Μαρία Πανούτσου
  Ο Μπερές
                                        
Αφιερώνεται στην Αλέξία από την Αμμόχωστο





Φεβρουάριος.
Δεν έχει σημασία ποια χρονολογία.
Της Ιστορίας καμώματα οι χρονολογίες.
Έχει σημασία όμως πότε.
Ναι,
πριν από .. ή μετά από….
Εκεί…….που ακριβώς.
Εκεί στην θάλασσα.
Φεβρουάριος μήνας.
Μέσα στην θάλασσα.
Εκεί που πριν λίγο,
με το μπερέ, τον μπλε, μαθήτριας,
πεταμένο ανέμελα πάνω στην άμμο.


Τώρα στην θάλασσα ένα ψάρι άσπρο λιγνό,
με μακριά καστανά μαλλιά,
που επιπλέουν και δίνουν  σημάδι και ίχνος.

Το σχολείο κοντά,
το σπίτι κοντά
κι’ οι λεμονιές εκεί
οι φίλοι κοντά,
η εκκλησία κοντά,
το παζάρι εκεί,
η αγορά και ο τρούλος,
τα θρανία στην σειρά.

Κι ’ ο πρώτος στηθόδεσμος και τα μυωπικά γυαλάκια  μου εκεί,
αυτό το στήθος αυτή η εφηβεία ήρθε τόσο πρόωρα..
δεν ήξερα τι ήταν,
αρρώστια ή μεγάλωνα;
Στο Βαρώσι,ι στην πάλη της άμμου,
στην Αμμόχωστο.

Στο κατηχητικό με τον μπερέ στο χέρι
και στην εφημερίδα του σχολείου
με τον κοντυλοφόρο, και μελάνια αχνιστά.

Η λεμονάδα με τριμμένο λεμόνι
από το κήπο του σπιτιού,
στο μάθημα μαγειρικής,
ξετρέλανε τους φίλους της οικογένειας,
όλα εκεί,
με τα σημάδια της ψυχής μου,
και το σημάδι στο χέρι το δεξί,
όλα εκεί..
Ι Ιουνίου 2018

Στην ενότητα ‘ ιστορία του τόπου μου’

Coccinella, mia amica


Κάποτε έσμιξαν για λίγες μέρες,
δυο πασχαλίτσες.

Τυχαία,
πάνω σε ένα ανθισμένο λουλούδι,
που μόλις είχε στεγνώσει τα πέταλά του,
απ’ την ανοιξιάτικη βροχούλα.

Αφέθηκαν εκεί.
Και έτσι πέρασαν στην αιωνιότητα.

Μαρία Πανούτσου
Ρεμβάζοντας

{…..} Τους αιώνες διατρέχαμε,
Να βρει ο ένας τον άλλον
Και τώρα ο παντοδύναμος χρόνος
Μας ανταμώνει ξανά
Κάτω από την φούστα μου κρύβω
Ένα μαχαίρι
Ένα άστρο
Ένα ποτήρι νερό
Και το φιλί σου {…….}
​
Μαρία Πανούτσου

Μαρία Πανούτσου
Να θυμάσαι
Αφιερωμένο εξαιρετικά




Δεν είσαι ένα πρόσωπο  
Είσαι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο
Συγκεκριμένα χείλι
Και η φαβορίτα εκεί κοντά
Σ’ ένα αυτί συγκεκριμένο
Που του μιλώ  


Συγκεκριμένη και η μύτη  
Και το δέρμα και  η υφή του
Συγκεκριμένο και το στέρνο
Με τις θηλές να εξέχουν
Μέση, γοφοί, συγκεκριμένα  όλα  
Ένα σώμα που απλώνεται και φέγγει
Και παρασύρει όλα τα ανδρικά σώματα
Σε ένα τραγούδι λίγο λυπητερό


Μαδάω την μαργαρίτα  
Και την ρωτώ
Μ’ αγαπά δεν μ’ αγαπά


Να θυμάσαι τις στιγμές που μ’ αρνήθηκες
Τα μάτια που σε λάτρεψαν
Τα χέρια που μίλησαν
Μα  πιότερο να θυμάσαι
Πως τα σώματα μας όταν πλησιάζει το ένα το άλλο
Είχαν γιορτή
Και μια γαλήνη απλωνόταν, γαλήνη ζωής
Σε όλα τα μέλη μας  
Είναι το σώμα,
Ένα δώρο να θυμάσαι  


Τους αιώνες διατρέχαμε,
Να βρει ο ένας τον άλλον
Και τώρα ο παντοδύναμος  χρόνος  
Μας ανταμώνει ξανά


Κάτω από την φούστα μου κρύβω
Ένα μαχαίρι
Ένα άστρο  
Ένα ποτήρι νερό
Και το φιλί σου
Για ασφάλεια, μη με χάσεις, μην χαθούμε,
Φύτεψε με στις γυναίκες που πλαγιάζεις
Στρίμωξε με, μέσα στ’  όνειρα σου
Και μην περιμένεις την γνωστή  λέξη
Δεν θα την προφέρω για σένα
Βρήκα μια άγνωστη λέξη  για σένα μόνο
«Σ ‘αγαπώ»



Επίλογος. Αν  όλοι οι άνθρωποι  ήταν την ίδια στιγμή ερωτευμένοι, τότε σε όλη την γη,  θα απλωνόταν απ’ άκρη σ’ άκρη  αυτόματα,  η ειρήνη.​

