Μου διαφεντεύεις την σιωπή
μου αποσπαίρνεις την γαλήνη
μια απουσία απομένει εκεί
καθώς η νύχτα περπάτα χέρι με χέρι
φείδι στην τσέπη σου και εγώ μ’ ένα πουλί
δείχνω τον δρόμο για του τέλους, την αυγή
Πλησιάζω, αστράφτουν οι κολόνες πνιγμένες στο φως
Κολυμπώ προλαβαίνω την λάμψη
Κυνηγώ μια ζωή που δεν είσαι εσύ
Κι’ όμως γεμάτη θύμηση από οσμές και γρήγορες σκηνές
Ακόμη και το κάθισμα τόσο στενό να μας χωρά
Τι ομορφιά για λίγες στιγμές
Εκείνη η φωτισμένη σκιά
μην ψάχνεις, θα οδηγήσω εγώ
πάντα φωτισμένη από το σκύψιμο της κεφαλής
και τώρα που το λέω βλέπω στα μάτια σου
ένα αντίο,αυτό το γνώριμο αντίο το μικρό
στερνό και λιγωστό μ’ένα χαρτί να μεγενθύνει τη στιγμή
©Μαρία Πανούτσου
Ανέκδοτη ποιητική συλλογή

Some say the world will end in fire,
Some say in ice.
From what I’ve tasted of desire
I hold with those who favor fire.
Robert  Frost  



τω αγνώστω θεώ

              
κάποια βράδια  που όλα ησυχάζουν/
και  /σαστισμένοι οι νικητές της νύχτας
γέρνουν και  κλείνουν  για λίγο /τα μάτια
ακούω το αίμα να χτυπά ρυθμικά /στο κορμί μου
κάποιες στιγμές / και δεν είναι λίγες κι αυτές
στην βουή μιας αδιάφορης  μέρας/
νάτο  και πάλι/ το αίμα/ να κοχλάζει αργά/
είναι οι ώρες που εισβάλεις στο μυαλό  /
ή/ το μυαλό μου σε φέρνει εικόνα
κι αυτό  / μαγεμένο/
από την σκοτεινιά  των ματιών σου/


©Μαρία Πανούτσου
Αδημοσίευτο

ο απανταχού / νεκρός
δεν έχω λόγια πια / να πω/
να τραγουδήσω
ένα πουλάκι μόν έμεινε/ κι αυτό/
βουβό/
πάνω και κάτω/ σε κλαδί σαθρό/
σταχτή/ ξερό /
αυτός ο κόσμος ο καλός/ ο νέος/
ο απανταχού / νεκρός/
©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

Νομίζουμε ότι όλα τελειώνουν/
Μια άρνηση που είναι παρελθόν/
Μια στιγμή/ με ένα φως αλλιώτικο/
Μια αρπαγή  /πλανάτε άδοξα/
Μια ιδέα /που χάθηκε πριν από μας/
Αλλάζω πλανήτη αλλάζω τόπο/
Όπως/αλλάζω δωμάτιο /αλλάζω αγάπη/
Κι όμως απλώνω τα χέρια ν' αγγίξω/
Ανοίγω τα μάτια και βλέπω/
Περπατώ χωρίς σκοπό /
Αφήνω τον χρόνο να με ομορφύνει /
Όπως εκείνος μόνο ξέρει /
Έμαθα  πως όταν αγαπάς/
Δεν αγαπάς έναν άνθρωπο /
Αλλά το γένος των ανθρώπων/
Το γένος των ζωών/ των λουλουδιών
Το ξέρω αυτό /μπορώ να το βεβαιώσω/
Με μια αστροφεγγιά /όλα είναι παρόν/
Μ ένα κλικ/ κλικ


Μαρία Πανούτσου

Στον κήπο τα δένδρα  φούντωσαν  
Δένδρα  της χειμωνιάς
Χρώματα βαθιά του πράσινου
Σκληρά της αντοχής
Ο αέρας  μιλάει με ό τι βρίσκει μπροστά του
Με ό τι  του αντιστέκεται
Τις πόλεις ονειρεύομαι να ξενυχτούν
Οι άνδρες σε μπουρδέλα φτάνουν
Και  κάτι  γάτες  τρέχουν να προλάβουν  
Το άδειασμα των σκουπιδιών
Γυρίζω το βλέμμα στο κήπο
Στην πικρίλα των άγουρων αχλαδιών
Και  στη  ξινίλα   των πορτοκαλιών
Που άρχισαν να πέφτουν

I travelled  among unknown men
In lands beyond the sea
W. Wordsworth



Είσαι  ο πατέρας μου/ τα μάτια μου σε θέλουν
Το αίμα μου φωνάζει το όνομα σου το ανθρώπινο
Ανάσες σταματούν καθώς σε αντικρίζω
Και πέφτω στο κενό με συντροφιά  μια λέξη σου

εγώ σου έδωσα άλλο όνομα
αυτό που τραγουδώ τις νύχτες
και  με τ ανθρώπινο σου πρόσωπο
σε ψάχνω στις γραμμές του τρένου
ή στις γραμμές των στίχων
μήπως  σε βρω και σ ‘ απαγγείλω
πριν τελειώσουν οι λέξεις μας  
και μη λες τέλος /θα έρθει μόνο του
πατέρας /αδελφός / αγαπημένος/ γιος


