Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
 
MARIA PANOUTSOU Dec 2019
Καράβι στολισμένο

ετοιμόρροπο/

στην άκρη θαλάσσιου ύδατος/

εξατμίζεται



Αστόλιστο  δένδρο

γυροφέρνω/

με  στολή ναυαγού/

πριν κυλίσει αργά στο σκοτάδι



Γιρλάντες απωθώ/

μ’ ενοχή τρανταχτή/

δώρα χαρμόσυνα/

ατμόσφαιρας  λειψής



Ψαχουλεύω  στις  τσέπες

του μυαλού μου/

περπατώ

στο δωμάτιο αργά/



Σε φέρνω στολίδι

σε  δικό μου ζωγραφισμένο πίνακα/

και  αναρωτιέμαι

για τη μορφή σου/



Έξω βοριάς/

μα να / ο  αιώνιος  Σίσυφος /

κουβαλώντας τον σταυρό του/

μόλις γεννήθηκε



Σηκώνω τις λέξεις

τις τραβώ απ’ το κορμί Σου/

καταπίνω τ’ όνομα Σου/

γεμίζουν τα σπλάχνα  μου ευλογία/

Σε θέλω  φίλο/



Ξεσκεπάζοντας

βλέπω τα σημάδια Σου

άπιστε Πέτρο/

αναποδογυρίζω  εικόνες/

με τον Ρουμπλιόφ

να κλαίει γοερά/



Τι μένει απ’ την γιορτή γέννησης/

παρά ένας καημός/

κι ένας λυγμός



Στην  άκρη της πόλης/

πάνω σε πέτρα άβολη

και κοφτερή/

Σε βλέπω/



Ένα παιδί που μόλις  μεγάλωσε/

δηλώνει  πίστη και  λέει/

«Άφετε τα παιδία

και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με,

των γαρ τοιούτων εστίν

η βασιλεία των ουρανών»



Έξω/ ωχρή συννεφιά/

Σε σκέπτομαι στο κρύο/

και παγώνω/

Σε  αφήνω σκυφτό /και  σκεφτικό/

Χριστέ μου



Γυρνώ το βλέμμα μέσα/

επιστρέφω στο χρέος /

εγκαταλείπω το χάος/



Τιτίβισμα παιδιών με καλεί/

εξιστορώ τον ερχομό Σου/

Λιβάνι / Χρυσός  και Σμύρνα/



Βάζω τα λόγια Σου

στο στόμα μου και πάω/

σε μια καρδιά δική Σου/

και δική μου/



Ο κύκλος  ξεκινά και πάλι/

Είναι Χριστούγεννα
MARIA PANOUTSOU Dec 2019
Ήταν Δεκέμβρης....
Πάθους ομολογία
Στον κήπο τα δένδρα φούντωσαν
Δένδρα  της χειμωνιάς
Χρώματα βαθιά του πράσινου
Σκληρά της αντοχής
Ο αέρας μιλάει με ό τι βρίσκει μπροστά του
Με ό τι  του αντιστέκεται

Τις πόλεις ονειρεύομαι να ξενυχτούν
Οι άνδρες σε μπουρνέλα φτάνουν
Και  κάτι γάτες τρέχουν να προλάβουν
Το άδειασμα των σκουπιδιών
Πιο πέρα  η χαρά  μπουρδουκλωμένη


Γυρίζω το βλέμμα στο κήπο
Στην πικρίλα των άγουρων αχλαδιών
Και  στη ξινίλα των πορτοκαλιών
Που άρχισαν να πέφτουν πρώιμα



Μαρία Πανούτσου
MARIA PANOUTSOU Dec 2019
Μην φωνάζετε
δεν είμαι κουφή
ακούω τα πάντα




Από το εκεί στο εδώ
με μάτια ανοιχτά  και δεν τυφλώθηκα
τρύπωνε το φως πότε - πότε

