Από μακριά και από κοντά

έγραφες στα μύχια του εγκεφάλου μου/
μορφή και ήχο/ και χώρος δεν υπάρχει/
για καλό ή για κακό/ για φόβο
ή/
χαρμόσυνο γεγονός/

φιγούρες του κόσμου
περνούν και χάνονται/
σε πεντακάθαρο/
τοπίο/

μην με παρεξηγείτε/
εσείς εκεί με τα χαρτιά μπροστά σας/
θα φύγω με την οσμή του
ανθρώπινου σώματος/
του/
σώματος που αγάπησα / σε νότες μινόρε/
και όχι/ με την ασχήμια του κόσμου/
μα μόνο/
με την συναυλία/ μιας συναυλίας του ροκ/

Μαρία Πανούτσου
Τα πρωινά 2019

κοιτάζει από το ξέφωτο
σκύβει /σκύβει/ σκύβει /
ξεκάθαρα να δει μια μικρή πασχαλίτσα/
που ξεπροβάλει τολμηρά/
και περπατά αμέριμνα /στο δρόμο/
το κορίτσι με το μαύρο φουστάνι/
που ανεμίζει καθώς / το βάρος της
γέρνει προς τα εμπρός/
κρατιέται όμως γερά κι' ισορροπεί
τέλος βλέπει την πασχαλίτσα να πετά ψηλά /
και μια φωνούλα δική
της /δίνει κουράγιου/
τότε /το μαύρο φουστάνι πετά και αυτό/
συνεπαρμένο από το τόλμημα της πασχαλίτσας

Μαρία Πανούτσου
Τα κρυφά του μυαλού
2019

“Your task is not to seek for love, but merely to seek and find all the barriers within yourself that you have built against it.”RUMI




Το ξέρω με ζηλεύουν τα πουλιά
Οι γυναίκες από τον άλλο όροφο
Και  οι δικοί μου φίλοι που με βλέπουν
Άλλοτε νεκρή και άλλοτε ζωντανή
Να περπατώ στη επιφάνεια του νερού
Εκεί που με έχεις τοποθετήσει  


Ακούνε τις νύχτες  το γέλιο μας τον πόθο
Και τις καρέκλες που σπάνε  ξαφνικά
Τους τοίχους που λυγίζουν στο ψιθύρισμα
Αυτό που γκρεμίζει τις αμφιβολίες μας
Και αφήνουμε τότε
Τα παράθυρα που άλληλοχτυπιούνται


Είναι άγριες οι φράουλες το χειμώνα
Τις τρώμε στόμα με  στόμα
Μα οι γλώσσες τροχίζονται την μέρα
Καθώς την  νύχτα τραγουδούν την ένωση
Και το πρωί  με το ρόδινο στα μάγουλα
Και τον  φόβο  του χωρισμού που ξαναφουντώνει


Με ζήλευαν και γείτονες όταν με βλέπουν
Να κατηφορίζω τον δρόμε τσουλιστά
Με μάγουλα κόκκινα σαν την φωτιά
Και οι μαγαζάτορες όταν ψωνίζω τα φρούτα
Βιαστική μ’ ένα χαμόγελο  λίγο πονηρό

Και τις νύχτες όταν κλαίω μοναχή
Προσμένοντας  τον ερχομό
Και τότε με ζηλεύουν
Οσμίζοντας  τι ν’ απογίνει το σώμα μου στα χέρια σου


Όσο παίρνει ο καιρός η θύελλα πλησιάζει
Και εγώ νηφάλια σε  αγκαλιάζω τρυφερά
Έμαθα ένα  χορό καινούργιο
Τροία( τρία) βήματα μπροστά  και δέκα πίσω
Εσύ ο άνδρας και  εγώ η γυναίκα


Με χέρια  γεμάτα με δώρα της κόλασης και  του παράδεισου
Οργώνουμε την αγάπης μας όμοια με γη με καρφιά σουβλερά
Και σαν σύγχρονοι φακίρηδες αιωρούμαστε στο όνειρο
Μέσα στην φωτιά και στην λάσπη των σωμάτων μας


Κι’ ο χρόνος περνάει κι’  έφτασαν Χριστούγεννα κι’ αναρωτιέμαι  ...
Τι θα πω στον Χριστό  που  χαμογελά απ’ το βιβλίο της ζωή του ...
Το παιδικό μου βιβλίο…..


Μαρία Πανούτσου
Δεκέμβριος 2018
all rights reserved

το λεωφορείο ξεκινά
ένα κάθισμα σε περιμένει
μασουλάς ένα ψίχουλο
αναβολή στην συνάντηση
ίσιωσε τα σώμα πλησίασε
αντέχεις αντέχεις
θαύμα

πήδησε στο κρεβάτι
το τοπίο κέρδισε
ωραία
κλείσε την πόρτα
χαμήλωσε τα φώτα
οι σκιές εκεί
καθαρίζω
νοσταλγώ
αράχνη πηχτή
φυρονεριά παντού

σε διαφορετικά
σπίτια καλεσμένη
ανεβαίνω κατεβαίνω
τα σκαλιά
δεν είναι όλα του κόσμου
πιο δυνατά
από μας

ονομάζομαι Διοτίμα, μια κατασκευή,
κατοικώ στις παρυφής των πόλεων
μελετώ τα χαμόγελα των ανθρώπων
την γωνία του βλέμματος
ξεγέννησα την γυναίκα της διπλανής πόρτας
έσωσα ένα ερίφιο για σφαγή
και είμαι εγώ που άνοιξα το κουτί της Πανδώρας
ελευθέρωσα όλα τα του κόσμου αυτού
ύψωσα την σημαία της ομοζυγίας
και ανάθρεψα στο κόρφο μου φίδια και λύκους
αγαπημένα ζωντανά με θώπευαν και αυτά

είμαι γένους ουδετέρου με ουρά
και μια μικρή ελιά στο μέτωπο
το μυαλό μου κατρακυλάει
σε κάθε σημείο της γης
και συνθέτει ανθρώπους της στιγμής
που λιώνουν σαν παγωτό μήνα ζεστό Ιούλιο

Μαρία Πανούτσου
16/12/18