
is connected with that of man.”

Henry David Thoreau


Για την Μάνια

Έγραφε  και  σφράγιζε/ γοργά
γκραβούρες /μικρά μιλαράκια,  
πότε το μήλο το κόκκινο/ αυτό  που κρατώ
το μήλο που πέφτει/ το σάπιο μήλο
εκείνο/  στο πρώτο βιβλίο/ στο άλλο  στο παράθυρο
το παιδί ξεχασμένο ζωγράφιζε /τα μήλα της έριδας
το μήλο της Εύας/κι νεκρή φύση που στέρεψε
σ ένα  πίνακα μαζί / αιδοίο/  πέος /στριγκλίζουν  
μήλα  για στήθη / μήλα των εσπερίδων/
το τελευταίο μήλο / ετούτη   της μέρας/  

  Mαρία Πανούτσου

Καράβι στολισμένο

ετοιμόρροπο/

στην άκρη θαλάσσιου ύδατος/

εξατμίζεται



Αστόλιστο  δένδρο

γυροφέρνω/

με  στολή ναυαγού/

πριν κυλίσει αργά στο σκοτάδι



Γιρλάντες απωθώ/

μ’ ενοχή τρανταχτή/

δώρα χαρμόσυνα/

ατμόσφαιρας  λειψής



Ψαχουλεύω  στις  τσέπες

του μυαλού μου/

περπατώ

στο δωμάτιο αργά/



Σε φέρνω στολίδι

σε  δικό μου ζωγραφισμένο πίνακα/

και  αναρωτιέμαι

για τη μορφή σου/



Έξω βοριάς/

μα να / ο  αιώνιος  Σίσυφος /

κουβαλώντας τον σταυρό του/

μόλις γεννήθηκε



Σηκώνω τις λέξεις

τις τραβώ απ’ το κορμί Σου/

καταπίνω τ’ όνομα Σου/

γεμίζουν τα σπλάχνα  μου ευλογία/

Σε θέλω  φίλο/



Ξεσκεπάζοντας

βλέπω τα σημάδια Σου

άπιστε Πέτρο/

αναποδογυρίζω  εικόνες/

με τον Ρουμπλιόφ

να κλαίει γοερά/



Τι μένει απ’ την γιορτή γέννησης/

παρά ένας καημός/

κι ένας λυγμός



Στην  άκρη της πόλης/

πάνω σε πέτρα άβολη

και κοφτερή/

Σε βλέπω/



Ένα παιδί που μόλις  μεγάλωσε/

δηλώνει  πίστη και  λέει/

«Άφετε τα παιδία

και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με,

των γαρ τοιούτων εστίν

η βασιλεία των ουρανών»



Έξω/ ωχρή συννεφιά/

Σε σκέπτομαι στο κρύο/

και παγώνω/

Σε  αφήνω σκυφτό /και  σκεφτικό/

Χριστέ μου



Γυρνώ το βλέμμα μέσα/

επιστρέφω στο χρέος /

εγκαταλείπω το χάος/



Τιτίβισμα παιδιών με καλεί/

εξιστορώ τον ερχομό Σου/

Λιβάνι / Χρυσός  και Σμύρνα/



Βάζω τα λόγια Σου

στο στόμα μου και πάω/

σε μια καρδιά δική Σου/

και δική μου/



Ο κύκλος  ξεκινά και πάλι/

Είναι Χριστούγεννα

Always  searching
   for the missing years



Καράβι στολισμένο  
ετοιμόρροπο/
στην άκρη θαλάσσιου ύδατος/
εξατμίζεται

Αστόλιστο  δένδρο  
γυροφέρνω/
με  στολή ναυαγού/
πριν κυλίσει αργά στο σκοτάδι

Γιρλάντες απωθώ/  
μ’ ενοχή τρανταχτή/    
δώρα χαρμόσυνα/  
ατμόσφαιρας  λειψής


Ψαχουλεύω  στις  τσέπες  
του μυαλού μου/
περπατώ  
στο δωμάτιο αργά/

Σε φέρνω στολίδι
σε  δικό μου ζωγραφισμένο πίνακα/
και  αναρωτιέμαι
για την μορφή σου/


