Τρίτη έκδοση 2018-2019



Και προσεύχομαι στο Θεό
να έχει έλεος πάνω μου
M.Π



Είμαι μαζί του
η πόλη δεν είναι τόσο κρύα.
Ο χρόνος είναι ένα παιχνίδι,
για παιδιά και εραστές,
Το διάστημα γεμίζει
με το παιχνίδι των αστεριών.

Μετακινιούνται τα σώματα
ανάμεσα σε τόπους,
να βρούμε μια φιλόξενη γωνιά,
για την γύμνια  τους,
ένα χώρο ειρηνικό.

Συλλέγω λουλούδια,  
χαρτί, για μένα.,
«γράφε» διατάζω.
Χαμογελούσα  καθώς περπατούσα
έχοντας μέσα στα ματιά,
τα πρόσωπα .της νύχτας

Πόσο εύκολος είναι ο χειμώνας,
όταν αγαπάς.
Όχι η αγάπη της διπλανής
πόρτας,
ή μια ουτοπία της νοσταλγίας,
ή το έντομο,
που πετάει γύρω απ’ την μύτη
με θόρυβο,
και κανείς
δεν το αδράχνει.

Για αυτόν τον καλοσυνάτο χειμώνα,
αιτία,
είναι μια αγάπη
που συνορεύει με το τίποτα*.

Maria Panoutsou


Glance Story
Third  Version 2018-2019


And pray to God
to have mercy upon me
M.P

I am with him
city is not so cold.

Time is a game,
for children and lovers,
space, is game for stars,

Moving between places,
to find an easy corner,
for our naked bodies.

A little peaceful venue,
for our eternity,.

I collect flowers, for him,
he is preparing
paper, for me  to write
a story.

We smile, as we are walking
having inside our glance,
the face of each other.

How easy Winter is,
when you love someone.

Not the  NEABHOUR ‘S  love  
Or  the utopia one,
Or  like  an insect,
who is flying around the  noise,
and not be able to any one  
to catch it.

For this ‘winterlove’ of mine,
cause,  
Is a love near to  nothingness

~*~
Maria  Panoutsou,

Δευτερόλεπτα.

Με ένα βιβλίο λιγότερο θα σώναμε έναν άνθρωπο,
και δεν μιλάω για όσους εκλιπαρούν για μια γαλάζια χρυσή πισίνα διπλά στην θάλασσά, και εμένα ίσως για μια στιγμή να εναλλασσόταν θυμός και γοητεία, άλλα ποτέ δεν θα την έκτιζα ίσως να έκτιζα στο ίδιο μέρος, ένα μνημείο, να τύμβο, ένα σπιτάκι, μια καλύβα, ίσως καλύτερα μια σειρά από δένδρα καρποφόρα.

ειδωλολάτρες μιας και μόνης μορφής/

που μας λιανίζει /σε στάση και σε κίνηση/

που/ εναλλάσσεται μέσα στην απραξία/

όταν η δίνη όμως θα φανεί όλα ξεκαθαρίζουν /

και μένει ένας θαυμασμός/ μια ιαχή ήττας /

για κάτι τι που ελάχιστα γνωρίσαμε/

αφού δεν δώσαμε πίσω ζωή/

αξιοπρέπεια /

και χέρι βοηθείας /

σ' έναν άνθρωπο/


Τα πρωινά 10/16/19
Μαρία Πανούτσου

Θα σε μισώ μέχρι το τέλος του κόσμου
και μέχρι εκεί που δεν υπάρχει κάτι ακόμη
στην φυλακή που με έβαλες υπάρχω
και θα υπάρχω όσο ο ήλιος καθρεπτίζεται
σε κάγκελα μουντά.(....}




Μ.Π Τα πρωινά.

