Αναλογίζομαι το σώμα,
σαν μια διαφάνεια,
όπου πάνω της,
γράφω τα όνειρά μου



Οι περιπατητές ήταν γυμνοί,

έτσι επιθυμούσαν την ησυχία του κορμιού.


Ρώτησα το σώμα μου,

ήταν πρωί μιας παράξενης μέρας,

αν θέλει να ζήσει ακόμη λίγο,

και  εκείνο με άφησε σε μια νοσταλγία.



Ό, τι με ενδιαφέρει,

διαφέρει από σένα αγαπητή.


Άσε να εκφράσω, την πτυχή που με πονά,

να δω και εγώ, με περιέργεια,

την φορά των πραγμάτων, να κυλήσει στο νερό.


Πόσες φορές να το πω,

χρειάζομαι φως και λόγια σταράτα.

Τα ριζίτικα τραγούδια νοστάλγησα

κρυμμένα σε κάτι φθαρμένες φωτογραφίες



ένας ήλιος και το περίγραμμα του νησιού

να ορίζει την θάλασσα



ένα ρολόι με πνιχτό ήχο με ξυπνά

κατηφορίζω τον ορίζοντα



τύμπανα ακούγονται

τα αυτιά μου αυτοσχεδιάζουν μόνα τους



ποια πόλη να διαλέξω

ποια παραλία

ποιο βουνό





τίποτα δεν ξεχωρίζω

παρά μόνο

το πλάγιο βλέμμα των πουλιών



Κρήτη γλυκό κρασί και γης λαλούσα

από ψηλά ένας αητός πετά



δείχνει την χαρά του για τον τον τόπο ( )





σχηματισμούς χαρίζει σ’ ένα μοναδικό θεατή

κοιτάζω και θαυμάζω τις φτερούγες του



έλα αητέ μου και πάρε με

χωράω στην φωλιά σου



τριγύρισε με στα λημέρια σου

και τέλος άφησε με να πέσω από ψηλά





ευλογημένα νερά, κρατήστε με( ).

ανθέλληνες/ ανθέλληνες
σκιές των σπηλαίων/
τι μαστορεύετε/  


καταφρονεμένοι πάνω
σε ξυλοπόδαρα
εμείς/
πανύψηλοι, περήφανοι/ ωραίοι/  
πριν γκρεμοτσακίσουμε
κάθε  ονειρική στιγμή/


σεις/ δόλιοι παρατηρητές  
χαιρέκακοι/ ασύδωτοι/
μοιραίοι του χάους/


το λάσο πάνω απ'το κεφάλι μας

καρτερικά  φέρνει γύρους
κι εσείς /  
υπό σκιά  βηματισμοί/

από - χαιρετώ  
την   παραλία  και τα  κύμματά  της

αφρίζοντας  αυτά/  με χρώμα
δρόμοι  σκαμένοι με πέτρες και χώμα

μικρές  φωτισμένες  γωνιές/
καθ;vς  πλησιάζω  ελπίζοντας/
εκείνες/ χάνονται/ σε άπιαστ έρεβος

μένει ο χρόνος  μια   ζωής που φεύγει/
σαν ένα σύννεφο  βαστικό/

τίποτα δεν  γυρεύει  το βλέμμα
απ όλα αυτά
μόνο να / η θύμηση μιας εκόνας/ απο χαρτί/
σε βιβλίο  με τιτλο/  earth memories.



Για τον Βασίλη Λαλιώτη

Μαρία Πανούτσου  Κέα 2021

Γιατί σου γράφω;
μα για να σου  ψιθυρίσω για πολλοστή φορά πως  η γιορτή που έρχεται στην καθημερινότητα και πλουμίζει το κάθε τι είσαι εσύ
είσαι το φως που  κάθε γωνία σκιερή του είναι  μου, αρπάζει και συνθλίβει
εσύ φανός της ζωής μου
είσαι το άγγιγμα που μεταμορφώνει το  ασχημόπαπο στην κοιμισμένη βασιλοπούλα
το παραμύθι του κόσμου, που γεννήθηκε με την πρώτη σoυ λέξη
είσαι η φωνή που με καλεί    
το όνομα μου στα χείλη σου,  αλσύλλιο
κάτι  αλλόκοτο και άγνωστο μα δροσερό
και τρέχω να σε ανταμώσω με την ταχύτητα του φωτός
εσύ που ανάπτεις κάθε μου πόθο
είσαι εσύ
που με κρατάς να μείνω σε αυτό που ονομάζουμε ιστορία αγάπης μια αυταπάτη τόσο γλυκειά
με σάρκα που λευκαίνει μέρα με την μέρα  
με κάνεις να λέω  και τώρα,
είσαι εσύ που
για πρώτη φορά  
όλα για πρώτη φορά
Μαρία Πανούτσου (αδημσίευτο)

Η νύχτα
όπως η μελάνη που στάζει σ’ ένα άσπρο χαρτί
έτσι  αγγίζω τις  ριπές του δειλινού μιας μέρας  
εκεί στη  άκρη της γλώσσας, δες το σπυράκι  
στη άκρη της  χούφτας,  ένα λερωμένο  μαργαριτάρι  
μ’ ένα ποταμό από φιλιά αρχίζει το όνομά σου
ν’ αλλάζει να γίνεται ένα  σφουγγάρι από μνήμες
σταλάζει η αγριάδα του κορμιού σου
κι ‘εντοπίζω  έναν χτύπο  δικό μου στο σύμπαν
σε αποκαλώ, σε φωνάζω,  αγέρα  αναστημένο
μήπως και  βρω μια  συγγένεια με την φύση
υπάρχει ένας τόπος  αγρυπνίας  με ανθρώπους
εμένα μου φτάνει ο ύπνος   της νύχτας κοντά σου  
την νύχτα που μας σκεπάζει και μας  ενώνει
Μαρία Πανούτσου
Νοέμβριος  16 / 2018

ο έρωτας αγίζει και σταφανώνει τους  νέους
με δάκρυα και υποσχέσεις
με χαμόγελα και  τρυγμούς

οι μεγαλοι σε ηλικία έχουν τον έρωτα μέσα τους
ολοκληρωμένο και σε διάρκεια επιτέλους
δεν χρειάζονται το ζευγαρωμα
το μπέρδεμα  των σωμάτων
το αλάφιασμα της ψυχής
για να κρατήσουν την υγρασία στο κορμί    
το γερασμένο


όσο εκείνο μαραίνεται τόσο
ο έρωτας , ο μεγάλος έρωτας για τον κανένα
θερεύει
έτσι ελέυθεροι πια απο τα δεσμά του άλλου
μπορούν να χαρούν
την ύλη που επιστρεφει και  και κυκλους κάνει

αρματωμένοι με  τον λόγο που ειπώθηκε
σβύνουν και σβύνουν για να κρατήσουν ένα
- ένα και μόνο  το  απόλυτο τίποτα  


Μαρία Πανούτσου 2020

a foot under the sea /
the other /
touching the chest of a humn being/

one hand showing  the sky/
the other feeling my belly/

the one eye  glance the grown/
the other eye / looking  inside me/

my body lay down /
lying as dying/  



morning verses  Kea '19 Maria Panoutsou