Έξω βοριάς/
μα να / ο  αιώνιος  Σίσυφος /  
κουβαλώντας τον σταυρό του/
μόλις γεννήθηκε
  

Σηκώνω τις λέξεις  
τις τραβώ απ’ το κορμί Σου/
καταπίνω τ’ όνομα Σου/
γεμίζουν τα σπλάχνα  μου ευλογία/
Σε θέλω  φίλο/



Ξεσκεπάζοντας  
βλέπω τα σημάδια Σου
άπιστε Πέτρο/
αναποδογυρίζω  εικόνες/
με τον Ρουμπλιόφ
να κλαίει γοερά/

Τι μένει απ’ την γιορτή γέννησης/
παρά ένας καημός/  
κι’ ένας λυγμός

Στην  άκρη της πόλης/
πάνω σε πέτρα άβολη
και κοφτερή/
Σε βλέπω/
  

Ένα παιδί που μόλις  μεγάλωσε/
δηλώνει  πίστη και  λέει/
  "Άφετε τα παιδία
και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με,
των γαρ τοιούτων εστίν
η βασιλεία των ουρανών"


Έξω/ ωχρή συννεφιά/
Σε σκέπτομαι στο κρύο/
και παγώνω/
Σε  αφήνω σκυφτό /και  σκεφτικό/
Χριστέ μου


Γυρνώ το βλέμμα μέσα/  
επιστρέφω στο χρέος /
εγκαταλείπω το χάος/

Τιτίβισμα παιδιών με καλεί/
εξιστορώ τον ερχομό Σου/
Λιβάνι / Χρυσός  και Σμύρνα/


Βάζω τα λόγια Σου
στο στόμα μου και πάω/
σε μια καρδιά δική Σου/  
και δική μου/  

Ο κύκλος  ξεκινά και πάλι/
Είναι Χριστούγεννα

Καράβι στολισμένο

ετοιμόρροπο/

στην άκρη θαλάσσιου ύδατος/

εξατμίζεται



Αστόλιστο  δένδρο

γυροφέρνω/

με  στολή ναυαγού/

πριν κυλίσει αργά στο σκοτάδι



Γιρλάντες απωθώ/

μ’ ενοχή τρανταχτή/

δώρα χαρμόσυνα/

ατμόσφαιρας  λειψής



Ψαχουλεύω  στις  τσέπες

του μυαλού μου/

περπατώ

στο δωμάτιο αργά/



Σε φέρνω στολίδι

σε  δικό μου ζωγραφισμένο πίνακα/

και  αναρωτιέμαι

για τη μορφή σου/



Έξω βοριάς/

μα να / ο  αιώνιος  Σίσυφος /

κουβαλώντας τον σταυρό του/

μόλις γεννήθηκε



Σηκώνω τις λέξεις

τις τραβώ απ’ το κορμί Σου/

καταπίνω τ’ όνομα Σου/

γεμίζουν τα σπλάχνα  μου ευλογία/

Σε θέλω  φίλο/



Ξεσκεπάζοντας

βλέπω τα σημάδια Σου

άπιστε Πέτρο/

αναποδογυρίζω  εικόνες/

με τον Ρουμπλιόφ

να κλαίει γοερά/



Τι μένει απ’ την γιορτή γέννησης/

παρά ένας καημός/

κι ένας λυγμός



Στην  άκρη της πόλης/

πάνω σε πέτρα άβολη

και κοφτερή/

Σε βλέπω/



Ένα παιδί που μόλις  μεγάλωσε/

δηλώνει  πίστη και  λέει/

«Άφετε τα παιδία

και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με,

των γαρ τοιούτων εστίν

η βασιλεία των ουρανών»