©Μαρία Πανούτσου

κρατηθείτε μακριά από μένα

όλο το σύμπαν με ρουφάει αχόρταγα  

και εσείς κοιτάτε  το τραπέζι  

γεμάτο με χαρτιά και με λυπάστε

καθώς σκύβετε να μαζέψετε

ό τι έχει απομείνει στο πάτωμα

το μαύρο είναι το χρώμα μου,
το χρώμα της καρδιάς μου,
το πιο χρωματιστό πλουμίδι,    
το καύχημα, ο περουζές,
πρώτα, σε περιβραχιόνιο,  
θείου, πάππου, πατέρα
στις  αλλαξιές,   μαμάς  
γιαγιάς και  θείας,
χωρίς αιδώ
και στις λεξούλες μου
τις πρώτες,
αυθάδικες και θλιβερές  
τις  βρίσκαν τα παιδιά
κι αργότερα με κραύγαζαν
Μαρία η κατηφής,
το μαύρο κύλησε απότομα
με βρήκε, στα όνειρα μου
το φόρεσα κατάσαρκα
στα δεκάξι
μόλις το πένθος της γιαγιάς,
με έντυσε  κοπέλα,
και τότε είδα το  ένδυμα,
ως ένδυμα δικό μου,
με ρώταγαν,  αν  είμαι
σε πένθος από τότε,
και εγώ τους απαντούσα,
μα όχι,  είναι το φόρεμα μου,
μέσα και έξω μαύρα,  
και μια χαρά  στα χείλη
ν αργοσαλεύει πονηρά,
στα μάτια η λάμψη,
να φανερώνει πεθυμιές
και  να με ζευγαρώνει,
μα εγώ πενθούσα πράγματι
τούτη τη  ζήση την τραχιά,
του την   παραζάλη,
τούτον τον  κόσμο, το σαθρό
σαν μήλο σαπισμένο, σαν κραταιό
φλεγόμενο, θηρίο, οργισμένο,
ο πύργος  της Βαβέλ σε καρτ ποστάλ
με αποχρώσεις γκρι
σαν  στάχτη που εξανεμίζεται  
  
Μαρία Πανούτσου

here is the deepest secret nobody knows
and this is the wonder that's keeping the stars apart
I carry your heart(I carry it in my heart)
E. E. Cummings


ερχόμουν και έβλεπα/ κοιμόσουν βαθιά/
δεν ήθελα να ξεβολέψω/το κορμάκι μαζεμένο/
ένα σημείο ακραίο στο κρεβάτι/ τα σεντόνια όχι /κάτω από το σώμα σου/ γύρω από / ένα μαξιλάρι που δεν έμενε στο κεφάλι στιγμή/ ύπνος βαθύς / ερχόμουν και ερχόμουν/ να μπορέσω και φτιάξω το κρεβάτι καλύτερα/ ύπνος παιδιού /το άφησα /χθες ανακάλυψα και ένα σημάδι/ που τύπωσες με το στόμα σου /το στόμα/ μια πύλη ανοιχτή / σαν βεντάλια/ λίγο κάτω από το σύμβολο των Δελφών / δικό μου έμεινε το σημάδι/ στον ομφαλό της γης /το ένοιωσα εκείνη την νύχτα / ένας λεπτός σαν κλωστή πόνος/ τα δόντια στην σάρκα μου/ και δεν περίμενα πως θα άφηνε μια τέτοια ζωγραφιά, / θα μου πεις γιατί παίρνω τον κόπο και τα γράφω όλα αυτά; / ερώτηση/ και εσύ; / τι άραγε να νιώθεις; πως είσαι εσύ ; αναγνωρίζεις κάτι από αυτά που γράφω; το σπίτι ταράχτηκε που ήρθες/ ένοιωσε απειλή για την ιερή μοναξιάς μας / χτύποι πυκνοί /


©Μαρία Πανούτσου
Open Door
Ανέκδοτα κείμενα

You and I/beging / flying above the rocks /
away from the salty / above the  bodkin glance /
invisible / and naked / with a white handkerchief/
between our  fingers /as bare knives /
hidden on the frozen sand / night / and day /  
breath  of yours / smell of my heart /
lightning in  every touch  cream my body
to wire power /or go away lover  /
before it s too late   / or stay and  light  the fire /
to extinguish  stars /as  you re /  the first move /
brackish water / to my breast   /glimpse into a single thought /
lowering sky /to  your feet /what  else can I squawk/
how more am I straining my lips/
quittance  to us/ to appear/

Maria Panoutsou

δεν αναγνωρίζω τον θάνατο

δεν έχει αυτοκίνητα, σπίτια, τραπέζια

κουζίνες,  φαγητό, κρασί, ύπνο
  
δεν έχει ανατολή και δύση

φεγγάρια και άνεμο

βιβλία, χαρτί και μολύβι

τραγούδια και βλέμματα


ένα μυστήριο μια παράλογη  απουσία

δεν τον διαβάζω δεν τον ακούω δεν τον βλέπω

μια  τελετή που  δεν με αφορά  


κάποιος άνθρωπος παίζει ένα ρόλο δυσάρεστο


συγκινητική  βαριά και γλυκόπικρη γεύση
η εικόνα που βλέπω

θέλω να  
να τρέξω
να κυλιστώ
να ηχήσω  


μου είναι άγνωστος  ο θάνατος
ίσως  τελικά να μοιάζει ο θάνατος
με τράπουλα


©Μαρία Πανούτσου

μασκαρευτείτε ω! ζηλευτά εσείς/του θανάτου παιδιά
κι’ η νύχτα γίνεται ευθύς/ ασύδοτη και λαμπερή
δική σας όχι δική μου/ στον ακρόβραχο/η ματιά
σκαρφαλωμένοι στις στέγες/ πόλη / μουντή
κρεμασμένοι σε λέξεις άχρωμες  συνθλιπτικές
η  βία να ξεχειλίζει  από τα  σφιχτά κορμιά σας
με βρίσκεται να κάθομαι σε νοητή παράσταση
του εαυτού μου /δίπλα σας /να ακούω ότι δεν πρέπει  
μασκαρευτείτε ω! εσείς της πόλης μου /παιδιά  
ζηλευτά και τρυφερά/ μιας πόλης δική σας /όχι δικής μου  

Μαρία Πανούτσου

Αδημοσίευτη Νέα Συλλογή

Η  ΆΧΝΑ ΣΤΟ ΠΑΡΆΘΥΡΟ  ΜΟΥ
Η ΠΑΙΔΙΚΉ ΗΛΙΚΊΑ  ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ  ΤΟΥ ΔΡΌΜΟΥ
ΤΟ ΓΕΙΑ  ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΛΈΜΕ




