Το σύμβολο


δεν μοιράζομαι τα όνειρά μας
δεν μοιράζομαι τις ονειρώξεις μας  

δεν μοιράζομαι τις λέξεις που σου είπα
δεν μοιράζομαι το βλέμμα που σου χάρισα

δεν μοιράζομαι τις σμίξεις και τους αποχαιρετισμούς

δεν μοιράζομαι  
το σάλιο
που πέρασα πάνω από το σώμα της
σιωπής
τις στιγμές
που γίναμε  ένα


δεν σε μοιράζομαι
κι ας γνωρίζω ότι αγάπησα ένα
σύννεφο
με παντελόνια


σύννεφο με παντελόνια Β. Μαγακόφσκυ  

Μαρία Πανούτσου. Από την συλλογή ‘ Εξαιρετικά Αφιερωμένα’

Αναλογίζομαι το σώμα,
σαν μια διαφάνεια,
όπου πάνω της,
γράφω τα όνειρά μου



Οι περιπατητές ήταν γυμνοί,

έτσι επιθυμούσαν την ησυχία του κορμιού.


Ρώτησα το σώμα μου,

ήταν πρωί μιας παράξενης μέρας,

αν θέλει να ζήσει ακόμη λίγο,

και  εκείνο με άφησε σε μια νοσταλγία.



Ό, τι με ενδιαφέρει,

διαφέρει από σένα αγαπητή.


Άσε να εκφράσω, την πτυχή που με πονά,

να δω και εγώ, με περιέργεια,

την φορά των πραγμάτων, να κυλήσει στο νερό.


Πόσες φορές να το πω,

χρειάζομαι φως και λόγια σταράτα.

τίποτα
ακριβώς τίποτα
πόσο αγαπώ αυτό το τίποτα

εκεί μακριά όλα χρωματιστά
εδώ  δίπλα μου  ένας σπόρος ελπίδας και χαράς
γεμίζει το σώμα μου
αναπνοές μεγάλες γεναιόδωρες

πότε ξανά θα νοιώσω την ζωή
να σφυρίζει στις φλέβες μου
το σκοτάδι έχει φύγει  για σήμερα
πόσο θα κρατήσει αυτό το φως
αυτή  η χαρά χωρίς λόγο και σκοπό


αυτό ήταν το   κρυφό μου όνειρο και όπλο
μια χαρά χωρίς λόγο και χωρίς σκοπό

κοιτώ την γραμμή του ορίζοντα
και νοιώθω φτερούγες  
να  σφηνώνονται στις ωμοπλάτες μου

έτοιμη     έτοιμη    έτοιμη για το πέταγμα


έξω  από τα παράθυρό μου   πουλάκια  
παχουλά
μικρά
στρογγυλά
τρώνε  τα ψίχουλα που τους ετοίμασα

φεύγουν ξαφνικά και μένω με τις φτερούγες  μου
να τα κοιτώ.

22/03/21

του τυφλού τα λόγια
στρίψε και ας με
φύγε και ξέχασε με
τα πάντα εδώ γύρω
το πεζοδρόμιο απ’ έξω
ανάσκελα ο σκύλος
το ντέφι γέρνει πίσω
τα κουδούνια του θησείου
σήκωσε το σεντόνι
κρύψε ό τι είναι σκορπισμένο
λάμπουν τα γράμματα
τα μάτια άδεια
ανατριχιάζει το κρύο
πινελιές στο τζαμί
το λεωφορείο ξεκινάει
ένα κάθισμα σε περιμένει
μασουλάς ένα ψίχουλο
αναβολή στην συνάντηση
ίσιωσε το σώμα, πλησίασε
αντέχεις αντέχεις
θαύμα
πήδησε στο κρεβάτι
το τοπίο κέρδισε
άφησες την φωτογραφία
ωραία, κλίσε την πόρτα
χαμήλωσαν τα φώτα, σκιές εκεί
καθαρίζω, καθαρίζω,
νοσταλγώ, νοσταλγώ,
αράχνη νύχτα
σε διαφορετικά σπίτια καλεσμένη
ανεβαίνω κατεβαίνω τα σκαλιά
αγγίζω για λίγο και φεύγω
τίποτα όπως όχθες
δεν είναι όλα του κόσμου πιο δυνατά από μάς
να πεθάνεις
ενώ ο έρωτας σου ματώνει
καρφωτά τα σπλάχνα
ή
γέροντας ανήμπορος;

©Μαρία Πανούτσου

ανθέλληνες/ ανθέλληνες
σκιές των σπηλαίων/
τι μαστορεύετε/  


καταφρονεμένοι πάνω
σε ξυλοπόδαρα
εμείς/
πανύψηλοι, περήφανοι/ ωραίοι/  
πριν γκρεμοτσακίσουμε
κάθε  ονειρική στιγμή/


σεις/ δόλιοι παρατηρητές  
χαιρέκακοι/ ασύδωτοι/
μοιραίοι του χάους/


το λάσο πάνω απ'το κεφάλι μας

καρτερικά  φέρνει γύρους
κι εσείς /  
υπό σκιά  βηματισμοί/

από - χαιρετώ  
την   παραλία  και τα  κύμματά  της

αφρίζοντας  αυτά/  με χρώμα
δρόμοι  σκαμένοι με πέτρες και χώμα

μικρές  φωτισμένες  γωνιές/
καθ;vς  πλησιάζω  ελπίζοντας/
εκείνες/ χάνονται/ σε άπιαστ έρεβος

μένει ο χρόνος  μια   ζωής που φεύγει/
σαν ένα σύννεφο  βαστικό/

τίποτα δεν  γυρεύει  το βλέμμα
απ όλα αυτά
μόνο να / η θύμηση μιας εκόνας/ απο χαρτί/
σε βιβλίο  με τιτλο/  earth memories.