Έξω/ ωχρή συννεφιά/

Σε σκέπτομαι στο κρύο/

και παγώνω/

Σε  αφήνω σκυφτό /και  σκεφτικό/

Χριστέ μου



Γυρνώ το βλέμμα μέσα/

επιστρέφω στο χρέος /

εγκαταλείπω το χάος/



Τιτίβισμα παιδιών με καλεί/

εξιστορώ τον ερχομό Σου/

Λιβάνι / Χρυσός  και Σμύρνα/



Βάζω τα λόγια Σου

στο στόμα μου και πάω/

σε μια καρδιά δική Σου/

και δική μου/



Ο κύκλος  ξεκινά και πάλι/

Είναι Χριστούγεννα

κοιτάζει από το ξέφωτο
σκύβει /σκύβει/ σκύβει /
ξεκάθαρα να δει μια μικρή πασχαλίτσα/
που ξεπροβάλει τολμηρά/
και περπατά αμέριμνα /στο δρόμο/
το κορίτσι με το μαύρο φουστάνι/
που ανεμίζει καθώς / το βάρος της
γέρνει προς τα εμπρός/
κρατιέται όμως γερά κι' ισορροπεί
τέλος βλέπει την πασχαλίτσα να πετά ψηλά /
και μια φωνούλα δική
της /δίνει κουράγιου/
τότε /το μαύρο φουστάνι πετά και αυτό/
συνεπαρμένο από το τόλμημα της πασχαλίτσας

Μαρία Πανούτσου
Τα κρυφά του μυαλού
2019

Μαρία Πανούτσου   Σπονδές και Προσευχές

Married to immortal verse,
Such as the meeting soul may pierce
In notes, with many a winding bout
Of lincked sweetness long drawn out,
With wanton heed, and giddy cunning
John Milton



Α΄
Έσφαλεs  Κύριε μου /και έπλασεs  άνομο πλάσμα /για πλάσμα της φύσης/
η μαγεία στα σχέδια των ανθρώπων/ ένα μήλο δαγκωμένο από τις δύο πλευρές
οι ορδές κατηφόρισαν και/έσκισαν τα χαρτιά / δεν έχω λόγο πια/ ούτε σκοπό/ μόνο άφησε εμένα/ να γύρω κοντά σου/
άφησε να δω το πρόσωπο αυτό/ του κατακλυσμού/ άφησε τα χέρια μου/ να γυρέψουν τα δικά σου
το δένδρο της γνώσης στέρεψε /ούτε ένας καρπός δεν έμεινε / σημείο αναφοράς μιας στιγμής θεϊκής
άφησε με λοιπόν να γύρω στο πλευρό σου/ και ένωσε το δικό μου/ σιαμαίοι μια νέας εποχής /πλευρό με πλευρό δεν σμίγουν / λέει ο λαός
πόσο μετράει που δεν άκουσες τον λαό/
αυτόν τον άνδρα που μου φύτεψες κάποτε /στον λέω σε εσένα Κύριε/ θέλω να μας ενώσεις και πάλι/ από την αρχή/ δυο ξεχωριστές μπάλες πηλού /
από αιγαιοπελαγίτικη λάσπη / μούχλα κι’ αλμυρίκια /
κλαίω και κλαίω/ και το δάκρυ μου γεμίζει τις θάλασσες και τα ποτάμια γεμίζει με αίμα τα κορμιά που χάθηκαν πρόωρα /
χάθηκαν με βάσανο και οσμή θανάτου/ πριν ακόμη γεννηθούν
φωνάζω και φωνάζω το όνομα σου / έχω ξεχάσει κάθε άλλο όνομα/ μόνο εσύ με στεφανώνεις/ Δεν με φτάνει τίποτα πια/ίσως  ένας έρωτας / μια προσευχή




Β΄
Θαυμάζω Κύριε/ μεγάλα τα έργα σου / άφησε να θυσιάσω και εγώ μαζί με το υιό σου/
το άβολο τούτο σώμα/ για μια καλύτερη μέρα
ας είναι και μια γυναίκα πλάι του ισότιμα/ να ριγήσει η πλάσης με τους δυο/ μαζί/
κοιτάζομαι στη απέναντι βιτρίνα/ δεν με αναγνωρίζω/
και εσύ και εγώ Κύριε μου/ ξεγελάμε τον κόσμο/ αφού με έκανες αόρατη /
άφησες πίσω μια μορφή δική μου αλλοιωμένη από το χρόνο / για να ξεγελά/
να φέρνει γέλιο και καθησυχασμό
έχω καιρό να δω άνθρωπο να κοκκινίζει/
πέρασε ένας τυφώνας και τα σάρωσε όλα/ κάποιες εστίες έμεινα αναλλοίωτες/
σαν φωτογραφίες του 1970/η μνήμη της γης θα με ακολουθεί πέρα από τον χρόνο/
μια άσκηση αδιάκοπη αδιάστατη αδιάσπαστη/ σε κάθε στιγμή
τοποθετεί με ευλάβεια τα σημάδια/ στον κορμό της μνήμης