Maria Panoutsou

Τα του σύμπαντος είναι όλα  μια σημαία άσπρη
Τριλογία


Ο Θεός

η αγκαλιά μου ανοίγει σαν ένας πάνλαμπρος κάμπος,
εκεί διακλαδίζεται σαν ένα χταπόδι τεράστιο, ένα δένδρο
με τις γειτονικές του ρίζες, να αγγίζει ένα ποτάμι θωλουρό

η αγκαλιά μιλάει για τους Ωρωπούς
το δένδρο,  για  την γη
και το ποτάμι, για  την ιστορία

οι ρίζες  χάνονται μέσα στου χώματος την μουντάδα
και  εκεί, σμίγουν  πλάσματα  χωρίς όνομα
εκεί  κι’  ο θεός κρυμμένος, ξεκουράζεται

---

Ο γείτονας

οι ήχοι από  καρέκλα  που μετακινείται
η πόρτα πόσες φορές ανοίγει και κλείνει
ένα βράδυ  άκουσα ένα κλάμα
ένα άλλο βράδυ άκουσα τους βόγκους
δεν ξέρω αν  ήταν από πόνο ή  από τον πόνο του έρωτα
ένα άλλο βράδυ με ξύπνησαν οι φωνές τους
άκουσα όλο τον καυγά
ευχάριστες μυρωδιές φτάνουν σε μένα  
αναγνωρίζω όλο το μενού της βδομάδας
σηκώθηκα και ήπια καφέ θυμήθηκα έναν δικό μας καυγά  
άφησα την  γνώση μου παρακαταθήκη σε εκείνη την γειτονιά
θα με θυμούνται για πολύ καιρό
δεν θυμάμαι τι έλεγα,
όπως και δεν θύματα τι έλεγαν οι γείτονες εκείνο το θλιβερό βράδυ
έμεινε, εκείνη η  ένταση,  εκείνοι οι τόνοι της απελπισίας

----

Το παιδί

Η μυρωδιά του παιδιού, η μυρωδιά του παιδιού
Η υγρασία του στόματος, η υγρασία του στόματος
Το άνοιγμα των ματιών, το άνοιγμα των ματιών
Η ταχύτητα, η ταχύτητα,  η ταχύτης
Η χάρις του σώματος,  η χάρις του σώματος,

Σπονδή  IV


μήνυμα να μου στείλεις βοήθεια /
με εικόνες φωναχτές και με αφή  ροδαλή από πάνω /
Κάθε  χειμώνα βάλε τις σκέψεις σου/
σε μια χούφτα από ρόδια
άφηνε τα όλα /να έρθουν/ όπως θέλουν/
ύστερα / θα χαράξουμε τις ευθείες/
με χέρι μαθημένο καλά
το φιλί /και τα περισσεύματα από αγάπες /
θα μείνουν κρύσταλλοι μιας νύχτας  
δίχως χρόνο και τόπο/
με  κρασί και νερό /
όπως ο τελικός ασπασμός



Προδημοσίευση  ανέκδοτης  ποιητικής συλλογής
©Mαρία Πανούτσου
Από  την ενότητα  'Σπονδές'

{...}inundate comes and goes to my land
behind my land
smother slowly the inforgetable signs{...}
{.....}drag you under my armpit oh! my land
and leave you, land of mine to the non-specific reader{....}




(translated my me slowly slowly)

το πιθάρι στην γωνιά
κι’ η μνήμη σκορπισμένη,
άδειο δωμάτιο μικρό


κύριε ανθρώπων κι΄ όλων των πλασμάτων
πλησίασε   και άφησε  ευλογημένη,
εμένα, την ταπεινή σου  δούλη

πηγάδι που άνοιξε μπρος μου  στεγνό,
κορμί κουλουριασμένο,
σε ίδιο σχήμα χωρά

σου δίνει ορμήνιες,
και σβήνει  την δίψα,
την άτολμη λύσσα

τίναξε τις ριπές των λόγων σου,
και τράβηξε μακριά στο  ξέφωτο,  
κι’ εκεί,  και άφησέ με  

Λίγος  ο χρόνος  του ανθρώπου  
και μόλις  προλαβαίνει  
κύριε ανθρώπων και όλων των πλασμάτων


hymn  1

maria Panoutsou

?
   ©Μαρία Πανούτσου

Το μυστικό σπίτι

Ισορροπίες  μαθαίνω από την αρχή, σαν μικρό παιδί,
Να περπατώ/ να  μιλώ/ να  σωπαίνω /
ο χρόνος / μου χαμογελά
Mε νόημα /
και το μακρινό μου πλησίασμα/ προς εσένα/
Εξαντλείται/ με ρυθμό  αργό/ όπως η βροχή που λιγοστεύει
Η γειτονιά /γέμισε, με πρόσωπα που σου μοιάζουν /
Με τα χέρια  στεγνά και χείλη  σφιγμένα
Σε αποτυπώνω σε στίχους/μεθοδικά / σαδιστικά
Θα μάθω  να αντιδρώ/ Με την κίνηση των ματιών μου μόνο/
Μια γλώσσα μόνο για σένα /αφού  ντροπή ξέφυγα/και συστολή
Τώρα μένει  να  τα βάλω  με τα θηρία που με πλησιάζουν
Κάτοικοι μόνιμα  αυτού του σπιτιού/ ασβεστωμένου  και καθαρού
Που η  αυγή / το   ανοίγει και  το αστέρι της  Αφροδίτης /το κλείνει

Το σύμβολο


δεν μοιράζομαι τα όνειρά μας
δεν μοιράζομαι τις ονειρώξεις μας  

δεν μοιράζομαι τις λέξεις που σου είπα
δεν μοιράζομαι το βλέμμα που σου χάρισα

δεν μοιράζομαι τις σμίξεις και τους αποχαιρετισμούς

δεν μοιράζομαι  
το σάλιο
που πέρασα πάνω από το σώμα της
σιωπής
τις στιγμές
που γίναμε  ένα


δεν σε μοιράζομαι
κι ας γνωρίζω ότι αγάπησα ένα
σύννεφο
με παντελόνια


σύννεφο με παντελόνια Β. Μαγακόφσκυ  

Μαρία Πανούτσου. Από την συλλογή ‘ Εξαιρετικά Αφιερωμένα’

Η Άνοιξη η πιο σημαντική εποχή του χρόνου για μένα.

