Η ψυχή μου ανταριάζεται



Μοσχοβολάει το άπλωμα σου
Αγαπημένε άνδρα
Πλουτίζει το στήθος μου
Με αγάπης ευωδιές λουλούδια
Αιώνια  η ανάσα σου
Σκεπάζει το πρόσωπο μου
Και των χεριών σου η  ορμή
Με συναρπάζει
Τα βιώματα σου έσωσα
Καθώς  εχθές εσύ έτρεχες
Σε  βραχοστό-
λιστoυς,  δρόμους
Και τις δικές  μου αυταπάτες,
η ψυχή μου αρνήθηκε

Μαρία Πανούτσου

21.9.18

Μαρία Πανούτσου


Μια  τόση μικρή αλήθεια/
που όμως αρκετή /
για να σημαδεύσει την νέα εποχή/



1 συν 1


Το ένα και μοναδικό/ξεπροβάλλει σ’ ένα άνοιγμα
το λέμε παράθυρο/για πιο εύκολα/ το λέμε ουρανό/

Υπάρχει γύρω μας / ένα πέπλο  στοργής  για το άγνωστο
χωρίς όνομα/ χωρίς θεό/περπατάει στα τέσσερα/

ψελλίζει λόγια μισά/ με το χρώμα της άβυσσος/
βυζαίνει από στήθος γυναίκας/που έζησε/κάποτε
                                

    
Μου λείπουν οι λέξεις



Βαδίζω ανάμεσα σε δολοφόνους/
κι ο κόσμος σπρώχνει κάθε όμορφο /
στην λίμνη της Δυσδαιμόνας/
κοιτώ στο βάθος της λίμνης/
μια νύχτα χωρίς φεγγάρι  
και τα φως /που αναδυόταν από εκεί /
φώτιζε όλον το κόσμο  τον γνωστό/
και τότε ένας άγγελος με κρότο βροντερό/
ξεχύθηκε/ σαν ένα πελώριο κήτος της λίμνης /
και  αυτό το τέρας/ κατέβασε τον ουρανό για χάρη μου/
μέχρι το σημείο να γευτώ  το θείο τραγί του Σκαρίμπα/
και εκεί πόθος κι’ εφιάλτης/ με πήρε στα δυο του  χέρια/
ώσπου  η σκηνή αυτή  έγινε πραγματικότης/
κι’ όμως δεν πίστευα ότι έβλεπα
και έτσι με έραψε επάνω του/ το κήτος/
και  ενωμένοι / περπατούσαμε παράξενοι
και  φωτεινοί/
όμως μου λείπουν οι λέξεις  / μου λείπουν οι λέξεις/
γιατί το κήτος δεν μιλούσε/
αλλά βρυχάτο/σαν ένα πληγωμένο  λιοντάρι/
νομίζω ότι ξέφτισαν οι ιστορίες των πόλεων/
και η  ιστορία του κάθε ανθρώπου/
αναρριχάται  σαν ένα στιβαρό αμπέλι/
και τυλίγει ορμητικά  το σύμπαν /

Maria Panoutsou

Σπάσε την στάμνα


Έλα να σβήσουμε τα πρόσωπά μας/
και τα ονόματα  γραμμένα
μόνο στην άμμο/ δίπλα στην θάλασσα/

Άσε να ξεβραστούμε τυχαία
σε μια παραλία αυτού του κόσμου/
χωρίς ταυτότητα /με αμνησία στο κορμί/

Έλα και πλάγιασε δίπλα μου/ ξένος με ξένη/
αλλά με εκείνη την αγάπη  που ζήσαμε/
εκείνα τα δευτερόλεπτα/

Μην παρασύρεσαι / εκεί είμαι στην γωνία/
περιμένω με αγωνία /το απρόσωπο πρόσωπο/

Τον άνθρωπο χωρίς τα λόγια/
Τον άνδρα χωρίς τον σκοπό/

Μεγάλωσε  ο χρόνος/
και  κυλά ο ουρανός / στα όνειρα μου/

Με μια παντιέρα  ανεμίζω/  
και σημαδεύω  την άφιξη σου/

Δεν χάνεται η λέξη που ειπώθηκε/
σε μια στιγμή/
που το αίμα κυλούσε γοργά/

Μαρία Πανουτσου
24.06.2018

Δεν υμνούμε μόνο το φως


είμαι εδώ για να σας θυμίζω
την ώρα της ανάπαυσης
του δειλινού την ώρα
μεταθανάτια ώρα της αυγής
και της λευκής νύχτας την θερμότητα


εκεί που ξενυχτούσαν γυμνά σώματα
του πόνου και   της θύμησης
της νοσταλγίας παιδιά
να σας θυμίσω ό τι σκοτεινό κι' ολέθριο
Κασσάνδρας τραγούδι καθάριο κοφτερό