Γ΄
Και σε είδα μια μέρα χειμωνιάτικη σε ένα δρόμο αγαπημένο
Ήμουν άσκεπη και το ρούχο μου φτηνό και λίγο
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα θυμήθηκα και γέλασα
Όχι εγώ δεν ήμουν αυτή

Στις πόλεις που βρέθηκα το πουλί στο στήθος μου
δεν σταμάτησε να φτερουγίζει
πιστεύω σε έναν θεό πατέρα παντοκράτορα
σε ένα άνθρωπο μοναδικό και ατελή
σε μια αμαρτία άγια σε μια στιγμή που πέταξε σε θάνατο
σταθερό/  αμετάκλητο /εκεί που είσαι θεναρθώ /κι εδώ που είμαι, ήσουν
αυτό το τραγούδι ας το μάθουν τα πουλιά ας το μάθουν τα άγρια θηρία/
ας το μάθει το τριζόνι που την πόρτα εκλιπαρεί
γράφω για να στεφανώσω την δόξα/ όχι/
το πεπρωμένο των ανθρώπων υμνώ /  την ομορφιά της φύσης

Κάθε άνθρωπο άνομο και θλιβερό/ βρίσκομαι  στο κουτί της Πανδώρας/
έφερα και εγώ ένα κουτί να χαρίσω σε όποιον με πλησιάσει άφοβα
δεν έχω άλλες επιθυμίες/ παρά έναν έρωτα και μια προσευχή
το πουλί που δεν σταμάτησε να φτερουγίζει στο στέρνο μου
μιλάει για μια γέφυρα/έλα εσύ γέφυρα και έρχομαι και εγώ σε σένα



Ανέκδοτο ©Μαρία Πανούτσου
Από την ενότητα ‘Σπονδές και Προσευχές’

Τα κατάφερες καλά /με αυτό το χέρι από μάρμαρο/
όλο άσπρο
Πόρτες ολάνοιχτες /κοιτάζουν τριαντάφυλλα /
μπουμπουκιασμένα
Σ’ ανατολή και δύση ροές και παφλασμοί νερού/
ν’ ανατριχιάζουν τις σκιές
Βέλος στις χούφτες μου/ εργαλείο κρυφό για μοιχούς /
στο μισοσκόταδο

Το χάραμα/κράτησε την εξουσία/μέσα στην τσέπη την βελούδινη
Πρώτα δώσε τ’ αμύγδαλα /να ξεδιψάσουν το στέγνωμα στα χείλη/
Κι άφησε τους άμαχους να κανονίσουν/ πόλεμο και νεκρούς/

Τα κατάφερες Κύριε μου/ όλοι / στο χώμα/
στο τέλος της θάλασσας
Ότι έμεινε/ είναι μια στενή λουρίδα από νάνους /
που φρακάρουν ότι ειπώθηκε

Και το μαντήλι του Οθέλλου/ κάτω στο μαξιλάρι/
ξεγλιστρά ύπουλα/βουβά
Θύμηση πριν νυχτώσει/ θύμηση πριν την νύχτα που φτάνει/ θύμηση/