Εδώ η ψυχή παίρνει μορφή
κατρακυλά στους κάμπους/
στα βουνά/
στις λαγκαδιές/
στην ακροποταμιά/
λούζεται με το άγιο ιμάτιο
και αναπολεί /
τις ασώματες στιγμές/

ας είναι ατόπημα κάθε σκέψη/
πράξη/
που δεν σε περιέχει θεάνθρωπε/

Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό;
δείχνει ένα πανί
Μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι;
δείχνει ένα μικρό πιθάρι
Μήπως αυτά τα πέδιλα, σας θυμίζουν κάτι;
δείχνει μια φωτογραφία
Μήπως κάποια από αυτά τα μέρη, σας θυμίζουν κάτι;
δείχνει φωτογραφίες από διάφορες πόλεις της Ευρώπης.

Με πονάνε αυτά τα μέρη. Στο καθένα, έχω αφήσει κάτι από μένα. Μην με χωρίζεται από τα μέρη που πέρασα, μην τεμαχίζεται την ζωή μου, αφήστε όλα τα κομμάτια μου, όσα η μνήμη μου επιτρέπει να θυμάμαι.
Πέρασα κάποτε από εδώ και το κράσπεδο αν μιλούσε, θα έλεγε τι αισθήματα είχα τότε, θα έλεγε, τα λόγια μου, τους ήχους που έβγαζα, πως μίλαγε το βλέμμα μου.
Θα έλεγε πως όταν ήμουν μόνη και περπατούσα και χάζευα και έβλεπα και επισκεπτόμουν κι’ όλα αυτά μόνη, ήμουν χαρούμενη και πλήρης. Και ότι μόνη ή όχι μόνη, η ανυπομονησία δεν με άφηνε γι’ αυτό ήθελα να κοιμάμαι πολλές ώρες γιατί μόνο τότε, η ανυπομονησία ξεκουραζόταν και αυτή.
Το τραγούδι αυτό, που σας λέω μιλάει για την αγάπη μου. Αυτά τα μέρη είναι πιο ισχυρά από την αγάπη μου, αυτά τα μέρη, έχουν την ιστορία τους, με περιέχουν, αυτό είναι πιο δυνατό από την αγάπη για έναν άνθρωπο.
Γι’ αυτό τραγουδώ.
Μήπως αυτό το μέρος σας θυμίζει κάτι;
δείχνει μια φωτογραφία
Είναι το μέρος που ήμουν καθισμένη και έβλεπα τον ουρανό, ή σκεπτόμουν την σιωπή.
Έπειτα ήρθε η τύφλωση, όχι κάτι τραγικό, να.. ένα ανακάτεμα από χρώματα.

Στρίψε και άσε με.
Φύγε και ξέχασέ με.
Τα πάντα εδώ γύρω.
Το πεζοδρόμιο απ’ έξω.

Ανάσκελα και ο σκύλος
Το ντέφι γυρνάει πίσω.
Τα κουδούνια του Θησείου.
Κρύψε, σήκωσε το σεντόνι.
Κρύψε ό,τι είναι σκορπισμένο.
Λάμπουν τα γραψίματα.
Τα μάτια άδεια.
Ανατριχιάζει το κρύο
Πινελιές στο τζάμι.

Μνήμες 1989-2019

φευγιό 'όπως λέμε γλίστρημα σε ολισθηρό κάμπο  
με σκόρπια  τα ​χαρίσματα / που τρέχουν από τα δάχτυλα/
σαν από  άμμο/ ρέουν με σταθερό υπνωτιστικό ρυθμό/
φευγιό από ότι με βυζαίνει τις νύχτες στα όνειρα μου/
φευγιό από ζεστή αγκαλιά/ πριν πνιγώ  με τον χρόνο/
αυτός αργοσβήνει/ χωρίς να με ρωτά/
φευγιό πάνω στα δένδρα γοργά/   σαν τα πουλιά /
κι ας σπάσουν τα κλαδιά /  
τις ρίζες θα γυρέψω σκάβοντας /
με νύχια  μαύρα από το χώμα/ και νωπά

μ.π

Το άσμα της λύτρωσης

α
Συζητούν μια ανακωχή με την ζώσα ύπαρξη  
Για μια επιστροφή ομαδική στον κόσμο του αίματος
Πρωί μεσημέρι δείλι κι η  νύχτα
Η πιο αιματοβαμένη ώρα της μέρας
Τότε συζήτησαν  να βρουν έναν θνητό
από τα μαλλιά μέχρι τα νύχια
Δεν τους αρκούσε ο καθημερινός  άνθρωπος


β
Κουράστηκα  ν’ ακούω θλιβερές ιστορίες
Παρακαλώ  όχι  άλλες ειδήσεις
Ας φλέγεται η πόλις και ας ανοίγουν  συθέμελα οι δρόμοι  
Βαδίζουμε από την ανημποριά στην δυστυχία
Και από την πεντάλεπτη χαρά  
Στην αιώνια ντροπή και στην βία



Μαρία Πανούτσου
[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]

