For the missing years





Καράβι στολισμένο

ετοιμόρροπο/

στην άκρη θαλάσσιου ύδατος/

εξατμίζεται



Αστόλιστο  δένδρο

γυροφέρνω/

με  στολή ναυαγού/

πριν κυλίσει αργά στο σκοτάδι



Γιρλάντες απωθώ/

μ’ ενοχή τρανταχτή/

δώρα χαρμόσυνα/

ατμόσφαιρας  λειψής



Ψαχουλεύω  στις  τσέπες

του μυαλού μου/

περπατώ

στο δωμάτιο αργά/



Σε φέρνω στολίδι

σε  δικό μου ζωγραφισμένο πίνακα/

και  αναρωτιέμαι

για τη μορφή σου/



Έξω βοριάς/

μα να / ο  αιώνιος  Σίσυφος /

κουβαλώντας τον σταυρό του/

μόλις γεννήθηκε



Σηκώνω τις λέξεις

τις τραβώ απ’ το κορμί Σου/

καταπίνω τ’ όνομα Σου/

γεμίζουν τα σπλάχνα  μου ευλογία/

Σε θέλω  φίλο/



Ξεσκεπάζοντας

βλέπω τα σημάδια Σου

άπιστε Πέτρο/

αναποδογυρίζω  εικόνες/

με τον Ρουμπλιόφ

να κλαίει γοερά/



Τι μένει απ’ την γιορτή γέννησης/

παρά ένας καημός/

κι ένας λυγμός



Στην  άκρη της πόλης/

πάνω σε πέτρα άβολη

και κοφτερή/

Σε βλέπω/



Ένα παιδί που μόλις  μεγάλωσε/

δηλώνει  πίστη και  λέει/

«Άφετε τα παιδία

και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με,

των γαρ τοιούτων εστίν

η βασιλεία των ουρανών»



Έξω/ ωχρή συννεφιά/

Σε σκέπτομαι στο κρύο/

και παγώνω/

Σε  αφήνω σκυφτό /και  σκεφτικό/

Χριστέ μου



Γυρνώ το βλέμμα μέσα/

επιστρέφω στο χρέος /

εγκαταλείπω το χάος/



Τιτίβισμα παιδιών με καλεί/

εξιστορώ τον ερχομό Σου/

Λιβάνι / Χρυσός  και Σμύρνα/



Βάζω τα λόγια Σου

στο στόμα μου και πάω/




Ο κύκλος  ξεκινά και πάλι/

Γέννηση Θάνατος

Ξεριζωμός Της Γλώσσας

Μέχρι να ειπωθεί η αλήθεια

Ποια Αλήθεια;

Κανείς δεν την ξέρει.

Καμώνεστε πως  την ξέρετε.

Κοιτάξτε  τα πουλιά

Πως Πεθαίνουν…

Με Χωρίς Απορία.



Ψάχνω  τις ρίζες μου

από

ονόματα

αναφορές

συνδυασμούς



ποια είμαι, τι τρέχει στις φλέβες μου

αίμα ή νερό

άσπρο, κόκκινο, μπλε



καθώς κοιτάζω τα  χέρια μου

το υγρό μοιάζει με μπλε



το δέρμα μου διάφανο

μ’ αφήνει να δω

την πορεία της κάθε φλέβας

την ακολουθώ

και της υποβάλλω

τα μυστικά μου

Ο δρόμος με τα χαμηλά σπίτια

Και όσοι ζουν μέσα στα εγκόσμια
ας ζουν σαν να μην ασχολούνται με αυτά
Προς Κορίνθιους

Στην ζεστή άσφαλτο περπατώντας
έγερνε δειλά το κεφάλι
και έβλεπε τα δένδρα
να ριζώνουν στον ουρανό

Δεν έφτασε ποτέ στο σπίτι που γεννήθηκε
δεν ήξερε καν τον δρόμο
έτσι ησύχασε και αφοσιώθηκε
στο δρόμο της καθημερινή βόλτας

Αναμονή για τις αμυγδαλιές
τον μήνα τον σωστό
κι’ ήταν το κρύο απαλό
χάδι που προμήνυε γιορτές

Έμοιαζε με χαρά κοινωνική
μα έκρυβε μια άλλη χαρά
σαν ένα όστρακο που κλείνει στιβαρά
μια λαίμαργη αχιβάδα

Εκείνο το άγνωστο μέρος
γεμάτο με θάμνους έκρυβε ένα κάτι
που την φόβιζε και την σαγήνευε
χωρίς όμως να ξέρει το γιατί

απουσία χρόνου της θύμιζαν τα σπίτια
και μια ασιτία κρυμμένη πίσω από τα παράθυρα
έβλεπε το στοιχείο που καθόριζε τον δρόμο
ο ουρανός που πλέρια έφεγγε


την καρδιά μακριά να κρατήσω
από ό τι με θέλγει
και με βήμα αργό να ψελλίσω
«αυτός ο δρόμος με καλεί και πάλι».