© Μαρία Πανούτσου Ανέκδοτα ποιήματα

Τα κατάφερες καλά /μ’ αυτό το χέρι από μάρμαρο/

Πόρτες ολάνοιχτες /κοιτάζουν /τριαντάφυλλα
μπουμπουκιασμένα

Σ’ ανατολή και δύση/ ροές και παφλασμοί νερού/
ν’ ανατριχιάζουν τις σκιές/  

Βέλος  στις χούφτες  μου/ εργαλείο  κρυφό για μοιχούς /
στο μισοσκόταδο/

Το χάραμα/κράτησε την εξουσία/μέσα στην τσέπη
την βελούδινη

Πρώτα δώσε τ’ αμύγδαλα/να ξεδιψάσουν
το στέγνωμα στα χείλη/

Κι  άφησε τους άμαχους  να κανονίσουν/
πόλεμο και νεκρούς/

Κύριε μου / όλοι / στο χώμα/ στο τέλος της θάλασσας
αργοπνέουν



Ότι έμεινε/ είναι μια στενή λουρίδα από  νάνους /
που φρακάρουν ότι ειπώθηκε

Και το μαντήλι του Οθέλλου/ κάτω στο μαξιλάρι/
ξεγλιστρά ύπουλα/βουβά

Θύμηση  πριν νυχτώσει/ θύμηση πριν την νύχτα που φτάνει/
θύμηση/

© Μαρία Πανούτσου

το μαύρο είναι το χρώμα μου,
το χρώμα της καρδιάς μου,
το πιο χρωματιστό πλουμίδι,    
το καύχημα, ο περουζές,
πρώτα, σε περιβραχιόνιο,  
θείου, πάππου, πατέρα
στις  αλλαξιές,   μαμάς  
γιαγιάς και  θείας,
χωρίς αιδώ
και στις λεξούλες μου
τις πρώτες,
αυθάδικες και θλιβερές  
τις  βρίσκαν τα παιδιά
κι αργότερα με κραύγαζαν
Μαρία η κατηφής,
το μαύρο κύλησε απότομα
με βρήκε, στα όνειρα μου
το φόρεσα κατάσαρκα
στα δεκάξι
μόλις το πένθος της γιαγιάς,
με έντυσε  κοπέλα,
και τότε είδα το  ένδυμα,
ως ένδυμα δικό μου,
με ρώταγαν,  αν  είμαι
σε πένθος από τότε,
και εγώ τους απαντούσα,
μα όχι,  είναι το φόρεμα μου,
μέσα και έξω μαύρα,  
και μια χαρά  στα χείλη
ν αργοσαλεύει πονηρά,
στα μάτια η λάμψη,
να φανερώνει πεθυμιές
και  να με ζευγαρώνει,
μα εγώ πενθούσα πράγματι
τούτη τη  ζήση την τραχιά,
του την   παραζάλη,
τούτον τον  κόσμο, το σαθρό
σαν μήλο σαπισμένο, σαν κραταιό
φλεγόμενο, θηρίο, οργισμένο,
ο πύργος  της Βαβέλ σε καρτ ποστάλ
με αποχρώσεις γκρι
σαν  στάχτη που εξανεμίζεται  
  
Μαρία Πανούτσου

έγραφε και σφράγιζε
γκραβούρες  μηλαράκια

μήλο κρασάτο κράταγε
και το παιδί ζωγράφιζε

το μήλο  της έριδας
το κόκκινο μήλο της Εύας

στον πίνακα  αιδοίο και πέος
στριγκλίζουν τα στήθη βουβά

τα μήλα των Εσπερίδων
και το στερνό μήλο της μέρας



Μαρία Πανούτσου
copyright © all rights reserved

Το μυστικό σπίτι

Ισορροπίες  μαθαίνω από την αρχή, σαν μικρό παιδί,
Να περπατώ/ να  μιλώ/ να  σωπαίνω /
ο χρόνος / μου χαμογελά
Mε νόημα /
και το μακρινό μου πλησίασμα/ προς εσένα/
Εξαντλείται/ με ρυθμό  αργό/ όπως η βροχή που λιγοστεύει
Η γειτονιά /γέμισε, με πρόσωπα που σου μοιάζουν /
Με τα χέρια  στεγνά και χείλη  σφιγμένα
Σε αποτυπώνω σε στίχους/μεθοδικά / σαδιστικά
Θα μάθω  να αντιδρώ/ Με την κίνηση των ματιών μου μόνο/
Μια γλώσσα μόνο για σένα /αφού  ντροπή ξέφυγα/και συστολή
Τώρα μένει  να  τα βάλω  με τα θηρία που με πλησιάζουν
Κάτοικοι μόνιμα  αυτού του σπιτιού/ ασβεστωμένου  και καθαρού
Που η  αυγή / το   ανοίγει και  το αστέρι της  Αφροδίτης /το κλείνει