κανείς δεν είναι ερωτευμένος/
το βλέπω στα μάτια τους/ στις
γκρί  σκιές του προσώπου/
στο ξεγύμνωμα της  
σάρκας /στο άψογο ντύσιμο/  
στην ανεπέστατη  ρυτίδα των χειλιών τους/  
στα κλεφτά νάρκισσα  βλέμματα
στα διπλανά τραπέζια/
κάνεις δεν είναι ερωτευμένος/
σαν τις αράχνες
αδημονούν το επόμενο θύμα /
περιτύλιγμα σε  χαρτί  αλουμινέ/
με βήμα γοργό /
στα μονοπάτια  της αχλής μοναξιάς

κοίταξε το στόμα/αναγνώρισε
κλείσε την ακοή και μάντεψε

μόνο αυτός ο ρυθμός μας ανήκει
καθάρισε την όραση  που πνίγει

ο ποταμός που έχεις μέσα σου
σε φορτώνει ζωή  με ρωγμές

αυτή  η  ομιλία   αργά την νύχτα

δεν ξέρω  τι να της πω
πως να την ανακουφίσω
λυγίζω  τις αρθρώσεις  

κενό


Μαρία Πανούτσου

το χέρι  που ξέθαψε, κοχύλι μπηγμένο σε  βράχο τραχύ

η φωνή που χρωμάτισε ένα  εκκωφαντικό, τώρα

η μοναχή που έζησε σε θαλερά  νωπά στρώματα,

εκείνο το  ρυάκι, που βγάζει σε μια θάλασσα τόσο έρημη

ο ήλιος,  που ανασαίνει κάθε δείλι

αυτό  το πουλί που ζυγιάζεται  στον ουρανό, πριν βγουν τ’  άστρα


Μαρία Πανούτσου   (part of a poem  about  the, that,  ici, et la,

το παιδάκι ο Τρ...  
το παιδάκι ο Μα...  
το παιδάκι ο Μη....  
το παιδάκι ο...  

το παιδάκι ο  ....
παίζουν με   τις τύχες εκατομυρίων ανθρώπων
και για γλυφιτζούρι τους έχουν δώσει την TV και το INERNET

Στον κήπο τα δένδρα φούντωσαν
Δένδρα  της χειμωνιάς
Χρώματα βαθιά του πράσινου
Σκληρά της αντοχής
Ο αέρας μιλάει με ό τι βρίσκει μπροστά του
Με ό τι  του αντιστέκεται

Τις πόλεις ονειρεύομαι να ξενυχτούν
Οι άνδρες σε μπουρνέλα φτάνουν
Και  κάτι γάτες τρέχουν να προλάβουν
Το άδειασμα των σκουπιδιών
Πιο πέρα  η χαρά  μπουρδουκλωμένη


Γυρίζω το βλέμμα στο κήπο
Στην πικρίλα των άγουρων αχλαδιών
Και  στη ξινίλα των πορτοκαλιών
Που άρχισαν να πέφτουν πρώιμα



Μαρία Πανούτσου
Τα πρωινά

Χωρίς ποίηση

το να ζεις και μόνο είναι ένας δρόμος

δαφνοστολισμένος

δρόμος να περπατήσεις πάνω του

ξεστομίζοντας λόγια απλά σταράτα λόγια,

σε γλώσσα λουσμένη στην υγρασία της καρδιάς



τον άγνωστο πόνο σκέπτομαι καμία φορά

μήπως έρθει κάποια στιγμή και δειλιάσω για λίγο

μετά σκέφτομαι έχει όρια, διάρκεια κι αυτός

και ησυχάζω.


Ν' αναμετρηθώ με ό τι με περιμένει

να φανώ αντάξια της τιμής που θα μου κάνουν

χαρές και οδύνες.


Παίζοντας την δυνατή,

προσδοκώ να δυναμώσω

κάθε ίνα της ύπαρξης μου

για σένα για μένα φίλε που με συνοδεύεις,

ναι θέλω να είσαι υπερήφανος για μένα.




Μαρία Πανούτσου

δεν έχω λόγια πια / να πω/
να τραγουδήσω
ένα πουλάκι μόν έμεινε/ κι αυτό/
βουβό/
πάνω και κάτω/ σε κλαδί σαθρό/
σταχτή/ ξερό /
αυτός ο κόσμος ο καλός/ ο νέος/
ο απανταχού / νεκρός/


©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

Η αλήθεια  και  ένα άλογο μονάχο



Α’  μέρος
Η συνάντηση


Και περπάταγε  απαίδευτη,
μάτωναν τα πόδια,
και η γλώσσα  στεγνή.

Η θύμηση  την τρυπούσε,  
σε κάθε βηματισμό,
και  η ανάσα της είχε  ένα σύννεφο  για όνομα.

Πώς να καταφύγει
σε τόπο ιερό,
εκείνη τόσο   αφοσιωμένη.

Παράβγαινε σε μυστικές  εξομολογήσεις,
με τις  μπαλάντες  των  μοναχών,
και  ό τι δεν  ήθελε να  αποστηθίσει.

Η οδός προς τον Γολγοθά είχε  ανοίξει,
χωρίς Ανάστασης λουλούδια,
και ένα σημειωματάριο άδειο.

Πέτρα ήμουν όταν με φώναξες.
Και πέτρα θα γίνω,
Δεν χάνω τίποτα, έτσι δεν είναι;


Η αλήθεια ως σημείο αναφοράς,  
χαρίζεται σε εσένα.  
Την χαρά  του τρύγου να γεύεσαι.  

Προϋπήρχε ,  
η γέννηση  μις ιδέας,  
τώρα  τα πάθη κι’ η ταφή τους.  

Με γυμνό  μάτι   και καρδιά,  
σε κοιτάζω από την αρχή αγαπημένε,
εντοπίζω  τα ίχνη σου.



Β’  Μέρος

Η αποχή
Από  εκεί περνούσε ένα άλογο  μονάχο.


Και εκείνη το ζήλεψε  έτσι ελεύθερο που έβοσκε.
Κοιτούσε το  σκυμμένο κεφάλι  του,
που παράσερνε το λαιμό και  τον κορμό προς την γη.

