Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
 
MARIA PANOUTSOU Mar 2017
έγραφε και σφράγιζε
γκραβούρες  μηλαράκια

μήλο κρασάτο κράταγε
και το παιδί ζωγράφιζε

το μήλο  της έριδας
το κόκκινο μήλο της Εύας

στον πίνακα  αιδοίο και πέος
στριγκλίζουν τα στήθη βουβά

τα μήλα των Εσπερίδων
και το στερνό μήλο της μέρας



Μαρία Πανούτσου
copyright © all rights reserved
MARIA PANOUTSOU Mar 2017
ΕΛΠΗΝΩΡ  ΙΙ


Τι να πω και τι να ομολογήσω
σε μια πέτρα βάζω φτερά
στο   όνειρο ρίχνω πυκνή φωτιά
αφήνω  ψηλά το ενύπνιο αυτό
να γύρει να πλαντάξει σε βουνό κρυφό
συχνά στους πρόποδες βρισκόμουν,
θα μείνω
να αισθανθώ ποια είμαι και τι  κάνω
και έμεινα σκεπτόμενη  την άλλη μέρα
πως  είναι να διαβώ μια ξένη χώρα,
πέρα
να φύγω από λάθη  στεναγμούς
να κολυμπώ σε άδεια βάθη  λυτρωμούς
και τότε είδα ένα άστρο να θολώνει παγερά  
δεν ήταν το φως που στέρεψε στερνά
αλλά τα δυο μου μάτια κλειστά και αρνητικά  
και είπα δυο λέξεις  μαγικές  να ομορφύνει το σκοτάδι
κάθε μου πράξη και  αίσθημα μέσα στο βράδυ    
μα ξύπνησα  
από όνειρο  και μ ένα χαμόγελο  πίσω από  το στόμα
καθώς η μέρα άρχιζε με ένα βιβλίο του Ελπήνορα  
μικρό με φύλλα  από καπνό, λεβάντα, φαγωμένα  


©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ
  
copyright © all rights reserved
MARIA PANOUTSOU Mar 2017
σε παγωμένη λίμνη θα πέσω/

με ένα τρεμούλιασμα στο σώμα/

τριχούλες ανυψώνονται προς  ουρανόν/

θα βυθιστεί με θέληση μέχρι τον πάτο/

με  σώμα να αφουγκράζεται / μόνο / ναι μόνο/

χορός μέσ  το νερό/ που αναρωτιέται για μένα /

με κυκλικούς  κυματισμούς/ ποια είμαι/
τι θέλω/
που πάω


© Μαρία Πανούτσου
Αδημοσίευτη ποιητική συλλογή
MARIA PANOUTSOU·SATURDAY, 4 MARCH 2017
MARIA PANOUTSOU Mar 2017
There was a time when any common bird
Could make me sing in unison
by Oscar Wilde



αλαργεύει το πουλί λεύτερο/
την μικρή ελπίδα/τυφλό από χαρά/

ανέμελα σε δίνη υγρή/σε κουτί χάρτινο/
φυλαγμένο από χέρι/ανθρώπινο/

θυμάται πως δεν είναι πουλί/ αλλά παιδί
σκέψου, πουλί χαμένο, σε κάμαρη άσπρη

τρελό χτυπιέται από τοίχο /σε τοίχο
ματώνει το κάτασπρο/ το κεφάλι γερμένο

αφήνεται απλά στην τύχη/να σβήσει/
μοιάζει με δερβίσικο χορό η γραφή του

καθώς οι φτερούγες/ αγγίζουν τη ύλη
αισθάνομαι τον χαμό/του αναριγώντας

η φύση ίδια με νερό/ θρηνεί με παφλασμό
ανοίγει πέταλα/ τραβάει ρίζες
ακούγονται ήχοι πράσινοι/

ανασκαλεύονται απ το χώμα/
βλέπω στον ορίζοντα /μια γραμμή να περπατά
σ εκείνη την απέναντι βουνοκορφή/

φίδι με καμπυλότητες που σβήνουν/
κάπου κοντά στην δύση του ήλιου/ ανασαίνω

πέρασε και αυτή η μέρα /μ ένα πουλί νεκρό/
δάφνες ακουμπισμένες σε τραπέζι της κουζίνας

όλα θυμίζουν εποχή χαμένη/σε τοπίο θολό
με μια ανάγκη για ζωή/ φυτεμένη σε χώρα ανάδελφη




Μαρία Πανούτσου
Φεβρουάριος 2017
Ένα σχεδίασμα σε εξέλιξη αφιερωμένο στον
Δημήτρη Λεοντζάκο
MARIA PANOUTSOU Mar 2017
There was a time when any common bird
Could make me sing in unison
by Oscar Wilde

Ένα  σχεδίασμα σε   εξέλιξη  αφιερωμένο στον
Δημήτρη Λεοντζάκο


αλαργεύει το πουλί λεύτερο/
την μικρή ελπίδα/τυφλό από χαρά/
ανέμελα σε δίνη υγρή/σε κουτί χάρτινο/
φυλαγμένο από χέρι/ανθρώπινο/
θυμάται πως δεν είναι πουλί/ αλλά παιδί
σκέψου, πουλί χαμένο, σε κάμαρη άσπρη
τρελό χτυπιέται από τοίχο /σε τοίχο
ματώνει το κάτασπρο/ το κεφάλι γερμένο
αφήνεται απλά στην τύχη/να σβήσει/
μοιάζει με δερβίσικο χορό η γραφή του
καθώς οι φτερούγες/ αγγίζουν τη ύλη
αισθάνομαι τον χαμό/του αναριγώντας
η φύση ίδια με νερό/ θρηνεί με παφλασμό
ανοίγει πέταλα/ τραβάει ρίζες
ακούγονται ήχοι πράσινοι/
ανασκαλεύονται απ το χώμα/
βλέπω στον ορίζοντα /μια γραμμή να περπατά
σ εκείνη την απέναντι βουνοκορφή/
φίδι με καμπυλότητες που σβήνουν/
κάπου κοντά στην δύση του ήλιου/ ανασαίνω
πέρασε και αυτή η μέρα /μ ένα πουλί νεκρό/
δάφνες ακουμπισμένες σε τραπέζι της κουζίνας
θυμίζουν εποχή χαμένη/ σε τοπίο  θολό  

Μαρία Πανούτσου
Φεβρουάριος 2017
MARIA PANOUTSOU Feb 2017
Place to stay  
out to wonder
Place to announce
the yes and no
To look and feel alone
with an echo
Outside on the streets are people walking
Inside the warmness of neutrality
You hesitate to rest or to activate the will
Illision accepteble without methermineia

Maria Panoutsou
Barbican  London host area  January 2016
MARIA PANOUTSOU Feb 2017
No one of us all, is invulnerable
be aware of it  and say thank you
be able to say it,  I'm fine, I mean it  
Sternum and non sternum words,
you can t say  that I love them less,  
how  they  suffer, I am  aware of it
words  know  it too, listen the shouting
of the poet, not  humans only
but  words too, are  tortured and
buried, like dogs on a street asphalt
anticipation


Maria Panoutsou
Next page