There was a time when any common bird
Could make me sing in unison
by Oscar Wilde



αλαργεύει το πουλί λεύτερο/
την μικρή ελπίδα/τυφλό από χαρά/

ανέμελα σε δίνη υγρή/σε κουτί χάρτινο/
φυλαγμένο από χέρι/ανθρώπινο/

θυμάται πως δεν είναι πουλί/ αλλά παιδί
σκέψου, πουλί χαμένο, σε κάμαρη άσπρη

τρελό χτυπιέται από τοίχο /σε τοίχο
ματώνει το κάτασπρο/ το κεφάλι γερμένο

αφήνεται απλά στην τύχη/να σβήσει/
μοιάζει με δερβίσικο χορό η γραφή του

καθώς οι φτερούγες/ αγγίζουν τη ύλη
αισθάνομαι τον χαμό/του αναριγώντας

η φύση ίδια με νερό/ θρηνεί με παφλασμό
ανοίγει πέταλα/ τραβάει ρίζες
ακούγονται ήχοι πράσινοι/

ανασκαλεύονται απ το χώμα/
βλέπω στον ορίζοντα /μια γραμμή να περπατά
σ εκείνη την απέναντι βουνοκορφή/

φίδι με καμπυλότητες που σβήνουν/
κάπου κοντά στην δύση του ήλιου/ ανασαίνω

πέρασε και αυτή η μέρα /μ ένα πουλί νεκρό/
δάφνες ακουμπισμένες σε τραπέζι της κουζίνας

όλα θυμίζουν εποχή χαμένη/σε τοπίο θολό
με μια ανάγκη για ζωή/ φυτεμένη σε χώρα ανάδελφη




Μαρία Πανούτσου
Φεβρουάριος 2017

There was a time when any common bird
Could make me sing in unison
by Oscar Wilde

Ένα  σχεδίασμα σε   εξέλιξη  αφιερωμένο στον
Δημήτρη Λεοντζάκο


αλαργεύει το πουλί λεύτερο/
την μικρή ελπίδα/τυφλό από χαρά/
ανέμελα σε δίνη υγρή/σε κουτί χάρτινο/
φυλαγμένο από χέρι/ανθρώπινο/
θυμάται πως δεν είναι πουλί/ αλλά παιδί
σκέψου, πουλί χαμένο, σε κάμαρη άσπρη
τρελό χτυπιέται από τοίχο /σε τοίχο
ματώνει το κάτασπρο/ το κεφάλι γερμένο
αφήνεται απλά στην τύχη/να σβήσει/
μοιάζει με δερβίσικο χορό η γραφή του
καθώς οι φτερούγες/ αγγίζουν τη ύλη
αισθάνομαι τον χαμό/του αναριγώντας
η φύση ίδια με νερό/ θρηνεί με παφλασμό
ανοίγει πέταλα/ τραβάει ρίζες
ακούγονται ήχοι πράσινοι/
ανασκαλεύονται απ το χώμα/
βλέπω στον ορίζοντα /μια γραμμή να περπατά
σ εκείνη την απέναντι βουνοκορφή/
φίδι με καμπυλότητες που σβήνουν/
κάπου κοντά στην δύση του ήλιου/ ανασαίνω
πέρασε και αυτή η μέρα /μ ένα πουλί νεκρό/
δάφνες ακουμπισμένες σε τραπέζι της κουζίνας
θυμίζουν εποχή χαμένη/ σε τοπίο  θολό  

Μαρία Πανούτσου
Φεβρουάριος 2017

Το σύμβολο


δεν μοιράζομαι τα όνειρά μας
δεν μοιράζομαι τις ονειρώξεις μας  

δεν μοιράζομαι τις λέξεις που σου είπα
δεν μοιράζομαι το βλέμμα που σου χάρισα

δεν μοιράζομαι τις σμίξεις και τους αποχαιρετισμούς

δεν μοιράζομαι  
το σάλιο
που πέρασα πάνω από το σώμα της
σιωπής
τις στιγμές
που γίναμε  ένα