Τα πόδια του,  αργοκινήσεις  πάνω στο νωπό χώμα
και  γύρω του,   η χλόη,  δροσερή και  τροφαντή  
του γέμιζε τα σπλάχνα.

Την ώρα του δειλινού  την πονούσε πάντα    
το στέρνο,  τα μπράτσα,   η κοιλιά,
και τα  χείλη.

Ήταν η ώρα που γρηγορούσε  
η ηδονή να της μιλήσει.  
Τότε άρχιζε ο πόνος, με τις πρώτες λέξεις.

Κοίταξε από το παράθυρο μήπως το δει.  
Αλλά το άλογο είχε απομακρυνθεί πολύ
και δεν φαινόταν.


Ορίζοντας άδειος.
Ήταν  σκούρο.
Το είχαν φέρει από  ένα άλλο τόπο,  αζευγάρωτο.


Γ’  Μέρος
  
Ευχή  και Κατάρα

Και είπε ο θεός σε εκείνη: Η επιθυμία σου θα στρέφεται προς τον άντρα σου, αλλά αυτός θα σε εξουσιάζει. Και  της εξήγησε  ψιθυριστά, τι σημαίνει αυτό.
Ο Προμηθέας  με άκουγε σιωπηλός.  
Έπειτα, χωρίς βοήθεια και με δεμένα χέρια,  περπάτησε μέχρι την άκρη της  σκοτεινής θάλασσας, μέχρι εκεί που δεν υπήρχε πια ούτε γης , ούτε όποια άλλη μορφή,  παρά  το απέραντο  ανύπαρκτο.

Σε εξέλιξη.

Ti  είναι η ποίηση;
Παρά ένα άδειο  τετράδιο
Που  γεμίζει  σταγόνα  σταγόνα
Mε λέξεις από ένα αλφάβητο
Aγαπημένο
Μοιάζει με   μια βόλτα
Sτην άκρη της θάλασσας


morning thoughts
maria panoutsou

σε ένα τόπο η μπόρα έρχεται και φεύγει /
πίσω της σημάδια αλαργεύουν/
τεντωμένα αποκαΐδια σε χρώματα μαβιά/
ήχοι που γλυτώνουν από την ακοή /

σε ένα τόπο έρχεται και φεύγει η σύμφορα/
και αφήνει πίσω δροσοσταλίδες  υβρίδια νωπά/

σε ένα τόπο έρχεται και φεύγει ο συρμός/
και αφήνει τις ρωγμές ανάσες  αιωνιότητας/  

όλα σμίγουν στο αναπάντεχο και ενώνονται σε ένα
σώμα/  με αγκάθια αυλακωμένα με  λουλούδια λαμπερά /
ρίχνουν σε τόπο  δειλινού  μοσχοβολιά /

κοράκια  αγγελιοφόροι της σφίγγας από άνυδρους τόπους /
σε στενά φαράγγια  για ήρωες μισερούς/

τόπος για τόπο
με τον τόπο στον τόπο
παραμάσχαλα σε σέρνω ω! τόπε μου
σε  αφήνω στον μη συγκεκριμένο  αναγνώστη


©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

Ο δρόμος με τα χαμηλά σπίτια

Και όσοι  ζουν μέσα στα εγκόσμια
ας  ζουν σαν να μην ασχολούνται με αυτά
Προς Κορίνθιους

Στην  ζεστή  άσφαλτο περπατώντας  
έγερνε  δειλά το κεφάλι
και  έβλεπε τα δένδρα
να ριζώνουν στον  ουρανό
Δεν έφτασε ποτέ  στο σπίτι που γεννήθηκε
δεν ήξερε καν τον δρόμο
έτσι ησύχασε και αφοσιώθηκε
στο δρόμο  της καθημερινή  βόλτας
Αναμονή  για τις αμυγδαλιές
τον μήνα τον σωστό  
κι’ ήταν το κρύο απαλό  
χάδι που προμήνυε γιορτές
Έμοιαζε με χαρά κοινωνική
μα έκρυβε μια άλλη χαρά
σαν ένα  όστρακο  που κλείνει στιβαρά
μια λαίμαργη  αχιβάδα
Εκείνο το άγνωστο μέρος
γεμάτο με  θάμνους  έκρυβε  ένα κάτι
που την φόβιζε και την σαγήνευε
χωρίς όμως να ξέρει το γιατί
απουσία  χρόνου της θύμιζαν τα σπίτια
και μια ασιτία   κρυμμένη πίσω από  τα παράθυρα
έβλεπε το στοιχείο που καθόριζε  τον δρόμο
ο ουρανός που πλέρια  έφεγγε
την καρδιά  μακριά να κρατήσω
από ό τι με θέλγει
και  με βήμα αργό να  ψελλίσω    
«αυτός  ο δρόμος  με καλεί  και πάλι»

Μαρία Πανούτσου
Νοέμβριος 2018

Με βρήκε σε ένα  σταυροδρόμι

το κουτί  της Πανδώρας είπε


καθώς κοιτούσε  ένα  κουτί

που κράταγα στα χέρια μου


αυτό δεν είναι  για σένα

ξανα-είπε


αυτό το είχε ο Αχιλλέας,  ο Οδυσσέας

και όλοι όσους αγάπησες


μόνο η φίλη σου η Κασσάνδρα

το πήρε  και το έφαγε  


όταν πεινασμένη

έφτασε στις Μυκήνες


αφου δεν ήταν  τίποτα

το κουτί αυτό

παρά μυριάδες ζουζούνια


γεμάτα

από αίμα ανθρώπων


δεν έχασες  τίποτα λοιπόν

δώσε μου αυτό το κουτί


και μην λυπάσαι

ό,τι καλό είχε

να σου προσφέρει

αυτός ο κόσμος το γεύτηκες


και στις σωστές δόσεις

ούτε πολύ ούτε λίγο


και αφού είπε αυτά το λόγια

τον είδα να απομακρύνεται



Μόνον αναρωτήθηκα πως  γνώριζε

για μένα και τους αγαπημένους μου.