Μαρία Πανούτσου
Νοέμβριος 2018

το σπουργίτι

…λοιπόν ανασαίνεις
ό,τι ανήκει στο παρελθόν
εκπνέεις
τις λύπες
που γαντζώθηκαν στην άκρη της φούστας σου

το αεράκι ανεμίζει
το στρίφωμα μπαλωμένο με ρίγη και σάλιο
το ρούχο αφήνεται στην ζεσταμένη άσφαλτο α πόδια έχουν τη τιμητική τους
δρασκελίζουν τον κόσμο με ορμή
άλμπατρος χωρίς φτερά

εγώ

εκεί θα φτάσω όπου δεν έφτασε κανείς
εκεί θα ομολογήσω “τελώ”
τον τελευταίο στίχο μου…
ήχοι από μια συναυλία του 80′
κάτι σαν ήχοι από ρόδες
δίπλα σε χωράφια πράσινα
γεμάτα με γύρη
μπερδεύονταν με ό,τι ονομάζεται μουσική …

2020
μαρία πανούτσου

Σπάσε την στάμνα, μέρα καθαρμού

Έλα να σβήσουμε τα πρόσωπά μας
Και τα ονόματα γραμμένα
μόνο στην άμμο δίπλα στην θάλασσα

Άσε να ξεβραστούμε τυχαία
σε μια παραλία αυτού του κόσμου
Χωρίς ταυτότητα με αμνησία στο κορμί

Έλα και πλάγιασε δίπλα μου ξένος με ξένη
Αλλά με εκείνη την αγάπη που ζήσαμε
εκείνα τα δευτερόλεπτα

Μην παρασύρεσαι εκεί είμαι στην γωνία
Περιμένω με αγωνία το απρόσωπο πρόσωπο

Τον άνθρωπο χωρίς τα λόγια
Τον άνδρα χωρίς τον σκοπό

Μεγάλωσε ο χρόνος
και κυλά ο ουρανός στα όνειρα μου

Με μια παντιέρα ανεμίζω
και σημαδεύω την άφιξη σου

Δεν χάνεται η λέξη που ειπώθηκε
σε μια στιγμή
που το αίμα κυλούσε γοργά

Γκρι αποχρώσεις

Δεν υπάρχει απογοήτευση
που να μην μπορούμε
να την υποφέρουμε

-
είμαι εγώ το λάθος μεταμφιεσμένο /
σε ένα σύννεφο με φόρεμα γκρι - αρζάν
το έχετε προσέξει το γκρι - αρζάν /
πόσο ταιριάζει στις σκιές του προσώπου μου
ένα πρόσωπο βγαλμένο από τα ορυχεία Απεράθου /
σε σμυρίγλι σκαλισμένα/ μάτια μύτη στόμα /
-
αντιστροφή και
γνωρίζω τη διαδικασία
και συλλέγω
μικρά πετραδάκια για να
γεμίσω τις τσέπες μου
-
καταλαβαίνω όσους αυτοκτονούν
εγώ από έρωτα μόνο
εκείνοι από απελπισία
-
ο θάνατος είναι ένας φίλος
μπροστά στην απουσία
-
σας μιλάω για κενό
ένα τεράστιο κενό
θα το γεμίσω με χρόνους
-
θεέ μου
βοήθησε με
-στον θεό φτάνουμε
συμπτωματικά
ή όταν υπάρχει ακόμη ελπίδα-
-
πώς οι λέξεις ομολογούν τον χωρισμό
πώς η ειλικρίνεια φανερώνει την αλήθεια
-
η θλίψη
δεν μπορώ να την τινάξω
παλτό για κάθε κακουχία είναι
-
δεν τον ευχαρίστησα για ό, τι μου έδωσε
γιατί το ξέχασα;
αυτό ήταν το πιο σημαντικό
εγώ θέλησα την αγάπη του
-
φωνές ανθρώπων ακούγονται από παντού
μένω ακίνητη αδημονώ
να περάσει
μια ενόχληση
θα την ονόμαζα ίσως και κακοδιαθεσία
-
κοιτάζομαι στον καθρέφτη
και δικαιολογώ το πέρασμα των αιώνων
-
ενστερνίζομαι την ταχύτητα που μαραίνονται τα λουλούδια
-
την παιδική φορεσιά ξετρύπωσα όχθες
το φτωχό σπουργίτι ερμήνευσα όταν τα άλλα παιδιά
ντύθηκαν και τραγούδησαν για βασιλιάδες και πριγκίπισσες

Μαρία Πανούτσου
2019

Απρόσκλητα

Ψιθυριστά λόγια /ταπεινά /
συντροφεύουν τις νύχτες μου /

στους ήχους μιας μουσικής
δυο βήματα προς εσένα
αρκούν να ξεδιπλώσουν
θάλασσα και ουρανό μαζί/

στα πόδια μου μπροστά
εγώ
τόσο καλά κρυμμένη
πεισιθάνατια
και εσύ
δώρο από δένδρο της γνώσης/

τι σημασία έχει
τι θα ήθελα
σημασία έχει ό τι συμβαίνει
κάθε στιγμή
της μέρας
και της νύχτας
απρόσκλητο/

Μαρία Πανούτσου