Κοίταξα  πρώτα τον γιατρό που με κοίταζε
κοίταξα και  την μάνα μου - ακόμη πονούσε
-χαμογελαστή πονούσε-ανοιχτό το σώμα

Μετά  έκλεισα τα μάτια να ξεκουραστώ
το ταξίδι μεγάλο
και οι πόνοι με χίλιους ήλιους σε νέο πλανήτη

Για μένα  το νερό μοναστήρι πρώτο
πιο σημαντικό κι’ απ’ το φως
και ο αέρας ένα  ποτάμι και αυτό


Ήθελα να γεννηθώ  ανάποδα  
αλλά στο τέλος άλλαξα γνώμη
και βγήκα με το κεφάλι ΄
φελούκα στον ουρανό

Μέσα στο σώμα της, σκοτάδι
υγρασία και  ένα κύμα ταλάντευσης
κούνια και ύπνος  βαθύς

Δεν ήθελα να ξεγελαστώ
κάτι μου έλεγε ότι θα  έχανα την επαφή  
μόλις αντίκριζα το φως
από  τί δεν ήξερα -σκεπτόμουν όμως
λαγοκοιμόμουν
αφουγκραζόμουν  

Κράταγα
τα
σχοινιά  
του
καραβιού

Κράτησε πολύ αυτό  το ταξίδι  
αναρριχιόμουν συνεχώς
καθώς γευόμουν  την μυρωδιά της μάνας
αλλά και την φωνή της που με πότιζε  
με ερωτήματα

Όλο αυτό
είχε  
μια  
γλύκα
ενοχλητική  

Το φως αντίκρισα κουρασμένη  
και  φωνή δεν είχα  να κλάψω
όμως  έκλαψα στο τέλος  
για να ησυχάσουν οι άλλοι

Αυτό το χωρίς επιστροφή  
ταξίδι του ερχομού  
που φανερώθηκε
κράτησε χρόνο πολύ

Στις χούφτες μου μηνύματα κρατούσα σφιχτά
δώρα για βασιλείς και αρχόντους
και στις κόρες των ματιών μου
όλη  η  ζωή της ανθρωπότητας

Είμαι αδύναμη και ο ψυχισμός βουβός
τις νύχτες με παρατάει
και τρέχει σε μέρη άγνωστα κι’  αφιλόξενα
γεμίζει τις φλέβες μου με δηλητήριο
το αισθάνομαι καθώς  όλο το σώμα
σαν το υγρό που ξεχειλίζει κάποια στέρνα

Βρίσκομαι ακόμη σ’ εκείνο το ταξίδι
η μήτρα  γεννά και η μήτρα θάνατο σπέρνει
άντε αδέλφια και εσύ θεέ
ανοίχτε τις  θάλασσες  
δεν έχουμε χρόνο πολύ ακόμη



MARIA PANOUTSOU
----KEA 2019
MARIA PANOUTSOU Nov 2019
Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό;
δείχνει ένα πανί
Μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι;
δείχνει ένα μικρό πιθάρι
Μήπως αυτά τα πέδιλα, σας θυμίζουν κάτι;
δείχνει μια φωτογραφία
Μήπως κάποια από αυτά τα μέρη, σας θυμίζουν κάτι;
δείχνει φωτογραφίες από διάφορες πόλεις της Ευρώπης.