Μαρία Πανούτσου




Σε κέρδισε η αγάπη μου
Όπως κερδίζει ο ήλιος τον αέρα.
Τις ιστορίες που γέννησες
Για προσωπική ευχαρίστηση,
Δεν έφτασαν το μεγαλείο μιας δόξας
Όμως εγώ δεν πόθησα την δόξα,
Πιότερο από τον άνεμο και το φεγγάρι,

Αλλά το μέτωπο σου
Που πρώτο χρωματίζεται  
Και από τα χείλια σου
Που πρώτα αυτά γεύονται
Την νοσταλγία μου

Ναι είναι αλήθεια σε πόθησα πιότερο
Και από την νοσταλγία
Πιότερο από την ίδια σου την σκέψη
Που σαλεύει να με τοποθετήσει
Στα ουράνια ή σε πηγάδι
Με κομμάτια απ’ το κορμί σου

Έτσι έφτασα σε σένα
Από την οδό της άρνησης
Να μπω ή να μη μπω
Να σε αγαπήσω ή όχι
Να σε ζητήσω ή όχι
Να σε παγιδεύσω η όχι
Να ζήσω ή όχι

Η πραγματικότητα η δική σου
Με βρίσκει ανέτοιμη για σένα
Δεν ξέρω από πού να φυλαχτώ
Πια στάση να κρατήσω
Πιο φόρεμα να βάλω
Πώς να σου χαμογελάσω
Πώς να πλαγιάσω πλάι σου
.
Ναι, με βρήκες ανέτοιμη
Γι’ αγάπη ερωτική
Και ξάφνου έγινε το θαύμα
Να σε λατρέψω θέλω
Όπως ο γύπας , το αθώο αρνί
Όπως λιοντάρι, το ψοφίμι
Κι αυτό ασάλευτο στο ξερό χορτάρι
Όπως γυναίκα εγκυμονούσα
Τον λατρευτό της άνδρα

Ας σμίξουμε σαν δυο αστέρια
Που κατεβαίνουν με ορμή στην γη
Σαν δυο πουλιά τραυματισμένα
Από το ίδιο βόλι
ας σμίξουμε μια βραδιά
Σ ένα τοπίο λιτό και καθαρό
Όπως δυο κύτταρα
Όπου ‘ο λόγος’ τα ονομάζει ζωή

Αφιερώνεται στον W.B Y

Μαρία Πανούτσου





αγκάλιασε με ξανά και ξανά
όπως εσύ ξέρεις μόνο

μη φοβάσαι, αντέχω  
σφίξε με μέχρι να λιώσω

μη  ντρέπεσαι  
ζήτησε μου να σου φιλώ τα πόδια
κάθε λεπτό

κρύψε με στις πιο κρυφές γωνιές
για σένα μόνο υπάρχω,

σβήσε κάθε απόσταση που μας χωρίζει
νύχτα ή  μέρα

τροφή μου το σάλιο σου
και οι μικρές δικές σου φωνούλες

αυτές που με μπερδεύουν για το ποιος είσαι
τότε σε θέλω πιο  βαθιά  

δεν είμαι άνθρωπος πια
παρά μόνο ένα  δικό σου  εργαλείο αγάπης

τι σου γράφω.....
αφού ό τι νοιώθω δεν είναι μπορετό να ειπωθεί με λόγια
παρά μόνο με σιωπή




Μαρία Πανούτσου. Ποίημα για τον Αγαπημένο. Ξεκίκησε  τον Δεκέμβριο  του 2017 και  γράφεται ακόμη

Μαρία Πανούτσου

Ο δικός μου   Άνδρας


Είσαι  το φως που τυφλώνει

Ένα κουτί  μαγικό

Μια συλλογή  από χαμόγελα

Ένα  σπίτι  γεμάτο

Ένα λουλούδι  παραδείσου

Μια αγκαλιά  

Δυο χέρια  ζεστά

Μια λαχτάρα  

Είσαι   η μέρα και  η νύχτα

Είσαι  το φως και η σκιά

Είσαι ο καθαρός ουρανός

Είσαι η αστραπή που σκοτώνει

Είσαι ο Αδάμ

Είσαι  το πλευρό μου

Είσαι   η εκπνοή μου

Είσαι   η ανησυχία μου

Είσαι  οι πρώτες στάλες  της βροχής

Είσαι   ο άλλος  μου εαυτός

Είσαι   το μυστήριο της ζωής

Είσαι  το άπειρο

Είσαι ότι δεν μπορώ να κατακτήσω

Είσαι  αυτό που ονομάζουν οι άνθρωποι αγάπη

Είσαι η φωτιά

Είσαι  η ουσία




Είσαι   ο θάνατός μου  

Είσαι  το απερίγραφτο

Είσαι ένα περιβόλι με τα σπάνια φρούτα

Είσαι το κουτί  της Πανδώρας.

Είσαι  η ζωή  που θα θέλαμε να έχουμε

Είσαι   αυτό που δεν ορίζεται

Είσαι η στιγμή  στη αιωνιότητα

Είσαι  αυτό που δεν έχει τέλος

Τίποτα δεν πάει χαμένο από σένα  



Μάιος  2018
Στον  Αγαπημένο