Το δείλι …..κλπ ….κλπ


Βόλτα…
Είναι  ωραία  να πηγαίνεις βόλτα…
Πολύ ωραίο να πηγαίνει κανείς βόλτα …..
Το απόγευμα, όταν όλα γίνονται πιο μαλακά..
Πριν βραδιάσει όταν ….κτλ…. κτλ… κλπ….
Είναι  πολύ …..   κλπ κλπ κλπ
Είναι  ωραίο  ….   κλπ κλπ
Πιστεύεις πολλά πράγματα  τέτοια ώρα.
Πιστεύεις θεούς  και δαίμονες,  φίλους και εχθρούς….
Συμβουλές έχω  πάρα πολλές ….να δώσω  γι αυτήν την ώρα.
Ότι δεν πρέπει να  κοιμάται κανείς το δείλι  
…είναι μια από τις  αυστηρές συμβουλές μου  
να κοιτάει προς  τα εκεί που δύει ο ήλιος καλύτερα…..

Να ντύνεσαι όταν  ετοιμάζεσαι  να βγεις έξω τέτοια ώρα
προσεγμένα,
αν και πολλές φορές πιθύμησα να βγω έξω  το  δείλι,
όπως ακριβώς ήμουν ντυμένη ή  γυμνή την στιγμή την δεδομένη…

Και άλλοτε να βγω με την φαντασία μου,  
το σώμα μου να παραμείνει εκεί στην θέση  του ακίνητο,  χαλαρό, αδιάφορο,

Και άλλοτε  μ’ αρέσει να φτιάχνω τα συρτάρια τέτοια ώρα,
…..      αυτές οι καθημερινές  στιγμές,  χωρίς προσδοκίες και  όνειρα,

διαφορετικά, κάλεσε με να  σε δω   εκεί στην γωνία του δρόμου..  
να πλησιάζει ο ένας τον άλλον  χαμογελώντας …   κλπ…. κλπ

Μαρία Πανούτσου
Μάιος 2019

Η Άνοιξη η πιο σημαντική εποχή του χρόνου για μένα.

Εδώ η ψυχή παίρνει μορφή
κατρακυλά στους κάμπους/
στα βουνά/
στις λαγκαδιές/
στην ακροποταμιά/
λούζεται με το άγιο ιμάτιο
και αναπολεί /
τις ασώματες στιγμές/

ας είναι ατόπημα κάθε σκέψη/
πράξη/
που δεν σε περιέχει θεάνθρωπε/

Μαρία Πανούτσου
Κοιτώντας Πλάγια



Vivir qiuero conmigo
Gozar quiero del bien que debo al cielo
A solas sin testigo
Libre de amor, de cello
De odio de esperanzas de recelo

Fray Luis De Leon




Γιορτινός Θάνατος Α΄

μέσα στην χαρά καραδοκείς
και σφηνώνεις σε κάθε στιγμή
του χρόνου, ανομολόγητε,
το μυαλό μου σε εκλιπαρεί
μα δεν υπάρχει έλεος στην αγάπη σου
εσύ αποφασίζεις πότε και που
και όπως ο Ιωάννης του σταυρού
σε πρόσεξε,
έτσι και εγώ, αφέντρα του εαυτού μου
γίνομαι μια περαστική
στην ουρά του βασιλείου σου  



---



μάζεψε τα πέταλα από αυτό το λουλούδι
και φύλαξε τα πράσινα φύλλα/
ζουμπούλι
και ορχιδέα /
σε ένα γυάλινο βαζάκι /με φως
να διαπερνά το τυχαίο βλέμμα/ υγρασία/
έξω στο χορταριασμένο κήπο/ κρύβομαι
μ’ ένα μικρό φύσημα αέρα παρέα/ μαζί/
πάντα μαζί /με τον κόσμο που αγάπησα
η ομορφιά δεν κρύβεται/
δεν ζητά/ δεν πεθαίνει/

---

ψάχνω πως ζωγραφίζεται η ευτυχία  
γράφοντας  ένα ποίημα /
για τον άγνωστο Χ



Γιορτινός Θάνατος Β΄


και σαν άπιστος

Θωμάς/ ψάχνω τα σημάδια

στα χέρια σου/ για να πειστώ

κι όμως /

στα τυφλά σε δέχτηκα  

εγώ


© Μαρία Πανούτσου
Κοιτώντας Πλάγια 2018