Με πονάνε αυτά τα μέρη. Στο καθένα, έχω αφήσει κάτι από μένα. Μην με χωρίζεται από τα μέρη που πέρασα, μην τεμαχίζεται την ζωή μου, αφήστε όλα τα κομμάτια μου, όσα η μνήμη μου επιτρέπει να θυμάμαι.
Πέρασα κάποτε από εδώ και το κράσπεδο αν μιλούσε, θα έλεγε τι αισθήματα είχα τότε, θα έλεγε, τα λόγια μου, τους ήχους που έβγαζα, πως μίλαγε το βλέμμα μου.
Θα έλεγε πως όταν ήμουν μόνη και περπατούσα και χάζευα και έβλεπα και επισκεπτόμουν κι’ όλα αυτά μόνη, ήμουν χαρούμενη και πλήρης. Και ότι μόνη ή όχι μόνη, η ανυπομονησία δεν με άφηνε γι’ αυτό ήθελα να κοιμάμαι πολλές ώρες γιατί μόνο τότε, η ανυπομονησία ξεκουραζόταν και αυτή.
Το τραγούδι αυτό, που σας λέω μιλάει για την αγάπη μου. Αυτά τα μέρη είναι πιο ισχυρά από την αγάπη μου, αυτά τα μέρη, έχουν την ιστορία τους, με περιέχουν, αυτό είναι πιο δυνατό από την αγάπη για έναν άνθρωπο.
Γι’ αυτό τραγουδώ.
Μήπως αυτό το μέρος σας θυμίζει κάτι;
δείχνει μια φωτογραφία
Είναι το μέρος που ήμουν καθισμένη και έβλεπα τον ουρανό, ή σκεπτόμουν την σιωπή.
Έπειτα ήρθε η τύφλωση, όχι κάτι τραγικό, να.. ένα ανακάτεμα από χρώματα.

Στρίψε και άσε με.
Φύγε και ξέχασέ με.
Τα πάντα εδώ γύρω.
Το πεζοδρόμιο απ’ έξω.

Ανάσκελα και ο σκύλος
Το ντέφι γυρνάει πίσω.
Τα κουδούνια του Θησείου.
Κρύψε, σήκωσε το σεντόνι.
Κρύψε ό,τι είναι σκορπισμένο.
Λάμπουν τα γραψίματα.
Τα μάτια άδεια.
Ανατριχιάζει το κρύο
Πινελιές στο τζάμι.

Μνήμες 1989-2019
Μνήμες 1989-2019
MARIA PANOUTSOU Nov 2019
If I knew how to stand
how to walk
and if the sky break in two
just for me
over my head
and all the hidden presents  
waters that mingle, in river and sea
how beautiful they look faded
lamps and stars,
then
I would have bathed, in body and hair
and that it defines me,
small bitter and tender
and face the fire,
with words
to quench her.

Maria Panoutsou
MARIA PANOUTSOU Nov 2019
Πορτραίτο

Αν ήξερα πώς να σταθώ
και πώς να περπατήσω
κι’  αν άνοιγε ο ουρανός
εμπρός μου,
κι όλα τα δώρα τα κρυφά
και τα νερά που σμίγουν
σε ποταμό και θάλασσα
πως όμορφες φαίνονται  σβηστές
λυχνίες και αστέρια
θα ΄λουζα σώμα και μαλλιά
και ότι με ορίζει
μικρό πικρό και τρυφερό
και του προσώπου την φωτιά
με λόγια να  την σβήνω.
maria panoutsou
MARIA PANOUTSOU Nov 2019
Avec notre passé pour guide
On se devrait d'être lucide.....


Η πιο αληθινή χειροπιαστή  στιγμή/ ενός  έρωτα έιναι το τέλος του /

αυτό  το κενό / στον χώρο του  διαφράγματος/

η ελευθερία  και το άγνωστο που περιμένει/  όσους  ζήσανε για λίγο μαζί/

ένας κόσμος άγνωστος /που μπερδεύεται με τις αναμνήσεις/

ο πόθος που  δεν  τελιώνει /και σαν χταπόδι  επιζητά το πνίξιμο του κορμιού/

όμως  η απελευθέρωση  / που ακολουθεί είναι ένα δώρο  άδωρο/

καθώς   η μνήμη πιο ισχυρή και από τον έρωτα/
μπερδευύεται στα πόδια μας τις  νύχτες/

και σβύνουν της μέρας /κάθε προσπάθεια για  σιγή/
Μαρία Πανούτσου Νοέμβριος 2019
Next page