Για τον Βασίλη Λαλιώτη

Μαρία Πανούτσου  Κέα 2021

Φευγιό/ όπως λέμε άνεμος/ σε λεπτή ομίχλη/
ή φύσημα ανάμεσα σε φυλλωσιές/
κραδάνω τις κουμαριές/
και την άβυσσο που δεν κοιτώ/
λεηλατώ τ αστέρια και τα παρακαλώ/
να με περάσουν απέναντι/
χωρίς φθορά δική μου/ όχι
μόνο εκείνα/ να λιγοστέψουν το φως/
μαρία.π

φευγιό 'όπως λέμε γλίστρημα σε ολισθηρό κάμπο  
με σκόρπια  τα ​χαρίσματα / που τρέχουν από τα δάχτυλα/
σαν από  άμμο/ ρέουν με σταθερό υπνωτιστικό ρυθμό/
φευγιό από ότι με βυζαίνει τις νύχτες στα όνειρα μου/
φευγιό από ζεστή αγκαλιά/ πριν πνιγώ  με τον χρόνο/
αυτός αργοσβήνει/ χωρίς να με ρωτά/
φευγιό πάνω στα δένδρα γοργά/   σαν τα πουλιά /
κι ας σπάσουν τα κλαδιά /  
τις ρίζες θα γυρέψω σκάβοντας /
με νύχια  μαύρα από το χώμα/ και νωπά

μ.π

δυο βήματα πριν και τρεία μετά
βρίσκομαι σε ένα δρομάκι
κοντά, ένα ρυάκι που συνοδεύει ρυθμικά
μαζι και δυο μικρα κατσικάκια
κοιτούν περίεργα τον βηματσμό μου
και κοντοστέκονται
πριν αρχινήσουν το χοροπηδητό
χοπ χοπ χοπ

πλησιαζει η άνοιξη κρυμμένη στον αγέρα του βοριά
μα εγώ την ακούω και της κρυφομιλώ

Χωρίς ποίηση

το να ζεις και μόνο είναι ένας δρόμος

δαφνοστολισμένος

δρόμος να περπατήσεις πάνω του

ξεστομίζοντας λόγια απλά σταράτα λόγια,

σε γλώσσα λουσμένη στην υγρασία της καρδιάς



τον άγνωστο πόνο σκέπτομαι καμία φορά

μήπως έρθει κάποια στιγμή και δειλιάσω για λίγο

μετά σκέφτομαι έχει όρια, διάρκεια κι αυτός

και ησυχάζω.


Ν' αναμετρηθώ με ό τι με περιμένει

να φανώ αντάξια της τιμής που θα μου κάνουν

χαρές και οδύνες.


Παίζοντας την δυνατή,

προσδοκώ να δυναμώσω

κάθε ίνα της ύπαρξης μου

για σένα για μένα φίλε που με συνοδεύεις,

ναι θέλω να είσαι υπερήφανος για μένα.




Μαρία Πανούτσου

ΧΩΡΙΣ ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ

μια καθαρή γραμμή στον ορίζοντα μου φτάνει

ένα φουστάνι άσπρο για την περίπτωση

και ένα καπέλο του Ρομπέν των Δασών

οι δρόμοι αυτού του τόπου είναι λίγοι και

μετρημένοι μην προσπερνάτε

τα κιτάπια της ψυχής πλούσια

γεμάτα με στίχους μυστικούς

εκεί και οι θυσίες

εκεί και οι λατρείες

εκεί τα όχι και τα ναι

εκεί που ανθούν μόνο γεράνια και μυρώνια της

Αφροδίτης φορεσιά

μ.π
28/11/18

ανασκαλεύω τις  εικόνες

η ιστορία με μαθαίνει  το ημιτελές

οι ξένοι που φτάνουν  σε μένα  

είναι  αγγελιοφόροι   -
σελίδες  άγραφες


τρέξετε   και ό,τι προφτάσετε

μελιτζανί το χρώμα των χειλιών μου

κάτω  χαμηλά  ένα αστέρι μου

χαμογελά

κι' η τρέλλα που τόσο την πάλεψα  

δεν αργεί

φυλάσσω το  κουτί της
Πανδώρας  κλειστό

όταν εκείνη η μελωδία   ξεπρόβαλε

στο  παράθυρο του μυαλού μου

και  ελπίζω ακόμη  σε  μια  ανάσταση.