Η νύχτα


όπως η μελάνη που στάζει σ’ ένα άσπρο χαρτί
έτσι  αγγίζω τις  ριπές του δειλινού μιας μέρας  
εκεί στη  άκρη της γλώσσας, δες το σπυράκι  
στη άκρη της  χούφτας,  ένα λερωμένο  μαργαριτάρι  
μ’ ένα ποταμό από φιλιά αρχίζει το όνομά σου
ν’ αλλάζει να γίνεται ένα  σφουγγάρι από  μνήμες
σταλάζει η αγριάδα του κορμιού σου
κι ‘εντοπίζω  έναν χτύπο  δικό μου στο σύμπαν
σε αποκαλώ, σε φωνάζω,  αγέρα  αναστημένο
μήπως και  βρω μια  συγγένεια με την φύση
υπάρχει ένας τόπος  αγρυπνίας  με ανθρώπους
εμένα μου φτάνει ο ύπνος   της νύχτας κοντά σου  
την νύχτα που μας σκεπάζει και μας  ενώνει

Μαρία Πανούτσου
Νοέμβριος  16 / 2018

Always  searching
   for the missing years



Καράβι στολισμένο  
ετοιμόρροπο/
στην άκρη θαλάσσιου ύδατος/
εξατμίζεται

Αστόλιστο  δένδρο  
γυροφέρνω/
με  στολή ναυαγού/
πριν κυλίσει αργά στο σκοτάδι

Γιρλάντες απωθώ/  
μ’ ενοχή τρανταχτή/    
δώρα χαρμόσυνα/  
ατμόσφαιρας  λειψής


Ψαχουλεύω  στις  τσέπες  
του μυαλού μου/
περπατώ  
στο δωμάτιο αργά/

Σε φέρνω στολίδι
σε  δικό μου ζωγραφισμένο πίνακα/
και  αναρωτιέμαι
για την μορφή σου/


Έξω βοριάς/
μα να / ο  αιώνιος  Σίσυφος /  
κουβαλώντας τον σταυρό του/
μόλις γεννήθηκε
  

Σηκώνω τις λέξεις  
τις τραβώ απ’ το κορμί Σου/
καταπίνω τ’ όνομα Σου/
γεμίζουν τα σπλάχνα  μου ευλογία/
Σε θέλω  φίλο/



Ξεσκεπάζοντας  
βλέπω τα σημάδια Σου
άπιστε Πέτρο/
αναποδογυρίζω  εικόνες/
με τον Ρουμπλιόφ
να κλαίει γοερά/

Τι μένει απ’ την γιορτή γέννησης/
παρά ένας καημός/  
κι’ ένας λυγμός

Στην  άκρη της πόλης/
πάνω σε πέτρα άβολη
και κοφτερή/
Σε βλέπω/
  

Ένα παιδί που μόλις  μεγάλωσε/
δηλώνει  πίστη και  λέει/
  "Άφετε τα παιδία
και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με,
των γαρ τοιούτων εστίν
η βασιλεία των ουρανών"


Έξω/ ωχρή συννεφιά/
Σε σκέπτομαι στο κρύο/
και παγώνω/
Σε  αφήνω σκυφτό /και  σκεφτικό/
Χριστέ μου


Γυρνώ το βλέμμα μέσα/  
επιστρέφω στο χρέος /
εγκαταλείπω το χάος/

Τιτίβισμα παιδιών με καλεί/
εξιστορώ τον ερχομό Σου/
Λιβάνι / Χρυσός  και Σμύρνα/


Βάζω τα λόγια Σου
στο στόμα μου και πάω/
σε μια καρδιά δική Σου/  
και δική μου/  

Ο κύκλος  ξεκινά και πάλι/
Είναι Χριστούγεννα

And  I pray to God to have mercy upon me


I   love a man,
city  is not so cold,
time is a game,
for children and lovers
space, is a  game for stars,
moving between places,
to  find a corner,
for our naked bodies,
a little peaceful  venue,  
for our eternity,
I collect flowers,  
he is preparing  
the paper,  
we smile, as we are walking
having  inside our glance,  
the face of each other,
how easy Winter  is,
when you love someone,
not the love  
the utopia one,  
but the one
like a nectar-feeding insect
who is flying around the noise,  
and  not be able  to catch  it,
this   is  the  ‘winterlove’
a butterfly.



