Γυναίκα παιδί και άλογο είμαι

   σε κάθε μου βήμα

πολεμιστής  χωρίς να το γνωρίζω

Siéntate,
Letra: Maria Panoutsou
Traducción del Griego: Antonio Chincoa






Siéntate,
coge una silla
y siéntate.
el sol está lejos aún
cuando llegue la hora
lo veremos
traerá luz y calor
lejos está todavía el sol
y hace frío
y hace frío
es,
cuando venga la hora
lo sentirás
lo sentiremos juntos
y te irás
siéntate,
coge una silla
y siéntate

Αφιερωμένο στην νήσο Κεα


Άτιτλο  1

Κοιτάζω το απέναντι  τοπίο
Τα δένδρα δέχονται ευλαβικά /
το ήπιο χρώμα του φθινοπώρου.

Στο λιβάδι το άσπρο/
των προβάτων  ξεχωρίζει /
και φαντάζομαι /την κίνηση
των σαγονιών τους.

Ο ουρανός/τα συντροφεύει
και ένα σύννεφο σπαρμένο/
από ψηλά.


Ούτε ίχνος λύπης.
Οι φιγούρες των ανθρώπων /
μικρές κουκίδες/ σημάδια/  
με βήμα αργό/ και πρόσωπα χαμογελαστά  /συγκεντρώνονται/
για το πριν το σκοτάδι/  
συμπόσιο χαράς / το καθημερινό.

Οι μυρωδιές μπερδεύονται/
και ένα αστέρι/ ετοιμάζεται να λάμψει.  








Άτιτλο 2

το χωριό είναι  ένα τεράστιο περιστέρι κουρασμένο
που βρέθηκε στην πλαγιά αυτού του τόπου  τυχαία  
και αποκοιμήθηκε μέχρι το  επόμενο φθινόπωρο

ξαποσταίνει και ξαποσταίνει   ρυθμικά
από φθινόπωρο σε φθινόπωρο
αναβάλλει το ταξίδι για άλλα μέρη
βρήκε στο τόπο αυτό κάτι τι που αγάπησε

αναβάλλει και την θυσία που είχε τάξει
για να σώσει τους ανθρώπους
αυτού του τόπου από το κουτί της Πανδώρας
τους ευλογεί που δεν βλέπουν όσα βλέπει
αυτό το τεράστιο πουλί  

που δεν ακούν τους υπόγειους  κραδασμούς
και δεν μυρίζουν το χώμα με το χρώμα της βροχής

ανάμεσα στους βράχους  αντηχούν τα βρύα και   οι  λειχήνες και τα ταπεινά κυκλάμινα και εκείνες οι μωβ ορχιδέες που διακοσμούν το βλέμμα μου που ρουφάει ακόμη και τα μικρά μυγάκια που γεμίζουν το φως με ανησυχία

στο χαρτί που  γράφω  ένας  σκουριασμένος  συνδετήρας με κρατά   σε μια ενδιαφέρουσα παρένθεση  

  








Άτιτλο   3


Κάτω  από την στέγη του σπιτιού μου
Μετρώ τις ώρες που μου μένουν
Μέχρι τον χρόνο να προφτάσω
Τα σπίτια  γύρω μου
Κοιτούν, συντροφεύουν, εξερευνούν
Το βλέμμα πέρα μακριά τραβιέται
εκεί μέχρι να σκοτεινιάσει στα δένδρα, το φως

Χρόνια και χρόνια εδώ
χωρίς τέλος και αρχή
αφού τέλος και αρχή
μοιάζουν τόσο

Αφήνω πίσω μου το χθες
και ανακράζω
τις ιστορίες των ανθρώπων
καθώς  απαριθμώ τα σπίτια
ανοίγω μόνη  τα παράθυρα
τις πόρτες
ακτινοβολώ και εξιστορώ

Οι τοίχοι, τα κουφώματα, η μούχλα,
η υγρασία
η σημασία του χρόνου, και όχι μόνο στους τοίχους
αλλά και στους άνθρωπος  που απουσιάζουν
ποιος ξέρει προς τα πού, τα βήματα τους

Ο ουρανός αναλλοίωτος  και η γης αυλακωμένη


Μαρία Πανούτσου 03.10.18

Δύο ποιήματα

L.............................
LA......................­.....
LAN........................
LANG......................
LANG­S...................
LANGSA...................
LANGSAM
Tο πολύ νερό γεμίζει τις φλέβες μου
όνειρα κάνω και δίνω ώθηση στις ώρες
που δεν μου φτάνει τίποτα
ή είμαι λίγη για οτιδήποτε
στάζω κούραση

---

Την ευχαρίστηση να βρω στα χίλια ψιθυρίσματα,
στην σιωπή,
και στο γλυκό φως.
Του αστείου την αντίδραση.

