δεν σε ζήτησα ούτε στα όνειρα μου
σαν ένα  κρινάκι  της άμμου
μέσα στο κατακαλόκαιρο
ήρθες
και έπιασες τις εποχές από την αρχή
μένει το φθινόπωρο
να δούμε χρώματα της βροχής
και τα πουλιά
που κελαηδούν
αλλόκοτα  τον μήνα  Νοέμβριο

Μαρία Πανούτσου

Κρίνος είσαι

δεν σε ζήτησα ούτε στα όνειρα μου
σαν ένα κρινάκι της άμμου/
μέσα στο κατακαλόκαιρο
ήρθες/
και έπιασες τις εποχές από την αρχή/
μένει το φθινόπωρο/
να δούμε χρώματα της βροχής/
και τα πουλιά/
που κελαηδούν
αλλόκοτα/ τον μήνα Νοέμβριο/

Μαρία Πανούτσου
Ιούνιος 2018

οι πέτρες/
κι' αυτοί που τις μαζεύουν /
και μαζί τους και εγώ/
και τα παιδιά/  
και οι γέροι /
σκύβουμε γιατί έτσι πρέπει/
δονηπαθούντες/

για μια στιγμή/
ένα ποτάμι από χαμόγελα/
που ξεκινά από τις πέτρες/
που μοιάζουν ασάλευτες
και που δεν είναι/
σκορπιούνται τότε/ στο σώμα  

Μαρία Πανούτσου

Έλα να σβήσουμε τα πρόσωπά μας
Και τα ονόματα γραμμένα
μόνο στην άμμο δίπλα στην θάλασσα

Άσε να ξεβραστούμε τυχαία
σε μια παραλία αυτού του κόσμου
Χωρίς ταυτότητα με αμνησία στο κορμί

Έλα και πλάγιασε δίπλα μου ξένος με ξένη
Αλλά με εκείνη την αγάπη που ζήσαμε
εκείνα τα δευτερόλεπτα

Μην παρασύρεσαι εκεί είμαι στην γωνία
Περιμένω με αγωνία το απρόσωπο πρόσωπο

Τον άνθρωπο χωρίς τα λόγια
Τον άνδρα χωρίς τον σκοπό

Μεγάλωσε ο χρόνος
και κυλά ο ουρανός στα όνειρα μου

Με μια παντιέρα ανεμίζω
και σημαδεύω την άφιξη σου

δεν χάνεται η λέξη που ειπώθηκε
σε μια στιγμή
που το αίμα κυλούσε γοργά

Μαρία Πανουτσου
24.06.2018

στους ήχους μιας μουσικής

δυο βήματα προς εσένα
αρκούν να ξεδιπλώσουν
θάλασσα και ουρανό μαζί
στα πόδια μου μπροστά

εγώ
τόσο καλά κρυμμένη
πεισιθάνατια
και εσύ
δώρο από δένδρο της γνώσης

τι σημασία έχει

τι θα ήθελα

σημασία έχει ό τι συμβαίνει
κάθε στιγμή
της μέρας
και της νύχτας
απρόσκλητο

Μαρία Πανούτσου
20 June 2018

Πριν λαλήσει ο πετεινός θα με αρνηθείς τρεις φορές..

Ο εφιάλτης

Ήταν μια εικόνα θολή.
Πολλοί άνθρωπου ξεγλιστρούσαν από μια γωνία
και έφταναν μέχρι την θάλασσα.
Δεν άκουγε ήχο, μόνο έβλεπε την εικόνα
να κατηφορίζει αργά.

Το πένθος

Ευλογούσε την ώρα, που ήταν όλα σιωπηλά.
Όλα είχαν τελειώσει εχθές.

Σήμερα το σώμα της μουδιασμένο ακόμη.
καρτερούσε την ησυχία.

Μόνο το βλέμμα της τον αναζήτησε.
Τότε θυμήθηκε ότι δεν θα τον ξανάβλεπε ποτέ.

Το ρίγος

Ανάμεσα τους μεσολαβούσε ένα τραπέζι.
Γύρω το τοπίο αδιάφορο .
Άγγιζαν το τραπέζι με τα δάχτυλα των χεριών τους,
σαν να έστελναν κείμενο κρυφό, ο ένας στον άλλον.

Μόνο οι ματιές τους καθαρά αποτύπωναν,
τον έρωτα που τρύπωσε στο κορμί τους.
Και ταπεινά και ντροπαλά σιωπούσαν.

Μ.Π.

Δεν θα μπορέσω να προλάβω λάθη,
να διορθώσω.
Με κατατρέχει μια ανυπομονησία,
που μοιάζει με τραίνο φορτωμένο με αιχμαλώτους.

Σέρνω μαζί μου ζωές που δεν κατανοώ,
αλλά αισθάνομαι
Και ο χρόνος, είναι πιο λίγος απ’ όλη την διαδρομή.

Όλη η πλάση,
συνηθισμένη με τα ερωτικά ζευγάρια την άνοιξη

Αλλά και ο θάνατος,
δεν πάει πίσω σε επιτυχίες την ίδια εποχή.

Να θυμηθώ τι είναι πιο σημαντικό,
Οι εφορεύσεις ή τα θύματα ενός λοιμού;

μαρία πανούτσου