MARIA PANOUTSOU 2020

στους ήχους μιας μουσικής

δυο βήματα προς εσένα
αρκούν να ξεδιπλώσουν
θάλασσα και ουρανό μαζί
στα πόδια μου μπροστά

εγώ
τόσο καλά κρυμμένη
πεισιθάνατια
και εσύ
δώρο από δένδρο της γνώσης

τι σημασία έχει

τι θα ήθελα

σημασία έχει ό τι συμβαίνει
κάθε στιγμή
της μέρας
και της νύχτας
απρόσκλητο

Μαρία Πανούτσου
20 June 2018

Μαρία Πανούτσου


Μια  τόση μικρή αλήθεια/
που όμως αρκετή /
για να σημαδεύσει την νέα εποχή/



1 συν 1


Το ένα και μοναδικό/ξεπροβάλλει σ’ ένα άνοιγμα
το λέμε παράθυρο/για πιο εύκολα/ το λέμε ουρανό/

Υπάρχει γύρω μας / ένα πέπλο  στοργής  για το άγνωστο
χωρίς όνομα/ χωρίς θεό/περπατάει στα τέσσερα/

ψελλίζει λόγια μισά/ με το χρώμα της άβυσσος/
βυζαίνει από στήθος γυναίκας/που έζησε/κάποτε
                                

    
Μου λείπουν οι λέξεις



Βαδίζω ανάμεσα σε δολοφόνους/
κι ο κόσμος σπρώχνει κάθε όμορφο /
στην λίμνη της Δυσδαιμόνας/
κοιτώ στο βάθος της λίμνης/
μια νύχτα χωρίς φεγγάρι  
και τα φως /που αναδυόταν από εκεί /
φώτιζε όλον το κόσμο  τον γνωστό/
και τότε ένας άγγελος με κρότο βροντερό/
ξεχύθηκε/ σαν ένα πελώριο κήτος της λίμνης /
και  αυτό το τέρας/ κατέβασε τον ουρανό για χάρη μου/
μέχρι το σημείο να γευτώ  το θείο τραγί του Σκαρίμπα/
και εκεί πόθος κι’ εφιάλτης/ με πήρε στα δυο του  χέρια/
ώσπου  η σκηνή αυτή  έγινε πραγματικότης/
κι’ όμως δεν πίστευα ότι έβλεπα
και έτσι με έραψε επάνω του/ το κήτος/
και  ενωμένοι / περπατούσαμε παράξενοι
και  φωτεινοί/
όμως μου λείπουν οι λέξεις  / μου λείπουν οι λέξεις/
γιατί το κήτος δεν μιλούσε/
αλλά βρυχάτο/σαν ένα πληγωμένο  λιοντάρι/
νομίζω ότι ξέφτισαν οι ιστορίες των πόλεων/
και η  ιστορία του κάθε ανθρώπου/
αναρριχάται  σαν ένα στιβαρό αμπέλι/
και τυλίγει ορμητικά  το σύμπαν /

Maria Panoutsou

δεν σε ζήτησα ούτε στα όνειρα μου
σαν ένα  κρινάκι  της άμμου
μέσα στο κατακαλόκαιρο
ήρθες
και έπιασες τις εποχές από την αρχή
μένει το φθινόπωρο
να δούμε χρώματα της βροχής
και τα πουλιά
που κελαηδούν
αλλόκοτα  τον μήνα  Νοέμβριο

Μαρία Πανούτσου

Όχι άλλες αλλαγές προς
  το παρόν παρακαλώ…..


ολούθε πυκνό σύννεφο
μέσα ένα άδειο φλιτζάνι του καφέ
στο πιάτο ένα  ψίχουλο

έξω μια αδιαφορία
παραδίπλα ένα άδειο αυτοκίνητο
στον ουρανό ο ουρανός

στα σκουπίδια πεταμένα ρούχα και μποτίλιες
στο πεζοδρόμια μια ανατριχίλα
στην πλατεία ο κόσμος ελπίζει

στα μάτια μου ένα φως περιμένει
στα χέρια μου ένα χάδι έμεινε μετέωρο
στα πόδια μου μια ασάλευτη διαδρομή

στο μυαλό μου όλη  η γης
στη καρδία μου ένα χαμόγελο ενός αγνώστου
στο σώμα μου η ζωή

όλα είναι στην εντέλεια
δεν επιθυμώ να αλλάξει τίποτα
αυτός ο κόσμος είναι  ο δικός μου

εκεί πέρα μακριά μυρίζει κάτι άσχημο
εκεί πέρα από τον ορίζοντα βλέπω ένα πεσμένο σώμα
εκεί πέρα από κάθε  όριο ακούω ένα βρόγχο






  
Μαρία Πανούτσου 22 .10.2018

Σαν πεταλούδα Βαδίζω τον χρόνο/
νύχτα με νύχτα /
κάθε  πρωί/ μια  νέα πεταλούλα/
  υφαίνεται/
μέχρι το επόμενο σκοτάδι/
κάποιο φως
θ αφανίσει καίγοντας /
                    τα λεπτά φτερά της/



maria panoutsou

Από μακριά και από κοντά

έγραφες στα μύχια του εγκεφάλου μου/
μορφή και ήχο/ και χώρος δεν υπάρχει/
για καλό ή για κακό/ για φόβο
ή/
χαρμόσυνο γεγονός/

φιγούρες του κόσμου
περνούν και χάνονται/
σε πεντακάθαρο/
τοπίο/

μην με παρεξηγείτε/
εσείς εκεί με τα χαρτιά μπροστά σας/
θα φύγω με την οσμή του
ανθρώπινου σώματος/
του/
σώματος που αγάπησα / σε νότες μινόρε/
και όχι/ με την ασχήμια του κόσμου/
μα μόνο/
με την συναυλία/ μιας συναυλίας του ροκ/