δεν αντιστέκομαι  σε τρεχούμενα νερά
σε πεδιάδες χλοερές
και σε βουνά  απάτητα
και τις σημαίες π' ανεμίζουν
μεσίστιες κάπου  σχισμένες λερωμένες


αλλά καβάλα  στις ιστορίες μου
με κερινα χαρια και  ομιωματα
βαδίζω σταθερά και άλλοτε  τρικλίζοντας
αναζητώντας  κόκκο  
δεν ξέρω πια τι κόκκο αναζητώ  







©Μαρία Πανούτσου

Θυμάστε τις βελόνες της γιαγιάς/
Έτσουζαν/
Μικρές σταλαγματιές αίματος/
Mικρές μπαλίτσες λαμπερές
Ποικίλες στιγμές μιας αίσθησης/


Θυμάμαι τον έρωτα/ όταν ερωτεύομαι
Τότε ξαναγεννιέται /από τις στάχτες του/
Μια τιμωρία ξεχασμένη/


Εκεί που πριν ηρεμία και σιγουριά/
Ισορροπία όμοια με του γλάρου πέταγμα/
Τώρα καταιγίδα πάνω σε βράχια αιχμηρά/
Εκεί κι ο φοβερός εχθρός /καραδοκεί/
Ερχόμενος από το πουθενά/
Τώρα στο πουθενά με πάει/


Προβάλει ένας άγνωστος βλοσυρός/
Άσχημος/ φριχτός/
Μυρωδιές του σκότους/
Όπως μια σκιά/
Που ξεπερνάς/
Απρόσκλητη/ και ήδη γνώριμη


Αδέξιος /αδύναμος/ άλογος/
Γεμάτος με τα όχι μου/ ο άγνωστος
Με τις απαγορεύσεις μου/
Και τότε υποταγμένη ακόμη μια φορά
Παλεύω /με νικάς /σε ξεχνώ /
Παλεύω / σε ξεχνώ
Μια ζωή νίκες και αντίο/
Για μια νύχτα κόμη /
Σε στρώματα/ άστρωτα/


Ένας ξένος με τραβολογά/
Και απαιτεί/
Να ρουφήξει την ψυχή μου/
Ξένε μου/ λυπήσου με/


Δεν έχτισα ακόμη τον κόσμο μου/
Δεν μεγάλωσα ακόμη τ’ όνειρο μου/
Δεν βοήθησα την άνοιξη να έρχεται πιο συχνά/
Ένα τετράδιο άδειο που περιμένει γράμματα/
Μπερδεμένα και λυπητερά / είσαι έρωτα/
Μέχρι που χάνεις τα φτερά σου/


Εκλιπαρώ την ομορφιά της ησυχίας/
Με το σώμα σιωπηλό /και κρυφά ζωντανό
Σκαλίζω τις ώρες/ πίνω απ’ τις πηγές της ζωής/


Ευφραίνομαι την ομορφιά /
Και ριγώ στον όλεθρο του κόσμου/
Χορεύω τις ώρες τις νύχτας/
Και τότε εκεί που όλα με αφορούν/
Να η ταραχή και φόβος/


Ένας τελικό αφανισμός/
Έγινε πρόσωπο και φωνή/
Λέξεις και κινήσεις/
Φωτιά και ιδρώτα/


Θυμάμαι /αίμα με αίμα /που τραγουδά/
Σαν μια τσιγγάνα/ τρελή και νέα/
Σαν ένα παιδί που τρέχει/


Ο πόνος της άρνησης/
Μπροστά γκρεμός και πίσω κόλαση/
Διαλέγω την άρνηση/
Και λυπημένη αποχαιρετώ τον άγνωστο /
Διαλέγω την άρνηση στον έρωτα/
Ξανά στις βελόνες που τσούζουν/


Πια το σώμα κατάδικο/
Χωρίς τραβήγματα/
Της καρδιάς και των σπλάχνων/


Copyright © Μαρία Πανούτσου

δεν ζήτω τίποτα
ας μείνω μόνη κάτω από ένα δένδρο
πλατύφυλλο
ξέρω ότι θα επιβιώσω
όσο ο θεός το θέλει

μ.π
από τα στενά και τα δύσκολα

Κίνηση αυθόρμητη

βήματα αβέβαια,
μπουσούλισμα,
τρεμουλιαστά τρεξίματα
ματιές με χρόνο άπειρο
αναζήτηση αγκαλιάς
ζεστασιά αιώνια
στόμα που ανοίγει αχόρταγο για ήχους
κάρδια που σφυροκοπά
και βγαίνει ώρες ώρες από τα στήθια
γυρίζει το κεφάλι και κοιτά
μόνο το αίμα δεν φαίνεται/
ζαλίζεται γελά και κλαίει
μαγεύεται και αφήνεται
σε κούνια αγκαλιά σε χέρια στιβαρά
εκρήγνυται από αγάπη και λέει μαααμαααα

@jΜαρία Πανούτσου
Μικρή Συλλογή