©Μαρία Πανούτσου
Αδημοσίευτα

Άτιτλο 2

το χωριό είναι ένα τεράστιο περιστέρι κουρασμένο
που βρέθηκε στην πλαγιά αυτού του τόπου τυχαία
και αποκοιμήθηκε μέχρι το επόμενο φθινόπωρο

ξαποσταίνει και ξαποσταίνει ρυθμικά
από φθινόπωρο σε φθινόπωρο
αναβάλλει το ταξίδι για άλλα μέρη
βρήκε στο τόπο αυτό κάτι τι που αγάπησε

αναβάλλει και την θυσία που είχε τάξει
για να σώσει τους ανθρώπους
αυτού του τόπου από το κουτί της Πανδώρας
τους ευλογεί που δεν βλέπουν όσα βλέπει
αυτό το τεράστιο πουλί

που δεν ακούν τους υπόγειους κραδασμούς
και δεν μυρίζουν το χώμα με το χρώμα της βροχής

ανάμεσα στους βράχους αντηχούν τα βρύα και οι λειχήνες και τα ταπεινά κυκλάμινα και εκείνες οι μωβ ορχιδέες που διακοσμούν το βλέμμα μου που ρουφάει ακόμη και τα μικρά μυγάκια που γεμίζουν το φως με ανησυχία

στο χαρτί που γράφω ένας σκουριασμένος συνδετήρας με κρατά σε μια ενδιαφέρουσα παρένθεση

Μαρία Πανούτσου 03.10.18

Στον αγαπημένο

Μην κρυφακούτε τα ιερά τα λόγια

…..η γλώσσα των ερωτευμένων
είναι γλώσσα σκληρή και τρυφερή /
είναι πρόστυχη και αγία/
είναι ζωή και θάνατος/
είναι αρρώστια και υγεία/
παιχνίδι και ανία/
όλες οι εποχές του έτους
όλες οι μέρες/και οι νύχτες

θεσπέσια μέρα και νύχτα
ξαγρύπνια του νου και της ψυχής/
που παραδίνεσαι χωρίς αιδώ/
σ ένα και μόνο άνθρωπο/ έναν/

πως περιγράφεται η αίσθηση αυτή/
παρά μόνο με την αγνότητα ενός παιδιού/
με το χαμόγελο μιας γιαγιάς
στο κατώφλι καθισμένη /
ενός παππού που κρατά/
ένα κουτί με φωτογραφίες /
αλλοιωμένες από τον χρόνο/
με τον γεωργό που ανακαλύπτει
τα νέα φυτά/ σκυφτός

αυτή είναι η γλώσσα του ερώτα
με τον τσοπάνο που βατεύει την προβατίνα/
με τον άνδρα που γυρνά από τον πόλεμο/ με τον έφηβο που ψαχουλεύει το βρακί και ονειρεύεται ορθός/με την γυναίκα που αγαπά και περιμένει /αυτή είναι η γλώσσα του έρωτα/ μια ιερή σημαδεμένη από τον χρόνο και την σάρκα μιλιούνια οι άνθρωποι στην ζεστασιά της ……

μαρία πανούτσου


Ne pas écouter les mots sacrés

... la langue des amants
la langue est dure et tendre /
est vil et saint /
est la vie et la mort /
est la maladie et la santé /
jouet et ennui /
toutes les saisons de l'année
tous les jours / nuits

Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου 1966
  
Αγαπητέ Andre


Αναρωτιέμαι

Αναρωτιέμαι/η μυρωδιά της μασχάλης σου/

θαμπορούσε να  με ζήσει και μόνο..



Αν η ρωμαλέα  σκοτεινιά /που αντικρίζω  στα σκέλια σου/ τα μάτια μου να’βλεπαν και μόνο/



Αναρωτιέμαι  τι είναι αυτό που κατέχεις/ και  που εμένα μου λείπει /



Αναρωτιέμαι /αν τα δυο χέρια  και τα δυο  σου χείλη / μπορούν να κρατήσουν  ορθό / ένα σώμα/



Αναρωτιέμαι/ αν η τροφή σου είμαι εγώ  /και μπορώ   την πόρτα της καρδιάς  σου  /ανοιχτή να κρατώ/

τι θα μου’λεγες τις νύχτες του χειμώνα /





Αναρωτιέμαι γιατί σε κάθε σου λέξη /βρίσκω ένα   πούπουλο  σε χρώμαωχρό/

να γαργαλάει το  δέρμα μου  /έτοιμο  κι’ αυτό/ να σου δοθεί/

Αναρωτιέμαι/

γιατί  / αφού  σ’ αγγίζω/ μια βελόνα είσαι θανάτου/





Πράξεις

Θα μπορούσα να γευτώ  την σάρκα σου στα δόντια μου/ και το αίμα σου να ρέει  πάνω στο σώμα  μου/ δροσιά αιώνια /θα μπορούσα/



Τo ακούμπημα στο στήθος μου/  επάνω στην κοιλιά /ανάμεσα στα πόδια μου/ να  σε  κρατά  σφικτά/



Σ’ ένα κουτάκι ζωγραφισμένο με μελάνι / έβαλα  λίγο από τα υγρά σου / χθες/καθώς  άφηνες  ζεστό ένα σώμα  /   και με τον χρόνο/ κεχριμπάρι θα γίνει/ κόσμημα/ένα προσκύνημα/ στο λαιμό/ στο στέρνο  μου /σημάδι βαθύ/

Άφησε τον χρόνο να περάσει επάνω μας αγαπημένε μου /ν’ αφήσει μια γραμμή /ατέλειωτου πόθου/  να σε κρατά  από’τα  χέρια και από τα’ πόδια/ να σε κρατά απ’ τα σπλάχνα/ απ’ το μήλο του Αδάμ  /να σε κρατώ / και να μη μου φτάνει/



Προς τα πού  είναι η ανατολή και η δύση  πες μου /να στείλω  μηνύματα και ξόρκια / ν’ αφανίσω ότι αγάπησα/



Επίλογος



Je  suisune femme  amoureuse

une femme/ totalementheureuse/

ettotalementtsiste

Viens: de:

PRENDRE

ENTRE

COMPRENDRE

RE- JOINDRE

DEFENDRE

VENDRE

ATTENDRE,

PRETENDER



Andre
Ο ΈΡΩΤΑΣ  ΕΙΝΑΙ ΔΆΝΕΙΟ.  ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