Μαρία Πανούτσου
Τα πρωινά 2019

Τα κατάφερες καλά /μ’ αυτό το χέρι από μάρμαρο/

Πόρτες ολάνοιχτες /κοιτάζουν /τριαντάφυλλα
μπουμπουκιασμένα

Σ’ ανατολή και δύση/ ροές και παφλασμοί νερού/
ν’ ανατριχιάζουν τις σκιές/  

Βέλος  στις χούφτες  μου/ εργαλείο  κρυφό για μοιχούς /
στο μισοσκόταδο/

Το χάραμα/κράτησε την εξουσία/μέσα στην τσέπη
την βελούδινη

Πρώτα δώσε τ’ αμύγδαλα/να ξεδιψάσουν
το στέγνωμα στα χείλη/

Κι  άφησε τους άμαχους  να κανονίσουν/
πόλεμο και νεκρούς/

Κύριε μου / όλοι / στο χώμα/ στο τέλος της θάλασσας
αργοπνέουν



Ότι έμεινε/ είναι μια στενή λουρίδα από  νάνους /
που φρακάρουν ότι ειπώθηκε

Και το μαντήλι του Οθέλλου/ κάτω στο μαξιλάρι/
ξεγλιστρά ύπουλα/βουβά

Θύμηση  πριν νυχτώσει/ θύμηση πριν την νύχτα που φτάνει/
θύμηση/

© Μαρία Πανούτσου

Δευτερόλεπτα.

Με ένα βιβλίο λιγότερο θα σώναμε έναν άνθρωπο,
και δεν μιλάω για όσους εκλιπαρούν για μια γαλάζια χρυσή πισίνα διπλά στην θάλασσά, και εμένα ίσως για μια στιγμή να εναλλασσόταν θυμός και γοητεία, άλλα ποτέ δεν θα την έκτιζα ίσως να έκτιζα στο ίδιο μέρος, ένα μνημείο, να τύμβο, ένα σπιτάκι, μια καλύβα, ίσως καλύτερα μια σειρά από δένδρα καρποφόρα.

ειδωλολάτρες μιας και μόνης μορφής/

που μας λιανίζει /σε στάση και σε κίνηση/

που/ εναλλάσσεται μέσα στην απραξία/

όταν η δίνη όμως θα φανεί όλα ξεκαθαρίζουν /

και μένει ένας θαυμασμός/ μια ιαχή ήττας /

για κάτι τι που ελάχιστα γνωρίσαμε/

αφού δεν δώσαμε πίσω ζωή/

αξιοπρέπεια /

και χέρι βοηθείας /

σ' έναν άνθρωπο/


Τα πρωινά 10/16/19
Μαρία Πανούτσου

Η ψυχή μου ανταριάζεται



Μοσχοβολάει το άπλωμα σου
Αγαπημένε άνδρα
Πλουτίζει το στήθος μου
Με αγάπης ευωδιές λουλούδια
Αιώνια  η ανάσα σου
Σκεπάζει το πρόσωπο μου
Και των χεριών σου η  ορμή
Με συναρπάζει
Τα βιώματα σου έσωσα
Καθώς  εχθές εσύ έτρεχες
Σε  βραχοστό-
λιστoυς,  δρόμους
Και τις δικές  μου αυταπάτες,
η ψυχή μου αρνήθηκε

Μαρία Πανούτσου

21.9.18

Κρίνος είσαι

δεν σε ζήτησα ούτε στα όνειρα μου
σαν ένα κρινάκι της άμμου/
μέσα στο κατακαλόκαιρο
ήρθες/
και έπιασες τις εποχές από την αρχή/
μένει το φθινόπωρο/
να δούμε χρώματα της βροχής/
και τα πουλιά/
που κελαηδούν
αλλόκοτα/ τον μήνα Νοέμβριο/

Μαρία Πανούτσου
Ιούνιος 2018

Μαρία Πανούτσου
Κοιτώντας Πλάγια



Vivir qiuero conmigo
Gozar quiero del bien que debo al cielo
A solas sin testigo
Libre de amor, de cello
De odio de esperanzas de recelo

Fray Luis De Leon




Γιορτινός Θάνατος Α΄

μέσα στην χαρά καραδοκείς
και σφηνώνεις σε κάθε στιγμή
του χρόνου, ανομολόγητε,
το μυαλό μου σε εκλιπαρεί
μα δεν υπάρχει έλεος στην αγάπη σου
εσύ αποφασίζεις πότε και που
και όπως ο Ιωάννης του σταυρού
σε πρόσεξε,
έτσι και εγώ, αφέντρα του εαυτού μου
γίνομαι μια περαστική
στην ουρά του βασιλείου σου  



---



μάζεψε τα πέταλα από αυτό το λουλούδι
και φύλαξε τα πράσινα φύλλα/
ζουμπούλι
και ορχιδέα /
σε ένα γυάλινο βαζάκι /με φως
να διαπερνά το τυχαίο βλέμμα/ υγρασία/
έξω στο χορταριασμένο κήπο/ κρύβομαι
μ’ ένα μικρό φύσημα αέρα παρέα/ μαζί/
πάντα μαζί /με τον κόσμο που αγάπησα
η ομορφιά δεν κρύβεται/
δεν ζητά/ δεν πεθαίνει/

---

ψάχνω πως ζωγραφίζεται η ευτυχία  
γράφοντας  ένα ποίημα /
για τον άγνωστο Χ



Γιορτινός Θάνατος Β΄


και σαν άπιστος

Θωμάς/ ψάχνω τα σημάδια

στα χέρια σου/ για να πειστώ

κι όμως /

στα τυφλά σε δέχτηκα  

εγώ


© Μαρία Πανούτσου
Κοιτώντας Πλάγια 2018

let the wings of memory to caress your soul  
roses are on their way, full time grow
absorb your image in the open air on a bow
plz deny  my friend , to say hello to winter's dawn