©Maria Panoutsou

Καράβι στολισμένο

ετοιμόρροπο/

στην άκρη θαλάσσιου ύδατος/

εξατμίζεται



Αστόλιστο  δένδρο

γυροφέρνω/

με  στολή ναυαγού/

πριν κυλίσει αργά στο σκοτάδι



Γιρλάντες απωθώ/

μ’ ενοχή τρανταχτή/

δώρα χαρμόσυνα/

ατμόσφαιρας  λειψής



Ψαχουλεύω  στις  τσέπες

του μυαλού μου/

περπατώ

στο δωμάτιο αργά/



Σε φέρνω στολίδι

σε  δικό μου ζωγραφισμένο πίνακα/

και  αναρωτιέμαι

για τη μορφή σου/



Έξω βοριάς/

μα να / ο  αιώνιος  Σίσυφος /

κουβαλώντας τον σταυρό του/

μόλις γεννήθηκε



Σηκώνω τις λέξεις

τις τραβώ απ’ το κορμί Σου/

καταπίνω τ’ όνομα Σου/

γεμίζουν τα σπλάχνα  μου ευλογία/

Σε θέλω  φίλο/



Ξεσκεπάζοντας

βλέπω τα σημάδια Σου

άπιστε Πέτρο/

αναποδογυρίζω  εικόνες/

με τον Ρουμπλιόφ

να κλαίει γοερά/



Τι μένει απ’ την γιορτή γέννησης/

παρά ένας καημός/

κι ένας λυγμός



Στην  άκρη της πόλης/

πάνω σε πέτρα άβολη

και κοφτερή/

Σε βλέπω/



Ένα παιδί που μόλις  μεγάλωσε/

δηλώνει  πίστη και  λέει/

«Άφετε τα παιδία

και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με,

των γαρ τοιούτων εστίν

η βασιλεία των ουρανών»



Έξω/ ωχρή συννεφιά/

Σε σκέπτομαι στο κρύο/

και παγώνω/

Σε  αφήνω σκυφτό /και  σκεφτικό/

Χριστέ μου



Γυρνώ το βλέμμα μέσα/

επιστρέφω στο χρέος /

εγκαταλείπω το χάος/



Τιτίβισμα παιδιών με καλεί/

εξιστορώ τον ερχομό Σου/

Λιβάνι / Χρυσός  και Σμύρνα/



Βάζω τα λόγια Σου

στο στόμα μου και πάω/

σε μια καρδιά δική Σου/

και δική μου/



Ο κύκλος  ξεκινά και πάλι/

Είναι Χριστούγεννα

δεν θα μπορέσω να  προλάβω λάθη
να διορθωθούν

με κατατρέχει μια αδημονία
που μοιάζει με τραίνο  φορτωμένο
με αιχμάλωτους

σέρνω μαζί μου ζωές που δεν κατανοώ
και ο χρόνος πιο λίγος από  διαδρομή

όλη η πλάση
συνηθισμένη με τα ερωτικά ζευγάρια
την άνοιξη
αλλά  και ο θάνατος
δεν πάει πίσω  σε επιτυχίες την ίδια εποχή

να θυμηθώ τι είναι πιο σημαντικό
οι εφορεύσεις ή τα θύματα ενός λοιμού;


οι Ερινύες κάθονται  σαν τις Καρυάτιδες
πάνω στο πρεβάζι του παράθυρου μου

και εγώ πλουτίζω την ζωή μου μέρα την μέρα
με ένα  αριθμό από ζεστά  φιλιά


Μαρία Πανούτσου

Friends are the scales
to approach the sky
M.P



Mε νανουρίζω και θυμάμαι.
Τότε που είδα έναν τυφλό,
να προσπερνά ένα δρόμο,
μια βροχερή μέρα του Οκτώβρη.

Ή τον ρόγχο, που έβγαινε
από το στόμα του θείου,
πριν πεθάνει μέρες έξη.


Έξω η πολιτεία κοιμάται
ένας  γέροντας κοιτά τον ουρανό

Ένα στρουμπουλό παιδί στην άδεια πλατεία μαζεύει  πώματα από κόκα κόλα.

Στο  Παράθυρο αντικρύ κουνήθηκε η κουρτίνα

Το διπλανό κτίριο σκοτεινό

Κάποιοι περαστικοί κοιτούν με περιέργεια

Την γωνία τα σκουπίδια  
σαν παρασκήνιο τσίρκου  εγκαταλελειμμένου


Αδημοσίευτη συλλογή.
©Μαρία Πανούτσου

Όχι άλλες αλλαγές προς
  το παρόν παρακαλώ…..


ολούθε πυκνό σύννεφο
μέσα ένα άδειο φλιτζάνι του καφέ
στο πιάτο ένα  ψίχουλο

έξω μια αδιαφορία
παραδίπλα ένα άδειο αυτοκίνητο
στον ουρανό ο ουρανός

στα σκουπίδια πεταμένα ρούχα και μποτίλιες
στο πεζοδρόμια μια ανατριχίλα
στην πλατεία ο κόσμος ελπίζει

στα μάτια μου ένα φως περιμένει
στα χέρια μου ένα χάδι έμεινε μετέωρο
στα πόδια μου μια ασάλευτη διαδρομή

στο μυαλό μου όλη  η γης
στη καρδία μου ένα χαμόγελο ενός αγνώστου
στο σώμα μου η ζωή

όλα είναι στην εντέλεια
δεν επιθυμώ να αλλάξει τίποτα
αυτός ο κόσμος είναι  ο δικός μου

εκεί πέρα μακριά μυρίζει κάτι άσχημο
εκεί πέρα από τον ορίζοντα βλέπω ένα πεσμένο σώμα
εκεί πέρα από κάθε  όριο ακούω ένα βρόγχο






  
Μαρία Πανούτσου 22 .10.2018