δεν σε μοιράζομαι
κι ας γνωρίζω ότι αγάπησα ένα
σύννεφο
με παντελόνια


σύννεφο με παντελόνια Β. Μαγακόφσκυ  

Μαρία Πανούτσου. Από την συλλογή ‘ Εξαιρετικά Αφιερωμένα’

Αναλογίζομαι το σώμα,
σαν μια διαφάνεια,
όπου πάνω της,
γράφω τα όνειρά μου



Οι περιπατητές ήταν γυμνοί,

έτσι επιθυμούσαν την ησυχία του κορμιού.


Ρώτησα το σώμα μου,

ήταν πρωί μιας παράξενης μέρας,

αν θέλει να ζήσει ακόμη λίγο,

και  εκείνο με άφησε σε μια νοσταλγία.



Ό, τι με ενδιαφέρει,

διαφέρει από σένα αγαπητή.


Άσε να εκφράσω, την πτυχή που με πονά,

να δω και εγώ, με περιέργεια,

την φορά των πραγμάτων, να κυλήσει στο νερό.


Πόσες φορές να το πω,

χρειάζομαι φως και λόγια σταράτα.

τίποτα
ακριβώς τίποτα
πόσο αγαπώ αυτό το τίποτα

εκεί μακριά όλα χρωματιστά
εδώ  δίπλα μου  ένας σπόρος ελπίδας και χαράς
γεμίζει το σώμα μου
αναπνοές μεγάλες γεναιόδωρες

πότε ξανά θα νοιώσω την ζωή
να σφυρίζει στις φλέβες μου
το σκοτάδι έχει φύγει  για σήμερα
πόσο θα κρατήσει αυτό το φως
αυτή  η χαρά χωρίς λόγο και σκοπό


αυτό ήταν το   κρυφό μου όνειρο και όπλο
μια χαρά χωρίς λόγο και χωρίς σκοπό

κοιτώ την γραμμή του ορίζοντα
και νοιώθω φτερούγες  
να  σφηνώνονται στις ωμοπλάτες μου

έτοιμη     έτοιμη    έτοιμη για το πέταγμα


έξω  από τα παράθυρό μου   πουλάκια  
παχουλά
μικρά
στρογγυλά
τρώνε  τα ψίχουλα που τους ετοίμασα

φεύγουν ξαφνικά και μένω με τις φτερούγες  μου
να τα κοιτώ.

22/03/21

του τυφλού τα λόγια
στρίψε και ας με
φύγε και ξέχασε με
τα πάντα εδώ γύρω
το πεζοδρόμιο απ’ έξω
ανάσκελα ο σκύλος
το ντέφι γέρνει πίσω
τα κουδούνια του θησείου
σήκωσε το σεντόνι
κρύψε ό τι είναι σκορπισμένο
λάμπουν τα γράμματα
τα μάτια άδεια
ανατριχιάζει το κρύο
πινελιές στο τζαμί
το λεωφορείο ξεκινάει
ένα κάθισμα σε περιμένει
μασουλάς ένα ψίχουλο
αναβολή στην συνάντηση
ίσιωσε το σώμα, πλησίασε
αντέχεις αντέχεις
θαύμα
πήδησε στο κρεβάτι
το τοπίο κέρδισε
άφησες την φωτογραφία
ωραία, κλίσε την πόρτα
χαμήλωσαν τα φώτα, σκιές εκεί
καθαρίζω, καθαρίζω,
νοσταλγώ, νοσταλγώ,
αράχνη νύχτα
σε διαφορετικά σπίτια καλεσμένη
ανεβαίνω κατεβαίνω τα σκαλιά
αγγίζω για λίγο και φεύγω
τίποτα όπως όχθες
δεν είναι όλα του κόσμου πιο δυνατά από μάς
να πεθάνεις
ενώ ο έρωτας σου ματώνει
καρφωτά τα σπλάχνα
ή
γέροντας ανήμπορος;

©Μαρία Πανούτσου